Orat. 10. la violentia Religionem palliet. Damnant Gregoriana adversùm Simoniacos & conjugatos Clericos Decreta, & potentem ipforum executionem . Ea blaterant fanæ Sancti Petri doctrine adverfa ideoque fecutus eft hoc Nazianzeni Gregorii Præceptum: Lex noftra fancit, ut urgente quidem tempore pro veritate periculum adeamus, nec pietatem prodamus per ignaviam, quamdiu autem licet, pericula ipfa ne provocemus, five animarum noftra-ri. Nempè Henricus ad hæc omnia præfumenrum metu, five ut iis confulatur, qui periculum nobis inferunt. Ob hanc legitimam fugam Venericus clamat Gregorium non Paftorem fuiffe, fed mercenarium, ideoque ejiciendum. Verùm non refpondet ad rem. Etenim hæc fuga fuit Bri xinenfi conventu pofterior, & nos hic quærimus caufas Brixinenfis Attentati. Et de cunctis iftis calumniis Gregorius fe folemniffimè per sumptam Euchariftiam olim apud Canufium expurgavit. Purgationis feriem exponit Lambertus A. 1077 Schafnaburgenfis. da erat à Simoniacis & conjugatis Epifcopis feductus. Notanda item funt hæc verba pofterio ris Epiftolæ Alium communi omnium Epifcoporum & veftro confilio à vobis electum. Demonftrant Henricum de facta Guiberti per Regiam nominationem intrufione erubuiffe. Guibertum jam intruferat, & tamen Romano Clero ac populo addicit Canonicam electionem. Nempè noverat Romanam Ecclefiam à Regiæ nominationis violentia effe alieniffimam, ideoque ipfam circumducit per mendacia. Verùm adducta per Otthonem Frifingenfem verba, Sicut hactenus folebas dicere, &c. in neutra funt Epiftola, ideoque fcripta fuit & alia. Et hæc latet, aut interiit. Henriciana ad Sanctum Annonem Colonienfem Antiftitem Epiftola habet quid fimile: Nullum Hildebrandi judicio licet effe Sacerdotem, nifi qui boc à faftu ejus emendicaverit. Quidam exiftimant Gregorium argui, quòd fanxerit nullum Epifcopum fine fua prævia confirmatione poffe deinceps à Metropolitis confecrari. Et certè hoc ex Apoftolico Canone eft avitum jus cujuslibet Patriarchæ, ideoque per Gregorium omninò po tuerat reparari. Attamen ipfum Gregorius non fecit: Et ifta Epiftola eft fpuria & ficta. Et li cèt maledicentiffima fit, tamen nec necroman tiam, nec concubinatum, nec hærefim impingit Gregorio, ideoque lucet hafce calumnias ef fe impudentiffima mendacia folius Bennonis. Et adducta per Frifingenfem Othonem verba impetunt fanctiones, quibus quoslibet Simoniacos & conjugatos Epifcopos Gregorius degradavit. Utraque lepra maximè tunc graffabatur in Clero Germaniæ atque Longobardia. De Brixinenfi Conventu addit Otho Frifingenfis Epifcopus: Communi confilio Pontifici Scriptum convitiis & detractionibus plenum dirigere præ. fumpferunt, inter cætera dicentes; Sicut bactenus folebas dicere, quia nullus noftrum effet Epifcopus, ita fcias quia nulli noftrum deinceps eris Apofiolicus. Reynerus Reyneccius vulgavit iftius Conventiculi litteras, quibus eft hæc epigraphe: Henricus non vfurpativè, fed pia Dei ordinatione Rex, Hildebrando, jam non Apoftolico, fed falfo Monacho. Et hoc eft exordium: Hanc talem pro confu fione tua falutationem promeruifti, qui nullum in Ecclefia ordinem prætermififti, quem confufionis, non bonoris, maledictionis, non benedictionis participem non feceris. Eft fcurrile fcomma, & libellus famofus, ideoque non recitandus. Interim nec necromantiam, nec concubinatum, nec homi. cidia, nec hærefim improperat Gregorio, ideoque profitetur illum ab iftis fuiffe immunem. Ipfum folummodò notat de invafa per Simoniam Sede Apoftolica, de Tyrannico in Epifcopos ac omnem Clerum dominatu, & de fui Regis attentata degradatione. Et cur hoc Attentatum fit crimen, edicit: Regem fandorum Patrum traditio foli Deo judicandum docuit, nec pro aliquo crimine, nifi à fide, quod abfit, exorbitaverit, deponendum afferuit, cùm etiàm julianum Apoftatam providentia fandiorum Epifcoporum non fibi, fed foli Deo deponendum commiferit. Et tandem Epiftola concludit: Tu igitur omnium Epifcoporum noftrorum judicio damnatus defcende, vindicatam tibi Sedem Apoftolicam relinque, alius in folium Sancti Petri adfcendat, qui nulla violentia Religionem palliet, fed Beati Petri fanam doctrinam doceat. Ego Henricus Rex Dei gratia, cum omnibus Epifcopis noftris tibi dicimus: Defcende, defcende. Similes litteras fcripfit Henricus ad Romanæ Ecclefiæ Clerum & populum, quarum hæc eft conclufio: Exurgite in Hildebrandum, fideliffimi, & primus in fide fit primus in ejus damnatione. Non autem ut fanguinem ejus effundatis dicimus, quippe cùm major et poft damnationem pœna fit vita quàm mors; fed ut eum, fi nolit, defcendere cogatis, & alium communt omnium Epifcopo rum & veftro confilio à vobis electum in Apoftolicam Sedem recipiatis, qui quod ifte in Ecclefia vulne-fericordia protegente non potuit. Cogitavit enim ut ravit, curare velit & poffit. Brixinenfe Attentatum mandat mitti in executionem. Notanda funt prioris Epiftolæ verba: Qut nul Sexta quæftio eft, An hæc Gregorii degradatio & Guiberti intrufio ftatim habuerint effectum & executionem? Refpondeo non habuiffe. Etenim ipfe etiam Henricus de ifta intrufione erubuit in adductis ad Romanum Clerum ac populum litteris, dumtaxat retulit degradatum Gregorium, & ipfis addixit Canonicam novi Pontificis electionem. Et Brixinenfis Conventus Guiberto non mutavit nomen, ideoque ipfum necdum habuit pro fuo Pontifice. Guibertus adhuc manfit Guibertus, non ampliùs Ravennas, & necdum Romanus Pfeudo - Epifcopus, fed factus militum Dux in Henrici exercitu. Audi rem à Bertholdo Conftantienfi: Henricus in Italiam, affumpto Apoftata fuo Guiberto, iterùra Romam invifurus, proficifcitur, adunata multitune fchifmaticorum, Ibique ea æftate moratus, penè in caffum laboravit, nifi quod milites fuos quibufdam caftellis, ut facerent guerram Romanis, impofuit. Quia eum nec bac vice Romam intrare permiferunt. Ignem quoque in domum Sancti Petri per quemdam traditerem immittere voluit, fed Dei mi de improvifo portas irrumperet, f Romant derelicis propugnaculis ad incendium reftinguendum concurrerent. Undè ignem domibus quibuf dam Sandi Petri immitti fecerunt. Sed Dominus Apoftolicus buic versutiæ obviavit. Nam primùm vifo incendio, omnes milites Romanos ad propugnacula defendenda tranfmifit, ipfeque folus, fiducia Sandi Petrifretus, factofigno Crucis contra incendium, ignem progredi ulleriùs non permifit. Igitur Henricus, capto venerabili Epifcopo de Sutria, aliifque nonnullis, fuoque Apoftata Guiberto in Tiburtina urbe ad infeftandos Romanos derelido, ipfe Longobardiam revertitur. Poft Brixinenfe conventi culum, Ex-Rex Henricus affiduis armis ftuduit Romam capere, ejicere Gregorium, ac intrudere Guibertum. Sed dudum non potuit. Et interim ipfum fecutus eft Guibertus non ut Papa, fed ut miles. Bertholdus adjungit: Porrò Henricus totam Italiam adeò conturbavit ut nullus fecurus ad limina Apoftolorum ire poffet, qui non priùs abjuraret, quòd ad Papam Gregorium non effet diverfurus. Et ita fuit ufque ad iftius fæculi annum octogefimum tertium. Tunc Divina Providentia Romam permifit ejus Schif maticis violentiis, fequenti anno Gregorius fugit Salernum, Guibertus fuit intrufus in Lateranenfe Palatium, vocatus Clemens tertius, & fe oftentans uti Epifcopum Romanum. Ita profitetur in libro de unitate Ecclefiæ Venericus Vercellenfis Epifcopus, & alii paflim Scriptores. Et in decurfu oftendetur. Septima quæftio eft, Quid Ecclefia de ifto Brixinenfi Attentato judicaverit ? Refpondeo Geberardi Salisburgenfis Archiepifcopi fenfum lucere ex adducta ejus epiftola. Sancti Anfel ini Lucenfis Epifcopi fenfum jam item audivimus. Apud Conrardum Abbatem Ufpergenfem exftat fragmentum epiftolæ, qua Guibertum de audacia conftanter corripit idem Anfelmus, atque adjungit de Gregorio: Ut ergò de beato Gregorio Patre noftro dicam, quod de Cornelio fcripfit beatus Cyprianus, factus eft Epifcopus de Dei & Chrifti ejus judicio, de Clericorum penè om nium, ut verius dicam, omninò omnium teftimonio, de plebis quæ tunc aderat fuffragio, de Sacerdotum antiquorum bonorum virorum collegio, cùm nemo ante eum factus effet, cum Alexandri locus, id eft, cùm locus Petri & gradus Sacerdotalis Cathedre vacaret. Quo occupato, & de Dei volantate atque omnium noftrum confenfu ordinato, quifquis jam Epifcopus fieri voluerit, foris fiat neceffe eft, nec habet Ecclefiafticam ordinationem qui Ecclefiæ non tenet unitatem. Quifquis ille fuevit, licet multum de fe jactans, fibi plurimum vindicans, prophanus eft, alienus eft, foris eft. Et cùm poft primum fecundus effe non poffit, quifquis poft unum, qui folus effe debet, factus eft, jam non fecundus eft ille, fed nullus. Anfelmus hæc verba defumpfit ex Sancti Cypriani ad Antonianum Epifcopum epiftola, quæ demonftrat Sanfum Cornelium fuiffe legitimè promotum ad Sancti Petri Cathedram, ideoque illi fuperorordinatum Novatianum patenter effe intrusum idolum. Et addit hæc vera effe etiam in Gregorio & Guiberto. Et de ipfo pergit dictus Abbas: Hæc priori, utique Brixinenfi, fententiæ valde contraria fcripfit Anfelmus Epifcopus, qui litteris apprimè eruditus, ingenio acutiffimus, facun At verò Wecilo Moguntinus, Venericus Vercellenfis, aliique in Germania præfertim ac Longobardia Epifcopi docuerunt Imperatorem non poffe degradari, nec illi præftita fidelitatis Sacramenta folvi per Romanam Ecclefiam, ideoque Gregorium effe Ecclefiæ ac Reipublicæ perturbatorem, authorem perjuriorum Papalis poteftatis abuforem, turbulentum falfi Dogmatis prædicatorem, ideoque Papatu legitimè ejectum. Quam doctrinam fufcepit etiam Clerus Leodienfis Ecclefiæ. Lucet ex ejus litteris apologeticis adversus Pafchalem fecundum. Quin & aliqui eundem errorem conati funt perfuadere venerabili & conftanti Ecclefiafticæ poteftatis vindici Herimanno Metenfi Epifcopo, ideoque is gravem hanc quæftionem retulit Gregorio, & accepit hoc Refcriptum: Quod poftulafti te quafi noftris Scriptis juvari & præmuniri contra Lib. 8. illorum infaniam, qui nefando ore garriunt author epift. a 1. ritatem Sandle atque Apoftolice Sedis non potuiffe Regem Henricum, hominem Chriftianæ legis contemptorem, Ecclefiarum videlicet & Imperii deftru&orem, atque bæreticorum authorem & confentientem, excommunicare, nec quemquam à Sacramento fidelitatis ejus abfolvere, non adeò necessarium nobis videtur, cùm hujus rei tam multa ac certiffima documenta in facrarum Scripturarum paginis reperiantur. Laudat cœleftes Sancti Petri Apoftoli claves, illi datam univerfalem ligandi, folvendi, & pafcendi poteftatem, atque concludit: Numquid funt Reges hic excepti? Aut non funt de ovibus, quas Filius Dei Beato Petro commifit? Papalem hanc poteftatem antiquis teftimonijs atque exemplis eruditè confirmat. Erroris author fuiffe videtur Cunibertus Bambergenfis Ecclefia Clericus, qui Romanæ Ecclefiæ Primatum blateravit non datum à Deo, fed ufurpatum & invafum à Romanis Pontificibus,ideoque ipfum adversùs Imperialem aut Regiam Majeftatem non poffe prævalere. Fuerunt tunc etiam aliqui circa utrumque Pontificem hæfitantes. Sic enim folet in quovis Romanæ Ecclefiæ fchifmate. Et inter ipfos fuiffe videtur Anglicana Ecclefia. Jta fuadet hæc epiftola Sancti Lanfranci Cantuarienfis Archiepifcopi Litteras tuas quas mihi per portitorem mearum mififti, suscepi & legi, & difplicuerunt mihi quædam, quæ in eis inveni. Non probo quòd Papam Gregorium vituperas, quod Hildebrandum eum vocas, quòd Legatos ejus fpinofulos nominas, quòd Clementem tot tantis præconiis tam præproperè exaltas, Scriptum eft enim non effe laudandum in vita fua hominem, nec detrahendum proximo fuo. Adhuc incognitum eft humano generi, quales nunc fint, & quales futuri fint in confpectu Dei. Credo tamen, quòd Im perator fine magna ratione non eft tantam rem ag gref greffus patrare, nec fine magno auxilio Dei tantam potuit victoriam confummare. Non laudo ut in Anglicam terram venias, nifi à Rege Anglorum licentiam veniendi priùs accipias. Nondum enim infula noftra priorem refutavit, nec utrum buic obedire debeat, fententiam promulgavit. Auditis utrimque caufis, fi ita contigerit, perfpicaciùs quid fieri oporteat, provideri valebit. Scripta eft epiftola poft captam ab Henrico Romam, poft ejectum Gregorium, poft plenè ibi intrufum Guibertum. Anteà enim Guibertus non profecerat in Clementem. Scripta eft ad nefcio quem Clementis Legatum. Ex quo vides, quòd factionem ac intrufionem fuam firmaturus Guibertus Legatos miferit ad omnes Chriftianos Reges. Ita enim confueverunt Anti-Papæ. Ifti Legato, nifi anteà Regis licentiam accipiat, Angliæ ingref fum diffuadet Lanfrancus. Quia nempè Guiliel mus Angliæ Conquæftor Rex plures contra Ecclefiafticam libertatem induxerat articulos, quorum unus fuit hic: Nuus Romane Ecclefia Legatus fine Regis venia pofit Regnum intrare, aut in ipfo Jurifdictionem exercere. Etiam hic fuit: In Romanæ Ecclefiæ fchifmate neuter à Regno agnofcetur in Papam, nifi quem Rex declaraverit. Juxta iftos articulos Lanfrancus loquitur. E hinc Henricus fecundus, dum fimiles confuetudines ftabilire ftuduit, ejus authoritate atque exemplo Sanctum Archiepifcopum Thomam co. natus eft circumfcribere. Pfeudo-Legatum Lanfrancus rectè arguit, quòd Gregorium nominaret Hildebrandum, atque ita affirmaret plenè degradatum. Nam & Conftantienfis Synodus Joannem vigefimum tertium, poftquam degradarat, non ampliùs nominavit Joannem, fed Balthaffarem de Coffa. Lanfrancus voluit utrimque caufas audiri. Et illis auditis conftanter adhafit Gregorio. Etiam totum Angliæ Regnum, atque ab illo tunc dependens Normandia. Lu cet ex Gregorii litteris ad Hugonem Dienfem Epifcopum, fuum in Gallia Legatum. Quòd etiam Franciæ, Siciliæ, & Hifpaniæ Reges, nec non & cuncti, qui effe perfectiores & columnæ videbantur in domo Dei, adhæferint Gregorio, & foli Palatini per timorem aut favorem circumcap. 30. fcripti forices fint fectati Pfeudo - Clementem, teftatur in Sclavorum Chronico Presbyter Hemboldus. Iib. 9. e pit. 5. Lib. 1. In epiftola ad Chriftophorum Fauvœeum Joannes Launojus hanc rem memorat. Adducit ex hiftorico Joannis Victorini Memoriali hæc A. 1081. verba: Rome facta eft diffenfio magna, bis qui pro Imperatore erant dicentibus Hildebrandi depo fitionem effe juftam, quia reus erat Majeftatis ob hoc, quòd contra Imperatorem ordinaverat alium, rebellandique contra ipfum audaciam adfumpferat; aliis didlo Papa faventibus, quòd licet diclum crimen commififfet, tamen non poterat de jure deponi, nifi in Concilio generali Et commentatur: Tunc ergo arbitrabantur, qui Gregorii feptimi partes fequebantur, generale Concilium fupra Papam effe, qui deponendi Papæ authoritatem generali Concilio tribuunt. Refpondeo hujus fchifmatis radicem & feriem à Launojo non percipi. Nec enim ob crimina fed ob intrufionem Brixinenfis ac Conventus degradare attentavit Gregorium. Ei crimina affinxit in folum intrufionis adminiculum. Brixinenfis per Henricum Regem indictus Conventus Gregorium tractavit eo modo, quo Parifienfis per Philippum Pulchrum Francorum Regem, fub quo fcripfit Joannes Victorinus, indictus conventus tractavit, ac pofteà idem Rex per Clementem quintum tractari voluit octavum Bonifacium. Uterque Conventus utrumque Pontificem dixit violenter intrufum infuper variè criminofum, ideoque omninò extrudendum. Et inter articulos, quos nominato à fe Clementi quinto præfcripfit Philippus Rex, hic fuit unus: Ut Clemens Bonifacii memoriam damnaret, ac ejus uti intrufi nomen raderet de Papalibus tabulis, atque Parifienfis Conventus de illo judicium faceret ratum & firmum. Et Bertrandus Burdigalenfis Archiepifcopus promifit facere. Sed è Bertrando in quintum Clementem mutatus mutavit & mentem: Refpondit hoc judicium à fe non poffe fieri, fed opus effe generali Concilio. Et hæc eft germana origo Concilii Viennenfis. Sic & feptimi Gregorii fautores afferuerunt prætenfam ejus intrufionem non à Brixinenfi conventiculo potuiffe judicari, fed à folo generali Concilio: Omnis tunc, etiam Gallicana, fub coelo Ecclefia conftanter cenfuit intrufum quoque Pfeudo - Pontificem extrudi non poffe nifi per generale Concilium. Proindè nec Joannes Victorinus, nec feptimi Gregorii fautores favent Joannis Launoji cogitationibus. Joannes enim Launojus agit non de illegitimo extrudendo, fed de legitimo Pontifice judicando atque damnando. Hoc nemo tunc prætendit aut attentavit. Et fieri non poffe omnes conftanter docuerunt. Abundè lucet ex jam adductis circa hanc facti fpeciem teftimoniis. Octava quæftio eft, Quis & qualis fuerit Guibertus? Refpondeo ejus natales & primam profeffionem edici à Nicolao Arragonenfi in vita Nicolai fecundi Pontificis: Eodem tempore Imperatoris Henrici relicta uxor cum parvulo filio guber nacula Italiæ Regni tenebat, quæ inter cætera fœmineæ levitatis Acta, cuidam Parmenfi Clerico Guiberto, nobili progenie orto, curam ipfius Regni & Cancel lariam commifit. Guibertus igitur fuit civitate Parmenfis, genere nobilis, profeffione Clericus, ab Henrici tertii Imperatoris Augufta vidua Agnete, quæ cum parvulo filio Henrico quarto adminiftrabat Imperium, promotus in Regni Cancellarium. Factum id fuit anno poft millefimum fexagefimo fecundo. Verùm promotio non placuit Germaniæ Epifcopis & Proceribus. Hi puerum dolosè fubripuerunt Agneti, omnem Regni adminiftrationem tranftulerunt in Sanctum Annonem Colonienfem Archiepifcopum, pum, & Cancellarii dignitas data eft Gregorio Epifcopo Vercellenfi. Hæc effe ifto ipfo anno gefta fcribit Lambertus Schafnaburgenfis. Et in ifto fui officii modico tempore Guibertus vitiavit Synodale Nicolai Decretum de Electione Romani Pontificis. Et uti cum officio non depofuit malitiam, ita nec omnem poteftatem. Etenim defuncto Nicolao, cum Simoniacis & con jugatis Longobardiæ Epifcopis & Clericis confpirationem iniit, & Regiæ nominationi violentia intrudi in Apoftolicam Sedem curavit fuum Parmenfem Epifcopum Cadaloum. De ipfo, licet Ex-Cancellario, & quarti Henrici Palatio dici queat, quod de Acacio Lufco Cæfarienfi apud Paleftinos Epifcopo & Imperatore Conftantio fcribit in Illuftrium virorum catalogo Sanctus Hieronymus Acacius in tantùm fub Imperatore Conflantio claruit, ut in Liberii locum Rome Felicem Arianum Epifcopum conflitueret. Et hine liquet Guibertum fuiffe conjugatum Clericum, aut fanè iftis facrilegis conjugiis potenter faviffe. Nam & talis erat Cadalous. civis Romanus, ex fautoribus Henrici, in Nativi- Hic tandem fuit ejectus, & in Petri Cathe- Audiamus quid de Guiberto fcripferit & fenferit ipfe feptimus Gregorius. In litteris ad Apuliæ & Calabriæ Epifcopos affirmat Henricum R Regem & Longobardiæ Epifcopos femper fibi fuiffe hoftiliter adverfatos, ab illis olim procuratum fchifma Cadaloi, nunc denuò intrufum Guibertum, Ravennatis Ecclefiæ devaftatorem, Anti-Chriftum iftius temporis, & Hærefiarcham, atque profequitur de Brixinenfis Conventiculi Epifcopis: In quo nimirum Satane con- Lib. 8. ventu illi interfuere, quorum vita eft deteftabilis, epilt. sa ordinatio hæretica immenfitate multimodi criminis. Siquidem ad hanc infaniam illa demùm eos defperatio traxit, quòd neque precibus, neque fervitiorum aut munerum promissionibus fcelerum fuorum veniam apud nos valuerint impetrare, nifi fortè vellent judicio Ecclefiaftico, noftræque cenfuræ ftrum fubmittere. Hos itaque nullis rationibus riofiffimè dilatandam. In litteris ad omnes Sancti Patri fuo Beato Petro reftituere, partes illas armata manu, ficut de Domino fperamus, petemus, ac per ipfius auxilium nos eam liberaturos baud dubie credimus. Cunctos Sancti Petri fideles hortatur ad fibi auxiliandum. Verùm res non fucceffit. Henricus enim Rex multo cum milite intravit Italiam, & omnem Gregorii conatum eft fru Interim Gregorius non deftitit ftudere exftinguendo fchifmati. Etenim in litteris ad Marchie Firmanæ, Thufciæ, & Ravenatis Exarchatus Clerum & populum affirmat Ravennatem Ecclefiam fuiffe olim opulentiffimam, & plenè fubjectam Apoftolicæ Sedis, atque profeEpift. 2. quitur: Cujus antiquum decus in fpiritualibus & fæcularibus profectò cùm reminifcimur, non fine gravi mærore eam tanta devaftatione laborantem nunc cernimus. Et ut apertiùs intelligatis, certè perverforem, deftructoremque ejus Guibertum, diclum Archiepifcopum, ita Religionem ejus difperdidiffe, & bona dilapidasse non minori ferè dolore fufferimus, quàm fi idem fanctæ Romanæ Ecclefiæ pro fua audacia feciffet. Verùm cùm cætera fala illius perpenduntur, hæc non tantoperè miranda videntur. Quippè qui perjurium de inobedientia Lib. 9. epift. 4 Lib. 3. cap. 70. infidelitate committere non timuit, quique contra ipfam Apoftolicam Sedem, cui perjuraverat con. Spirare pro minimo habuit, eamque invadere cogitans, eodem modo diffipare vehementiffimè cupit, homo fuperbiffimus, nefandorum fcelerum fibi confeius, cui mirùm videri debet, fi adepta poteftate, ubi licuit, ita fe babuit? Sed illius facinora commemorare fuperfedeo, quæ per totum Romanum orbem fe prodiderunt, pro quibus ipfe in fancta Sgnodo Rome celebrata omnium Epifcoporum qui aderant confona fententia, jam ex triennio, gladio anathematis fine Spe recuperationis percuffus eft. Ea non præterierunt notitiam veftram. Quæ omnia Gregorius repetit in duabus fequentibus epiftolis. Et in epiftola ad Defiderium Caffinenfem Abbatem, ac Romanæ Ecclefiæ Cardinalem Presbyterum, adjungit: Tu verò ipfe cognofcis, quia fi nos amor juftitiæ & honor fanétæ Ecclefiæ non teneret, tamque pravæ voluntati Regis & fuorum vellemus favere, nullus aliquando Prædecefforum noftrorum ab Antecefforibus Regibus, feu etiam Archiepifcopis, utique Ravennatibus, tam amplum & devotum fervitium, ficut nos ab hoc Rege &hoc Archiepifcopo, habere potuerunt. Verùm quoniam illorum minas & fervitia pro nihilo ducimus magis, fi necefsè fuerit, mortem fufcipere parati erimus, quàm impietatibus eorum affenfum præbere. Quibus ex verbis habemus duo. Primò, quod & Henricus & Guibertus olim fuerint amici Gregorio, & conati in omnibus placere. Quòd Domino fuo Gregorio feptimo Papæ fidelitatis Sacramenta Guibertus præftiterit, & obedientiam novem annis exhibuerit, fcribit in Caffinenfis Monafterii Chronico Leo Oftienfis Epifcopus. Secundò habemus, quòd affumptum in Brixinensi Conventu Papatum Guibertus circumtulerit ad folum Gregorii terrorem, paratus deponere, fi placuiffet Gregorio ad ejus & Henrici Regis crimina connivere. Ejus mores ibidem infigniter depingit Leo, addens Dementis quàm Clementis nomine fuiffe digniorem. Nec tantùm propriæ Ecclefiæ, fed etiam fubditorum fibi Monafteriorum bona invafit GuiChrift. Lupi Opera T. VI. 5. bertus, ac dilapidavit. Sanctus Petrus Damiani, nimiis pro reparanda Ecclefiæ difciplina la boribus laffatus & fractus, Oftienfem Epifcopatum depofuit, & fe claufit in nefcio quo paupere Ravennatis Dioecefis Monafterio, illic fe parans ad tremendum Dei judicium. Videtur à Guiberto fuiffe invitatus, verùm pofteà tracta❤ tus peffimè. Etenim in datis ad ipfum litteris lamentatur fe nec ad ejus faciem admitti, flagellari in dies, pati acres verborum plagas, atque adjungit Ecce, Clementiffime Domine, cætera Lib. 3. Monafteria fub alis mifericordiæ veftræ illesa perfi- epift. funt, & cum fecuritate & immunitate Deo deferviunt; boc autem folum, ex quo in illud ingredi precepiftis, tot patet invafionibus &rapinis obnoxium, ut nifi mens veftra vel nunc flectatur ad mifericordiam, jam videatur funditùs defolandum. Sic itaque domus Dei per te videtur in ima dejici, per quem fperabatur, Deo vobis cooperante, cælo tenus exaltart. Quapropter, gloriofiffime Domine, fufis lachrymis ad veftigia veftra corruo, fande Pietatis vifcera imploro, ut fecundùm Gravitatis veftrę prudentiam memineritis retinere flagellum, jam ponatis tot perfecutionibus modum, dicente Domino per Prophetam: Dum conturbatus fueris, in ira mifericordię memor eris. Nec gravetis fanElum locum adbuc auferendo pecuniam, quem tantam Ecclefiafticarum rerum noflis jam pertulisse jaduram. Taniæ dignitatis & tantæ humilitatis virum excruciare, ejufque fanctum & inops Monafterium expilare homo improbus non erubuit. Porrò Geberardus Salisburgenfis Archiepifcopus rectè fcripfit Guibertum non in unica, fed in pluribus Romanis Synodis fuiffe damnatum, Prima fuit quarta noftri Gregorii Synodus: Thebaldum diclum Archiepifcopum Mediolanenfem, Lib. 3. cap. 49. Ravennatem Guibertum, inaudita berefi & fuperbia adversùs hanc fanctam Catholicam Ecclefiam fe extollentes, ab Epifcopali officio fufpendimus, & olim jam factum anathema fuper ipfos innovamus. Anathematis caufam exponit in Caffinenfis Monafterii Chronico Leo Oftienfis Epifcopus Anno Dominicę Incarnationis millefimo | feptuagefimo feptimo Mathilde Comitissa Ligurię Thufcię, iram Imperatoris Henrici fibi metuens Liguriam & Thufciam Provincias Gregorio Pape fande Romane Ecclefię devotiffimè obtulit. Hęc ergo caufa inter Pontificem & Romanum Imperium diffenfionis & odii fomitem miniftravit. Tunc Henricus intravit. Italiam, ftuduitque & Mathil dim & Gregorium capere, ac hujus in thronum intrudere Guibertum. Et hæc quidem Synodus non inflixit, fed folummodò innovavit anathema: Utique à tertia Synodo inflictum in, omnes generatim Regis Henrici fautores. Secunda ejus damnatio fuit plena depofitio, inflicta per quintam Gregorii Synodum. Iftam, licet Synodalia Acta nullam faciant mentionem, exponit Pontifex atque exfequitur in litteris ad Ravennatem Ecclefiam. Tyrannicas Guiberti deprædationes, aliaque facinora commemorat, atque profequitur: Sed quia his malis, aliifque Lib. 6. quàm plurimis flagitiis irretitus atque pollutus, epift. 10. ne argui poffet atque convinci Superbię faflu E e f |
