Act. 4.

F. 395:

tis Leonis. Vates ifti Hebræi, qui Leoni imperium | | Epiftola. Cùm fandtas Ecclefias fimbriatis aureis Epift.z.
prædixerant, veniebant, promiffamque fibi ab co
facrarum imaginum fubperfionem poftulabant, polli-
centes ei, fi fatisfeciffet, vitam centum annorum.
His fcelerofus ille fidem adhibens, inulta nobis Chri-
ftianis mala paravit. Nadus enim quofdam fecum
fentientes, interque bos Nacolie Epifcopum, reli-
gionem baud leviter polluit, Nacolia fuit civitas
Phrygiæ falutaris, ac de ifto ejus Epifcopo Con.
ftantino dixit ad præfentem Synodum etiam San-
&tus Tharafius Patriarcha: Initium bærefeos ex illo
fuit. Neque mireris ftultis ejufmodi promiffis
Leonem fedu&tum: Fuiffe enim verum Ifaurum,
id eft, fuperbum, pertinacem, indoctum, craf-
fum, ftupidum Gregorius fecundus Pontifex

veftibus conveftitas & variegatas invenisses, eas
ornatu privafti atque vaftafti. Et poft Ecclefiarum
picturas egregiè commendatas pergit. At tu ab
his abftinere juffos humiles populos in otiofis fermoni
bus, nugis, cytharis, crepitaculis tibits, &
tricis occupafti. Et pro gratiarum adione & celebra-
tione ad fabulas traduxifti. Et iterùm. Non ità
eft, uti dicis Imperator, quafi Deos Martyres appel-
lemus. Non folas imagines, fed & Sanctorum
invocationem damnavit Leo, utriufque caufa
omnem Ecclefiam accufans de idololatria. San-
&tum Germanum Patriarcham, quod factam in
coronatione juratam de cuftodienda orthodoxa
fide profeffionem improperaret, alapa percuffit,

teftatur, & addit in prima ad ipfum Epiftola.militum fuftibus & contumeliis expofuit, fede

Teftis eft Deus, quafcumque ad nos mififti Epiftolas,
auribus cordibufque Regum Occidentis obtulimus,
pacem illorum tibi & benevolentiam conciliantes,
teque laudantes, & mirificè efferentes, prout te
anteà converfantem intuebamur, Idcircò enim laurea-
#a tua receperunt, ut Reges à Regibus bonore affici
Convenit. Et iterùm in eadem Epiftola: Per de-
sem annos, utique in imperio, rectè ambulafti.
Quod ipfum dicit vita Sancti Stephani Auxentia-
ni, addens dolosè & fimulatè egiffe. Ut ut fit,
errat Cedrenus, dicens nono imperii anno cœ-
piffe in facras imagines insanire.

Laudata vita exponit infaniæ exordium. Leo

extrufit, profcripfit, in Patriachatum intrufit
Anaftafium Presbyterum, cognomento Lævum,
San&i Germani Syncellum ac proditorem, Epi.
fcopatus ambitu jam pridem ad omnia venalem.
Duodecim monachos Regiæ Bibliotheca cufto-
des,
, quorum Princeps dicebatur Doctor œcume
nicus, vivos exuffit, in plures impietati fuæ ad-
verfantes Epifcopos & Clericos egit Neronem,
Domitianum, aut Diocletianum. De ejus in
fidelem plebem fævitia fcribit in Gregorii fecun-
di Pontificis vita Anaftafius Bibliothecarius. Lea
Imperator compellebat omnes Conftantinopoli babi-
tantes, ut deponerent, ubicumque habebantur, ima-

omnium Sanctorum, eafque in medio civitatis Igna cremarent, & omnes dealbarent depictas Ecclefias. Et quia plerique tale facinus fieri præpediebant, aliquanti capite truncati, alii corporis parte abfciffi panam pertulerunt.

ada Senatorum classe, abfurdum illud & impiumgines, tam Salvatoris, quàm Dei Genitricis, vel
evomuit, imaginum picturas formam quandam ido-
forum retinere, neque lis cultum adhibendum effe,
me alioquin Det loco imprudentes idola veneremur.
Exhorruit Senatus; fed & Regiæ civitatis or-
thodoxus populus, ideòque parabat in illum,
quod olim Anaftafium Auguftum passum refert
Cedrenus Adduxit Anaftafius Cyzico pictorem
quemdam Syro-Perfan, babitu Presbyteri, qui in
Regia quædam monftruosa & ab imaginibus Eccle-
fafticis aliena pingeret: Ob quæ magna populi eft
orta feditio. Hinc Leo leonis constantiam exuens
induit chamaleontem, & dixit. Non buc spectat
mea oratio, ut imagines penitùs deleantur, fed ajo
fublimiore loco collocandas, ne ore quifquam cas con-
tingat, atque ità rebus bonore dignis contumeliam
inferat. Ab oculis & ofculi reverentia remotas
fperabat ab omni paulatim amore excludendas.
Ejus metum ac palinodiam Sancto præfertim
Germano Patriarchæ Conftantinopolitano,
adfcribit Conftantinus Manaffes.

Humani metus victricem cupiditatem effe aquis aggerum victricibus in violentia fimilem rectè docet Sanctus Auguftinus. Hìnc enim à Conftantino Nacolienfi, Theodofio Ephefino, Joanne Nicomedienfi Sifinnio Paftilla Pergenfi in Pamphylia, ac Bafilio Tricacabo nefcio cujus civitatis Epifcopo, hæreticis impudentiffimis, in reprobam mentem circumferiptus Leo Imperator fecit quæ illi improperat Sanctus Epift. 1. Pontifex Gregorius fecundus. Ecclefias Dei, quas fancti Patres conveftierant & ornarant, tu spoliasti atque denudafi, tametfi talem habebas Pontificem, Dominum Germanum. Hujus civiles & Ecclefiafticas virtutes laudat plurimùm, addens fuiffe virum nonaginta quinque annorum. Et in alia

Omnes facras imagines ubique dejecit Auguftus Hærefiarcha, omnes Bafilicarum pictos parietes dealbavit. Omnia item facra vafa & veftimenta conflavit ac redegit in fifcum. Caufam dat vita Sancti Stephani Auxentiani, alloquens Epifcopos Iconoclaftas. An non, cùm in Concilio veftro federetis, libellus vobis à piis quibusdam viris oblatas eft, qui Epifcopum quemdam eo nomine deferret, quad lancem sanctam, in qua Chrifti & Dei genitricis imagines fculptæ erant, contrivisset ? Vos autem contritionis illius crimen imaginibus adscri» bentes, ipfum quidem omni crimine solviftis, pios autem viros ab Ecclefiæ cætu profcripfiftis, idolorum vindices eos appellantes. Quo quid audaciùs aut fla gitiofiùs fingi poteft? An non etiam facram fupellecti lem fanctis imaginibus exornatam concerpfiftis? Ifaurica Principis avaritia, quavis via in opes fædè inhians, facinus adjuvit. Adjuvit & intrufus Patriarcha Anaftafius. At non impunè. Etenim poftmodùm ob adjutam Artabafdi tyrannidem fuit à Conftantino Copronymo publicè fuftiga tus, afino præpofsterè impofitus, atque ità popu lo Conftantinopolitano datus in fpectaculum.

Sine Apoftolica Sede nihil de Ecclefiæ dogmate aut ritu poteft firmari. Hinc fcribit Anaftafius Bibliothecarius in vita Gregorii fecundi, Juffionibus poftmodùm miffis decreverat Imperator ut nulla imago cujuslibet Sancti, aut Martyris, Angeli, ubicumque baberetur: Maledicta enim om• nia afferebat. Et fi acquiefceret in boc Pontifex. gratiana

L.4. Epift. 39.

Epil.1.

illic occidifti, adftantibus utilibus viris Romanis, &
ex Francia, ex VVandalis, ex Mauritania, ex
Gothia, & ut generatim dicam, ex toto interiori
Occidente. Cùm autem adveniffent, & in fuis regio-
nibus finguli juvenilia tua pueriliaque facta narraf-
fent, tunc projecta laureata tua conculcarunt,
faciem tuam conciderunt. Ejus tractarunt imagi-
nes, quomodò ab ipfo viderant vel audierant tra-
&tari imagines Chrifti Domini & Sanctorum.
Quin & Romanum in Italia Exarchatum ac Pen-

من

gratiam Imperatoris haberet; fi hoc fieri præpediret, | [mali æmulator miffis fatellitibus mulieres nefcio quot
à fuo gradu decideret. Ei fpondet Leo fuam gra-
tiam, quod jam anteà eumdem fede pelli & oc-
cidi juffiffet. Ejus ab Anastasio memoratam juf-
fionem lucidiùs exponit ipfe Pontifex Gregorius,
Nos perterrefacis, aifque, Romam mittam, & ima-
ginem Sandi Petri confringam, fed & Gregorium
illinc Pontificem adduci curabo, ficut Martinum Con-
ftantius adduci juffit. Et iterùm. Scripfifti ad me:
Ozias Rex Judæorum poft annos octingentos ferpen-
tem æneum è templo ejecit; ego verò poft annos octin-
gentos, à Chrifto nato, idola ex Ecclefiis ejeci.tapolim junctis armis invafere, & Romanam istic
Pro, Ozias, legendum eft, Ezechias, recteque
habet Scholion marginale: Videtur error ex lapfu
memoria. Et in alia Epiftola. Obfecutus es perti-
naci animo tuo ac domefticis perturbationibus: IM-
PERATOR SUM ET SACERDOS.

Tunc adimpleta eft Sancti Gregorii Magni de facris Auguftorum Principum in res Ecclefiafticas juffionibus Prophetia, fcripta ad Sabinianum fuum Diaconum, ac in Regia urbe Apocrifarium. Poftquam defendi ab inimicorum gladiis nullo modo poffumus, poftquam pro utilitate Reipublica argentum, aurum, mancipia, veftes perdidimus, nimis ignominiofum eft, ut per eos etiam fidem perdamus. Juffiones iftas dudùm difpenfatoriè toleravit ex caufis, numquam probavit Ecclefia: Eis Conftantius, Valens, Zeno, Anaftafius, Juftinianus, ac Mauritius Augufti ortodoxam fidem & facrorum Canonum difciplinam arietarunt, Leo Ifaurus omnem Chriftianitatem perdere conatus eft, ftatuens fe temeritate huc ufque inaudita Imperatorem & Sacerdotem, id eft, Auguftum Hærefiarcham. Ab earum jam intole rabili fervitute datam fibi à Chrifto Domino poteftatem & libertatem vindicatura Romana Ecclefia Græcorum jugum excuffit, & Occidentis

militiam ad Pontifici parendum & auxiliandum
contra proprium Principem compulerunt. Ple-
rofque enim Latinos Reges fuiffe Sancto Petro
feudales aut vectigales, & pro ipfo ut pro Deo
terreftri animatos, fuprà audivimus. Et hinc
omnia illa imperii fui mala optimo Pontifici
Leo, extremum totius Italia excidium minita-
adfcripfit. Nempe barbaros Latinorum
Reges orthodoxa fides in Romanos, Romanum
Auguftum hæretica impietas in barbarum demus

tus

fcribit laudatus Pontifex in Epiftola ad Leonem Auguftum. Scis Romam Imperium tuum

dit, at fub ftipulata & jurata ceffione facrarum
juffionum. Et hoc unico verbo ruunt omnia,
quæ pro earum purgatione & inftauratione pom-ulcifci non poffe, nifi fortè folam urbem propter adja-
posè ac eruditè in Sacerdotii ac imperii concordia
argutatur Petrus à Marca Archi-Epifcopus Pari-

finus.

Omnes Leonis Ifauri in Romanam Ecclefiam ac ejus Legatos violentias, ac ejufdem Ecclefiæ ad ipfum fanæ menti reddendum fynodales ac perfonales conatus enarrare effet longum. Gregorii fecundi, Gregoriique tertii Pontificum Synodos, legationes, preces, minas, affiduas fine cogitandi feriis curas videre poffis in libro Pontificali. Palàm ad illum fcripfit Gregorius fecundus: Me prorsùs vitæ meæ tæduit, quod fententiam non mutaris, fed in malis perseveres. Optimum Pontificem adversùs illius barbaras machinationes defenderunt Luitprandus Longobardorum Rex, Carolus Martellus Francorum Princeps, Occidentales Reges omnes, ac ipfa intra Italiam militia Romana. Adeò ille in vanum à Luitprando pacem & auxilia exfpectavit. Rationem edicit Pontifex, agens de ænea Domini Salvatoris ftatua, per Leonem ex Ecclefiæ Con ftantinopolitang portis dejecta, & conftanti fide mulierum Regiæ urbis, quæ dejectis fcalis facrilegi facinoris executores fuftibus necarant. Tu

cens mare & navigia. Si enim ad quatuor viginti
ftadia fuerit Roma egressus Papa, nihil minas tuas
extimefcit. Et iterùm. Quod fi nobis infolenter in-
fultes, & minas intentes, non eft nobis necesse tecum
in certamen defcendere: Ad quatuor & viginti ftadia
Secedet in regionem campania Pontifex, tùm tu va
de, & ventos perfequere. Apuli, Calabri, Marfi,
Brutii, & Campanorum pars spectabant ad im-
perium, Roma erat limes: Ultra eam nihil ha-
bebat Leo, nifi maritimum Ravennæ Exarcha-
tum, & regionem Pentapolitanam. Et quidem
Bafilium Romanæ civitatis Ducem feu Guberna.
torem, Pontificem trucidare aut captivare fata-
gentem, Romanus populus captivavit, mona-
fterio claufit, atque ità plenum & liberum almæ
urbis dominium ad Pontificent devenit. Donatio
Conftantini, licèt exftans hodie inftrumentum
fit fictum, nequaquam eft fabula: Romana ur?
bis dominium Papa pridem habuit. Verùm arma
& fceleratorum vindex gladius erant in manų
Principis: Ea Gregorius fecundus accepit. An
eis ufus fuerit, eft altioris indaginis: Certè novi
Augufti electionem, in quam pruriebat ortho-
doxus populus, meliora de Leone fperans con

Epift.1.

Epift.2.

Petram veræ confeffionis ftantes peftiferam fuggeftio
nem audire poffunt, obaudire non possunt, mox illi,
quoniam aliter eos lædere nequeunt, patrios & an

ftanter impedivit. Ille tamen in rabiem verfus
fecit quod ad ejus Pronepotem Conftantinum ac
hujus matrem Irenem fcribit Pontifex Adrianus
primus. Veftrum à Deo coronatum ac piiffimum pofci-tiquos terminos transferunt, privilegia Sedis Apo-

mus Imperium, ut fi veram & orthodoxam fancta
Catholica & Apoftolicæ Romanæ Ecclefiæ nitimini
amplecti fidem, ficut antiquitùs ab orthodoxis Impe-
ratoribus feu à cæteris Chriftianis fidelibus oblata
atque conceffa funt, Patrimonia beati Petri Apofto
lorum Principis, fautoris veftri, in integrum no
bis reftituere dignemini pro luminariorum concinna-
tionibus sidem Dei Ecclefiæ, atque alimoniis paupe-
rum. Immò & confecrationes Archi-Epifcoporum
feu Epifcoporum, ficut Olitana conftat traditio, no-
fire Diaecefis exiftentes, penitùs canonicè fandte
noftræ Romanæ reftituantur Ecclefiæ. Et in refpon-
ponfis ad dubia Francorum. Quando Græcos pro
facrarum imaginum erectione adhortati fumus, fimi-
li modo & de dioecefi tam Archi-Epifcoporum, quàm
Epifcoporum fanda Catholica & Apoftolica, Roma-
ne Ecclefiæ, commonentes quafivimus reftituere ei-
dem fandta Romana Ecclefiæ, quam tunc cum pa-
trimoniis noftris abftulerunt, quando facras imagines
depofuerunt. Et Nicolaus primus Pontifex in lit-
teris ad Michaelem Auguftum. Oportet veftrum
imperiale Decus, ut antiquum morem, quem noftra
Ecclefia babuit, veftris temporibus reftaurare digne-
mini, quatenùs vicem, quam noftra fedes per Epi-
fcopos veftris in partibus conftitutos habuit, Epifco-
pum videlicet Theffalonicenfem, qui Romanæ fedis
vicem per Epirum veterem, Epirum novam, atque
Illyricum, Macedoniam, Theffaliam, Achajam,
Daciam Ripenfem, Daciam mediterraneam Mo-
fiam Dardaniam & Prevalim, Beato Petro

Apoftolorum Principi contradicere nullus præfumat,
que Antecefforum noftrorum temporibus, fcilicet Da-
mafi, Siricit, Innocentii, Bonifacil
Innocentii, Bonifacii, Celeftini,
Xixti, Leonis, Hilari, Simplicii, Felicis, atque
Hormifde, fandorum Pontificum, facris difpofitio-
nibus agebatur. Prætereà Calabritanum patrimo
nium, & Siculum, quæque noftræ Ecclefie conceffa
fuerunt, & ea poffidenda obtinuit, & difponendo
per fuos familiares regere ftuduit, veftris conceffioni-
bus reddantur. Volumus, ut & confecratio Syracu-
fani Archi-Epifcopi nofira à sede impendatur, ut
traditio ab Apoftolis inftituta nullatenùs' veßris tem-
poribus violetur. Et in octave Synodi ad Adria-
num fecundum Pontificem præfatione Anaftafius
Bibliothecarius. Tota Dardania, Theffalia,
cia, & utraque Epirus, atque cæteræ regiones cir
ca Hiftrum fluvium fitæ, Apoftolice Sedis veftræ mo-
deramine antiquitùs præcipuè regebantur & difpone-
bantur. Sed poftquam Imperatores Romanorum, qui
nunc Græcorum appellantur, variorum fautores vel
inventores effecti errorum, fanctam Chrifti Ecclefiam
diverfis hærefibus fcindere minimè formidaverunt,
fcidit Deus imperium eorum, ut in occiduis partibus
regnare paulatim, fuperno decernente judicio, ceffa
verint, donec Romanos Pontifices fuis pravitatibus
incurvare conantes, nec valentes, ac per hoc multi-
plicibus pœnis afficientes, Hefperia poteftatem jam
prorsùs amitterent, Occidentis etiam imperio amiffo;
nibilominus Romanis Pontificibus, quia jam jubere
nequeunt, fuadere nituntur fuis læfis favorem fenfi-
pus accommodandum. Sed quia ifti cum Petro fuper

ftolicæ corrumpunt, & penè omnia jura difponenda-
rum Diœcefeon auferunt, atque fuis hæc fautoribus,
confentaneis, &fectatoribus conferunt, cum qui-
bus etiam jus, quod Sedes Apoftolica fuper prædi-
as regiones habuit, quia juxta fe fitæ videbantur,
ufurpant, & Conftantinopolitana Diœcefi nequiter
applicant.

Quomodò Atticus Conftantinopolitanus Epi-
fcopus omnem Illyricianam, decem & feptem
Provinciis conftantem, Diœcefim, Romano
Pontifici fubreptam, per Theodofii Augufti le-
gem Sedi fuæ tranfcribere, atque ità fe Patriar-
cham conftituere tentarit, fuprà ad fextum deci-
mum Sardicenfem Canonem eft abundè often-
fum. Et quidem legem Theodofius omninò caf-
favit, Omni, fcribit ad patruum fuum Hono- Epift. 12.
rium Auguftum, fupplicantium Epifcoporum per
Illyricum fubreptione remota, ftatuimus obfervari,
quod prifca Apoftolica difciplina & Canones veteres
eloquuntur. Super qua re, fecundùm formam oracu-
li Perennitatis Tue, ad viros illuftres Prætorii Illy-
rici noftri fcripta porreximus, ut ceffantibus Epifco
porum fubreptionibus antiquum ordinem Specialiter
faciant cuftodiri: Ne venerabilis Ecclefia fanctiffima
urbis privilegia à veteribus conflituta amittat, que
perenne nobis fui nominis confecravit imperium.
Eum laudatus patruus in hæc verba rogarat. Epift, 71.
Majeftas tua, Chriftianitatis memor, quam pecto-
ribus noftris mifericordia cœleftis infundit, univerfis
remotis, quæ diverforum Epifcoporum fubreptioni-
bus per Illyricum impetrari dicuntur, antiquum or-
dinem præcipiat cuftodiri: Nec fub Principibus
Chriftianis Romana perdat Ecclefia, quod alits Im-
peratoribus non amifit. Ex quo liquet Illyricianam
dioecefim ex Apoftolico Canone, uti & de Sy-
racufani Epifcopi confecratione dicit Nicolaus
primus Pontifex, ad Romanum Patriarchatum
pertinere. Item liquet hanc omnem præfumptio-
nem potiùs ab Illyrici Epifcopis, præ Theffalo-
nicenfi Regiam civitatem frequentare malentibus,
quam ab Attico Conftantinopolitano Epifcopo
proveniffe: Aut certè ab Honorio & Theodor
fio Auguftis purgari Atticum, & invidiam in
innominatos Epifcopos derivari. Hanc omnem
notitiam debemus Luce Holftenio, vulgatæque
per ipfum Romanæ Synodo Bonifacii fecundi
Pontificis in caufa Stephani Lariffeni Epifcopi,
per Theffaliam Metropolita.

Quocircà admirationem meretur Juftiniani Augufti temeritas, qui legem iftam, à Romana Ecclefia damnatam, ab Honorio Augufto, fine cujus auctoritate prodire non potuerat, improba- Cap. 6. tam, & à proprio auctore Theodofio Augufto caffatam, non erubuit in fuum codicem fub titulo de facrofanctis Ecclefiis intrudere. Nempe adeffe voluit novis molitionibus Epiphanii Patriarcha Conftantinopolitani, adversùs quem Bonifacio fecundo Pontifici dixit memoratus Stephanus La riffe Archi-Epifcopus: Unum ftudium habet, ut Epist. 24 in fanctis Theffalie Provinciæ Ecclefiis dominus atque judex effe videatur. Et iterùm. Putat de facrarum

Ecclefiarum

racufanis Epifcopis, liquet ex litteris Sancti
Gregorii Magni.

L.s. Epift.
Affevero tamen illum tune non fuiffe Archi- 18.
Epifcopum feu Metropolitam. Etenim litteris,
quibus Mauritii Augufti de certo hominum gene-
re non monachando legem ad omnes fuæ Patriar-
chalis diœcefeos Metropolitas mifit, laudatus
Gregorius dedit hanc Epigraphen: Eufebio Thef

Ecclefiarum Regiæ urbis jure aliquid minui, quod
ego Apoftolicam Sedem veftram vifus fum nominaffe.
Et ejufdem Stephani Epifcopi Provinciales, Jus
in noftra Provincia fibi facere præparat, ut exem-
plo ifto nemo audeat de fanctarum Ecclefiarum noftra-
rum jure quidquam dicere, nec memoriam facere an▪
tiquitatis, vel eorum quæ ufque bactenùs tenuerunt .
Quia ftudii ejus eft, ut fub ordinationem & jus fan
dæ Regiæ civitatis Ecclefiæ nos miferos efficiat. Di-falonicenfi, Urbitio Dyrrachitano Conftantio Me-
&tus Theffalorum Metropolita de nefcio quo cri-
mine apud Epiphanium Patriarcham in jus voca-
tus de judicis incompetentia excepit, ex fexto
Nicæno Canone ajens Metropolitas à suo Patriar-
cha judicandos, ac fefe fpectare ad Romanum
Patriarchatum. Hìnc tamquam contumax fuit
per Epiphanium ab officio Epifcopali fufpenfus,
carceri deftinatus, ac de gratia detentus Con-
ftantinopoli ad datos fidejuffores. Verùm enim
verò Romam tandem acceffit, atque Bonifacius
fecundus Pontifex vetufta Ecclefiæ fuæ privilegia
difcuffit, demonftravit, ftabilivit.

diolanenfi, Andrea Nicopolis, Joanni Corinthi,
Joanni prima Juftinianæ, Joanni Cretenfi, Joan-
ni Lariffe, Mariniano Ravenna, Januario Cala-
ritano, utique Metropolita, & omnibus Episcopis
Siciliæ. Quod nempe Siculi non haberent Metro-
politam, nifi ipfum Pontificem Romanum. Lu-
cidè hoc ipfum patet ex Apoftolicis vicibus, quas
Sancto Maximiano Syracufæ Epifcopo dedit
idem Gregorius: Dedit eas, non loco aut fedi,
fed perfonæ, ob notam ejus fidem ac integrita-
tem, quatenùs religiofis Siciliæ perfonis non fit ne-
ceffarium pofthac pro parvulis caufis tanta maris spa-
cia tranfmeando Romam pervenire. Curanteà Sicu
li etiam pro parvulis caufis debebant Romam ac-
cedere? Cur eas Syracufanus Epifcopus non po-
terat fine Apoftolicis vicibus terminare? Quod

L.2, Epift.

4.

L. 3. Epift.

II.

Res ità manfit ufque ad Vigilium Pontificem,
à quo per aliquot annorum exilium fracto idem
Juftinianus Auguftus & quinta Synodi confirma-
tionem, & Primatus Acridani, quo vicariatus
Theffalonicenfis fuit graviter mutilatus, erectio-ipfe effet dumtaxat Provincialis Epifcopus, &
nem extorfit. Paulum Theffalonicenfem Epfco-
pum, qui graffantibus in Romanam Ecclefiam
Monothelitis, Apoftolicas vices in ordinarium
Primatum attollere tentabat, Sanctus Papa Mar-
tinus primus compreffit, ideòque iftius fucceffor
Joannes à Legatis Apoftolicis compulfus eft fex-
tæ Synodo fubfcribere in hanc formam: Joannes
mifericordia Dei Theffalonicenfis Epifcopus, & Vica
rius Apoftolica Sedis Rome Legatus. Attamen &
Juftinianus & ille Paulus Romanum Patriarcha-
tum non præfumpferunt mutilare. Primus Leo
Ifaurus, facrilegas fuas juffiones à Gregorio fe-
cundo fperni, ac Ravennæ Exarchatum, Pen-
tapolim, ipfamque Romanam urbem fibi erepta
indignatus, omne Romanæ Ecclefiæ in Illyrico,
Sicilia, Calabria, Apulia, & Campania patri-folas parvulas caufas Maximiano delegarat, Si-
monium redegit in fifcum, ac omnes iftarum
gentium Ecclefias tranfcripfit in Patriarchatum
Conftantinopolitanum. Grandis injuria & perti-
nax: Quæ non nifi per captam à Flandris noftris
Conftantinopolim potuit ab Innocentio tertio
poft aliquot fæcula, & nomine tenùs, reparari.

ipfum Papam Sicilia haberet Metropolitam. In
alia item Epiftola fcribit ad eumdem Maximia-
num: Fraternitati tuæ noftra auctoritate commissum
eft, ut quæ in Sicilia incongruè gererentur, noftra
vice corrigeres. Sanè Metropolita ad corrigendos
provinciæ fuæ exceffus delegatione Apoftolica
aut vice Patriarchali non habet opus. Quid ma-
gis fpectat ad Metropolitam, quàm Provincia-
lium Epifcoporum caufas cognofcere, earumque
ftatum poft fynodale judicium Pontifici referre?
At verò nec per Apoftolicas vices id poterat Ma-
ximianus. Etenim cives Agrigentinos, Epifco-
pum fuum Gregorium accufantes, non fynoda- L.7.Epift.
liter à Maximiano audiri, fed Romam ad fe 12.
tranfmitti juffit Gregorius, utpotè proprius, qui

ciliæ Metropolita. Meffinenfis Epifcopus ad gra-
viffima populi fui crimina egit virum bonum &
canem mutum: Neque tamen Maximiano, fed
Gregorio à civibus in prima inftantia delatus eft,
& à Maximiano per Gregorium, pænas fibi re- L.3. Epift.
fervantem, juffus vice fua moneri. Quod vide- 129
licet nec illud fine delegatione poffet Maximia-
nus. Epifcopalium in Sicilia caufarum primæ
inftantiæ femper deferebantur Romam: Eas poft
Maximiani mortem non ampliùs Syracufæ Epi-
fcopo, fed Apoftolici in Sicilia patrimonii Re-
&tori aut Romanæ Ecclefiæ ibidem Defenfori de-
legabat Gregorius, utpotè proprius infulæ Me-

Et hinc in præfenti primùm Synodo apparuit Archi-Epifcopus Syracufanus, ità fubfcribente ejus legato: Galato exiguus Presbyter, &ex perJona Stephani Archi-Epifcopi Siciliæ, libenter omnia, quæ præfcripta funt, fufcipiens fubfcripfi. Quare Lc.. errorem continent hæc verba Petri A Marca Ar1, 4, chi-Epifcopi Parifienfis : Quin Siciliæ adminiftrationem Ecclefiafticam obtineret Metropolita Syracufa-tropolita. rum, dubitare non finit Epiftola Conftantini Imperatoris ad Chreftum Syracufanum apud Eufebium Hæc funt Epiftolæ verba: Duobus Epifcopis ex seLIO. C.5. de fecunda, quos tu ipfe tibi maximè deligendos judicaveris, adfumptis ad Synodum Arelatenfem Occurras, Hinc infert dictus Petrus Chreftum fuiffe primæ fedis Epifcopum, adeòque Metropolitam. Et pallii ufum, proprium metropoli. ticæ dignitatis ornamentum, femper fuiffe Sy

Alia tria idipfum evincunt argumenta. Primum defumitur ex Bafilicarum feu Oratoriorum dedicationibus, quas olim à Provinciali Epifcopo fine Metropolita licentia fieri non potuiffe liquet ex litteris Montani Archi-Epifcopi Tole tani, in fecunda Toletana Synodo exftantibus. At verò ad Brutios, Lucanos, & Siculos Epifcopos fcribit Sanctus Pontifex Gelafius primus: Bafilicas noviter inftitutas, non petitis ex more præ

Epift.9.