Epift. 71 bia fuerunt. Duplicium itaque coenobiorum originem Sancto Bafilio quidam malè adfcribunt. Nam & quædam Pachomiana fuiffe talia, Nilo tamen flumine divifa, habemus ex Laufiaca hiCap. 99 ftoria Palladii Epifcopi Helenopolitani. Semper durè oluerunt. Etenim Senecam, Pelagianæ faЯtionis Presbyterum, ea introducere molientem, in litteris ad Piceni Epifcopos graviffimè, ut de re fcandalofiffima, arguit Sanctus Pontifex Gelafius primus, & addit: Difcreta fuis babitationibus virorum atque fæminarum, ficut fanctum pro pofitum decet, exerceatur circumfpecta devotio Eademque omnia, altero translato, feparari juffit in lege Codicis ad Mennam Patriarcham Conftantinopolitanum Juftinianus Auguftus: L1. tit. 3. Quod juftam fufpicionem introducant monachis affi duè cum monialibus, aut cùm voluerint congrediendi, Et ad Didacum Compoftella Archi-Epifcopum fcribit Pontifex Pafchalis fecundus, lud omninò incongruum eft, quod per regionem vefiram monachos cum fanctimonialibus habitare didicimus: Ad quod refecandum Experientia veftra immineat, ut qui in præfentiarum fimul funt, divifis longè ha C.44. Epift. 191 bitaculis feparentur, neque in pofterum confuetudo hujufmodi præfumatur. Sanctus Ordo Præmon ftratenfis etiam duplicia in fui exordio habuit monafteria: Eorum extin&tionem latiùs refert Jacobus de Vitriaco, addens exindè Ciftertien L.2. c.22. fium monialium cœnobia per Brabantiam ac Dioecefim Leodienfem tempore modico admodùm multiplicata. Eadem extinguit præfens Canon: Quod fufpecta fint, periculofa, fcandalofa, & quod Iconoclaftæ, uti patet ex vita Sancti Stephani Auxentiani, peffimis illa calumniis onerarent, Excipit tamen duplicia Sanai Bafilii monafteria: Quod de ipforum ftru ctura ac difciplina, defcripta utcumque à SanAto Gregorio Nyffeno Epifcopo in vita fororis fue Sanctæ Macrine, dici poffet: Ab auditione mala non timebit. Et hinc duplicia Sanctæ Birgit ta monafteria, à quibufdam impugnata & accufata, ad Erici Svecorum Regis & Epifcopo 115. rum ejus preces probavit & confirmavit Synodus A. 1414. Bafileenfis. Eorum originalem difciplinam defcribit & laudat Thomas Walfinghamenfis. Epift. 114. no impih Z On CANON X X L a oportere monachum vel monacham monafterium proprium relinquere & ad alia proficifci. Quod fi contigerit hoc recipi hunc hofpitio neceffe eft; affumi autem fine voluntate 'Abbatis ejus non convenit. SCHOLION. riffimum pœnæ genus. Plurimis. Abbatum & monafteriorum ob receptos mutuos monachos litibus prima & media, fæcula fcatuerunt. NiUomodò Clerici ad certam Ecclefiam hilominùs mendicantes Ordines translationem ordinati, ità olim omnes paffim mona- ad fuperioris nutum profitentur: Ità exigit adchi ad certum monafterium fuere profeffumptum ab illis Apoftolicum munus, Ecclefiæ Dei longè utiliffimum dandum. h, & profeffione, quafi fpirituali matrimonio, adfixi. Non nifi ex graviffimis caufis poterant transferri, Jam oftendi translationem fuiffe du fuo loco eluci CANON DE tur, CANON X XIL Eo quidem totum committere, & non propriis voluntatibus defervire, magna res eft Sive enim manducatis five bibitis Divinus Apoftolus dicit Omnia in gloriam Dei facite. Chriftus ergò Deus nofter in Evangeliis fuis initia peccatorum recidere præcepit. Non enim mochia ab eo tantùm inhibefed & motio cogitationis ad mochiæ commiffum damnatur, dicente eo: Qui viderit mulierem ad concupifcendum eam, jam machatus eft eam in corde fuo. Hinc ergò edocti cogitationes debemus mundare. Nam etfi omnia licent, fed non omnia expediunt ut ex Apoftolica voce docemur. Neceffarium ergò eft omni homini manducare ut vivat, & quidem inter eos, quibus vita eft nuptiarum, & natorum atque laicalis affectus manducare viros & mulieres nulli detractioni patet ; tantùm ut ei, qui dat escam........ gratias agant, & non ab eis per quafdam thymelicas voluptates fathanæ imago cantantibus cytharifque atque meretriciis contortionibus coli videatur. Quibus fuperveniet Prophetica maledictio, quæ ità dicit: Va qui cum cithara pfalterio vinum bibunt , opera autem Domini non intuentur, & opera manuum ejus non intelligunt. Et fi ufquam fuerint inter Chriftianos hujufmodi, corrigantur. Sin autem, obtineant fuper eis quæ funt ante nos regulariter edita. Quibus autem vita eft folitaria & unius moris, ut eis videlicet, qui Domini jugum fe fingulare tollere fpondent, federe & tacere convenit. Sed & his, qui facratam elegere vitam, nullo modo licet fecretò cum mulieribus convivari; nifi fortè cum quibufdam Deum timentibus & reverendis viris vel etiam mulieribus, quatenùs & ipfa convivatio ad directionem fpiritalem proficiat, & inter confanguineos quoque idipfum efficiatur. Rurfufque fi contigerit in itinere monachum vel facratum virum non circumferre quæ victui opportuna funt, & propter neceffitatem divertere five in Xenodochium five in domum alicujus, licentiam habebit hoc faciendi tamquam urgente neceffitate. gani chronicon fcribit Ludovico Pio Augufto in magnis feftis ad menfam thymelices adfuiffe, ad quorum nugas numquam ipfe riferit; Fuiffe dicit mimos, fcurras, cythariftas, choraulos, uti per facras litteras, ità per Ecclefiafticos Canones à fidelium menfis rigidiffimè profcriptos. Præfens Canon monachos extra monafterium & præfertim cum fæminis manducare meritò vetar. Quin immò Abbatum Aquifgranentis fub Ludovico Pio conventus ftatuit: Laicus caufa Cap. 520 manducandi ac bibendi in Refectorium non ducatur. Quod etiam Theodoricum Francorum Regemè fui monafterii Refectorio exire jufferit, & à Brunichildi Regina relegari, quam ad clauftri inte riora laicos admittere maluerit Sanctus Columbanus, Fredegarius teftatur. De monachis quam maximè verum eft: Familiaritas parit contemptum. L.2. C.36. Cap. 7. L.2. C.22. DISSERTATIO DE SEPTIMA SYNODO GENERALI. CAPUT PRIMUM. An facra Imagines olim apud Hebræos fuerint Idetur intricata quæftio. Etenim idem Deus optimus maximus, qui Moyfi & omni Hebræorum populo dixit Non facies tibi feulptile, nec ullam Angeli, hominis, aut beftiæ fimilitudinem, Cherubinos ac Æneum etiam ferpentem fieri per eumdem legislatorem juffit. Et hinc impius Marcion inconftantiam adfcripfit Omnipotenti, accufavitque quafi mutabilem, utpotè qui alibi vetet, alibi mandet. Refpondet verò in libro de idololatria Tertullianus. Idem Deus, qui vetuit fimilitudinem fieri, extraordinario præcepto ferpentis fimilitudinem indixit. Utique fufpenfi in modum ad figuram Dominica Crucis, à ferpentibus, id eft, ab angelis diabolis liberature nos. Et in libri adversùs Marcionem. Similitudinem vetans fieri omnium, quæ in cælo funt, & quæ in terra, in aquis, oftendit & caufas, idololatriæ fcilicet fubflantiam cobibentes. Subjicit enim : NON ADORABITIS EA, NEQUE SERVIETIS ILLIS. Serpentis autem nei effigies pofteà præcepta Moyfi à Domino, non ad idololatrie titulum pertinebat, fed ad remediandos eos, qui à ferpentibus infeftabantur. Et taceo de figura remedii. Sic Cherubin & Seraphin aurea in arce figuratum exemplum, certè fimplex ornamentum, accommodata fuggeftui, longè diverfas habendo caufas ab idololatrie conditione, ob quam fimilitudo prohibetur, non videntur fimilitudinum prohibitarum legi refra gari, non in eo fimilitudinis ftatu deprehenfa, ob quam fimilitudo prohibetur.Quod nempe extra legis caufam in lege non peccetur. giandi artibus Deus interdixit fervis fuis. Et hinc Cap. 4. Attamen magis placet prior expofitio de neceffcipulis, ut Aquilam illam detraberent. Et illi cum Lario fpeciali ac extraordinario præcepto. Perpla publico tumultu, & patenti vitæ fuæ periculo L.17. C.S. de bello Judaico rei feriem turbulentiffimam lar-juncta eft, gloriofa evafit, & ad incorruptionem acgè idem Jofephus defcribit & laudat. Ex quibus omnibus liquet neque domefticas ornatus gratią imagines Judæis fuiffe permiffas. Et hinc qui ex prophetia Patriarchæ Jacob de filio fuo Juda, Catulus Leonis Juda, Tribus Juda infignia exiftimant fuiffe Leonem, omninò hallucinantur. Hallucinantur & illi, qui ejufmodi infignia exiftimant effe novum ante pauca dumtaxat fæcula inventum. Eos convincit Pfal mus: Si dormiatis inter medios cleros penne columbæ deargentatæ, & pofteriora dorfi ejus in pallore auri. Litteralis enim fenfus eft: Si inter Affy. riorum columbam argenteam, & Egyptiocum aureum vitulum pro infigni habentium, terminos fecuri confiftatis. Et omnem hanc Tertulliani ac Jofephi doctrinam probare videtur in prima in Leonem Ifaurum Imperatorem Epiftola Sanctus Pontifex Gregorius fecundus. Et hìnc ænei ferpentis à Rege Ezechia factam deftruЄtionem omninò improbat: E caufis graviffimis fieri à Deo juffam imaginem ait humana auctoritate frangi non potuisse. Addit & caufam Divinæ de omni penitùs imagine prohibitionis. Propter idololatras, qui terram promiffionis occupabant, verba faciebat Deus omnem populo fuo interdicens imaginem, qui aurea & argentea, ligneaque, & omnem creaturam adorabant, & volantes aves omnes, & dicebant: ISTI SUNT DII NOSTRI, ET ALIUS DEUS NON EST. Propter hæc manufacta diaboli noxia & execranda dicebat Deus, ne ea adoraremus. Gentes omnes, ac præfertim Chananæi, non folummodò à Deo vivo & vero apoftatarant, fed infuper imagines manibus fuis factas in Deos ftulti confecrarant, & ut Deos adorabant, atque ipfos etiam Hebræos in iftud execrabile vitium fuiffe propenfiffimos nemo ignorat. Ejus origiCap. 14. nem edicit Sapiens. Acerbo luclu dolens pater citò fibi rapti filii fecit imaginem, & illum, qui tunc quafi bomo mortuus fuerat, nunc tamquam Deum colere cœpit, & conftituit inter fervos fuos façra & facrifi. cia. Profani ac damnati Divinitatis appetitores dæmones fefe mifcuerunt, figentes domicilia in ejufmodi ftatuis, datifque indè oraculis miferos Adæ filios circumfcripferunt in incredibiles errores. Hinc facrilega ifta domeftica facra in publicas leges, atque ità etiam Regum, artificum, fæculi fapientum, quin & omnis generis beftiarum imagines in Deos profecerunt. Quocircà tunc omnis, etiam patris aut filii, imago coco humano generi erat periculofa, suspecta, scandalofa, ideòque ut talis carnali Hebræorum po pulo rigidiffimè à Deo optimò maximo inter Orat.3. dicta. من cipiendam idonea. Quare Sanctorum mors annuis laudibus celebratur, & templa illis conftruuntur, imagines fiunt. Sanctorum imagines in eorum invocatione fundantur, & ad ipfam diriguntur, utpotè libri indoctorum: At verò ante Domini incarnati mortem claufus erat paradifus, jufti omnes in limbo extra fanctorum Angelorum confortium & Dei intuitum, ideòque tamquam illius familiares & domeftici non poterant invocari atque imaginibus honorari. CAPUT I I. An in novo Teftamento femper fuerit ufus facrarum imaginum? Acras Chrifti Domini, Deiparæ Virginis, ac aliorum Sanctorum imagines effe Apoftolicam traditionem conftanter in laudatis Orationibus Sanctus Joannes Damafcenus adfirmat. Confonat Theodofius Ammorienfis Epifcopus, abjurans Iconoclafticam hærefin, facrarumque imaginum venerationem apud præfentis Synodi primam Actionem profitens cum hoc additamento: Quemadmodùm Ecclefia Chriftianorum fufcepit à Sanctis Apoftolis, & Patribus, &ufque ad nos Et in fecunda Actione Euthymius Sardenfis Epi fcopus, Lydia Metropolita: Prælectas litteras fanctiffimi Pape Adriani primi senioris. Romæ syncerè ac indubitanter fequens polliceor ac profiteor me ità fapere de fanctiffimis iconis, non quafi quoddam novum dogma admittens, fed tamquam certiffimè fciens de illis traditionem Sanctorum Apoftolorum, & facratiffimorum magiftrorum, qui bas reliquerunt in fanda Dei Ecclefia. Quod ipfum adferunt Gregorius Synopæ Epifcopus, Sabbas Studiani monafterii Hegumenus, & Iconoclaftici Conventiculi refutatio, lecta ac probata per Synodum præfentem. Gregorius. Peffinuntis Epifcopus, fecun- Act. 1. da Galatia Metropolita, addidit ab Antiochena Sanctorum Apoftolorum Synodo fuiffe editum hi, qui falvi hunc Canonem: Ne ultra errent hi fiunt, circa idola, fed pro cis imaginentur Dei virilem ftatuam Domini noftri Jefu Chrifti. Eique Leo Rhodiorum Epifcopus, Provinciæ infularum, Metropolita, eft firmiter adftipulatus. Icono- F. 572 claftici Conventiculi Refutatio effe ait ipfius Domini traditionem. Ut ut fit, facrarum imaginum ufus eft omninò, antiquiffimus. Etenim quod Sanctus Lucas. Evangelifta Deiparam Virginem depinxerit, Aliam interdictionis caufam adducit in Orationibus de imaginum cultu Sanctus Joannes Damafcenus. In veteri teftamento Ifraelitæ neque templa bominum nominis confecrabant, neque memoriam bominis celebrabant. Adbuc enim exfecrationi obno-quodque à fanguinis fluxu per Dominicæ veftis xia erat natura humana, & mors erat fupplicium & muleta. Itàque deplorabatur, & qui mortui cadaver attigerat, putabatur immundus. Nunc autem natųva noftra, ex quo Divinitas illi, tamquam medicamentum quoddam vitam atque falutem afferens, con attactum fanata mulier æneam illi ftatuam, Divinis poftmodùm miraculis illuftratam, Cæfareæ Philippi dedicarit, teftantur auctores antiqui irrefragabiles, & certa traditio omnium Ecclefiarum. Miracula ifta adducit Eufebius Cæfareenfis |