, Præfules univerforum Metropolitanorum, qui ab ipfis promoventur & five per manus impofitionem, five per pallii dationem Epifcopalis dignitatis firmitatem accipiunt, habeant poteftatem, videlicet ad convocandum eos , urgente neceffitate, ad Synodalem conventum vel etiam ad coercendum illos & corrigendum, cùm fama eos fuper quibufdam delictis forfitan accufaverit. Sed quoniam funt quidam Metropolitanorum, qui ne fecundùm vocationem Apoftolici Præfulis occurrant, à mundi Principibus fe detineri fine ratione caufantur, placuit talem excufationem omnimodis effe invalidam. Cùm enim Princeps pro fuis caufis conventus frequenter agat, impium eft ut fummos Prefules ad Synodos pro Ecclefiafticis negotiis celebrandum impediant vel quofdam à Conciliis eorum prohibeant, licèt tale impedimentum & fictam prohibitionem Metropolitanorum fuggeftione diverfis modis fieri didicerimus. Confueverunt autem Metropolitani bis in anno Synodos facere, ideòque ficut dicunt ad Patriarchale penitùs non poffe concurrere caput. Sed fancta hæc & univerfalis Synodus, nec Concilia, quæ à Metropolitanis fiunt, interdicens, multò magis illa novit rationabiliora esse, ac utiliora Metropolitanorum Conciliis, quæ à Patriarchali fede congregantur ; & idcircò hæc fieri exigit : A Metropolita quippè unius quidem Provinciæ difpofitio efficitur à Patriarcha verò fæpè totius caufa diœcefeos dispensatur, Ac per hoc communis utilitas providetur, propter quod & fpeciale lucrum propter generale bonum poftponi convenit, cùm à Majoribus fuper hæc facta fuerit advocatio. Quamvis apud quofdam Metropolitanorum antiqua confuetudo, & canonica traditio per contemptum ipforum postposita videantur, non currentibus eis ad communem profectum, quos leges Ecclefiæ feverè condemnantes, omni excufatione remota, fubjacere vocationibus proprii Patriarchæ, five cum communiter five cùm figillatim factæ fuerint exigunt. Illud autem , tamquam perofum quiddam, ab auribus noftris repulimus, quod à quibusdam imperitis dicitur, non poffe Synodum abfque Principali præfentia celebrari, cùm nufquam facri Canones convenire fæculares Principes in Conciliis fanxerint, fed folos Antiftites Undè nec interfuiffe illos Synodis, exceptis Conciliis univerfalibus, invenimus: Neque enim fas eft, fæculares Principes fpectatores fieri rerum, quæ Sacerdotibus Dei nonnumquam eveniunt. Quifquis ergò Metropoli tanorum proprium Patriarcham contempferit, & vocationem ejus, quæ five ad unum folum, five ad plures, five ad omnes fit, abfque validif fima ægrotatione, vel paganorum incurfu, non obedierit, & per totos duos menfes poft notitiam vocationis ad proprium venire Patriarcham minimè feftinaverit, vel fi quocumque modo latitare, aut non cognofcere nuntium ab illo miffum tentaverit, fegregetur; fi verò intra unum annum eamdem contumaciam & inobedientiam demonftraverit, deponatur omnibus modis, & ab omni Sacerdotali operatione decidat, atque à dignitate & honore, qui Metropolitanis convenit, propellatur. Is autem, qui huic definitioni non obedierit etiam, & anathema fit. , Epift. 1. SCHOLION. : lent ordinari, & ex antique confuetudinis lege à Aria ad Gallicanam præfertim Ecclefiam fpectantia definit Canon. Primò Primò, ex fexto Canone Nicæno & Apoftolica inftitutione ait omnes cujufque Diœcefeos Metropolitas fpectare ad immediatam, plenamque poteftatem ac primam inftantiam Patriarchæ. Definit adversùs Hincmarum Metropolitam Remenfem, inflatum hoc privilegio Benedicti tertii Pontificis: Promulgamus atque ftatuimus te, qui Provinciæ tua Primas effe diceris, nullius umquam infeftatione ante audientiam Romani Pontificis à quocumque damnari. Primatum Bituricenfem non ità pridem ad Caroli Magni preces erexerat Adrianus primus, & Drogoni Metenfium Epifcopo Apoftolicas per omnem Franciam vices Sergius fecundus dederat Ejufmodi jugum perpetuis futuris temporibus à Remenfi fede avertere conatus Hincmarus obtinuit laudatum privilegium, de quo ad Manaffen Remenfem Archi. Epifcopum L.6. Epift. fcribit Gregorius feptimus: Ab Apoftolica Sede fatemini vas habere privilegium, quo cogamini nifi foli mihi aut Romanis Legatis fuper objectis quibuslibet refpondere. Romanos iftos Legatos Manaffes volebat effe Romanæ Ecclefiæ Dominos Cardinales, Roma ab ipfo Pontificis latere miffos, ideòque uti Hincmarus Anfegifo Senonenfi Jo-triarchico jugo plenè exemptus. Tales Hincmaannis octavi, ità ille Hugoni Dienfi Epifcopo Jaudati Gregorii per omnem Galliam Apoftolico Vicario detrectabat obedire. Verùm repofuit Pontifex etiam iftos Vicarios effe veraciter Legatos, ideòque plena obedientia ab omni Metropolita honorandos. Oftendit exemplo Epifcopo: rum Arelatenfium, quibus varii Pontifices, & exemplo Syagrii Auguftodunenfis Epifcopi, cui Sanctus Gregorius Magnus fuas per Franciam vices delegavit, & omnes Metropolitas fubjecit. i Adducere potuerat & exemplum Vicarii Theffa-nas fomniavit de autocephalia. Omnes Galliæ ac Epift, 33. C.17. lonicenfis. Privilegium iftud Hincmarus extenderat mul rus effe opinatur omnes Galliæ, Belgii, ac Ger- Hafce nugas damnat præfens Canon. Et jure Germaniæ Metropolitas Romano Pontifici fem- tò largiùs. Provinciæ fuæ Primatem fe dixit,gis clarum. Autocephaliam in folis Romano, Alexandrino, ac Antiocheno Patriarchis, nec Secundò dicit Canon quofdam Metropolitas per manus impofitionem, quofdam per folam gnitatis firmitatem accipere à Patriarchis. Quod omnium Metropolitarum prævia confirmatio & confecratio ad Patriarcham ex Apoftolico Cano no Epift. 18. Cap. 73. tunc Nortmannos, involare, ob idque Epifcopt ne pertineat, liquet ex fexto Nicæno Canone, Carolum Martellum peffimo more Epifcopi Fran- 95. Hinc inferens tertiò definit Canon ejufmodi Metropolitas poffe à fuo Patriarcha ad fedem & civitatem Patriarchalem, adeòque & à Domino Papa Romam evocari, ex duabus præfertim caufis. Primò, ad fynodalem conventum, id eft, ad totius diœcefeos Synodum Patriarchalem. Definit adversùs eumdem Hincmarum, qui Nicolao primo Pontifici, quofdam nuper Gallicanos Epifcopos ad iftiufmodi fuam Synodum evocanti, Epift. 27. per Caroli Calvi Regis calamum refponderat majorem partem omnium Epifcoporum die noctuque cum aliis fidelibus contra piratas maritimos, graffantes Altera evocandorum Metropolitarum caufa eft ad coercendum illos & corrigendum, cum fama cos Super quibufdam delictis forfitàn accufaverit. Etiam hæc dicuntur in Hincmarum, qui à Remenfibus per Ebbonem Archi-Epifcopum ordinatis Clericis, à Rothaldo Sueffionenfi ac nepote fuo Hincmaro Laudunenfi Epifcopis, ab ejus tyrannico damnationis judicio Romam appellantibus, nec non à Nicolao primo ac Adriano fecundo Pontificibus, dietas appellationes admittentibus, Romam evocatus, tot morarum, tergiverfationum, mendaciorum, contumaciarum ftrophas contexuit ut chamaleon fecundus Diofcorus, & novus Pharao meruerit à laudato Nicolao appellari. Hanc Canonis partem refpicit in litteris ad Ecclefiam Mediolanenfem San&tus Bernardus: Poteft Romana Ecclefia à finibus Epift: 131. terre fublimes quafcumque perfonas Ecclefiafticas evocare & cogere ad fuam præfentiam, non femel aut bis, fed quoties expedire videbit. Quod ipfum in litteris ad eumdem Pontificem Nicolaum, exftantibus apud Flodoardum in hiftoria Ecclefiæ Remenfis, nofter Remenfis chamaleon ex ver fatilis fui ingenii arte eft tandem confeffus. Di- L.3.c.13. gnum & juftum eft, ut quemcumque Epifcopum Romanus Pontifex ad se Romam venire mandaverit, fi infirmitas vel gravior quæcumque necessitas, vel im. poffibilitas, ficut facri præfigunt Canones, eum non detinuerit, ad illum venire ftudeat : Multò magis etiam is, quem pro querela ad fe quocumque modo clamantem præfentiæ fuæ judicat exhibendum. Et quicumque viderit vel audierit, quod Rex & Epifcopi Apoftolicæ Sedis fummum Pontificem promptè obaudiunt & bonorant, promptiùs & bumiliùs eis fubje&i fui obedient. Et hanc obedientiam præfens Canon confirmat. Loquitur de folis Metropolitis: Quod Provincialium Epifcoporum prima, etiam criminalis, inftantia fpectet ad Metropolitam, & quòd huc ufque eorum nullus recalcitraret Romanis evocationibus, fed cuncti ad eas adversùs Hincmarianam fuorum Metropolitarum tyrannidem proclamarent. Etiam hæc noftri Canonis, & quarti ab illo definiti verba, 4 mundi Principibus fe detineri fine ratione caufantur, petunt Hincmarum, cujus ultimum & peremptorium adversùs Nicolai primi & Adriani fecundi Pontificum Romam > evocantium, mandata refugium erat: Rex non quit. Erat refugium factionis Eufebianæ, damnatum in Apologia à Sancto Athanafio, & Synodo Sardicenfi. Et Flaviani Patriarchæ Antio cheni adversùm Damafi, Siricii, ac Anaftafii Pontificum evocationes refugium, de quo in L.sc.23. Ecclefiaftica hiftoria Theodoretus. Romani Pontifices Theodofii primi Imperatoris, à quo facram juffionem evocationis fuæ fufpenfivam obtinue rat Flavianus, animum adversùs eum incitare obnixè Auduerunt. Nam cùm Imperatori nimis acriter in ftando multum fæpè exhibuiffent moleftice, accerfit eum Conftantinopolim, & Romam proficifci jubet. At Flavianus refpondit hyemem jam effe. Itaque pol licitus fe ineunte vere imperata facturum, in patriam revertit. Sed cum Epifcopi Romani, non Damafus folum ille admirabilis, verùm etiam poft illum Siricius, & Anaftafius Siricii fucceffor, vehementiùs in Imperatorem invecti effent, dixiffentque eum illos qui tyrannidem contra fe exercere molirentur, opprimere, fed his, qui per tyrannidem Chrifti legem evertere Auderent, impunitatem concedere, eum accerfit denuò Imperator, Romamque ut contendat, cogere laborat. Romana evocandi poteftas eft omninò Divina Domini Jefu Chrifti lex, ideò que pro illa, ut Evangelico dogmate fundamentali, Apoftolica Sedes femper laboravit. 640 Eodem peffimo refugio adversùs Hormifdam 1.4. Epist, corum juffio per obreptionem elicita, poftquam & Proindè Epifcopo indigna funt hæc verba evocato. Vocaftis eum Pater, & ut præfentiam Epift.221. voluntatem non acquiefcendi vobis tamquam fcelus Longè fædiora in fuis ad Innocentii tertii contra me refugium ad fæculares judices habeant, 35: Aquilejenfem Archi-Epifcopum, & fcribente: L. 1. Epift. > properandi mox utcumque venire non differas. Et ex litteris Hincmari Remenfis Archi-Epifcopi ad Adrianum fecundum Pontificem. Veftra fciat auctoritas , quia nec Hincmarum, Laudunenfem Epifcopum à dicto Pontifice evocatum, nec etiam quemlibet Epifcoporum diœcefeos Remorum, minimè autem aliarum provinciarum Epifcopos, nifi Dominus Rex illis præceperit, Romam vel in aliquam partem mea commendatione mittendi babeo poteftatem. Nec ipfe ego ultra fines fui regni abfque illius licentia egredi valeo. Et ex Henrici primi Anglorum Regis apud Guilielmum Malmesberienfem verbis ad Sanctum Anfelmum Archi-Epifcopum Cantuarienfem: Infolitum eft mihi, ut quifquam Procerum meorum eat Romam, nifi meo potiffimùm juffu. Et ex Henrici fecundi avitis confuetudinibus, adductis à Matthæo Parifienfi: Archi-Epifcopis, Epifcopis, & perfonis regni non licet exire regnum abfque licentia Domini Regis. Addit Bofquettus: vera hujus prohibitionis ratio eft, ne Regibus invicem hoftiles animos fervantibus, cùm nifi ex decremento alterius quid alterius incremento accedere poffit, fueta peregrinatione exterorum animos fuefcant fubditi, & familiaritas proditioni locum det. Ideò cùm inter Reges & Pontifices crebra fit pro jurifdictione diffenfio, rectè suo se Regno confultu ros Principes crediderunt, fi Epifcopos jam vi Ordinis & ftatus fui neceffitate Pontifici addicos à Romane curie liminibus prohibeant. Hæc omnia Eufebio Nicomedienfi aut Acacio Conftantinopolitano Epifcopo, quàm orthodoxo Ecclefiæ Gallicane Antiftiti funt aptiora. Abfit, ut profano errori faveat San&us Gregorius. Severus Aquilejenfis Archi-Epifcopus Hiftrici adversùs quintam Synodum fchifmatis Patriarcha, Romanam Ecclefiam ut Chalcedonenfis Synodi prævaricatricem blafphemabat, ideòque facra Principis juffione ad Romanam Synodum & evocantis Pontificis præfentiam debuit cogi: Quocircà juffionem iftam, non ut fibi datam evocandi licentiam, fed ut Auguftum evocationis fuæ executorium brachium Sanctus Gregorius laudavit. Pro errore Sanctum Nicolaum Pontificem adduci quis fine ftomacho legat? Ejus adversùs illum labores nullum Ecclefiæ Gal|| licanæ faxum poffit ignorare. Porrò Hincmari Remenfis adversùs præfentem Canonem, ac Martini Lutheri auctoritatem adversùs facrofan&tam Tridentinam Synodum adducere licèt perfonarum qualitate differant plurimùm, funt] tamen ejufdem formæ : Etenim uti Tridentina Synodus Lutherum, ità nofter Canon directè petit Hincmarum. Epift.220. Epift.211. habet: Hoc damnavit fanda Romana Ecclefia. De eifdem ad laudatum Pontificem fcribit ipfe Martyr gloriofiffimus: Nos Deo auctore numquam profitebimur obfervantiam illarum confuetudinum, quæ Ecclefiæ Dei perimunt libertatem, Sedis Apoftolicæ convellunt privilegium, & legi Dei patenter adverfantur à quibus nos Senonis in multorum præfentia per veftram mifericordiam abfolviftis, adjecto, quod à memoria non excidet, Deo miferante, verbum Apoftolico veftro ore dignum, quia antè deberemus cervices fpiculatori feriendas exponere, quam talibus pravitatibus consentire, & turpi commercio rerum temporalium aut aviditate vivendi curam relinquere paftoralem. Et in litteris ad eumdem Pontificem Joannes Saresberienfis : Unum fcio, quod citra Divine legis injuriam eas confuetudines non modò Epifcopus, fed nec Chriftianus poterit obfervare. Et in litteris ad Petrum Scriptorem: Divinis legibus & fanctorum Patrum confuetudinibus penitùs adverfantur. Et in litteris ad Albertum fanctæ Romanæ Ecclefiæ Presbyterum Cardinalem: Confuetudines ille legi Dei pa- Epift.231. tenter adverfantur, Sedis Apoftolicæ privilegium diffipant, & omne jus & auctoritatem eorum, que gerenda funt in Ecclefia Dei, in Principis conferunt voluntatem. Et in Epiftola ad Ecclefiam Can Epift.283. tuarienfem: Numquid & vos, infidelium more, dicturi eftis, Chrifto iterùm patiente pro Ecclefia, NOS NON HABEMUS PONTIFICEM AUT PAPAM NISI CÆSAREM? Hoc enim omninò dicunt, quotquot dicunt fine Regis venia Romam non poffe appellari aut evocari. Apoftolici privilegii pars magna funt Romanæ appellationes ac evocationes: Quifquis eas auferre, mutilare aut laicorum Principum veniæ fubjicere tentat, Regem fuperponit Pontifici, omnemque evertit Ecclefiafticam Hierarchiam. Et hinc Henricus fecundus Rex poft initam cum Sancto Thoma concordiam, ac præ. fertim poft ejus gloriofam mortem, in manibus Theodini ac Alberti, fanctæ Romanæ Ecclefiæ Cardinalium, fecit hanc profeffionem: Illicitas confuetudines, quas temporibus meis in tota terra mea introduxi, penitùs casso, & ex hoc minimè obfervari decerno. Appellationes verò ad Sedem Apoftolicam de cætero liberè fieri permittam, & in boc neminem prohibebo. Eo tempore ad Sedem Apoftolicam appellare erat & feipfum & fuum adverfarium ad eamdem evocare, adeòque exindè Romanæ Evocationis liberrimo pede per omnem Angliam ambularunt. Indignum eft à Romana Ecclefia damnatos, & ab ipfis Regibus ejeratos antiquos abufus in hodiernorum confirmationem ab Epifcopis adduci. Longè meliùs in eumdem Henricum Regem, fimili Hungarorum & Siculorum confuetudine Edicta fua defendentem, fcripfit ad Alexandrum tertium Pontificem laudatus Martyr Cantuarienfis. Fruftrà nobis, auctore Domino, Siculorum & Hungarorum proponuntur exempla, que nos in die Ab Henrico primo ac Henrico fecundo, Anglorum Regibus, adducta, atque Edictis confirmata confuetudo eft præcipuum Ecclefiaftica libertatis caput, pro quo Sanctus Thomas Cantuarienfis Archi-Epifcopus innumeras ufque ad effufum fanguinem calamitates pertulit, atque ab univerfa fub cœlo Ecclefia tamquam gloriofus Martyr celebratur. Codex Vaticanus, Alexan-judicii minimè excufarent, hi tyrannorum barbariem dri tertii Pontificis adversùm omnes Henricianas confuetudines in Senonenfi Confiftorio Acta continens, quem fuis Annalibus Cardinalis Cæfar Baronius inferuit, ad hunc præfertim articulum præferremus Apoftolicis inftitutis, & fæcularium infolentiam poteftatum crederemus potiùs formam effe vivendi, quam teftamentum æternum, confirmatum fanguine & morte filii Dei. Ea omnia Regum Edi |