Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

It is a mode of speaking, to which the old English and the modern Scottish afford parallels in plenty.

1. Shall we receive good at the hand of God, and shall we not receive evil? Job ii. 10.

2. Ask at Moses and the Prophets. Logan, Sermons.

3.

Blithe would I battle, for the right

To ask one question at the sprite.

Sir Walter Scott, Marmion.

Before concluding, let me be allowed to suggest, that from what has been stated above, Brunck's translation of the passage in the Electra of Sophocles may derive some colour and countenance of support. I am inclined to adopt it as right.

Τίνι γάρ ποτ' αν, ὦ φιλία γενέθλα,
πρόσφορον ἀκούσαιμ ̓ ἔπος,

τίνι φρονοῦντι καίρια;

A Quo enim unquam, cara progenies, audire possim aliquod conveniens mihi?

Mus. Crit. No. IV. pp. 519-535.

K K

1. Articulus cum propriis nominibus.

Articulum raro propriis nominibus præfigunt Tragici nisi propter emphasin quandam, aut initio sententiæ, ubi particula inseritur, ut infra 522, Suppl. 129. In Sophoclis Phil. 1357. πws τῷ πανώλει παιδὶ τοῦ Λαερτίου; Aldus et MSS, recte τῷ.-Ib. 677. Τὸν πελάταν λέκτρων ποτέ τοῦ Διὸς. — Omittunt τοῦ Ald. et MSS. Lege Tv. Raro, dicebam, non enim nunquam, ut statuere videtur Valckenaerius ad hunc locum.-Porson. ad Phoen. 145.

2. Neutra pluralia cum verbo plurali.

Quantum equidem judicare possum, veteres Attici hanc licentiam, si scilicet licentia appellanda est, ut plurale verbum neutri plurali subjicerent, nunquam usurpabant, nisi ubi de animantibus ageretur. Porson. ad Hec. 1141.1

3. Verba duo diversos casus regentia.

Græci scilicet, cum verba duo, diversos casus regentia, ad idem nomen æque referantur, ne nomen proprium aut pronomen minus suaviter repetatur, in utrovis regimine semel ponunt, altero omisso. Porson. ad Med. 734.

4. Verba quorum futura sunt formæ media.

Α δ' ἐν δόμοις ἔδρασε, θαυμάσει κλύων.

Θαυμάσης Ε. Оavμágeis P. Lasc. Sed Θαυμάζω futurum habet θαυμάσομαι, non θαυμάσω. Multa sunt verba, quæ futura formæ mediæ, nusquam autem activæ, apud Atticos saltem, adsciscunt: quod ut exemplis confirmem, verbis ἀκούω, σιγῶ, σιωπῶ, ᾄδω, βοῶ, ἁμαρτάνω, θνήσκω, πίπτω, κλάω, πλέω, πνέω, futura

1 See Hermann's generalization of this rule, in his note on Soph. Elect. 430.

sunt ἀκούσομαι, σιγήσομαι, σιωπήσομαι, ᾄσομαι, βοήσομαι, ἁμαρ τήσομαι, θανοῦμαι, πεσοῦμαι, κλαύσομαι, πλεύσομαι, πνεύσομαι. Alia hujusmodi non pauca reperies, quibus futurum formæ activæ aut nunquam aut rarissime tribuebant Attici.

Monk. ad Alcest. v. 158.

-A verbo utique ouviu forma activæ futurum apud Atticos nullum est. Sic medio duntaxat utebantur, crasin itidem suam adhibentes ὁμοῦμαι. Dawes. Misc. Crit. p. 578.

5. Formæ futurorum passive significantium.

Notandum tironibus, quatuor esse apud Græcos formas futurorum passive significantium. Exempla rem apertam facient.

Primi igitur generis esse ponamus τιμήσομαι, στυγήσομαι, λέξομαι :

Secundi, quod Paulo post Futuri nomine distinguunt Grammatici, βεβλήσομαι, γεγράψομαι :

Tertii, βληθήσομαι, ἀπαλλαχθήσομαι :

Quarti, quod apud Tragicos rarius est, áraλλaynooμai, φανήσομαι.

Primæ formæ, cui Futuri medii titulum dederunt Grammatici, usus passivus Atticis maxime placuit. Vide Hemsterhusium ad Thom. Mag. p. 852. Exempla horum futurorum passive significantium, quæ inter Tragicorum lectionem enotavi, exscribam. Λέξομαι. Hec. 901. Alc. 332. Iph. T. 1047. Herc. F. 852.

Soph. Ed. C. 1186.

Tunoouai Frag. Eur. Erecthei, I. 54. Soph. Antig. 210. Esch. Agam. 590.

Στερήσομαι.

Zтeрhooμaι. Eur. Electr. 310. Hipp. 1458. Soph. Elect. 1210. Antig. 890.

Κηρύξομαι. Phaen. 1646.

Aλwooua. Andr. 190. Soph. Ed. T. 576. Ed. Col. 1064.

Ant. 46.

Εάσομαι. Iph. Α. 331.

Mionσoμai. Tr. 663. Ion. 62s.
Μισήσομαι.

ETUуýσоμαι. Soph. Ed. T. 672.
Στυγήσομαι.

Anλwooμai. Soph. Ed. C. 581.

Bovλevooμai. Esch. Theb. 204.

Βουλεύσομαι.

Ενέξομαι. Orest. 509.

"Aptona. Esch. Pers. 591.

Aidačouai. Helen. 1446. Soph. Ant. 726.

Επιτάξομαι. Supp. 521. (531).

Kaλovua. Soph. El. 971.

[blocks in formation]

In Heracl. 335. μvnμovevσeтai xápis reposuit Elmsleius. Alia quædam hujusmodi in Tragicorum reliquiis deprehendet lector. Apud ceteros Atticos frequentissima sunt. Vid. Pierson. ad Mærin. pp. 13, 367. Monk. ad Hippol. v. 1458.

6. "Iva, ws, oppa cum indicativo conjuncta.

Satis notum est particulas ἵνα, ὡς, ὅπως, ὄφρα cum indicativi temporibus præteritis aliquando conjungi. Hujus vero constructionis rationem in gratiam tironum explicabo. Quum significare vellent Græci aliquid futurum fuisse, si alia quædam res contigisset, tum conjunctiones istas præfigebant indicativi temporibus, prout res postularet, imperfecto, aoristis, plusquam perfecto. Et hæc sane structura ab usibus particularum ws, iva, &c. cum subjunctivo et optativo prorsus distinguenda est. Dixissent quidem,

Χρὴ πρόσπολον οὐ περᾷν—ἵν ̓ ἔχωσι μήτε, κ. τ. λ. -that they might be able neither, &c.

Dixissent etiam,

Οὐκ εἴων πρόσπολον περᾷν—ἵν ̓ ἐχοίεν μήτε, κ. τ. λ. -that they might be able neither, &c.

Diversa autem ratio est sententiæ,

Χρῆν πρόσπολον οὐ περᾷν—ἵν εἶχον μήτε, κ. τ. λ.

-in which case they would be able neither, &c.

Exempla quædam apponam, quibus hæc syntaxis, Atticorum fere propria, melius percipiatur.

Ἀλλ ̓ εἰ τῆς ἀκουούσης ἔτ ̓ ἦν
Πηγῆς δι ὤτων φραγμὸς, οὐκ ἄν ἐσχόμην
Τὸ μὴ ̓ποκλεῖσαι τούμὸν ἄθλιον δέμας,
Ιν ή τυφλός τε καὶ κλύων μηδέν.

Εἰ γάρ μ' ὑπὸ γῆν, νέρθεν θ' Αΐδου
Τοῦ νεκροδέγμονος, εἰς ἀπέραντον
Τάρταρον ἧκεν, δεσμοῖς ἀλύτοις
Αγρίοις πελάσας, ὡς μήτε θεὸς,
Μήτε τίς ἄλλος τοῖσδ ̓ ἐγεγήθει.

(Ed. Tyr. 1386.

Monk. Hippol. v. 643.

Ιν ̓ ἡ τυφλός τε καὶ κλύων μηδέν.

Sensus est: Utinam aurium sensum occludere possem, ut etiam surdus essem. Qua significatione recte dicitur ἵν ή τυφλός τε. Quoties enim prior sententiæ pars non quid factum sit, sed quid feri oportuerit, designat, particulæ ἵνα, ὡς, ὅπως indicativum post se adsciscunt, modo de re præsenti aut præterita sermo sit. Nam de re futura adhibetur subjunctivus aut optativus.

Elmsley in Edip. Τyr. v. 1389.

7. Ὡς, ἵνα, ὅπως, ὄφρα, μὴ cum optativo et subjunctivo

conjuncta.

Notissima quidem Dawesii regula est, Mis. Crit. p. 85, optativum cum particulis ὡς, ἵνα, όπως, ὄφρα, μὴ verbis non nisi præteritæ significationis; subjunctivum verbis non nisi præsentis vel futuræ significationis subjungi. Observavit autem Porsonus ad Phœn. 68, hanc regulam non videri per omnia servasse Tragicos; conferens Hec. 1128-1133. Nonnunquam sane, licet præcedat verbum præteriti temporis, effectus tamen, qui petebatur, aut præsens est aut futurus; ideoque verbum subjunctivum postulatur. Cum igitur nondum mortuus esset Hippolytus, dixit Diana

ὡς ὑπ ̓ εὐκλείας θάνη,

—that he may die with a good reputation.

Alterum ὡς...θάνοι vertendum esset, that he might die, &c.

Monk. Hippol. v. 1294.

« VorigeDoorgaan »