lud misere interpolatum. Notes autem hunc locum cohaerere cum praecedente; nam apud Clementem continuatur ita: Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος βίον Sic apud quibus iam cetera adiecta erant. primitivum auctorem nescio quem Hellenistam uno tenore decurrebant. De eo loco Clericus in collect. fragmm. p. 362. Quamvis, ait, hi versus forte possint suspecti haberi, quasi a Iudaeo aut a Christiano primum facti, sub Diphili aut Philemonis nomine; attamen ab Ethnico potuit melius dici quod hic ha betur de nomine Dei non proferendo. Ego vero nunc planissime ostendam, nisi alia, de quo nunc non dicam amplius, at certe tres postremos versus ab Hellenista fraudulenter adiectos esse. Quanto sublimior est Atticus poeta, qui et ubi de Orco dicit, sidera vertice tangit, Aeschylus Suppl. vs. 231.. Οὐδὲ μὴ 'ν "Αιδου θανών Φύγῃ ματαιῶν αἰτίας πράξας τάδε. Μηδὲν πλανηθῇς Hellenisticum est. Prov. 1, 10. υἱὲ, μή σε πλανήσωσιν ἄνδρες ἀσεβεῖς. Iesai. 44, δ. μὴ παρακαλύπτεσθε μηδὲ πλανάσθε. Boeckh de Trag. Gr. 11 Prov. 7, 25. καὶ μὴ πλανηθῆς ἐν ἀτραποῖς αὐ μα Dei sui nomen passim Iudaei et Christiani Ethnicorum scriptis fraudulenta interpolatione inseruerunt: nec tamen difficile est fraudem detegere. Ita est in Platonica epistola VI. p. 323. D. ubi Scriptor nescio qui hortatur Hergforman. p. 244.(245, miam, Coriscum et Erastum: Tavτny, inquit, τὴν ἐπιστολὴν πάντας ὑμᾶς τρεῖς ὄντας ἀνα Schlofferi conversionis γνῶναι χρὴ, μάλιστα μὲν ἀπρόους, εἰ δὲ μὴν 10 κατὰ δύναμιν ὡς οἷόν τ ̓ ἐστὶ πλειστάκις· καὶ χρῆσθαι συνθήκῃ καὶ νόμῳ κυρίῳ, ὅ ἐστι δίκ καιον ἐπομνύντας σπουδῇ τε άμα μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ παιδιᾷ [καὶ τὸν τῶν πάντων Θεὸν ἡγεμόνα τῶν τε ὄντων καὶ τῶν μελλόντων, τοῦ τε ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πα τέρα κύριον ἐπομνύντας], ὃν (leg. δ) ἐὰν ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα πάντες σαφῶς, εἰς δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. Quae uncis inclusi, sunt interpolatoris (cf Tennemann. Syst. philos. Plat.. T. I, p. 111.), et quidem Christiani, qui Deum patrem et filium Iesum Christum apud Platonem legi volebat: id quod valde delectavit sanctos patres hunc locum certatim proferentes, Clem. Alex. V, p. 255. 28. Sylb. Orig. c. Cels. VI, p. 288. Hoeschel. Euseb. Praep. evang. XIII, p. 675. G. Cyrill. adv. Iulian. VIII, p. 270. A. Nec tamen haec epistola a Christiano conficta est, sed agnoscitur ab Ethnicis, a Thrasyllo aliisque, etiam abs Timaeo Lexicographo ex ea quaedam imitante p. 2. ed. Ruhnk. Turpis error est Menagii ad Diog. L. III, 61. qui eam ne legerat quidem neque omnino norat. Tamen nolim quisquam epistolam Platonis esse putet, propterea quod a Christiano scripta non sit; potius et haec et ceterae spuriae sunt, exceptis VII. VIII. et credo III, quas quidem suis parum idoneis argumentis Meinersius neutiquam prostravit. CAPUT XIII. Euripidis Medea drama correctum. Quum uum in exordio harum dissertationum promisissem, de Euripide dicturum me fore, et speciatim de eius Iphigenia in Aulide, hactenus alia omnia egi, de his nihil quidquam narravi: nunc excusso Aeschylo ac Sophocle temporum series reducit ad Euripidem, et habemus iam nonnulla, quibus innixi inquiramus ulterius. Ut in unum Herculem multorum facinora heroum, ita in unum Sophoclem cognominis viri epera imposita videntur esse: Aeschyli vero fabulae ab eius familia subinde mutationes passae sunt; Euripidis num solas intactas atque integras relictas fuisse credis? Ego vero aliter contigisse aio: quod persequar nunc, admixtis aliis, quae ad intelligentiam huius tragici faciant, partim omnino non, partim minus diligenter adhuc traditis: eaque ordine proponam tali, qui mihi rebus ipsis accommodatissimus videatur: quamquam in argumenti diversitate non poterit unicuique capiti locus definiri necessario. Eius igitur poetae plura emendata dramata esse supra dixi, ubi inter ea recensui Medeam. Non nunc animus est dicere contra Henr. Plauckium ad Ennii Med. p. 71 sqq. quid ipse repererim, breviter proponam. Eam correctam fuisse ex veteribus tradunt summi auctores. Scriptor Argum. ap. Brunck. Tò dρãμa doxεĩ ὑποβαλέσθαι γενναιοφρόνως διασκευάσας, ὡς Δικαίαρχός τε περὶ τοῦ Ἑλλάδος βίου καὶ 'Αρι στοτέλης ἐν ὑπομνήμασιν. Qui correxerit, parum apertum: tamen ipsum Euripidem significari non dubito. Praestantissimus quidem Beckius coniecit: ὑποβαλέσθαι ὁ Σικυώ νιος Νεόφρων; ac sane Neophronis Medea nihil aliud fuisse videtur quam Euripidis fabula, sed a capite ad calcem haud leviter interpolata. Illud quidem divinare licet e verhis Diog. L. II, 134. de Menedemo: "Nste πtaiove σιν οἱ λέγοντες μηδὲν αὐτὸν ἀνεγνωκέναι, πλὴν τῆς Μηδείας τῆς Εὐριπίδου, ἣν ἐν τοῖς Νεό φρονος εἶναι τοῦ Σικυωνίου φασὶν, et fortasse ex fragmento Euripideis simillimo. V. Brunck.. ad Med. 1063. Sed eadem fragmenta Neophronis tragoediam ostendunt a nostra diver sam esse: atqui si Beckii emendationem recipias, ita res erit, quasi ea, quae superest, |