Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

Cap. 48.

Cap. 6.
Cap. 6.

tunc admittamus, poft rationis complementum. Qui ergò monachicum
jugum eft fubiturus, ne fit minor quam decem annorum natus, ejus
quoque rei examinatione in Præsulis arbitrio fita, an augeri tempus con-
ducibilius exiftimet ad introductionem & conftitutionem in vita monafti-
ca. Etfi enim Magnus Bafilius in facris fuis Canonibus eam, quæ se sua
fponte Deo offert, & virginitatem complectitur, fi feptimum decimum
annum compleverit, in Virginum ordinem referendam effe ftatuit; fed ta-
men de viduis & Diaconiffis exemplum fecuti, in di&um tempus, ana-
logia & proportione habita, eos, qui vitam monafticam elegerunt, de-
duximus. In divino enim Apoftolo fcriptum eft, Sexaginta annorum vi-
duam in Ecclefia eligendam: Sacri autem Canones quadraginta annorum
Diaconiffam ordinandam effe ftatuerunt, cùm Dei Ecclefiam Dei gratia
potentiorem ac robuftiorem evafiffe, & ulteriùs procedere vidiffent, fi-
deliumque ad Divinorum mandatorum obfervationem firmitatem ac fta-
bilitatem. Quod quidem cùm nos quoque optimè intellexiffemus,, mo-
dò ftatuimus benedictionem gratiæ ei, qui certamina fecundùm Deum
aggreffurus eft, veluti quoddam fignaculum celeriterque imprimentes,
hinc eum ad non diu cunctandum & tergiverfandum inducentes, vel
potiùs etiam ad boni electionem & conftitutionem incitantes -

SCHOLI ON.

Antiquam creandi monachi formam edicit

quarta Synodus Toletana. Monachum aut paterna devotio aut propria profeffio facit: Quidquid borum fuerit, alligatum tenebit. Proindè bis ad mundum revertendi intercludimus aditum, & omnes ad fæculum interdicimus regreffus. Confir mant Synodus fexta, & Synodus decima, addens filium paterna devotione obligandum debe re effe decennio minorem, quod decimus ætatis annus plenum rationis ufum donet, adeòque nolit quemquam fine proprio arbitrio cogi ad tantum totius vitæ onus. Quod additamentum an jus novum ftatuat, an antiquum dumtaxat innovet, non facilè dixerim. Utraque tamen laudata Synodus corrigit primum Canonem fecundæ Synodi Toletanæ, mandantis infantes Clericatui aut monafterio à parentibus oblatos, Ubi decimum octavum annum ætatis compleverint, coram omni Clero & populo examinari de expetendo conjugio, & bis, quibus voluntas propria defiderium nubendi perfuaferit, conceffam ab Apoftolo fenten tiam non auferri. Verùm Garzias Loyaza Canonem loqui vult de folis Clericatui oblatis. Quidquid fit, eadem olim parentibus ad parvulos filios feu Clero feu Monachifmo addicendos fuit poteftas, uti & exemplis & Canonibus poffit oftendi.

Quæftio eft, Quis iftorum Canonum Toletanorum fit conformis antiquis regulis & moribus Ecclefiæ Romanæ ? Ratio dubitandi defumitur ex litteris Sancti Leonis Papæ ad Rufticum ArEpift. 92, chi-Epifcopum Narbonenfem: Propofitum mona t. 12. chi propria voluntate fufceptum deferi non poteft

abfque peccato. Alieno igitur arbitrio impofitum
videtur omninò deferi potuiffe. Et confonat
Aquifgranenfis Abbatum Synodus habita fub
Pontificatu Pafchalis primi. Puerum pater aut Cap, 36.
mater tempore oblationis offerant altari, & peti-
tionem pro eo coram laicis teftibus faciant, quam
tempore intelligibili puer ipfe confirmat. Refpon-
deo tamen ejufmodi oblationem nullatenùs excu-
ti potuiffe. Etenim Sancto Bonifacio Franco-
rum Apoftolo roganti, Quòd fi pater vel mater
filium vel filiam intra fepta monafterii in infantia an-
nis fub regulari tradiderint difciplina, utrùm liceat
eis, poft quam pubertatis impleverint annos, egredi

matrimonio copulari, refpondit Gregorius se-
cundus: Hoc omninò devitamus, quia nefas eft,
ut oblatis à parentibus Deo filiis voluptatis fræna la-
xentur. Quod decretum vigefimo fecundo fuo
Canoni inferuit Synodus Wormatienfis celebrata
Epift. 7.
fub Pontificatu Adriani fecundi. Idem in Epi- Epift. 12.
ftola ad Lætam de Paula filiola ante partum Dea
promiffa, & in litteris ad Gaudentium de filiola
Pacatula docet Sanctus Hieronymus, & de fe-
metipfo per matrem etiam ante partum devoto
Theodoretus in vita Macedonii Anachoreta.
Puerum Beato Gregorio in monafterio ad cli-
vum Scauri à parentibus oblatum, dum poftea
ad nuptias tranfit, fuiffe ut apoftatam Divinitùs
punitum fcribit ad Nicolaum fecundum Ponti-
ficem Sanctus Petrus Damiani. Eumdem rigo L.1. Ep.9.
rem, juxta Sancti Benedicti Regulam, perdu-
raffe adhuc temporibus Sancti Bernardi, liquet
ex prima ejus Epiftola, tractante oblationem ac
reliquam caufam fratris Roberti,

Nec aliud docuit Sanctus Leo: De fola adulti per propriam electionem profeffione rogatus de eadem fola refpondit, ut clarè docet ejufdem

Aimabo, quando pofitus in filentio monafterti canta
vero, CUSTODIAM VIAS MEAS, UT
NON DELINQUAM IN LINGUAMEA.
Sancti Gregorii Magni è monacho Romani Pon-
tificis affidua eft querimonia: Veni in altitudinem
maris, tempeftas demerfit me. Lamentatur fe
omni quietis fuæ gaudio per Epifcopatum amiffo,
rediiffe ad clamores & tumultus vitæ fæcularis.
Etenim monafteria effe portus, hortos conclu
fos, paradifos, cœli fcalas, juftorum taberna-
cula, arcanam ac Divinam Philofophiam, vi-
tam Angelicam, difciplinam cœlo lapfam, ani-
marum vivaria, affiduè leges in Sanctis Patri-
bus. Et hinc in Ecclefia nullum fædius mon-
ftrum, quam monachus inquietus.

Epiftolæ caput proximè fequens. Porrò Aquen-clefia Carthaginenfis Diaconus: Beatum me exli fis illa Synodus paternam oblationem majoris dumtaxat firmitatis gratia, ad occludenda quorumdam adversùs ejufmodi oblationis vinculum frequentia obloquia, voluit à puero ad plenum rationis ufum perducto ratificari. Notanda funt hæc verba: Tempore ablationis offerant altari, & petitionem pro eo coram laicis teftibus faciam. Eft ritus à Sancto Benedicto ad majorem folemnitatem ac firmitatem adjectus, cujus etiam in laudata jam Epiftola meminit Sanctus Bernardus, & quem accuratè defcribit chronicon monafterii 2.q.3.c.4. Novaliacenfis. Fuiffe oblationi fubftantialem adfirmare apud Gratianum videtur Nicolaus primus Pontifex in litteris ad Epifcopos Germaniæ conftitutos in regno Regis Ludovici. Ex addu &tis item teftimoniis liquet ejufmodi oblationem fieri potuiffe non tantùm per patrem, fed & per

A. 1190

Ep. 25.

Sect. 10.

C. 5,
Ep.92.2.1.

Ep. 2

matrem,

Rectè item Canon monafticam profeffionem
vocat Benedictionem gratiæ, utique adjuturæ mo-
naftica certamina. Dura enim ac laboriofa eft
vita monaftica, perpetuus pugillatus, militiæ
fpecies, martyrio adfinis, ideòque in lege no- L.5. c. 3.
vella ad Epiphanium Patriarcham Conftantino-

Duravit apud nos Latinos ufque ad Celefti.
num tertium Pontificem, de quo antiqua inco-
gniti Auctoris compilatio chronologica; Hic Pa-
pa conftituit, ut pueri, cùm venirent ad annos difpolitanum pulchrè Juftinianus Auguftus mona-
cretionis, id eft, ad quindecim annos, fi noluerint
remanere in clauftris, licitè poffint ire ad fæculum,

ad hæreditatem fuam. Quod decretum habuit juftiffimas rationes. Ex eifdem eamdem parenrum poteftatem quoad Græcam Ecclefiam ligat & aufert præfens Canon, nullum nifi propria electione volens fieri monachum, id eft, nif poft completum decimum ætatis annum. Ità tamen ut Epifcopus ex caufis poffit & majorem ætatem exigere. Statuere fe fatetur adversùs Sanctum Bafilium, in profeffura virgine requirentem annos quindecim; verùm imitari fe addit Synodum Chalcedonenfem, fexaginta annos in Diaconiffa ab Apoftolo requifitos contrahentem ad quadraginta: Quod humana infirmitas ad Divina mandata atque confilia adimplenda jam per Dei gratiam evaferit potentior. Quæ ratio an fubfiftat, eft longæ indaginis. Et Bafilius offe-i rendi filii aut filiæ poteftatem in parentibus omninò agnovit,

chos vocat monaftica Philofophiæ certatores. Et
quidem Goffredus Abbas Vindocinenfis exiftima-
vit, aut certè graviter dubitavit eam benedictio
nem effe confecrationis fpeciem, manus imposi
tionem, Sacramentum ex Apoftolica traditione
celebrandum, quod poffit à folo Abbate, non à
fimplici monacho imprimi, ac nullo pacto aut
cafu iterari. At rectiùs ejus Epifcopus Sanctus Ep. 41.
Ivo. Monachi benedictio aliam vim mihi babere
non videtur, quam fuper populum Sacerdotis oratio.
Eam Sancto Antonio ac aliis antiquis monachis
dicit fuiffe ignotam, multiplicatis poftmodùm
monachorum gregibus inductam ex quadam cau-
tela, tamquam religionis vinculum humanæ in-
firmitati provifum, Ut monafticus ordo, quantò fir-
miùs in confpectu Dei & hominum, & folemntùs liga-
retur, tantò robuftiùs ac devotiùs à monachis fer-
varetur: Et qui vellent ab boc propofito recedere,
teftimoniis pluribus convincerentur, & tamquam ju-
rati in Chrifti Sacramenta tyrones ad propofitum fuum
reverti cogerentur. Et hinc liquet Dionyfium il-
lum, qui nobis monachorum benedictiones pro-
ducit, non effe Areopagitam Apoftoli difcipu-
lum, fed Sancto Antonio ac primis ejus difcipu
lis pofteriorem.

Rectè Canon vitam monafticam vocat feceffum
ex vitæ ftrepitu ac perturbatione. Ità ad Ecclefiam
Vercellenfem fcribit Sanctus Ambrofius Clerico-
rum officia in theatro ac Radio, monachorum infli-
tuta effe in fpelunca & fecreto. Et Eutyches hæ-
refiarcha ad Ephefinum latrocinium dixit fe vi-
vere in filentio abfque ullo negotio & perturbatione.
Et ad Sancti Flaviani Patriarchæ Conftantinopo-
litani ac ejus Synodi Legatos degere fe in monafte-
rio tamquam in fepulcbro. Et apud Sylveftrum
Sguropulum in Florentini Concilii Hiftoria Mar-
cus Ephefiorum Episcopus optaffe se semper ait
in antris fuis dierum tranquilla filentia exigere.
Etiam in Epiftola ad Rufticum Archi-Epifco-
pum Narbonenfem Sanctus Leo Epifcopatum la-
borem, monachatum vocat otium atque filen-
tium. Et hinc Sanctus Sophronius Hierofolyma
Patriarcha in litteris ad Sergium Conftantinopo-
Jitanum graviffimè lamentatur fe ex incuriofo li-
lentio deveniffe in fluctus ac turbas Epifcopa-Epiphanio, Joanne Chryfoftomo. Et hinc ad
lium caufarum. Et in litteris ad Severum Scho-
lafticum Conftantinopolitanum Ferrandus Ec-

Quæftio eft, Quomodò ea benedictio vocetur Signaculum monacho imprimendum? Ex hìnc fa. nè Goffredus Vindocinenfis exiftimare potuerit eam esse manus impofitionem, fpectantem ad Ecclefiafticæ Ordinationis Sacramentum, gratiæ impreffivam ex opere operato. Refpondeo in textu Græco non effe vocem Xspetoria, fed vocem px, quæ apud profanos Scriptores paffim figillum, notam, characterem, aut ejus impreffivum inftrumentum, apud Chriftianos autem paffim fignificat facrofan&tum fignaculum aut characterem crucis. Ità ufitatam leges à San&to Juftino Martyre, Cyrillo Hierofolymitano, Gregorio Nazianzeno, Gregorio Nyffeno

fecundum Chalcedonenfem & quinquagefimum
primum Sancti Bafilii Canonem Joannes Zona-

ras

ras & Theodorus Balfamon ajunt Epifcopos,[
Presbyteros, Diaconos, Subdiaconos Xε/¡¤т5тx,
ordinari per manuum impofitionem, Cantores
& Ledores Σφραγίνεται, charactere fignari
Economos, Chartularios, Paramonarios Пxpx-
xλész, fimpliciter promoveri. Et Joannes
Citri Epifcopus in Refponfis ad Conftantinum
Cabafilam, exftantibus in quinto libro Juris
Orientalis, quafdam Ecclefiæ dignitates ait olim
conferri folitas folo Epifcopali codicillo, quaf-
dam etiam charactere, id eft, impreffo figno
crucis. Et quidem Joannes Zonaras payda
Lectoribus & Cantoribus imprimi confuetam
rectè ait spectare, nempe ut cæremonialem orna-
tum, ad Xerpotovía. At quomodò & ipfe &
Theodorus Balfamon ajunt Epifcopum, Presby-

terum, Diaconum, Subdiaconum, non fphra
gide, fed fola cheirotonia creari, cùm certum
fit etiam ipfis in ordinatione impreffum fuiffe
facrofanctum crucis fignaculum? Nempe Lecto-
ribus & Cantoribus imprimebatur modo fingu-
lari, de quo Symeon Theffalonicenfium Archi-
Epifcopus in opere de facris Ordinationibus,
defcribens Ordinationem Lectoris. Pofteà figilla-
tur. Tondet enim Epifcopus capillos capitis ipfius
in formam crucis, Divinum ac tremendum Trinita-
tis nomen fuper eum invocans. Quid fimile cum
debitis orationibus ac Divini nominis invoca-
tionibus ab Abbate aut monafterii Presbytero
factum fuit fuper profitentem monachum, atque
hæc eft gratiæ benedictio, & impreffa fphragis,
de
qua nofter Canon,

L. S. c. 3.

E

CANON XLI.

Os, qui in urbibus vel vicis in claufuris volunt fecedere, & fibi ipfis feparatim attendere, priùs quidem in monafterium ingredi oportet, & anachoreticam, hoc eft, ab aliis feparatam ac femotam vivendi rationem exercere, & fpatio triennii ei, qui mansioni præest, in Dei timore parere, & obedientiam in omnibus, ut æquum eft, implere, & ità hujus vitæ eligendæ inftitutum profitentes, & quod eam ex toto corde fua fponte amplectuntur, ab ejus loci Præfule `examinari: Deindè fic alio anno extra claufuram fortiter fe gerere, ut fcopus eorum evadat manifeftior. Tunc enim plenè ac perfectè fignificabunt, quod non inanem gloriam captantes, fed propter ipfum reverà pulchrum ac honeftum hoc filentium perfequuntur. Poft tanti autem temporis complementum, fi in eodem eligendæ vitæ inftituto permaneant, includi ipfos; & eis non amplius licere, quando voluerint, ex tali manfione egredi, præterquam fi propter communem utilitatem, vel aliam neceffitatem ad mortem urgentem, ad id trahantur, & ità cum benedictione ejus loci Epifcopi. Qui autem fine his jam dictis caufis ex fuis habitaculis exire aggrediuntur, primo quidem vel invitos dicta clausura coerceri, deindè jejuniis & aliis afflictionibus ipfos cura re, fcientes quemadmodùm fcriptum eft, quod nemo, qui manum aratro immifit & retro converfus eft, aptus eft regno cœlorum.

[merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

C. 7.

C. 3.

nunt. Hes Anachoretas, iftos dicit appellari
Eremitas, quod eis nomen commune factum fit Spe-
ciale. Quamvis hujus temporis fratres fuperbum
ducant hoc fibi arrogare vocabulum, fed bumilitatis
Caufa Poenitentes fe potiùs gaudeant appellari. Eo-
rum primitias in laudatos à Hieremia Propheta
filios Jonadab refundit,

Meritò in commentariis Michae Prophetæ
Sanctus Hieronymus damnat eos, qui odio buma-
ni generis eligunt vitam folitariam, qualem Timo-
nem fuiffe Athenis legimus: Non quod folitaria vita

nonis: Propter communem utilitatem .

Meritò item Canon novæ huic vitæ prærequirit annum novæ probationis. Reformationis exor dio requifitum fuiffe etiam à monachis Cluniacenfibus infinuat in litteris ad Goffredum Abbatem Vindocinenfem Sanctus Ivo, dicens ab eis in monachis è non reformatis monafteriis ad fe Epift. 41. venientibus iterari monachalem benedictionem, quod nempè & novam probationem atque profeffionem, cui impartiebatur ifta benedictio, ab illis exigerent.

Prophetica, quam habuerunt Elias & Joannes, condemnanda fit, fed quia cæteros defpiciens ipferi fuperbiat & habitet in faltu vitiorum. Eam in Threnorum commentariis eligendam adferit à folis verè & non ex parte perfectis, qui &in eremo fquallorem folitudinis, & in cenobio infirmitates fratrum æquali magnanimitate fuftentent. Quæ omnia pluribus docet in litteris ad Rufticum monachum, rogantem, Num folus, an cum aliis in monafterio deberet vivere. Eremi grandia & multa pericula enumerat, ac refpondet: De ludo monafteriorum bujufmodi volumus egredi milites, in vita coenobitica perfectos, folos deinceps cum L, 1.c. 13. folo diabolo fine metu duellaturos. Ità apud Hermiam Zozomenum Sanctus Antonius Paulo fimplici feparate vite non fecit poteftatem, nifi ubi ille ampliùs Præceptore non egeret. Hinc fta-politas refpicit Gregorius Magnus. Si qui ex tuit Synodus Venetica. Servandum de monachis,

Porrò ad primum Religionis ingreffum probaeft res antiquiffima. Toto triennio, & quidem in diftincto habitu, probari mandat Sancti Pachomii Regula, data per Angelum, & multorum Patrum encomiis laudata. Sancti tamen Antonii propago paffim in ipfo ingreffu & vestiebatur monaftico fchemate, ac unà profitebatur. Quin & plurimi, quos inter & Sanctus Auguftinus, unà cum Baptifmo fufcipiebant profeffum monachatum. Ità fuit ufque ad Juftinianum Auguftum, cujus quinta ad Epiphanium Patriarcham lex novella requirit probationis triennium in veste & tonfura laicali, ideòque juxta facras regulas, quas nefcio alias, quàm Pachomianas. Eas ipfe extendere conatur ad omnem Ecclefiam. Hanc legem in litteris ad Italiæ ac Illyrici Metro- L.7.Ep. Ir

C. 7.

C. 78.

C, 22,

militaribus numeris in monafteriis converti feftinant

ne eis ad folitarias cellulas liceat à congregatione di-juxta normam regularem debent in fuo babitu per fcedere, nifi fortè probatis poft emeritos labores. Confirmat Synodus Agathenfis, prima Aurelianenfis, Francofordienfis, feptima Toletana, & Caroli Magni Capitulare ad monachos. Legi oportet elegantiffimas de hac re litteras Sancti L.6.Ep.12 Petri Damiani ad nefcio quem Abbatem, Sancti Ep.34.37 Ivonis Carnotenfis Epifcopi ad Robertum mona209. 192. chum Bona-Spei, ad Bernerium ejus Abbatem, Ep. 176.

C, 12 C. 5. C. 2.

& ad monachos Columbenfes, nec non Stephani
Epifcopi Tornacenfis ad Willelmum monachum
Bierienfem. Et hæc omnia confirmat etiam præ-
fens Canon, neminem permittens fieri Reclu-
fum aut Anachoretam nifi qui toto triennio
fuerit infignis Cænobita.

[ocr errors]

triennium probari, & tunc monacbicum babitum Deo
auctore fufcipere. Adversùs Mauritium Augu
ftum, qui folos pleno fuo tempore perfunctos,
aut pro culpa expulfos milites edixerat poffe fieri
monachos, dudùm luctatus fuit fanctiffimus Pon-
tifex, tandemque illum ab iniqua lege dimovit,
eo tamen ftipulato pacto, ut circa ipfos fervare-
tur jam dicta Juftiniani lex, iftudque pactum
omnibus fui Patriarchatus Metropolitis per lau-
datas litteras promulgat.

Eamdem legem quoad fervos monachari volentes recepit in fua Synodo Romana. Nequaquam quoad homines liberos. Quod enim Barbatianus, monafterii Neapolitani Abbas, nefcio Porrò Anachoretis non licere reditum ad vi- quem Mauritium, fæcularem hominem, & non tam cænobiticam docet etiam in litteris ad Da- antè probatum, per ea tempora tonfurarit, liquet mianum nepotem Sanctus Petrus Damiani, in ex laudati Pontificis Epiftola ad Fortunatum EpiL.6.EF.22. litteris item ad Blancam ex Comitiffa San&timo- fcopum ejufdem civitatis. Verùm Mauritius ille, L.7.Ep.19. Cap. 16. nialem, ac in libro de fuæ congregationis infti- ablatis fecum aliis monachis, fuga de eodem monatutis addit hæc verba Sancti Romualdi: Tale pro- fterio difcedens, Barbatiani feftinationem monpemodùm eft in creme ad monafterium reverti, quale ftravit fuiffe præcipitem ac temerariam, pepede monafteriali ordine ad fæculum afportari. Cau- ritque hunc Canonem Gregorianum ad eumdem fam dat in laudata novella lege Juftinianus : Epifcopum: Monafteriis omnibus Fraternitas veQuod Anachoretæ in contemplatione & perfectione fra diftricliùs interdicat, ut eos, quos ad converdegunt, à communione ad meliora excepti. Poffe tendum fufceperint, priufquam biennium in convertamen in Abbates eligi, atque ità ad monafte-fatione compleant, nullo modo audeant tonfurare. rium revocari docet Sanctus Ivo in litteris ad Gaufredum Reclufum. Ità ab Angelo è fpelunca evocatum Sanctum Pachomium teftatur HerL.3.C. 13. mias Zozomenus. Et hoc volunt hæc verba Ca

Ep. 164. 208.

Ex quo vides Juftiniani de rebus Ecclefiafticis le-
ges novellas à Romana Ecclefia non fuiffe cura-

tas.

L.4.Ep 44

L.8.Ep.23.

CA

Ep. 1.

Ep. 4.

[blocks in formation]

Os, qui dicuntur Eremitæ, qui quidem nigris veftibus induti & urbes obeunt, & cum viris fæcularibus ac mulieribus verfantur, & propriæ profeffioni faciunt injuriam, statuimus, fi elegerint quidem tonfis comis reliquorum monachorum amicum fufcipere, cos in monafterio conftitui, & inter fratres referri. Quod fi hoc non elegerint, ex urbibus expelli, & folitudines habitare, ex quibus fibi etiam denominationes confinxere.

E capite conati, de inde

SCHOLIO N.

C. 12.

das. Quod nigrum pallium, uti ad Euftochium
Ep. 2.
fcribit, effet folorum monachorum. Caufam dat
in litteris ad Marcum Presbyterum Celedenfem:
Quod monachi veftis fit tunica penitentis. Etiam Ep. 22.
Sanctum Fulgentium monachum nigro ufum
fuiffe pallio fcribit in ejus vita Auctor incogni
tus, at probatiffimus. Eodem femper ufa eft,
licèt Regula permittat omnem nativum lane co-
lorem, facra propago Sancti Benedicti. Et hinc
de omnibus generaliter Franciæ monachis ftatuit
Gualo Cardinalis, Legatus Pafchalis fecundi
Pontificis: Monachi cappis non nigris de cætero non
utantur. Nempe omnibus per fuam monarchiam
monachis Sancti Benedicti Regulam & vestem
impofuerat Carolus Magnus.

Dversùm ejufmodi Eremitas fcribit etiam in
litteris ad Heliodorum monachum Sanctus
Hieronymus. Interpretare vocabulum monachi,
boc eft, nomen tuum: Quid facts in turba, qui fo-
lus es? Et in litteris ad Rufticum monachum.
Mihi oppidum carcer eft, & folitudo Paradifus.
Quid defideramus urbium frequentiam, qui de fin
L. 8.c.9. gularitate cenfemur? Et de Sancto Joanne Chryfo-
ftomo fcribit Hermias Zozomenus. Eos, qui in
monafteriis fuis modeftè conquiefcerent, atque ità
philofopharentur, magnificè Joannes laudabat, at-
que ut à nemine læderentur, haberentque necessaria,
Solicitè procurabat; at fi quando foras egrederentur,
ac per urbem confpicerentur, tum eos, quafi Philo-
fophiam fuam dedecore afficerent, convitiis profcin-
debat, & ad fua propellebat. Hujufmodi mona-
chorum dux Ifaacius optimum patrem, tamquam
fævum, iracundum, arrogantem, brutalem ubi-
que traduxit, & calumniofiffimè in Synodo ad
Quercum accufavit. Quare meritò Epifcopi ab
Ephefina Synodo ad Principem Theodofium Le-
gati in fuis ad eamdem Synodum Relationibus
laudant Dalmatium Archimandritam, qui per
annos odloginta reclufus extra monafterii fepta num-Præmonfiratenfes, binc Ciftercienfes, indè Clunia-
quam pedem extulerat. Legenda eft elegans Epi-
ftola Sancti Petri Damiani ad Teuzonem mona-
chum Florentinum.

Ep. 23.

Porrò nigræ veftes funt antiquus omnium monachorum atque monacharum color, de quo Sulpitius Severus in Dialogis, agens de Sanéto Martino monacho & monachorum in Galliis primo auctore: Martinum in vefte bifpida, nigro & Ep. 199. pendulo pallio circumtectum vident. Et in litteris ad Ecdiciam Sanctus Auguftinus difertè fcribit vefes nigellas effe monache indumentum. Hinc de Blefilla monafticen adgreffa ait Sanctus Hieronymus: Pulla tunica, cùm hami jacuerit, minùs fordidatur. Et de Sancta Afella: Tunicam furviorem induta fe repente Domino confecravit. Et adversùs Jovinianum monachum Apoftatam, jam in Clero luxuriantem: Tunica pexa, & nigra fubucula veftiebaris, nunc lineis & fericis veftibus ornatus inL.2.c. 13. cedis. Et ad Nepotianum Clericum Ecclefiæ Aquilejenfis: Vefles pullas æquè devita ac candi

Ep. 15.

Ad annum tamen Domini, quo Pontifex creatus eft Pafchalis fecundus, millefimum nonagefimum nonum fcribit in Mariani Scoti appendice Abbas Dodechinus. His temporibus exor ta eft fecta monachorum, qui non nigris, fed grifeis induuntur veflimentis, cujus auctor exflitit quidam Adam, ut dicunt. Succefferunt & alii, de. quibus in Sigeberti Gemblacenfis appendice Rcbertus Abbas Montenfis. Erat circa hæc tempora,. pulchra & decora facies Ecclefiæ, diverforum Ordinum ac profeffionum circumdata varietate, dum hinc

A. 3131.

cenfes monachi, tum & diverfi habitus ac professionis
Sandlimoniales. Aderant & Grandimontenfes &
Carthufienfes, tandem accefferunt varii fratrum:
mendicantium Ordines, atque ità inter Cifter-
cienfes & fratres Minores quæftio, de qua Mona-
chus Erfordienfis in additionibus ad Lambertum
Schafnaburgenfem, & Paulus Langius in chro-
nico Ecclefiæ Citizenfis. Grifei monachi, Cister- A. 1257.
tienfes videlicet, in Concilio Ordinis generali fta-
tuerunt contra Minores fratres, quod nufquam ad
hofpitia deberent fufcipi vel admitti: Utique ob
parilitatem coloris in habitu. Antiquitùs enim
&ipfi Ciftercienfes floccos gefferunt grifeos, ut ufque
hodie in monialibus eorum cernitur & obfervatur,
quæ omnes cucullis utuntur grifeis. Tam rigidi fta-
tuti caufam proximiorem adducit chronicon Pa-
trum Prædicatorum Colmarienfium. Tandem
Ciftercienfes adfumpta nigra cuculla litem finie-

runt.

Adversùs vagantium Eremitarum pilos & bar

« VorigeDoorgaan »