& duas naturales voluntates in eo, & duas naturales operationes indivisè, inconvertibiliter, infeparabiliter, inconfusè fecundùm fanctorum Patrum doctrinam adæquè prædicamus ; & duas naturales voluntates non contrarias (abfit), juxta quod impii afferuerunt hæretici, fed fequentem ejus humanam voluntatem, & non refiftentem vel reluctantem, fed potiùs & fubjectam divinæ ejus atque omnipotenti voluntati. Oportebat enim carnis voluntatem moveri, fubjici verò voluntati divinæ, juxta fapientiffimum Athanafium. Sicut enim ejus caro caro Dei Verbi dicitur & eft, ità & naturalis carnis ejus voluntas propria Dei Verbi dicitur, & eft, ficut ipfe ait: QUIA DESCENDI DE CALO, NON UT FACIAM VOLUNTATEM MEAM, SED EJUS QUI MISIT ME PATRIS; fuam propriam dicens voluntatem , , quæ erat carnis ejus. Nam & caro propria ejus facta eft. Quemadmodùm enim fanctiffima atque immaculata animata ejus caro deificata non eft perempta, fed in proprio fui ftatu & ratione permanfit ; ità & humana ejus voluntas deificata non eft perempta, falvata eft autem magis fecundùm deiloquum Gregorium dicentem : NAM ILLIUS VELLE QUOD IN SALVATORE INTELLIGITUR, NON EST CONTRARIUM DEO, DEIFICATUM EST TOTUM. Duas verò naturales operationes indivisè, inconvertibiliter, inconfusè infeparabiliter in eodem Domino noftro Jefu Chrifto vero Deo noftro glorificamus, hoc eft, hoc eft, divinam operationem, & humanam operationem, fecundùm divinum Prædicatorem Leonem, apertiffimè afferentem: AGIT ENIM UTRAQUE FORMA CUM ALTERIUS COMMUNIONE QUOD PROPRIUM EST, VERBO SCILICET OPERANTE QUOD VERBI EST, ET CARNE EXSEQUENTE QUOD CARNIS EST. Nec enim in quoquam unam dabimus naturalem operationem Dei & creaturæ ut neque quod creatum eft in divinam educamus effentiam: Neque quod eximium eft Divinæ naturæ, ad competentem creaturis locum dejiciamus. Unius enim ejufdemque tam miracula , quamque paffiones cognofcimus , , , , , , fecundùm aliud & aliud earum ex quibus eft naturarum & in quibus habet effe, ficut admirabilis inquit Cyrillus. Undique igitur inconfufum atque indivifum conservantes brevi voce cuncta proferimus unum fan&tæ Trinitatis, & poft Incarnationem Dominum noftrum Jefum Chriftum verum Deum noftrum effe credentes afferimus duas ejus effe naturas in una ejus radiantes fubfiftentia, in qua tam miracula , quamque paffiones per omnem fui difpenfativam converfationem non per phantafiam, fed veraciter demonftravit, ob naturalem differentiam in eadem una fubfiftentia cognofcendam, dum cum alterius communione utraque natura indivisè & inconfusè pro , 4 pria vellet, atque operaretur: Juxta quam rationem & duas natu rales voluntates & operationes confitemur, ad falutem humani generis convenienter in eo concurrentes. His igitur cum omni undique cautela atque diligentia à nobis formatis, definimus aliam fidem nulli licere proferre aut confcribere, componere aut fapere, vel etiam aliter docere. Qui verò præfumpferit fidem alteram componere, vel proferre, vel docere, vel tradere aliud Symbolum volentibus converti ad agnitionem veritatis ex Gentilitate vel Judaismo, aut ex qualibet hærefi, aut qui novitatem vocis vel fermonis adinventionem ad fubverfionem eorum , quæ nunc à nobis determinata funt, introducere Hos, fiquidem Epifcopi fuerint, aut Clerici, alienos effe Epifcopos quidem ab Epifcopatu, Clericos verò à Clero; fin autem Monachi fuerint, vel laici, etiam anathematizari eos, DISSER થાયરl Act. 13. DISSERTATIO DE SEXTA SYNODO GENERALI, CAPUT PRIMUM, Exponitur exordium, Monothelitarum . Rrorem Monotheliticum induxerunt Sergius Conftantinopolitanus, Cyrus Phafidis apud Lazos ac deindè Alexandria Theodorus Pharanitanus, Athanafius Antiochenus Epifcopus, & Heraclius Auguftus. Rei feriem edicit San&tus Maximus, Abbas, & Martyr, Pyrrho fucceffori proximo Sergii, Sanctum Sophronium Hierofolyma Patriarcham de mali origine accusanti, refpondens. Eum, qui extra culpam eft, graviter criminamini. Dic enim mihi, per veritatem ipfam oro, cùm Sergius Conftantinopolitanus Epifcopus ad Theodorum Pharanitanum fcripfit, miffo etiam libello, quem effe dicit Menne fui Antecefforis fcriptum ad Vigilium Pontifi cem Romanum, per Sergium Marcaronam Epifcopum Arfinoes, bortans eum, ut quid fentiret de una operatione in eo libello, unaque voluntate aperiret, fentem, Invent in Chartophylacio venerabilis Pa Catholicæ Ecclefie conculcatione, ante bos plus refcripfit approbans ea; ubi tunc erat Sophronius? matico, facto à fanctæ memoriæ Menna ad fanctissi Ex quibus teftimoniis oritur quæftio de tem anno Chrifti fexcentefimo trigefimo quarto. Decima tertia hujus Synodi Actio habita eft anno Domini fexcentefimo octuagefimo primo, Agathonis Papæ tertio, decimo tertio Conftantini quarti Augufti, vulgò Pogonati feu barbati, atque ità juxtà Georgii Diaconi computum ortus fuit error anno Domini fexcentefimo vigefimo quinto, Georgius Cedrenus ad vigefimum quintum annum imperii fcribit de Heraclio Augufto. Cùm degeret Hierapoli, venit ad eum Athanafius Jacobitarum Patriarcha, bomo callidus, &, uti Junt Syri omnes natura, ad mala facinora verfutia inftructus. Is cum Imperatore de fide colloquitur, eique Imperator promittit fe eum, modo Chalcedonenfis Concilii decreta approbet, Antiochiæ Epifcopum creaturum. Athanafius id fimulat, & fatetur duas in Chrifto naturas, fimul Heraclio quæftionem proponit de actionibus & voluntatibus, utrùm duplices in Chrifto, an verò fimplices dicendæ fint. Ea de re Imperator ad Sergium Conftantinopolitanum, & Cyrum Phafidis Epifcopum fcribit. Quorum cùm uterque è fecta Monothelitarum effet, invenit eos cum Athanafio fentire. Quorum fententiam cùm ad Joannem Papam perfcriberet, eft hæc ab eo improbata. Interim Georgio Alexandriæ Epifcopo mortuo, Cyrus fufficitur. Vigefimus quintus Heraclii annus eft Chrifti Domini fexcentefimus trigefimus quartus. At verò tunc non Joannes quartus, fed Honorius primus erat Pontifex, agens annum Pontificatus nonum. Hinc tamen computus coincidit cum computu Martini Papæ, atque ità, ifto anno cœpit errori Heraclius mifceri. Errorem enim effe longè vetuftiorem evincit Sanctus Maximus Abbas, dicens Sergii Epifcopi Conftantinopolitani litteras fuiffe Georgio Arfæ à Sancto Joanne Eleemofynario Alexandriæ Patriarcha fub damnationis comminatione de manu ereptas: Sanctus namque Joannes, uti in chronico fcribit Nicephorus Patriarcha Conftantinopolitanus, ac in illius vita Leontius Ecclefiæ Neapolitanæ apud Cyprios Presbyter, Epifcopatum iniit primo Heraclii anno, Chrifti Domini fexcentefimo decimo, ad meliorem verò vitam tranfiit anno fexcentefimo vigefimo, atque ità intra decem hofce annos cœperunt Sergius & Cyrus delirare: Sergius in fedem Conftantinopolitanam poft Joannem quartum, cognomento jejunatorem, & Cyriacum, qui adversùs Pelagii fecundi» & Sancti Gregorii Magni Pontificum decreta adfumpferunt profanum & fuperbum Epifcopi univerfalis nomen, Thomæ fucceffit. Ità Epifcopi Conftantinopolitani femper errores feminarunt. Eum Nicephorus Calixtus fuiffe dicit hominem Jacobitam, Joanni Philopono amicum; at verò Martinus primus Pontifex in Synodo fua Roma. na afferit dogmata ejus hausta à Themiftio, Diacono Alexandrino, Agnoetarum auctore. Addit Sanctus Maximus in difputatione cum Pyrrho Epifcopo Conftantinopolitano. Nacti eftis Heraelium veftrum ad hoc adjutorem, quia vos ejus nefariæ fcelerate mixtioni affenfi eftis, & benediElione cam confirmaftis. Mixtioni præfertim Theodofianorum ac reliquorum Eutychianiftarum. Ecclefiam Orientalem in longè plurima Neftoria norum & Eutychianiftarum frufta dilaceratam, ac pugnantem in femetipfam reperit Heraclius. Atque ità, quomodò Juftinianus Acephalos in communionem catholicam uniturus fufcitavit trium Capitulorum fcandalum; ità ille omnes hafce fectas fperans in pacem componere fuit adjutor & obftetricator ad monftrum novi erroris. Cum hæreticis nulla ineunda funt religionis pacta, fed cogendi ad fimplicem iniquitatis ejerationem, & aviti dogmatis profeffionem: Alioquin non communionem facies, fed, quomodò Facundus Hermianenfis dixit confufionem, feu, uti hic dicit Sanctus Maximus, nefariam & fceleratam mixtionem. Eorum poftulationes tractanda funt, quomodò Rex Salomon tractavit poftulationes rebellis fratris, fuperbum & contumacem hæreticorum fpiritum præfigurantis, Adoniæ: De Jacobo & Jacobitis hæc Nicephorus Ca- L.8. C.52. lixtus. Jacobus, à quo Jacobitarum hærefis denominata celebratur, Syrus genere fuit, obfcurus prorsùs & nulla gloria vir, qui etiam zanzalus propter fummam tenuitatem eft cognominatus. Hic Eutychetis & Diofcori, Cnapheique prætereà Petri, atque Severi dogmate recepto, magnopere id apud Syros propagare ftuduit. Ejufdem meminit Sanctus Joannes Damafcenus in hærefi Eutychianorum & Monophylitarum: Horum Principes fuerunt Theodofius Alexandrinus, à quo Theodofiani, & Jaco bus Syrus, à quo Jacobita funt nominati. Quo tempore præcisè fuerit, non conftat. Prima ejus memoria eft apud Anaftafium Sinaitam in libro, cui titulus, Dux vita. Eum Jacobus de L.I. c.75. Vitriaco in Hiftoria Hierofolymitana fuiffe dicit difcipulum cujufdam Patriarchæ Alexandrini, qui fanè eo tempore erant paffim Eutychianifta. Eutychianifta quinto & fexto fæculo horrendè arietarunt omnem Orientalem Ecclefiam, pugnantes etiam in invicem; at feptimò adversùm Saracenos fefe univerunt, omnefque cœperunt dici Jacobite. Undè chronicon Alexandrinum ante annos quadringentos à nefcio quo Eutychia nifta compofitum memorat folos Jacobitas. Ja cobus de Vitriaco & Marinus Sanutus addunt L. 2. Part. nullum apud eos effe ufum facramentalis confeffionis, atque hinc Calvinifte gloriantur eam effe recens commentum Ecclefiæ Romanæ. At refpondeo ejus non ufum effe recens Jacobitarum commentum, inductum anno Domini millefimo ducentefimo feptimo à Joanne Abulgamedo, Patriarcha Alexandrino, de quo jam dictum chronicon: Confeffionem ab Ecclefia Copbitarum abrogavit, circumcifionem verò multùm commendavit. Eam non negavit effe novi teftamenti Sacra mentum, fed abrogavit dumtaxat ob rationes adductas ab Abnel Affali in conftitutionibus Ec- C. 514 clefiæ Copticæ, in linguam latinam traductis à viro docto & Arabe infigniter orthodoxo Abrahamo Ekellenfi in annotationibus ad catalogum librorum Syriacorum Hedeb-Jefu. Et abrogatio valuit in fola Ægypto. Joannis Philoponi dogma & mores exponit Photius in Bibliotheca. Joannes Philoponus cor porum refurrectionem rejicit, multa inconfideratè ja&tat, fanctorum etiam Patrum au&oritatem rifu in Sectart 8. C. 4. L ́ss. fectari aufus. Edidit & quatuor libros adversùs Cap. 20: Cap. 13. nifta Eutychianiftam, vocat hæreticum, quia nempe ejufdem erroris fequebantur diverfam fa&tionem. Et Heraclium Auguftum, licèt Dei zelum præferret, fuiffe ex tunc feductum oftendit facta ab illo mentio de una operatione. Clariùs id liquet ex litteris Cyri jam Patriarchæ Alexandrini ad memoratum Sergium, lectis in decima tertia Actione Synodi præfentis. Sacram Principis jussionem relegi, quæ ad Arcadium, fanctiffimum Cypri Archi-Epifcopum,contra Paulum Primatem Anepifcoporum Deo decenter conftructa eft, cujus laudabilis ac Deo amabilis verè eft omnis quidem intentus, piè immaculatam fidei noftræ rectitudinem allegans, duas autem operationes in Domino noftro Jefu Chri Synodum Chalcedonenfem, impingere ei im- inveniens adnùebam, & proferre tentabam bono- mino: Undè & illum indè feducere multis conatur Sergius per litteras in duodecima Actione lectas. Hæc itaque Eutychiana fax ad denuò turbandam Ecclefiam conjunxere peftiferas caudas, primufque dux videtur fuiffe Theodorus Epifcopus Pharanitanus. Etenim præfens Synodus in decima fexta Actione, in fidei decreto, & in fermone ad Principem acclamatorio, nec non ipfe Princeps in Edicto confirmatorio, eum inter anathemate damnatos ponunt primo loco ante Sergium & Cyrum. Quis fuerit ejus Epi Theodofiopolis eft Armeniæ civitas habi- politana fub Menna Patriarcha, cui adfuit Theo- gius Jacobita Paulum Severianum, Eutychia Eremi Raitha, & fan&iffimæ Ecclefia de Pharan. Subfcripfit hoc modo. Theonas Presbyter montis Sinai, & Ambassator ipfius Montis, & Ecclefie Pharan, & Laure Raithe, pro omnibus ibidem monachis. Nullius populi, fed folorum in deferto ifto monachorum fuiffe à quibufdam exiftimatur, qualis olim fuit Epifcopatus monafterii ad Sanctum Dionyfium. Hinc nulli unquàm Synodo legitur adfuiffe ullus Epifcopus Pharanitanus. At obfunt hæc verba Legatorum Romanorum in prima Synodi Actione: Theodorus Prior opinio magis arridet. Videatur Benedi |