39.

L. 8. C.

22.

L. 10. C. 26.

L. 3. C. 87.

de Gumtramno Rege, qui Bituricenfem Remigii Antiftitis morte vacantem Epifcopatum gratis dederat Sancto Sulpitio, fcribit in FrancoL. 6. c. rum Hiftoria Sanctus Gregorius Turonenfis : Cùm multi munera offerrent, hæc Rex Epifcopatum quærentibus refpondiffe fertur. Non eft Principatus noAri confuetudo, Sacerdotium venumdare sub pretio, fed nec veftrum pretio illud comparare, ne & nos turpis lucri cupiditate notemur, & vos Mago Simont comparemini. Nempe è fanctioribus Francorum Regibus fuit Gumtramnus, de quo tamen pergit idem Gregorius: Laban Helenenfis Epifcopus hoc anno obiit. Cui Defiderius ex Laico fucceffit. Cum jure jurando enim Rex pollicitus fuerat fe nunquam Epifcopum ex Laicis ordinaturum. Sed quid pectora bu mana non cogit auri facra fames? Eadem via Gondegefilus Dodo ex Santonenfium Comite in ejuf dem civitatis Epifcopum fubitò præfecit. Et rurfum in eodem opere: Ragnemodus Parifiace civi tatts Epifcopus obiit. Cumque Germanus ejus Fara modus Presbyter pro Epifcopatu concurreret, Eufebius quidam negotiator, genere Syrus, datis multis muneribus in ejus locum fubrogatus eft. Ifque accepto Epifcopatu, omnem Scholam Decefforis fui abjiciens, Syros de genere fuo Ecclefiafticæ domui Miniftros pofuit. Quomodo Regina Brunichildis mendico ruftico, à quo in agro errans fuerat reducta in viam, Antifiodorenfem Epifcopatum dederit in præmium, videre poffis apud Monachum Aimoinum. De eadem fcribit in Sancti Eligii Torna. cenfis Epifcopi vita antiquus Auctor: Immaniter L. 2. c. 1. Simoniaca bærefis pullulabat in cunctis finibus & urbi bus regni Francorum, maximeque temporibus Brunichildis Regina. Addit duraffe ufque ad Dagoberti Regis tempora, & pergit: Violabat hoc contagium Catholicam fidem, folicitè tamen pro boc invigilabant Sancti viri Eligius & Andoenus Rothomagenfis Archiepifcopus, & communi cum cæteris viris Catholicis habito Concilio, fuggefferunt Principi & ejus Optimatibus, ut hoc mortiferum virus citò deleretur de Corpore Chrifti, quod eft univerfalis Ecclefia. Habuit itaque effectum pia eorum petitio, & libenter obtinuerunt quod devotè rogaverunt. Tunc ergo omnibus placuit uno in Spiritu Sando accepto confilio cum Regis Imperio, ut nullus pretio dato ad Sacerdotale officium admitteretur, neque eos qui ut lupi rapaces munera dando mercanda cenfebant dona Spiritus Sandi, fed bos potiùs qui effent boni teftimonii viri,& irreprehenfibilis vitæ, ad officium Pontificatus eligerent. An hujus vitæ Scriptor fuerit Sanctus Andoenus, fateor me hæfitare. Quomodo enim is femetipfum titularet virum Sanctum? Confonat in Patrum vitis Sanctus Gregorius Turonenfis, adfirmans Arvernos electi fui Galli confirmationem muneribus impetraffe à 'Theodorico Rege, & adjungens: Tunc germen illud iniquum cæpit pullulare, ut Sacerdotium aut venderetur à Regibus, aut compararetur à Clericis. Uti Wandali in Africa, & Gothi in Italia, ita in Gallia Franci Reges nullum fine fuo placito & confirmatione permittebant confecrari Antiftitem, atque ita ad vendendas Epifcoporum & Abbatum Præfecturas fibi portam aperverunt. Vendebant etiam Laicis, præfertim Palatinis. Hæc eft Neophytorum hærefis, quam è Gallia

ejecit magnus Papa Gregorius.

Cap. 8.

Primus ergò hanc inferorum portam claufit hic fanctiffimus Pontifex, deinde denuò referatam Sancti Eligius ac Andoenus, & Rex Dagobertus. At ecce hujus pofteri iterum patere fecerunt. Ufque ad Merovingiæ ftirpis exitum manfit apertiffima. Regiæ domus Præfecti tunc fub ignavis Dominis omnia vendebant. Quin & tandem invaferunt omnia Ecclefiarum bona, in beneficium dedere fuis militibus, atque ita ipfum Regnum & omnem Chriftia nam difciplinam & vitam diffiparunt. Medicinam adhibere rursùm cæpit Pippinus Rex, ac ejus præfertim filius Carolus Magnus. Etenim per ipfum coacta fexta Arelatenfis Synodus ftatuit: Ut Laici omninò non audeant à Presbyteris munera exigere propter commendationem Ecclefiæ. Quia propter cupiditatem plerumque à Laicis Ecclefiæ dantur talibus Presbyte- Cap. 29. ris, qui ad peragendum Sacerdotale officium funt indigni. Quod ipfum ftatuunt Moguntina Synodus, ac tertia Turonenfis. Statuunt in folos inferiores Patronos, non in Dominum Regem : quod ipfe, harum Synodorum Auctor, & acerrimus lapfæ difciplinæ reparator, fponte depofuiffet vitium, ideoque Canonis fræno non egeret. Quod etiam Thufciæ, Pentapolis, ac reliquæ Italiæ Electos, lepra ifta paffim fcabiofos, deinceps in Epifcopos non confecrari poftularit ab Adriano primo Pontifice, lucet ex hujus ad illum litteris, exftantibus apud Jacobum Sirmondum. Angilberto item Abbati, fuo ad Leonem tertium Pontificem Legato, dedit hoc Commonitorium: De Simoniaca fubvertenda hærefi diligentiffimè fuadeas Pontifici, quæ Sanctum Ecclefie Corpus multis malè maculat in locis. Hinc meritò à Sancti Galli Monacho fcribitur mundum feciffe quafi novum. Ejus item, Aquifgranenfia præfertim, Capitularia videantur. Sanctum opus ex Sancti Bonifacii Martyris fuafu pater Pippinus cæperat, per varias Synodos ipfe perfecit. Ejus filius & fucceffor Ludovicus pius eft profecutus.

Verum blanda Patrum fegnes facit indulgentia natos. Hac in re deliquit Ludovicus. Sub ejus filiis malum revixit. Licèt enim Ludovicum Germanie Regem, quod nullam unquam Ecclefiafticam dignitatem pretio, fed Sanctis femper moribus dederit, laudent Annales Francorum An. 876. Fuldenfes, de feniori tamen & Augufto lius fratre Lothario fcribit magnum Belgii Chroni- F. 59. con Illis temporibus viguit Simoniaca bærefis in tantum, ut publicè venderentur Epifcopatus, & is qui plus dabat, Epifcopatum acciperet. Nec erat aliquis Epifcoporum aut Ecclefiafticorum virorum, qui zelo juftitiæ ductus cum Imperatore aut Rege ageret, ut hoc nefas prohiberetur. Quia verò nemo erat Chriftianorum, per quem hoc malum corrigeretur, mifit Deus flagellum Paganorum. Nam fupervenientes Saraceni innumeros bomines interfecerunt, multas urbes cremarunt. Ejus filios Ludovicum fecundum Imperatorem ac Lotharium Lotharingiæ Regem laboraffe eadem fcabie , poffit exemplis demonftrari. Adversùs ejus fratrem Carolum Calvum, Galliæ Regem, ftatuit Synodus Meldenfis: Cavendum eft, & fummoperè præ- Cap. 41. cavendum ac per virtutem Chrifti Sanguinis

من

interdicendum, & Epifcopis, & Regibus, & omnibus fublimioribus Poteftatibus, ut nemo per Simoniacam bærefim regiminis locum obtineat. Quod ipfum ftatuit & tertia Valentina. Ejufdem vitii ipfum arguit Remenfium Metropolita HincmaAn. 369. rus, & Bertiniani Francorum Annales. Ad malum è Gallia eradicandum Apoftolicas vices Roftagno Arelatenfi Archiepifcopo dedit Papa Joannes octavus..

Lib. 2. c. 15.

Accenfa rursùm fuit peflima, ac vix unquam plenè exstincta peftis poft mortem Ludovici ter tii Imperatoris, & in Germania exftinctum genus Caroli Magni. Etenim de Adelberti Comitis Hippo-Regienfis, Odalrici Comitis Palatii, Gileberti Comitis, & Lantberti Mediolanenfis Archiepifcopi adversùs Berengarium primum Imperatorem rebellione fcribit Luitprandus Diaconus Ticinenfis: Dum Lambertus defuncto Anteceffore fuo Mediolanenfis Archiepifcopus ordinari debuiffet, non parvam ab eo Rex Berengarius, contra fanctorum Patrum inftituta, accepit pecuniam ; ftipulatus infuper, quantùm Cubicularii, quantùm Oftiarii, quantùm Pavonarii, ipfi etiam altilium Cuftodes accipere deberent. Hanc exactionem, quam Lambertus, licèt invitus licèt invitus, tamen folvit, adeoque & ipfe fuit Simoniacus, Luitprandus adfirmat fuiffe caufam confpirationis cum Odalrico Palatii Comite, & aperte tandem rebellionis. Similes alterius etiam BerengaC. 12. 13. rii fimonias refert in quinto libro. Et de Hugone Italiæ Rege, Epifcopalem fuam electionem & confecrationem confirmante, fcribit ad Joannem undecimum Pontificem Ratherius è Lobbienfi apnd nos Monacho Epifcopus Veronenfis: Mifit Rex in pitaciolo certam quantitatem ftipendii, quod tenerem de rebus Ecclefiæ, de cæteris exigens jurandum, ut diebus illius, filiique fui, ampliùs non requirerem. Ego intelligens, quanta abfurditas hoc confequeretur, non confenfi. Quid magis? Adbibuit undique perfecutores & adverfarios, qui aut deterrerent me ut effugerem, aut irritarent ut in illum excederem, & ut me expellendi inveniret occafionem. Vacantium Cathedrarum bona erant tunc in Regum cuftodia, ideoque novus Epifcopus fupplicare ftatim debebat levari ab ipfis manum Regiam, anteà ipfis non fruiturus. Et quia non per Regiam nominationem, fed ad Papales preces promotus fuerat Ratherius, graviffimè indignatus fuit Rex, Juravitque per Deum, nec eft mentitus, quod diebus vitæ fuæ de ipfa ordinatione non effet gavifurus. Simoniaca lucra fibi eripi fuit indignatus. Hinc manum Regiam de Epifcopalibus bonis levare noluit, fed miferabile dumtaxat pitaciolum dedit Ratherio, tantafque cievit adflictiones, ut calamitatibus ille quàm fcientia evaferit clarior, meritus tandem hocce Epitaphium. Verona Praful, fed ter Ratherius exul. Exftat Epiftola in Spicilegio Luca Dacherii.

Epift. 3.

inaflimabili cæde eos ufque ad internecionem pænè delevit. Quod votum in ejus vita laudat etiam Nonnofius Monachus, itemque Luitprandus Diaconus Ticinenfis. Verùm de illius fucceffore Conrardo Salico fcribit magnum Belgii Chronicon: Reginardum Archi-Diaconum Virdunenfem Fol. 102. Clerus populus in Epifcopum petivit, fed vaca bat tunc Leodienfis Ecclefia, cujus Epifcopatum magis ille ambiens, eum à Conrardo Imperatore per pecuniam obtinuit. Addit Wippo in vita ejufdem Principis: Bafileam civitatem invenit Rex viduatam Epifcopo. Ibi Simoniaca hærefis fubitò apparuit, &citò evanuit. Nam dum Rex & Regina à quodam Clerico, nobili viro, nomine Udalrico, qui ibi tunc. Epifcopus effectus eft, immensam pecuniam pro Epifcopatu fufciperent, poflea Rex in pœnitentia morus voto se obligavit pro aliquo Epifcopatu vel Abbatia nullam pecuniam ampliùs accipere, in quo voto pænè benè permanfit, fed filius ejus tertius Henricus, qui pofteà Rex & Auguftus effectus eft, optimè & fine omni fcrupulo Patrium votum expiavit, quía in omni vita fua pro omnibus dignitatibus Ecclefiafticis unius obuli pretium non dicitur adbuc accepiffe. Et in libro gratiffimo Sanctus Petrus Damiani: Ad Cap. 36. confiderandum magni bujus Henrici Regis infigne præconium animum transferamus. Poft Deum fcili cet ipfe nos ex insatiabilis ore Draconis eripuit, ipfe Simoniace bærefeos, & multiplicis reverà hydra, omnia capita Divinæ virtutis mucrone truncavit ↓ Qui videlicet ad Chrifti gloriam non immeritò poteft dicere: Quotquot ante me venerunt, fures fuerunt &latrones. Nam ufque ad fui tempus Imperii Sacerdotium inexplebiles falfitatis, ut ita fatear, Baby.. lonico Beli præbebat impensas ; at poflquam bic, auctore Deo, paternum obtinuit Principatum, Dra contels mox faucibus offam pius injecit, & fic imma-` nem beftiam quafi Daniel alter exftinxit. Rei feriem A. 1039. edicit in Virdunenfis Ecclefiæ Chronico Hugo Abbas Flaviniacenfis. Barbarica rebellium Hungarorum irruptione vexatum Principem ait rediiffe ad cor, & ad fuos Synodaliter congregatos Epifcopos hæc peroraffe: Lugens vobis incipio loqui, qui vice Chrifti in ejus Ecclefia conftituti eftis, quam fibi defponfavit, & fuo Sanguine redemit. Sicut enim gratuita bonitate de finu Patris per Virgi nem ad nos redimendos venire dignatus eft, ita fuis præcepit & dixit, mittens eos, GRATIS ACCEPISTIS, GRATIS DATE. Vos autem avaritia & cupiditate corrupti, qui benedictionem conferre debetis, in hac transgressione dando & accipiendo maledicti eftis. Nam & Pater meus, de cujus ani me periculo valdè pertimefco, eamdem damnabilem avaritiam in vita fua nimis exercuit. Itaque quicum que veftrum bac fe macula pollutum agnoverit, oportet ut à facro Minifterio arceatur. Propter hanc enim offenfam venit fuper filios hominum fames, mortalitas, & gladius. Omnes enim gradus Ecclefiaftict à maximo Pontifice ufque ad Oftiarium opprimuntur per vefire damnationis præmium, & in cundos fpirituale graffatur latrocinium. Hac voce ad pœnitentiam concuffos fuiffe omnes Epifcopos addit laudatus Hugo, & à Patris fui animam commendante Augufto promulgatum hoc Edictum: Ut nullus gradus vel Ecclefiaflicum Minifterium pretio acquiratur. Et fi quis attentarit, omni bonore mul

tetur.

Ep. 45.

dabo tibi, fi cadens adoraveris me. Ait Episcopatus & Abbatias paffim imperitis ac malè moratis juvenibus fuiffe venditos, ac pergit: Parùm dixt vel ad gratiam, vel ad pecuniæ & obfequii exbibitionem bonores Ecclefiafticos Laica manu fuiffe ado

& miferiarum augmentum hi faciliùs eofdem confequebantur honores, qui opinatissimi in flagitiis exftitiffent. Qui Regi utriufque fexus fcorta adducerent, aut ipfi effent. Et adjungit: Undè à capite, Imperatore videlicet, non benè fano, & à Pontificibus lepra bujus contagio maculatis, per totum ferè Cleri corpus peftis fe diffuderat. Nam dum Epifcopus Epifcopatum marcarum aliquot centenarlis coemiffet, quam non ipse subjectam fibi dignitatem ad refarciendum damnum fuum venderet? Sic ergo ab eo Abbates, Præpofiti, Archi- Presbyteri, Archi-Diacones, & Presbyteri conftituti, quid non &ipfi Ecclefiafticarum adminiftrationum ufque ad fepulturæ locum & officium venale baberent? Qua tenus & ipfi vel divitias cumularent, vel faltem marfupia exinanita replerent. Ex hoc fœdiffimo fonte natas adfirmat quafvis Cleri pro facris functionibus exactiones cùm quarum quibufdam nonnullæ hinc inde Ecclefiæ etiamnum hodiè conflictantur. Epifcopalis apicis emptores non poffe non effe inferiorum graduum venditores adferit in litteris ad Theodoricum ac Theober. L.7.indit tum Francorum Reges Sanctus Gregorius Ma. 1.Ep.116. gnus. Vitii natura fic compellit. Quidquid adversùs Simoniam ftatuit Gregorius feptimus, ftatuit adversùs hunc Henricum & ab ipfo inveftitos Epifcopos,

At de ejus degenere filio & fucceffore Henrico quarto fcribit ad Waltramnum Magdeburgenfem Archiepifcopum Comes Ludovicus: Omnis qui dignitates fpirituales vendit, bæreticus eft. Dominus autem Henricus, quem Regem dicunt, Epifcopatus & Abbatias vendit. Etenim Conftantienfem, Babembergenfem, Moguntinenfem, & plures alios pro pecunia; Ratifponenfem, Auguftenfem, Straf burgenfem pro gladio: Abbatiam Fuldenfem pro adulterio, Monafterienfem Epifcopatum, quod dicere & audire nefas eft, pro Sodomitica immunditia vendidit. Que fi impudenter negare volueris, tefle Cælo, tefte terra, omnes etiam à furno redeuntes Scioli concludent: Ergo Dominus Henricus eft hæreticus. Exftat Epiftola apud Abbatem Dodechi. num in Supplemento Mariani Scoti. Confirmat A. 1090. in litteris ad Sanctum Othonem Bambergenfem Epifcopum, publicatis per Jacobum Gretzerum, Fredericus Archiepifcopus Colonienfis : Quem non moveat, quod omnis Ecclefiaftici vigoris auctoritas Aulicis & Palatinis in quæftum verfa eft? Synodalis conventus Epifcoporum, annua Concilia, omnes denique Ecclefiaftici ordinis adminiftrationes in Regalem Curiam translate funt, quæ fpiritualiter examinare debuerant. Quid de Epifcopalibus Cathedris dicemus, quibus Regales villici præfident, quas difponunt de domo orationis Speluncam planè latronum efficiunt? Et in libro de Bello Saxonico Bruno Merfenburgenfis; Henricus Rex Epifcopos, non fecundùm qualitatem meritorum, fecundùm Canonum Decreta conftituit, fed fi quis majorem pecuniam dedit, vel major flagitiorum ejus adulator exftitit, hic quolibèt dignior Epifcopatu exfitit. Cumque alicui fic Epifcopatum dediffet, fi alius plus daret, vel ejus magis facinora laudaret, illum priorem quafi Simoniacum fecit deponi, & iftum fecundùm quafi fanctum in eodem loco confecrari, undè contigit, ut multe civitates in illis temporibus duos fimul Epifcopos baberent, quorum neuter Epifcopi vocabulo dignus effet'. Ecclefie Bambergenfi adeò omnis Romanæ, non folùm disciplinæ, fed & linguæ imperitum intrufit Epifcopum, qui in feftivitatis Pafchalis Vigilia cantaret ad omnem Ecclefiam: TERRA AUTEM ERAT INANIS ET VACCA. Nempè ipfe erat vacca biceps & bruta. Et in libro de Ecclefiæ ftatu fub Henrico IV. Imperatore, & Gregorio VII. Pontifice venerabilis Gerhohus Cap. 11. Præpofitus Reicherfpergenfis: Non electio Clert', non confenfus Honoratorum, non petitio populi in ordinandis Epifcopis quærebatur, non fancitati vita, non fcientiæ illuftriori delatum eft, fed qui cumque volebat, implebat manum fuam, & factus eft Sacerdos, non jam Domini, fed mammonæ, ac Principis bujus mundi dicentis; Hæc omnia

F. 27.

Etiam in Anglia graffatum eft malum. Etenim de laudatiffimo Rege Wlphero fcribit Guilielmus Malmesberienfis: Ejus bona infecit ac depressit gravis Simoniæ nota quod primus Regum Anglorum facrum Londoniæ Episcopatum cuidam ambitiofo VVine venditarit. Quod ipfum de Rege Hardecnut fcribit Simeon Dunelmenfis, L:3.c.8. addens divinitùs exindè punitum. Et hinc pofteri Reges fuere correcti. Scabiem refumpfit Guilielmus Conquæftor, cujus manum ob Epifcopatus donum adimpleturus Robertus Conventrenfis Epifcopus fuæ Ecclefiæ ornamenta debuit diftrahere. Ita fcribit Joannes Bromptonus Abbas Jornalenfis, addens adeò fuiffe fordidum, ut ejus Juftitiarii effent latronibus pejores. At. tamen de eodem Rege ad Hugonem Dienfem Epifcopum, fuum in Gallia Vicarium, fcribit Gregorius feptimus: Rex Anglorum, licèt in quibufdam non ita religiosè, ficut optamus, fe habeat tamen in boc quod Ecclefias Dei non deftruit, neque vendit, & pacem juftitiamque in fuis fubditis moderari procurat, cæteris Regibus fatis se probabiliorem,

magis honorandum oftendit. Mutationem iftam debemus ejus in Regem confecratori Alredo Eboracenfi Archiepifcopo, de quo Guilielmus Neubrigenfis: Alredus hominem ferociffimum, spirantem minarum & cedis in fubjugatum armis po pulum, mitem reddidit, & religiofis pro conservanda Republica, tuendaque Ecclefiaftica difciplina Sacramentis adftrinxit. A quo pofteà loco Patris colebatur, ut cum ille cæteris imperaret, ab eo imperari fibi aquanimiter peteretur. Regiam confecratio

A. 1077,

L.9. Ep.5.

L.I.C.I.

nem, quam uti tyranno, regni invafori, ac viro fanguinum noluit impendere Stigandus Primas Cantuarienfis, Guilielmo uti legitimo Principi dedit laudatus Alredus, ideoque omnia apud illum potuit. Tantùm potuit, ut ejus iram ac maledictionem horreret Rex barbarus, procideret in genua, veniam peteret, fponderet fatisfactionem. A circumftantibus Palatinis quadam vice rogatus Epifcopus, ut proftratum Regem erigeret, repofuit: Sinite illum jacere ad pedes Sancti Petri. Bonum opus adjuvit degradati Stigandi fucceffor Sanctus Lanfrancus, qui ut hominem avarum & durum à Simoniacis Ecclefiæ rapinis retraheret, à delinquentibus paffim exegit mulctas pecuniarias ad commodum Regis. Ita L.2. C.5. fcribit Henricus Cnyghtonus.

At verò de ejus filio & fucceffore Guilielmo L.L... Rufo pergit laudatus Neubrigenfis: Homo vecors,

F. 123.

inconftans in omnibus viis fuis, Deo indevotus, Ecclefiæ gravis, nuptiarum fpernens, paffim lafciviens, opes regni vaniffima effufione exhauriens, & eifdem deficientibus fubditorum fortunas in hoc ipfum corradens. Homo turgidus typho immaniffimæ fuperbiæ, & ufque ad naufeam vel derifionem etiam doctrina Evangelice, temporalis gloriæ fœdifima voluptate abforptus. Hæc ejus originalia vitia adjuvit Ranulphus Clericus Palatinus, ex infima plebis fæce per loquacis linguæ officia promotus, de quo Guilielmus Malmesberienfis: Hoc auctore, facri Ecclefiarum honores, mortuis Paftoribus, venùm locati. Audita namque morte cujuslibet Epifcopi vel Abbatis, confefiim Regis Clericus admittebatur, qui omnia inventa fcripto exciperet, omnefque in pofterum reditus Regio fifco inferret. Intereà quærebatur, quis idoneus in loco defuncti fubftitueretur, non pro morum, fed pro nummorum experimento, dabaturque tandem honor, ut ita dicam, nudus, magno tamen emptus. Ab ifto igitur Ranulfo feductus Guilielmus Rex invafit tres Ecclefiafticæ fubftan. tiæ fpecies: Epifcoporum & Abbatum fpolia, proventus Ecclefiarum vacantium, & mercatum Prælaturarum. Hinc dicitur nudos vendidiffe honores. Quod eos plus danti quafi fub hafta vendiderit, teftantur Gervafius Monachus Cantuarienfis, Guilielmus Thorne, Henricus Cnyghtonus, Matthæus Paris, aliique Anglicarum rerum Scriptores. Addunt quod etiam Diœcefeon terminos vendiderit, ac Ecclefiarum confecrationes. Etenim Remigio Lincolnienfi & Dorcheftrenfi Epifcopo, fuam Lincolnienfem Ecclefiam confecrare paranti, oppofuit fe Archiepifcopus Eboracenfis, adfeverans fe illic Metropolitam, ideoque fua auctoritate effe opus. Periculosè æger, ideoque vicinum Dei judicium metuens Rex, Sancto Anfelmo Cantuarienfem, dicto Remigio Lincolnienfem Episcopatum gratis dederat, ideoque corpore, non mente fanatus ab utroque violenter exegit doni iftius pretium, pendere nolentem Remigium fubjecit Metropolita Eboracenfi, atque ita per multas vexationes tandem coegit ad folutionem. Eum Guilielmus Neubrigenfis verè fcribit fuiffe in omnibus fuis viis inconftantem. Nam facti fpeciem, in qua duos Monachos de majori pretio contendentes exclufit, & tertio nihil fpondere volenti Abba

tiam cum elogio dedit, refert Henricus Cnygh. tonus. Infeliciffimè defunctus eft in hifce criminibus, quæ infigniter correxit atque eliminavit ejus frater & fucceffor Henricus primus.

,

L.2.c.7.

Eodem tempore etiam in Gallia graffatum fuit malum. Etenim de Philippo primo Francorum Rege ad Rodericum Cabilonenfem Epifcopum fcribit Gregorius feptimus: Inter cæteros L 1.Ep.38. nofiri bujus temporis Principes, qui Ecclefiam Det venumdando perverfa cupiditate diffipaverunt, Go Matrem fuam, cui ex Dominico Præcepto honorem & reverentiam debuerant, ancillari subjectione penitùs conculcarunt Philippum Regem Francorum Gallicanas Ecclefias in tantùm oppreffiffe, certa relatione didicimus, ut ad fummum hujus tam detefandi facinoris cumulum perveniffe videatur. Avitam Francorum Regum in omnes, Romanam præfertim, Ecclefias pietatem extollit Pontifex, & fubdit: Aut Rex ipfe repudiato turpi Simoniace herefis matrimonio idoneas ad facrum regimen perfonas promoveri permittat, aut Franci pro certo, nifi fidem Chriftianam abjicere maluerint, generalis anathematis mucrone percuffs, illi ulteriùs obtemperare recufabunt. Vide alias ejufdem Pontificis litteras ad ipfum Philippum Regem, ad Hum- Ep.75. 76. bertum Archiepifcopum Lugdunenfem, & ad. omnes generaliter Epifcopos Francorum. In Virdunenfi Hugonis Abbatis Flaviniacenfis Chro-L.z.Ep.5. nico exftat erudita Epiftola, qua Hugo Dienfis Epifcopus & Romanæ Sedis per Galliam Legatus, fux Pictavienfis Synodi Acta referens Gregorio feptimo, adferit plures per Simoniam à dito Rege intrufos Antiftites fuiffe à fe extrufos ac degradatos, ac inter ipfos fuiffe Abbatem Bergenfis Ecclefiæ in noftra Flandria. Fœdiffimam ejufdem Regisin dandis Epifcopatibus Simoniam Ep.64.65 difces etiam ex variis Epiftolis Sancti Ivonis Epi- 66. fcopi Carnutenfis. Hæc omnia Hiftoricè digefta oportuit, quod iftorum temporum Canones vix poffint fine illis intelligi.

Et malum non ftetit in folis Regibus: etenim Regis ad exemplum totus componitur orbis . Serpfit etiam ad inferiorum in Ecclefia graduum Patronos Illa præfertim Simonia, nata ex vacantis Ecclefiæ & proventuum ad ipfam fpe&tantium Regia cuftodia, quam in Ratherium Veronenfem Epifcopum exercuit Hugo Rex, Italiæ. Adversùs eam ftatuit tertia Francorum Valentina Synodus, ut Parochialium Ecclefia rum dotes deinceps non vexentur à Laicis Patronis, & nulla redhibitio cenfus inde exigatur. Et Cap. 9. Viennenfis, cui Formofi Pontificis præfedit Legatio, Synodus: Nulli cenfus à Presbyteris, loco muneris, ad introitum, ut dicunt, Ecclefiarum exquirantur, aut vi aliqua extorqueantur. Statuti juftitiam atque neceffitatem multis Scripturis & canonibus firmat Synodus Toslejana. Ut Presby- Cap. 6. ter apud fæcularem Seniorem, id eft, pagi domi- Cap.16. cellum, nulla precatione vel xenio Ecclefiam feu capellam obtineat, fancit Synodus Nannetenfis. Eundem canonem primo fuorum Capitularium libro inferuit Hincmarus Metropolita Remenfis. Precationes iftas & xenia effe omnino Simoniaca, & digniorum perfonarum promotioni, ideoque & Ecclefiafticæ difciplinæ capitaliter adver

fa,

Cap. 17.

Cap. 8.