Epift. 118. C. Se men impii Principis violentia, extrufit Macedo- | | cricifixo, deque mortuis fufcitato, & fursùm adfumnium, Timotheumque, peffimum Eutychianiftam, & ità profanum additamentum intrufit. Victor Epifcopus Tonnonenfis facta hæc dicit Probo Confule, anno Domini quingentefimo fecundo, & addit. Anaftafii Imperatoris præcepto Plato civitatis Præfectus, & Maximus pulpitum Ecclefie Sandi Theodori adfcendentes, & in hymno, quem Græci Trifagion dicunt, TO STRUPWDED de Uμx5 noviter apponentes, dum per forum Conftantini id pfallentes ad majorem Ecclefiam pergunt, nubes ex improvifo cinerem fuper eos pro pluvią emiferunt, totamque civitatem atque provinciam contexerunt : Pro qua novitate Conftantinopolitanæ civitati multa mala evenerunt, multique malè interempti funt. Civitas grande incendium, Princeps à Prafinis & Venetis apertam feditionem fuit paffus, uti latiùs in chronico refert Comes Marcellinus. Petrum Cnapheum idem Princeps plenè imitatus non ità pridem à Flaviano Antiocheno Patriarcha, & Philoxeno feu Xenaja Hierapolitano ad Eufraten Archi-Epifcopo Sanctum Leonem Pontificem, ejus tomum, Synodum Chalcedonenfem, & unum è fancla Trinitate crucifixum confiteri polentes fecerat fynodaliter anathematizari . Schifma Acacianum pofteà compofuerunt Hormifda Pontifex & Juftinus Auguftus, & poft longas Schytarum monachorum turbas Joannes fecundus Pontifex ad preces Juftiniani Augufti hanc propofitionem, Deus feu unus è fancta Trinitate eft crucifixus, à priori circumfcriptionis vinculo abfolvit, declaravitque orthodoxam, atque ità tunc factum exiftimo, quod fuprà ex Photii Bibliotheca audivimus à Sancto Efreemio Patriarcha Antiocheno. Quædam Græcorum Ecclefiæ depofuerunt, quædam retinuerunt additamentum, at foli Chrifto Domino deinceps cum toto hymno accinendum, forfitan ex regula ad Januarium scripta à Sancto Augustino: Mutatio confuetudinis, etiam quæ adjuvat utilitate, novitate perturbat. Prioris confuetudinis ablatione noluerunt fuos denuò populos turbari, eorumque dispensatoriam providentiam probarunt multi grandes Epifcopi, quos inter fuit laudatus Patriarcha Antiochenus. Hunc præfertim, utpotè authenticum fuæ gentis Patrem difertè inter alios profeffus, refpexit Nierfes Armeniorum Patriarcha in difputa tione facta cum Theoriano, Manuelis Comneni Imperatoris Conftantinopolitani Legato. Magnorum Ecclefie Reclorum auctoritates inveniuntur, quæ foli filio bymaum illum Trifagii attribuere videntur, ac fæpè illas equidem mecum confiderans admodùm anxius hæfi, adeòque arbitror ejus appendicis auctores illis permotos audioritatibus eam feciffe, nofque docuiffe, quoties de fanela Trinitate Divinum illum bymnum canimus, nullam faciendam appendicem; at quoties illum de filio dumtaxat pronunciamus, interdùm quidem addendum, QUI CRUCIFIXUS ES PROPTER NOS, interdùm vevà, QUI RESUSCITATUS ES, vel illud, QUI ASSUMPTUS ES SURSUM, nimirùm pro tempore myfteril apta fubjiciatur appendix, & illam vocem, DEUS, & alteram, FORTIS, tertiam, IMMORTALIS, de folo propter nos pto Chrifto Deo noftro intelligamus. Oftendere conatur etiam à Sanctis Athanafio, Epiphanio, ac Joanne Chryfoftomo hymnum iftum foli Deo Filio fuiffe attributum. Et hæc funt omninò catholica & orthodoxa.. Errat tamen Nierfes additamentum eo fenfu fuiffe à fuis Majoribus introductum. Introductum fuit à peffimo Patriarcha, omnis iftic Chriftianitatis perverfore, Nierfe Pacrievantano, de quo & ejus Synodo nequiffima Thevinenfi, facta ad juffum Regis Perfarum, fcribit antiqua Armeniorum hiftoria; Prætereà fuperaddidit Trifagio verba illa, QUI CRUCIFIXUS ES PRO NOBIS. Adjungit de ejus poft Joannem Capieghinum fucceffore Moyfe Aracazuodano: Referunt nonnulli illum in urbe Thevin poft Niersen alterum celebraffe concilium, ejufque auctoritate confirmaffe in Trifagio additionem illam, QUI CRUCIFIXUS ES PRO NOBIS. Exponit PatriarchaGregorius Sifenfis in litteris ad Haytonem ex Rege Cenobitam exftantibus ad Clementem Galanum. Interroga Cenobitas iftos, quid narret Albanenfis Hiftoricus. Id planè, quod universo notum eft Orienti, decem nimirùm Epifcopos in Thevinenfi Concilio permutasse totam penè legem, quæ à divo ufque Gregorio, Patriarcha noftro, in nobis inviolata perftiterat: Trifagium illud, SANCTUS DEUS, quod facrum Concilium Chalcedonenfe erga fanctiffimam Trinitatem decantandum decreverat, fuperaddentes, QUI CRUCIFIXUS ES PRO NOBIS, in filium direxerunt. Et Sanctus Nicon monachus in opufculo de pessimorum Armeniorum peffima religione. Armenii adjiciun fanctiffimo hymno illud, QUI CRUCIFIXUS ES PRO NOBIS, Petri Fullonis rabiem fequentes. Et nobis quidem afferunt fe de filio hoc adjicere, ipfi autem Deum esse patibilem apertè sentiunt. Thevinenfe namque conciliabulum abjecit Synodum Chalcedonenfem, Jacobi Syri errores recepit, atque ità additamentum quidem direxit in folum filium, attamen non in adfumptum hominem, fed in ipfam Dei Verbi Divinitatem. Errore correcto, pofteriores ac meliores Patriarchæ in adfumptum hominem dirigere cœperunt. Porrò Trifagium fuiffe toti facrofanctæ Trinitati à Synodo Chalcedonenfi decantatum teftatur etiam in litteris ad Petrum Cnapheum Juftinus Siciliæ Epifcopus fuprà laudatus. Exponit in libris de fide Sanctus Joannes Damafcenus. In fando & L.3. C.IO. magno, ac univerfali quarto Concilio, quod Chalcedone coactum eft, ità cantatus fuiffe bic hymnus traditur: Sic enim inter bujufce fandi Concilii Ada refertur. At illa Actorum pars intercidit. for Armenii fecerunt & aliud additamentum, cantantes, non Sanctus Deus, fanclus Fortis, fandus Immortalis, fed Sanctus Deus, fanctus tis, fanctus & immortalis. Hinc ad Domini annum millefimum centefimum feptuagefimum feptimum Græci, Ecclefiarum unionem facturi in Synodo Tharfenfi ab illis petiere: Quærimus, ut facrum Trifagium fine additione illa, QUI CRUCIFIXUS ES PRO NOBIS, & abfque particula illa ET concinatis. At verò refponderunt. Vix ullius momenti, & minor quidem, quara ut per ut perfectiffime veftræ fapentiæ fcandalum parere Epifcopo feu Patriarcha petiit Pontifex Grego L8.Ep.1. poffit, fufpicio ifta eft. Quæfumus, ne in boc offen- rius feptimus. Prudentiam tuam charitatis affectu damini. Nam crucem adjeciffe fufficit ad illius buma-commonendam cenfuimus, ut claufulam, quam illi LIS, iftam videlicet laudi fubjungitis, SANCTUS DEUS, SAN- nitatem, quam mente concipimus, explicandam, tem, Sancto Efreemio audivimus, adjectum pravo Idem circa eadem tempora ab eorum Archi-additamentum. IN CANON LXXXII. N nonnullis venerabilium Imaginum picturis, Agnus, qui digito Præcurforis demonftratur, depingitur, qui ad gratiæ figuram affumptus eft, verum nobis Agnum per legem Chriftum Deum nostrum præmonftrans. Antiquas ergò figuras & umbras, ut veritatis figna & characteres Ecclefiæ traditos, ample&entes, gratiam & veritatem præponimus, eam ut legis implementum fufcipientes: Ut ergò quod perfectum eft vel colorum expreffionibus omnium oculis fubjicia tur, ejus qui tollit peccata mundi, Chrifti Dei noftri humana forma DE SCHOLION. nobis factum immaculatum defignant. Ritus origi- L.1.C.17. E Simonis Magi, ac Helena, fcorti ejus, Romana namque Ecclefia legalem Agnum femper non folummodò in pariete pinxit, fed & in Sabbatho fancto fecit, quod ad titulum de Sabbatho fancto fcribit Alcuinus Flaccus. In Romana Ecclefia infra urbem manè venit Archi-Diaconus in Ecclefiam, & fundit ceram in vafe mundo, mifcitat in ea oleum, indè benedicit ceram, & ex ea fundit fimilitudinem Agnorum, & fervat eos in loco mundo. In odavis verò Pafchæ dantur ipfi Agni ab Archi-Diacono poft Miffas in Ecclefia & communionem populo, & ex eis in domibus fuis faciunt accendi incenfum ad fumigandum pro quacumque neceffitate: Agni, quos Romani faciunt, Agnum pro Confirmavit poftmodum & Deipara Virgo Maria, de qua in Sigeberti Gemblacenfis fupplemento fcribit Robertus Abbas Montenfis. Anne A. 1183. die, fancta Maria cuidam fabro lignario, opus fa- CANON NE CANON LXXXIII, Emo mortuorum corporibus Euchariftiam communicet. Scriptum eft enim, Accipite comedite. Mortuorum autem corpora non & poffunt accipere nec comedere. L.2.C.14. SCHOLIO N. Imilem Canonem habemus à quarta Synodo Carthaginenfi, infertum codici Ecclefiæ Africana. Placuit, ut corporibus defunctorum non detur Euchariftia. Scriptum eft enim, ACCIPITE ET EDITE, cadavera autem nec accipere poffunt, nec edere. Et à Synodo Antifiodorenfi. Non licet mortuis Euchariftiam tradi. Data illis quandoque fuit ex caufis variis. Primam adducit Sanctus Gregorius Magnus in libris Dialogorum, agens de quodam monacho extra paternam Sancti Benedicti gratiam defuncto, ideòque tertiùm extra fepulchrum & terram ejecto. Parentes concitè ad Benedicti Patris veftigia curren tes cum fletu petierunt, ut defuncto suam gratiam largiri dignaretur. Quibus vir Dei manu fua protinùs communionem Dominici corporis dedit, dicens: Ite, atque boc Dominicum corpus fuper pectus ejus cum magna reverentia ponite, & fic fepultura eum tradite. Quod cùm factum fuiffet, fufceptum corpus ejus terra tenuit, nec ultra projecit. Apud Anglos olim defunctorum corpora fepulchris, malo fpiritu portante, exire, totas noctes vagari, & feras in vivos exercere infolentias confueviffe oftendit exemplis variis scriptor graviffimus, L. 7. c.22. Guilielmus Neubrigenfis, addens de eorum uno. Lincolnienfis Episcopus absolutionis chartulam manu fua confcripfit, qua pectori defuncti appofita, & claufo rursùm fepulchro, nec oberrare deinceps vifus eft, nec alicui moleftiam ulteriorem inferre permissus. Ejufmodi diabolicas in cadavera graffationes antìqui Patres Euchariftia compefcebant. Eam 23. dem adversùs familiare olim effoffionis crimen fuiffe cadaveribus appofitam teftantur auctores graves, verùm recentiores. Cap. 11. Tertiam caufam adducit laudatus Canon Carthaginenfis: Et ne jam mortuos homines baptizari faciat Presbyterorum ignavia. Alia editio fic legit: Cavendum eft etiam, ne mortuos baptizari poffe posse fratrum infirmitas credat, cùm Euchariftiam mortuis dari animadverterit. Etenim de Montanistis fcribit Sanctus Philaftrius Brixienfis Epifcopus: Hi mortuos baptizant. Et in hæreticarum fabula- L.1.c.11. rum libris Theodoretus de Archonticis: Oleum & aquam mortuorum capitibus injiciunt, fic fore dicentes, ut invifibiles fint, fuperiorefque evadant interjectis Dominationibus ac Poteftatibus. Et in libro de fectis Conftantinus Harmenopulus de Marcionitis ac Manichæis. Quoties apud ipfos non baptizatus aliquis moritur, fub lectulo defuncti vivo quodam occultato, ledulum adeunt, ac mortuum interrogant, an baptizari velit. Refpondet occultatus ab imo velle, atque ità loco defuncti cum baptizant. Caufam rogatt dicunt boc Apoftolum docuiffe, cùm ait: SI PRORSUS MORTUI NON RESUSCITANTUR, CUR ETIAM BAPTIZANTUR PRO MORTUIS? Sed ignorant id boc modo prolatum, proptereà quod quicumque baptizantur, in confeffione refurrectionis mortuorum & ejus spe baptizantur. Hoc ipfum de Marcionitis latiùs teftatur Sanctus Joannes Chryfoftomus. Quocircà folis illis mortuis, qui in extremo adhuc vivi non perceperant, Euchariftiam quidam imperiti Afrorum, Epifcopi ac Presbyteri dabant, atque ità ftultis jam memoratis erroribus præbebant fomenta. CA CANON LXXXIV. Anonicos Patrum ritus fequentes de infantibus quoque decernimus quoties non inveniuntur firmi testes , , qui eos abfque ulla dubitatione baptizatos effe dicant nec ipfi propter ætatem de fibi tradito mysterio aptè refpondere poffint, debere abfque ulla of- SCHOLI ON Cap. 73. Jufdem formae Canonem habemus in codice F. 755. 806. falfis tauros & hircos immolantes, de quibus Africano. Placuit de infantibus, quoties non poffunt recordart, an quod eorum parentibus daba- an baptizatis fint, an non, ignorant, quia interrogafti, cos ut baptizare debeas fecundùm Patrum traditionem ratio pofcit. Et Gregorius tertius. Epift. 1. Eos, qui fe dubitant fuiffe baptizatos, vel qui à Presbytero Jovi mactante, & carnes immolatitias vefcente baptizati funt, ut rebaptizentur præcipi mus. Eo namque tempore facrilegis Sacerdotibus abundabat omnis Francia Paganorum Diis inveniantur, qui Baptifmum affirment. Eos au- Primo Lucæ refponfo adverfari videtur Refcri- Cunctis hifce decretis addidit apud eumdem auctorem. L.3.tit.42. C. 2. L.11.C.17. |