Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

Cap. 3.

Cap. 3

Patrum traditiones & definitionem Divinam Chalce-ab initio creator condidit, & quæ reparanda fufce.
donenfem. Graviffimè errat Macarius Antioche-
nus unam Domini voluntatem & operationem
definitam à quinque prioribus Synodis: Errant
Sergius & Cyrus nihil de ipfa ab illis definitum.
Rectè enim Sanctus Maximus. Synodi non folùm
naturas, fed etiam uniufcujufque naturæ proprieta-
tes nobis, ut confiteremur, fanciverunt: Et non
folùm Deum perfectum eundem & hominem perfe-fuis, totus in noftris,
dlum, fed & perfectionis notiones, id eft, eundem
& unum dicentes adfpeclabilem & inadspectabilem,
mortalem & immortalem, potuisse torrumpi & non
potuiffe, tangi & non tangi, creatum & non crea-
tum, & ad eandem normam piæ fententiæ duas etiam
voluntates unius & ejufdem piè tradiderunt. Non
folùm per determinatum numerum duarum, fed etiam
per pronomen, ALIAM, & per proportionem di-fed naturalem voluntatem, quam ipfe Deus creans
cendo, DIVINAM ET HUMANAM, Non
enim unico modo naturam numeri metimur. Quin-
ta verò Synodus, cùm decrevit ipfis verbis, ut am-
plecteremur omnia fcripta Sanctorum Athanafit, &
Bafilii, & Gregorii, & aliorum egregiorum Docto-
tum, in quorum fcriptis funt duæ voluntates, duas
voluntates tradidit. Quod ipfum de Chalcedo-
menfi præfertim Synodo affiduè inculcant in Ro-
mana Martini primi Synodo ipfe ante omnes Pon-
tifex, Maximus Aquilejenfis, Deusdedit Cala-
ritanus, Maurus Cæfenas, ác Victor Epifcopus
Carthaginenfis. Chalcedonenfis namque Syno-
dus definit duas plenas ac perfectas, quibus &
Patri & nobis fit confubftantialis, & per omnia
dempto peccato fimilis, effe in Domino naturas:
Reclè autem in Edicto hujus Synodi confirmato-
rio fcribit Conftantinus Auguftus de Anima à
Domino adfumpta. Animam dicimus in omnibus
folidam&perfectam, cui in nihilo detrat Lumana
perfectio. Humanæ autem perfectionis indicium mens
eft, per quam & volumus, & cogitamus, & ab ir-
rationabilibus animantibus fecernimur. Nibil quippe
fine mente voluntarium: Omne autem voluntarium
intellectuale eft. Ubi igitur mens eft, ibi modis omni-
bus & voluntas. Si itaque perfectus bomo factus eft
falvator, in perfectione permanens Deitatis, ne-
que amens, neque involuntarius exftitit. Igitur bi,
qui bumane Domini animæ exftinguere voluntatem,
quæ fecundùm naturam eft, pertentant, amentem
eam, ut verè dementes, adfignant. Quis enim
animam omni rationali motu orbam & alteri
principio merè paffivè fubjectam dicat plenam.
ac perfectam; quis ejus caufa dicat Dominum
nobis fimilem per omnia, dempto peccato?

pit. Tenet fine defectu proprietatem fuam utraque
natura. At verò inter naturarum proprietates effe
etiam naturales voluntates & operationes difertè
adfirmat fermo acclamatorius. Neque enim crea-
tor otiofam folummodò fubftantiam, fed & vo-
luntatem ac operationem in nobis condidit,
ideòque fine illis nequit Dominus effe totus in

Rectè addit Conftantinus Auguftus: Quæ fe-
cundum naturam eft. Et Leo Pontifex: Quæ in
nobis ab initio Creator condidit. Et Theophanius
Abbas ad Bajas. Habuit bumanam voluntatem Do- Act. 2.
minus nofter Jefus Chriftus,& impeccabilem: Nam
& ego dico non habuiffe ex fuperfatione diabolica vo-
luntatem carnalem aut peccabiles cogitationes, abfit;

Eadem Chalcedonenfis Synodus aliud non definivit, nifi dogmaticam Sancti Leonis Epiftolam, dicens totius orthodoxiæ columnam & firmamentum. Ea verò habet hæc verba. Agit utraque forma cum alterius communione quod proprium eft, verbo fcilicet operante quod verbi eft, & carne exequente quod carnis eft. Que adeò clara funt, ut etiam Cyrus Alexandrinus Epifcopus per Sergium Conftantinopolitanum ab eorum recto fenfu ægrè potuerit feduci. Addit Epiftola. Salva proprietate utriufque fubftantiæ, fufcepta eft à Majeftate bumilitas. In integra veri hominis perfectaque natura verus natus eft Deus, totus in fuis, totus in noftris. Noftra autem dicimus, quæ in nobis

Adam et indidit. Per humanam impeccabilem vo-
luntatem intelligit non eam, quæ deficere non
poffit, fed omnem à peccato aut peccati conta-
gio immunem, oppofitam voluntati carnali &
peccabilibus cogitationibus, id eft, dicta im-
munditia infectis. Hinc pergit Sanctus Leo:
Nam illa, que deceptor intulit, & bomo deceptus
admifit, nullum habuere in Salvatore veftigium
Quæ funt peccatum, aut lex peccati. Hinc ite-
rùm Leo. Nec quia communionem bumanarum fub-
jit infirmitatum, ideò noftrorum fuit particeps deli-
Eorum. Affumpfit formam fervi fine forde peccati.
Et in fermonibus de Dominica paffione. Omnes Ser.14.c.4
infirmitates noftras, que veniunt de peccato, abf-
que peccati communione fufcepit, ut &famis, &
fitis, & fomni, & laffitudinis, maroris ac fletus
affectionibus non careret, dolores fæviffimos ufque ad
mortis extrema pateretur. Et in alio fermone.
Infirmitatum noftrarum fufcepit veritatem, & exce-
pta communione peccati nibil à fe humanæ infirmitatis
exclufit, ut & fua nobis infereret, & in fe noftra
curaret. Et in fermonibus de Dominica Refur-

Ser. 16. c.5

rectione. Infirmitas atque mortalitas , quæ non Ser. 2. c.2.
peccatum erant, fed pœna peccati, à Redemptore
mundi fufcepta funt ad fupplicium, ut impenderen-
tur ad pretium. Quocircà Dominus adfumpfit
quafdam etiam poenales, à peccato inflictas, ab
omni tamen illius communione mundas, volun-
tates & cogitationes, quibus effet, non caro
aut fimilitudo peccati, fed fimilitudo carnis pec-

cati.

At quæftio eft, Quodnam fit illud contagium, feu communio peccati, à quo mundæ funt noftræ voluntates & cogitationes per Dominum adfumptæ? Refpondet Sanctus Leo in Epiftola ad Julianum Epifcopum Coenfem. Anima Domini nibil Epift. 11. carnis fuæ habebat adverfum, nec difcordia defideriorum gignebat compugnantiám voluntatum . Senfus corporei vigebant fine lege peccati, & veritas affectionum fub moderamine Deitatis & mentis nec tentabatur illecebris, nec cedebat injuriis. Peccati itaque communio eft humanarum in parte inferiori affectionum adversùs dominam mentem rebellio, quà invitam ac repugnantem & tentant illecebris & fubdunt injuriis. Reddidit nobis Deus inobedientiam pro inobedientia, Quid enim juftiùs, quàm ut Deo rebellis humana voluntas patiatur rebellionem fubditarum affe

timor eft vis ipfius naturæ ad tuendum fe per
contractionem; præter naturam verò timor eft con-
tractio præter rationem. Timorem igitur præter na“
turam Dominus, utpotè ex cogitationum proditione
profectum, penitùs non admifit, timorem verò ex
natura, utpotè indicem facultatis inditæ naturæ ad
tuendum fe, volens propter nos, tanquam bonus
admifit. Non enim in Domino, ficut in nobis › ea
que nature infunt, voluntati antecedunt, fed fi-
cut cùm verè efuriebat & fitiebat, fic cùm timuit ve-

&tionum, immò & fui ipfius? Ut in femetipfam
lacerata eamdem rem & velit & nolit, & non
poffit feipfam colligens plenè velle aut plenè nol-
le, fed mifera cogatur exclamare: Habeo aucto-
vem Deum, quis in me feminavit hoc bellum? Ea
rebellio eft lex peccati, ipfumque in hominibus.
ex aqua & Spiritu fancto necdum regeneratis ori-
ginale peccatum, in regeneratis verò illius cada-
ver, fætidum & contagiofum, fola noviffima
beata Refurrectionis generatione fepeliendum.
Hæc funt illa, quæ à deceptore illata, & ab ho-rè, non ficut nos, fed fupra nos timuit. Timore,
mine decepto admiffa nullum in Salvatore habue-
re vestigium.

non rebelli & neceffario, fed obedienti, per vo-
luntatem, liberam & plenam dominam, impe-
rato. Eadem eft mens Sancti Leonis in fermoni-
bus de Dominica Paffione, vocem Domini,

Ser.15.c.z

Objici poffunt variæ & Evangeliftarum de Domino, & Domini de femetipfo voces. Cepit te dere, & pavere, & mæftus effe. Factus in Ago-Tranfeat à me calix ifte, verumtamen non ficut nia fudavit fanguinem præ mentis anguftia, eguitque Angelo confortante. Ejus vox eft: Triftis eft anima mea ufque ad mortem. Pater, fi fieri poteft, tranfeat à me calix ifte, verumtamen non ficut ego volo, fed ficut tu. Deus, Deus meus, quare me dereliquifti? Hæc verba oftendunt aliud adfumptum hominem, aliud Deum Patrem, adeòque & Deum Verbum de paffionis calice voluiffe: Dei enim Patris & Dei Verbi eft eadem voluntas, atque ità Chrifti Domini voluntates in invicem omninò pugnarunt. Eaque eft mens variorum Patrum. Etenim, tefte apud Facundum Hermianenfem Epifcopum Theophilo Patriarcha Alexandrino, Sanctus Joannes ChryfoL. E. 6. c.5. ftomus publicè in Ecclefia dixit, Quod Chriftus Calicis tranfitum orans non fuerit exauditus, quia non rectè oravit. Et in quarta oratione contra Arianos fcribit Sanctus Athanafius: Perturbari carnis proprium eft, poteftatem habere ponendi & fumendi, quando vult, animam fuam non eft hoc bominis proprium, fed verbi virtutis. Et Domini Verbum, Tranfeat à me calix ifte, exponit in libro de humana natura à Verbo fufcepta. Duas voluntates bic oftendit: Humanam quidem, que carnis eft, aliam verò, quæ Deitatis. Et bumana quidem propter infirmitatem carnis recufat paffionem, Divinitas ejus prompta eft. Et Sanctus Leo in litteris ad Juvenalem Hierofolymæ Epifcopum affirmat in Domino fuiffe formidinis pavorem. Et Sanctus Ambrofius in commentariis Sancti Luca Evangelifta. Minùs contulerat mihi Dominus, nifi meum fufcepiffet affectum: Sufcepit triftitiam meam, ut mihi fuam lætitiam largiretur. At verò turbari, pavere, non rectè orare, carnis infirmitas, aliaque id genus omninò important neceffarios ac rebelles animi motus: quos Philofophi gentiles rectè dixerunt falum mentis & turbellas cogitationum. Et hinc adversùs Sanctum Maximum difputans Pyrrhus dixit timorem nobis naturaliter feu neceffariò ineffe, fubjacere reprehenfioni & peccato, ideòque in Domino non potuiffe effe. Addit ità omninò dogmatizari à nobis, qui tradimus in Domino voluntates naturales: Voluntas enim naturalis eft omninò idem, quod affectio neceffaria ac rebellis. Vocem, Naturalis voluntas, ait effe fcandalofam ac piarum aurium offensivam.

p. 73. 1. 10.

Refpondet Sanctus Maximus. Eft timor ex natura, & præter naturam. Ex natura quidem

ego volo, fed ficut tu, exponentis. Prima petitio Ser.5.c.z.
infirmitatis eft, fecunda virtutis: Illud optavit ex
nofiro, boc elegit ex proprio. Nec enim æqualis Pa-
tri Filius omnia effe Deo poffibilia nefciebat, aut
ad fufcipiendam crucem fine fua in hunc mundum
defcenderat voluntate, ut hanc diverfarum affectio-
num compugnantiam perturbata quodammodò ratio-
ne pateretur. Sed ut fufcipientis, fufceptæque na-
ture effet manifefta diftinctio, quod erat hominis >
Divinam defideravit potentiam, quod erat Dei, ad
caufam refpexit humanam. Superiori voluntati volun
tas ceffit inferior. Quia nempe vigebant fenfus corpo Epift. 11.
rei fine lege peccati, & veritas affectionum fub modera-
mine non tantùm Deitatis, fed & mentis, nec ten-
tabatur illecebris, nec cedebat injuriis. Et Templo
corporis ejus nulla vis, nifi ipfe permitteret, potuif-
fet inferri. Et in Romana fua Synodo Martinus
primus elegantiffimè oftendit in Domino fuiffe
mæftitiam, formidinem, perturbationem, aliaf-
que omnes, quæ fine ulla macula exiftunt, affum、 Secr. 5.
ptæ carnis paffiones, non ut obtinerent, ficut in
nobis, fed ut mot deftruerentur per inhabitan-
tis verbi virtutem, tranfmutata in meliùs natura.
Et non fola fufceptrix Dei Verbi Divinitas, fed
& ipfa fufcepta humanitas habuit hanc miferi-
cordem materiam, ut per hoc, quod passiones per-
mifit in fe fpontè moveri, has robuftiùs deftrueret,
&noftram de his liberaret naturam, quæ non ali-
ter poffet liberari, nifi de his per paffionem car-
nis fpontè fufceptis pro nobis experiretur. Eam
effe dicit doctrinam venerabilium Patrum. Et
Synodus noftra in decreto de fide prædicat
duas naturales voluntates, non contrarias abfit,
juxta quod impii afferuerunt & nobis impofuerunt
hæretici, fed fequentem ejus bumanam voluntatem,
& non refiftentem vel reluctantem, fed potiùs &
fubjectam Divinæ ejus atque omnipotenti volunta-
ti. Omninò igitur Dominus habuit eafdem no-
bifcum inferioris appetitus affectiones. Ratio-
nem dat Tertullianus in libro de fuga in per-
fecutione. Profeffus & ipfe eft animam anxiam
& carnem infirmam, ut tibi
ufque ad mortem,
oftenderet in fe utramque fubftantiam humanam
fuiffe ex proprietate anxietatis animæ, & imbe-
cillitatis carnis, ne aliam, ut quidam nunc in-
duxerunt, utique cuncti duplicis Divinitatis fa-
bulones, aut animam aut carnem Chrifti inter-
pretareris. Eamque rationem adprobant Patres
omnes, Latini & Græci. Habuit, inquam,
Do

[ocr errors]

Cap. 9.

L. 6. C. S.
L. 59.

Facund. 1.3. c. 3.

Dominus affectiones eafdem quoad fubftantiam, | | appetitu inferiori, ac nullatenùs in ipfa Domini

non quoad modum. Mentis enim defpoticum in
eas dominium nos peccato amifimus, pleniffimè
autem illud habuit innoxius à peccato omni Do-
minus, atque ità in illo caro quidem aliud,
quam fpiritus, non tamen concupivit adversùs
fpiritum, quia obediens & non nifi juffa concu-
pivit: Ubi verò eft unius, licèt aliud volentis,
plena obedientia & fubjectio, nulla eft affectio-
num aut voluntatum pugna aut rebellio,

C. 7,

mente? Refpondeo fuiffe in fola parte inferiori.
Hinc & noftra Synodus & Patres omnes affi- Ser. 16.
duè vocant voluntates carnis, ac fingulariter in
fermonibus de Dominica Paffione Sanctus Leo
trepidationem carnis. Addit in adfumpto homine
alium fuiffe affectum, quem ad humanæ formidi-
nis excufationem Deus Verbum recepit, alium
quem ex æterno placito Patris pro mundi recon-
ciliatione præelegit. Et in litteris ad Julianum Epift.11.
Coenfem Epifcopum fcribit humanas affectiones,
utique formidinem & mæftitiam, quarum verita-
tem in Domino profitemur, fuiffe eas, quæ erat
fub moderamine non tantummodò fufceptricis
Deitatis, fed & adfumptæ mentis. Et Sanctus
Hieronymus in commentariis fuper Evangelium
Sancti Matthæi. Erubefcant, qui putant Salvato. Cap. 26.
rem in ipfa domina mente timuisse mortem & paf-

TEST, TRANSEAT A ME CALIX ISTE.
Hinc infrà docet Dominum fuiffe verè contri-
ftatum, Apollinariftas, qui garriebant ab illo
adfumptam animam irrationalem, durè arguens,
& pergit. Dominus, ut veritatem probaret ad-

Nec obfunt rationes adducæ in contrarium. A tanta enim blafphemia innocentiffimus fuit Sanctus Joannes Chryfoftomus; A Theophilo Epifcopo & Ifaacio monacho paffum calumnias in Synodo ad Quercum, teftantur Facundus Hermianenfis & Photius in Bibliotheca. Sancti Athanafii dictum eft æquivocum, à Theodoro Mopfueftienfi pofteà adfumptum in fenfum pravum, ideòque à trium Capitulorum adverfariis,fionis pavore dixiffe, PATER, SI FIERI PO& quinta Synodo juftiffimè damnatum. Eum damnarunt, quod Dominum in paffione dixiffet formidaffe & fuiffe turbatum. Horremus, inquiunt, folam memoriam blasphemiarum ejus, & Deo fupplicamus, ut nobis fit propitius, quod omninò in lingua talia fuftinemus, afferentes trepidarefumpti hominis, verè quidem contriftatus eft, fed in paffione eum poffe, qui fuis famulis, qui pro ejus ne paffio in anima illius dominaretur, per propassionomine Martyrium fufceperunt, talem donavit gra nem cœpit contriftari. At verò propaffiones effe Cap. s. tiam, ut cum gaudio, & promptitudine, & alacri- folius partis inferioris motus docet lucidè in eif Epit. 9, tate passiones adirent. Damnavit quinta Synodus dem commentariis, & in Epiftola ad Salvinam, Coll. 4. & hunc Theodori articulum: Et in magna trepi- Et trium Capitulorum damnatores meritò hordatione per tempus passionis conftitutus Dominus ap ruerunt Theodorum Mopfueftienfem, quod Doparitione Angeli indiget confortantis eum ad patien-mini, fuis martyribus dantis vires cum gaudio tiam & tolerantiam imminentium malorum, Eum-moriendi, non carnem folummodò, fed &

L. 3. Dial. dem acerrimè infectatur Leontius monachus By

L. 46.

mentem diceret in paffione turbatam formi-
daffe. Huic item principio innititur hæc emen-
datio Leporii Presbyteri Gallicani. Ne quid infi-
pientiæ deeffet mee, arbitrabar Dominum in cruce
clamoris emififfe fermonem
DEUS, DEUS
MEUS, QUARE ME DERELIQUISTI?
Quod perfecla hominis patientia, minimè adju-
vante Deitate, in tantis doloribus probaretur. Cor-
rigit fe, non de perfecta adfumptæ mentis pa-
tientia, fed de ejufmodi patientia citra Divinum
auxilium per folas naturæ vires exerta, quod eft
nequiffimè Pelagianum. Affumptæ itaque men-
tis voluntas immobili Divinitatis voluntati im-
mobilis adhæfit, & temporibus & locis invaria
ta, nullam patiens volubilitatem affectuum aut
cogitationum. De ifta Domíni voce, Deus,
Deus meus , quare me dereliquifti, fædiùs erra-
runt Neftorii in Hifpania præcurfores Pelagiani,
dicentes: Deus receffit ab eo. Eifque Vitalis &
Tonantius, Epifcopi orthodoxi, confenfere.
Quem errorem acriter, & meritò, expugnat da-
tis ad eos litteris Capreolus Archi-Epifcopus
Carthaginenfis, nec non Sanctus Leo in decimo
feptimo fermone de Dominica paffione. Vocem
eleganter exponit Tertullianus in libro adver-
sùs Praxeam. Non reliquit Pater Filium, in cu- Cap. 30.
jus manibus Filius Spiritum fuum pofuit, & ftatim

zantinus. Lapfi hìc etiam funt Armenii, de
quibus Sanctus Nicon monachus in fragmento,
exftante in tertio tomo Bibliothecæ Sanctorum
Patrum, de peffimorum Armeniorum peffima
religione. E facris Evangeliis abftulerunt vocem,
que dicit: ET FACTUS EST SUDOR
EJUS, SICUT GUTTE SANGUINIS
DECURRENTIS IN TERRAM. Hoc effe
imbecillitatis exiftimant, non Divinæ majeftatis.
Etenim Dominus Angeli confortantis folatio
aut auxilio non eguit, fed minifterio ufus fuit
ad noftram in tali articulo fpem atque inftructio-
nem. Et formidavit & turbatus fuit, verùm non
quomodò Theodorus, fed quomodò Sanctus
Joannes Evangelista dixit: Turbavit femetipfum.
Appetitum inferiorem turbavit Domina mens,
nullam ipfa passa turbationem. Et hinc Sancto
Cyrillo Alexandrino & Ephefino Concilio adhæ
rentes orthodoxi, adversùm quos devius adhuc
Theodoretus fcripfiffe memoratur à Photio in
Bibliotheca, pulchrè dixerunt: Paffus eft fine
paffione. Et Paffus eft, uti voluit. Ejus namque
formido, mæftitia, & aliæ id genus affectiones
fuerunt, non neceffariæ paffiones, fed liberrima
actiones. Quo fenfu locutus eft & Sanctus Atha-
nafius, de quo præfens Synodus in fidei decreto.
Oportebat carnis voluntatem moveri, fubjici verò || objit. Ita relinqui à Patre mori fuit Filio. Tunc
voluntati Divine, juxta fapientissimum Athana-
fium.

Hinc oritur alia quæftio, An dicta doloris & timoris immaculate affectiones fuerint in folo

Filium Pater dereliquit, cùm adimplevit prædi-
&tionem Efair Prophetæ: Eum tradidit pro deli-
dis noftris. Et Apoftoli prædicationem: Proprio
Filio non pepercit. Derelinqui à Patre fuit hanc

orationem, Tranfeat à me calix ifte, non exaudiri, non erui, non defendi, fed fævientium manibus permitti, hoc eft, Salvatorem mundi fieri, & omnium Redemptorem, non per miferiam, fed|| per mifericordiam, non amissione auxilii, fed defi nitione moriendi. Quare non tantummodò Pater Filium, fed & Filius dereliquit femetipfum, trepida difceffione, fed voluntaria ceffione. Ità exponunt Sanctus Leo in fermonibus de Dominica paffione, Leporius in libello emendationis, & Ser. 17. c.2 latiffimè Sanctus Auguftinus in Epiftola ad HoEpift. 122 noratum cathecumenum. Nimiùm defperata est Ad Matth. blafphemia Joannis Calvini, blaterantis Domi

Ser. 16.c.7

C. 28.

non

num in verbis iftis defperaffe. Ne mireris, inquit Sanctus Hieronymus, verborum bumilitatem, querimoniam derelicti, cùm formam fervi fciens fcandalum crucis videas. Sunt verba doloris permiffi in appetitu inferiori.

[ocr errors]

Reftat auctoritas Sancti Dionyfii Areopagite, Chrifto Domino adfcribentis operationem novam, Theandricam, feu Dei - virilem, de qua, uti in Romana fua Synodo teftatur Sanctus Pontifex Martinus primus, primi digladiari cœperunt Themiftius, Dux Agnoetarum, à Themiftio Philofopho, Ariftotelis commentatore & Metaphrafte, qui fub Valentis Imperio floruit, longè diverfus ac ejus adverfarius Collutus, Clericus Ecclefiæ Alexandrinæ. Ambo Eutychiani convenerunt effe unam in Domino & naturam & operationem, eamque Themiftius dici voluit Dei - virilem, Colluthi verò fenfum audiamus à laudato Pontifice Martino. Collutus recufavit afferere DEI-VIRILEM OPERATIONEM, eò quod talts vox duas fignificat operationes, Divinam & humanam, non unam tantummodò fecundùm Themiftit deliramentum. Et ideò Collutus tantùm Deo decibilem, in hoc fibi confentiens, & non DEI-VIRILEM operationem, licèt inconveniens erat veritati, afferebat, utpotè unam, non duas profeffus. Omnis eorum de re convenientium lis erat de voce, Dei- virilis, quam Themiftius, Dionyfio Apoftoli Pauli difcipulo nolens adverfari, dogmati fuo aptam, Collutus ineptam dixit, atque ideò truncare non erubuit Dionyfii textum, cujus hic tenor : Dominus etiam fecundùm Deum non Divina operatus eft, neque humana fecundùm hominem, fed Deo homine fado novam quamdam DEI-VIRILEM operationem nobis oftendit. Vocem, Dei-virilem, Collutus expunxit. Apud Monothelitas prævaluit Themiftii opinio, uti liquet ex huc ufque dictis, ideòque Cyrus Patriarcha Alexandrinus feptimo initæ cum Theodofianis concordia Capitulo vocem inferuit, ufus tamen Colluti & omnium hæreticorum folenni privilegio: Nam Dionyfii textum & ipfe alteravit, pro voce, Novam, fuftituens vocem, unam. Ità adversùs Colluti calumniam duxit præfcribendum.

Martinus Pontifex adversùs Sancti Dionyfii auctoritatem uti potuiffet ea præfcriptione, qua ́adversùm Severianos Epifcopos, eandem pro

joftendere vera effe, ficut fufpicamini? Si enim ejus erant, non potuiffent latere Beatum Cyrillum. Quid autem de Beato Cyrillo dico? Quando & Beatus Athanafius, fi pro certo scisset ejus fuisse, ante omnia in Nicæno Concilio de confubftantiali Trinitate eadem teftimonia protuliffet adversùs Arii diverfa fubftantiæ blafphemias. Si autem nullus ex antiquis recordatus eft ea, undè nunc poteftis oftendere, quia illius funt, nefcio. Hæc eft omninò prima apud Ecclefias de Dionyfii Areopagitæ fcriptis memoria, è latebris eruta ab Eutychianiftis ad probandam in Domino Jefu Chrifto unicam naturam. Et eorum quædam videntur illis favere. Hinc non folus Hypatius, fed cuncti penitùs or thodoxi opera illa in exordio habuere fufpecta. Legitima fint, an fpuria, longa eft quæftio, nec hujus loci. Eorum materia quarti fæculi exordium, ftylus pompaticus non hominem Atticum, fed Afiaticum manifeftè olet & fapit. Quidquid fit, ea difcutere cœpit mota Severianis clamoribus Ecclefia, reperit doctiffima & nihil ineffe diffonum à recto dogmate, atque ità illis, diffimulata natalium & parentis quæftione, cœpit & ipfa uti, hunc vocans, non Parifienfem Epifcopum, fed Athenienfem, Sergius in Martini primi Romana Synodo Tempfanenfis Epifcopus vocat Opera cujufdam Dionyfii Epifcopi Athenienfis. Aft verò ad Sergium Conftantinopolitanum Epifcopum fcribit Sanctus Sophronius Patriarcha Hierofolymitanus in litteris per præfentem Synodum comprobatis. Omnes Domini voces & operationes credimus. Licèt quædam earum fint Deo decibiles, quædam verò ita rursùs humane, quædam verò medium quemdam ordinem obtinent, tamquam babentes in hoc ipfo quid Deo dignum & humanum. Hujus verò afferimus efSe virtutis etiam illam, quæ dicitur communis & DEI-VIRILIS operatio, non unam exiftentem, fed diverfi generis ac differentem, quam ex Arcopago à Paulo egregio divinitùs captus, Deo vocatus. afferuit Dionyfius, utpotè Deo decibile in hoc ipfo & bumanum habentem, perque alacrem & compofitam dictionem, uniufcujufque fubftantiæ atque naturæ unamquamque perfectè fignificantem operationem. Non itaque quævis Domini operatio eft Dei- virilis, fed illa fola, quæ per utramque idem operantem naturam communiter procedit, ac utrique eft communis, quales fuerunt miraculorum patrationes, in quibus adfumptus homo plantabat ac rigabat extrinfecùs, ejus autem fufceptrix Divinitas dabat intrinfecùs incrementum. Cœli & terræ creatio, item humani alimenti confueta fumptio non fuerunt Dei - viriles. De Dei- virilibus fanctiffimum Canonem edidit Martinus primus. Si quis fecundùm fcelerofos hæreticos DELVIRILEM operationem, quod Græci dicunt THEANDRICAM, unam operationem infipienter fufcipit, non autem duplicem effe confitetur fecundùm fanctos Patres, hoc eft, Divinam & humanam, aut ipfam DEI-VIRILIS, quæ pofita eft, novam vocabuli dictionem unius effe defignativam,

monftrativam, condemnatus fit.

unica in Domino natura adducentes, in Colla-fed non utriufque mirifice & gloriofæ unitionis de-
tione Conftantinopolitana ufus fuit Hypatius
Archi-Epifcopus Ephefiorum. Illa teftimonia,
que vos Dionyfit Areopagite dicitis, undè poteftis

Hinc à Pyrrho Epifcopo Conftantinopolitano difputante cum Sancto Maximo quæri potuit,

An

An operatio Del-virilis, licèt reverà duplex, | Iximus, Martini Pontificis Romana, & hæc

poffit dici una compofita, quomodò quidam du-
plicem Domini naturam dixere unam compofi-
tam? Videtur Pyrrhus non malè dixiffe hanc
quæftionem effe folius nominis, adeòque con-
temnendam, quod, tefte Gregorio Nazianzeno
in litteris ad Cledonium, non in vocibus, fed
in rebus folis veritas Chriftiana confiftat. Parum
eft, quibus vocibus exprimatur. Refpondeo ta-
men dici non poffe. Omnis quippè Domini com-
pofitio eft in fola Hypoftafi, nequaquam in na-
tura aut operatione, uti fuprà diximus ex Sancto
Joanne Damafceno, & Facundo Hermianenfi.
Et ille Acephalorum feu Semi-Eutychianorum
claffis, quæ duas integras ac inconfufas in Do-
mino fatebatur naturas, unitas tamen in unam
compofitam, manferunt omninò Eutychianifta,
dicti Monophyfitæ. Rationem dedit Facundus,
quod naturæ illæ ad invicem naturaliter tamquam
partes non ordinentur: Qui ordo nec inter ope-
rationes reperitur. Qui hodie naturalem hujuf
modi ordinem fpernunt, & animam rationalem,
omnemque aliam fubftantialem formam exifti-
mant & ad partis & ad totius rationem effe in-
differentem, & hanc aut illam fortem illis à me-
ro Domini Creatoris arbitrio provenire, fædè
ac miferè hallucinantur. Dicunt de Monophyli-
tis, quod Sanctus Profper à Collatore dici doluit

noftra Synodus in fidei decreto.

Decretum hoc confirmat & Ephefinum Canonem de non alterando Symbolo, denuoque canonizans hanc propofitionem: Unus è Trinitate eft crucifixus. Videatur totus tertius liber Sancti Fulgentii ad Trafimundum Regem, oftendens Dominum gloriæ & auctorem vitæ omninò rectè dici paffum, at per carnem feu in carne, & ità, ut Deus Verbum non fuerit compaffus. Oftendit paffum in carne, non cum carne. Et hinc patet, cur pro Neftorio devius Theodoretus integrum apud Photium in Bibliotheca librum fcripferit adversùm orthodoxos dicentes: Verbum per carnem paffum eft. Exiftimabat ab eis afferi Verbum patienti carni fuiffe compaffum, quomodò folet anima fuo corpori. Ea enim funt deliria blaphema Arianorum ac Apollinariftarum, de qui. bus Cyrillum Theodoretus tunc infamabat.

de Pelagianis. In eum ftatum deducere Ecclefia T

caufam moliuntur, ut dum noftros affirmant non veraciter pro gratia locutos, inimicos gratiæ perfuadeant injuftè damnatos. Ex falfis aut certè caducis principiis dicunt damnatos Monophyfitas. Addit Facundus ejufmodi Philofophiam penitùs olere Origenem, qui animas noftras dixit priùs fuiffe totales mentes, & à vindice Deo tranfire juffas in animas feu partes. Neque hæc eft quæftio de folo nomine. Et in Ecclefia effe debet non folummodò rectum dogma, fed & verbum fanum atque irreprehenfibile, ne & nos Chriftum Dominum jam in cœlis regnantem, quod in libris ad Regem Trafimundum monet feriò Sanctus Fulgentius, perverfæ locutionis lancea L.3.c. 1. percutiamus.

Addit in litteris ad Conftantinum Auguftum Sanctus Agatho Pontifex. Ex diverfis, quos adduxerat, probabilibus Patribus fidei veritas claruit, licèt exiguis teftimoniis: Quia rem apertam, & omnibus claram, Patres laudabiles fuperfluum effe cenfebant differere. Quis enim, licèt tardus fit ad intelligentiam, non videat quod omnibus patet? Quia impoffibile & contra ordinem naturæ eft poffe effe naturam & operationem non habere naturæ. Adversùm Arianos, Apollinariftas, atque Eutychianos oftenderunt Patres effe duas in Chrifto Do. mino naturas plenas atque integras citra omnem confufionem ac mutilationem, fecuri ex duabus naturis fequi & duas operationes, ideòque de operationibus non omninò plenè fuerunt locuti . Crediderunt fieri non poffe, ut quis fapiens duabus integris naturis unicam operationem effet unquam adfcripturus. A Sanctis Athanafio, Gregorio Nazianzeno, Gregorio Nyffeno, aut ullo Doctore orthodoxo abfit ifta infamia. Eorum dicta in speciem dubia exponunt Sanctus Ma

[blocks in formation]

Exponitur Monothelitarum
progreffus.

"Heodorus Pharanitanus ac Sergius Epifco

L. 46,

pus Conftantinopolitanus fætores hos movere cœperunt ante annum Domini fexcentefimum decimum fextum. Etenim, quomodò fuprà audivimus à Sancto Maximo, eorum fcripta Sanctus Joannes Eleemofynarius Georgio Arfa eripuit, ab ejus degradatione exequenda impeditus per captam à Perfis civitatem Alexandrinam, quam captam fuiffe anno Domini fexcentefimo decimo fexto, fexto Heraclii Augufti, fcribunt Theophanes, Georgius Cedrenus, & Chronicon Alexandrinum. Attamen non cre- L. 18. ca diderim Sanctum Joannem, quod in notis ad ejus vitam vult Joannes Bollandus, tunc ftatim fugiffe in Cyprum, infulam natalem, eodem anno defunctum ibidem, ideòque Epifcopatui fuiffe admotum anno Domini fexcentefimo fexto, fub Imperio Phocę. Leontius Neapolitanus Epifcopus difertè dicit promotum fub Heraclio. Et capta Alexandria mox in patriam fugere olet hominem mercenarium, nequaquam tantùm Epifcopum. Sub Perfarum barbarica captivitate gementem populum nequaquam dereliquit fua fpontè, fed quadriennio poft crediderim nefcio qua de caufa ab illis profcriptum, Civitatis interim calamitas dormitare coegit Ecclefiafticam difciplinam, atque ità Georgius Arfa evasit i&tum degradationis. Perfæ per omnem Orientem fuere graffati ufque ad obfeffam, quam vifibiliter ap parens Deipara defendit, Conftantinopolim, totoque belli tempore ufque ad Domini annum fexcentefimum vigefimum octavum compressa hæreticorum ora tacuerunt. Silentium, fcribit ad Honorium Pontificem Sergius, ex illo tempora bujufmodi fufcepit Capitulum. Dicto anno ex Edeffena Ofrhoenorum Metropoli ad Sergium Conftantinopolitanum fcripfit Perfarum Victor Au

« VorigeDoorgaan »