A&t. 3. &tus Pererius ad quartum decimum caput Ge- quens Græcorum nequitia, cujus habemus plu nefeos. Prima errandi occafio fuit fermo acclamatorius Menna Patriarchæ Conftantinopolitani, in quinta Synodi primam Actionem infertus, de quo Sergius Conftantinopolitanus in litteris ad Cyrum Phafidis adhuc Epifcopum. Mennas fan &a memoriæ, quondam Archi-Epifcopus hujus Regiæ urbis, fermonem compofuit acclamatum ad Vigilium quondam fanctiffimum Papam antique Romæ, in quo ipfe unam voluntatem & unam operationem Chrifti Domini adftruxit. Et in litteris ad Honorium Pontificem. Direximus Cyro fer monem acclamatorium Menne Patriarchæ, porre&um præfenti bic Vigilio Prædeceffori Sanctitatis veftræ, habentem & diverfa teftimonia paterna de una operatione & una voluntate Chrifti Salvatoris noftri. Et Pyrrhus ejus fucceffor in difputatione cum Sancto Maximo Abbate. Vigilius Pontifex Romanus libellum à Menna Epifcopo bujus urbis Regia oblatum, qui unam voluntatem continebat, accepit, idque cum effet ei oftenfus in Secreto Regio Imperatoris, qui tunc erat, & fenatu. Adduxerunt & Vigilii litteras ad Juftinianum Auguftum, ejufque conjugem Theodoram: Anathematizamus & Theodorum, qui fuit Epifcopus Mopfueftiæ, tamquam qui alienus femper exftiterit ab Ecclefiis, & fanctis Patribus adverfarius, qui non confitetur incarnatum effe Deum Verbum, id eft, Chriftum esse unam fubfiftentiam, & unam perfonam, & unam operationem. Et Mennæ fermonem primæ, Vigilii litteras inferuerunt Actioni feptima quinti Concilii: Ad majorem mendacii auctoritatem. rima exempla. Mennæ fermo videtur Vigilii An Sergius Theodorum Pharanitanum, an CAPUT II. Exponitur Hærefis Monothelitarum. D Sergium Conftantinopolitanum Epifco- Effe enim mendacium affirmat Sanctus Maxi- Tantæ pertinaciæ fundamentum edixit in prima præfentis Synodi A&tione, à Legatis Apoftolicæ Sedis rogatus, ac de vocum novitate accufatus. Nos vocum novitatem non edidimus, fed quidquid percepimus à sanctis univerfalibus Synodis, & fancis probabilibus Patribus de voluntate & operatione, fic & credimus, & prædicamus, & docemus, & parati fumus boc oftendere. Aliter Sergius in litteris ad Cyrum Lazorum adhuc Metropolitam. Afferimus, quod in boc motio facta eft, nec invenire de hujufmodi quævit. Utinam inquifiiffet ac detexiffet etiam faftione diffinitionem quamlibet effe prolatam à quo, bricatorem iftarum fordium. Eft antiqua & fre- dam orthodoxorum Conciliorum. Quod ipfum in operationem fecundum Beatum Dionyfium. Quod octava Actione faffus & profeffus eft Theodo- litarum. Eodem modo tractarunt dogmaticam Sancti Leonis Epiftolam, fibi capitaliter adverfantem. Quid enim pro duplici Domini operatione lucidiùs hifce verbis: Agit utraque forma cum altevius communione quod proprium eft? At quoniam Synodus Chalcedonenfis dictam Epiftolam affirmat effe totius orthodoxie firmamentum, fucus erat faciendus, non palàm ab illa recedendum. Hinc ad Principem & Synodum dixit Macarius Antiochenus: Ego, Domine, duas operationes non dico, fed nec fentio, quod Beatus Leo per bunc fermonem duas operationes dixerit. Et Sergius, laudatam Epiftolam profeffus effe commune recta fidei fundamentum, pergit in adductis litteris ad Cyrum. Nullus probabilium Doctorum dixit, quod in præfenti loco duas operationes San&iffimus Leo afferuiffet. Ait à Sancto Eulogio Patriarcha Alexandrino compofitam iftius Epiftolæ benè grandem Apologiam, atque ab hac ex illa adftrui duas folummodò naturas, nequaquàm duas voluntates & operationes. Plus dicit in aliis litteris ad Cyrum jam Alexandriæ Patriarcham, lectis in Romana Synodo Martini primi Pontificis. Unus atque idem Chriftus operatur Secret. 3. Deo decibilia & humana una operatione, quia omnis Divina & humana operatio ex uno eodemque incarnato Deo Verbo procedebat. Secundùm bunc pium intellectum & Leo fandte memoriæ Romanus Archi-Epifcopus fapuit & docuit, dicens: OPERATUR UTRAQUE FORMA CUM Secret.2. ALTERIUS COMMUNIONE. Quod ipfum repetit in litteris ad Theodorum Pontificem recitatis in eadem Synodo. Act. 2 Pergit in prioribus ad Cyrum litteris. Nonnullos verò probabilium Patrum fcimus, & præcipuè Sanctissimum Cyrillum Alexandrice Archi-Epifcopum, in quibufdam fcriptis fuis unam vivifican operationem Chrifti veri Dei noftri dicentes. Quoniam à quinque generalibus Synodis fatetur nihil ftatutum de præfenti quæftione, decidendam affirmat ex fenfu Sanctorum Patrum. Et primo loco adducit Sanctum Cyrillum, cujus verba edicit ejus fucceffor Pyrrhus in difputatione cum Sancto Maximo: Chriftus unam cognatam operationem per ambas naturas oftendit. Adducit & hæc verba Sancti Gregorii Nazianzeni: Velle illius, utique hominis adfumpti, in nulla re erat contrarium Deo, totum Deificatum. Et addit: Non eft hoc contrarium duabus voluntatibus? Ea verba pro palmari argumento omnes Monothelitæ habuerunt. Adduxere fimilia Sancti Athanafii & Sancti Gregorii Nyffeni Epifcopi teftimonia, memorata etiam à Cyro Patriarcha Alexandrino in feptimo Capitulo initæ concordiæ cum Theodofianis. mino noftro Jefu Chrifto,& DEI-VIRILEM ejus Et hanc unam Dei-virilem operationem Ma- Aliud erroris fundamentum adducit Pyrrhus in laudata difputatione. Impoffibile eft in una perfona fimul effe duas non contrarias voluntates. Et Heraclius Auguftus in Ecthefi, lecta in Ro- Secret. 3. mana Synodo Martini primi, dicit ex duarum operationum dogmate fequi, ut duas confiteamur voluntates contrariè ad invicem venientes, Deo quidem Verbo volente faluberrimam paffionem explere, incarnationem autem in eo factam obviam cuntem ipfius voluntati, & oppugnantem, & exindè duo contraria volentes introduct, quod eft impium & extraneum Chriftianici dogmatis. Fædiùs id effe dicit ipfa hærefi Neftoriana, quæ licèt Domini Altera palmaris auctoritas fuit Sancti Diony-perfonam diviferit, nequaquam tamen blafphe Secret.4. fii Areopagitæ, ex qua definit idem Capitulum : mare præfumpfit contrarias in illo voluntates. eidemque perfonæ applicemus, aut ipfum fe expu Quia abfque carnalibus voluntatibus & cogitationibus rogatus, Num Dominus babuiffet voluntatem bu- lecta in octava Actione præfentis Synodi. Impoffi-phanio Presbytero ac Abbate monafterii ad Bajas At quæftio eft, Qualis fit unica illa Chrifti abnuere. Cum Eutychete nolebant de voluntate من home minum Jefum Chriftum ex fuperfatione diabolica vo- mentis nec tentabatur illecebris, nec cedebat inju Ad propofitam itaque quæftionem respondeo unicam ac DEI-VIRILEM Chrifti Domini voluntatem apud Monothelitas paffim fuiffe Divinam. Ità palàm Theodorus Pharanitanus Epifcopus in locis, quæ ex ejus ad Sergium Arfenoiten in Ægypto Epifcopum Epiftola adduxit in fua Romana Martinus primus, ac in præfenti Synodo legit Antiochus Lector ac Nota- A.13. rius Ecclefiæ Conftantinopolitana. Ait famem, fitim, cunctos fuperioris ac inferioris appetitus rationales ac animales motus, immò etiam crucis ac flagellorum paffionem facta quidem effe per corpus, & animam, tamquam per organum, attamen à folo, ut adæquato principio, Deo Verbo & voluntate Divina. Et Pyrrhus Epifcopus Conftantinopolitanus in difputatione cum Sancto Maximo. Nos dicimus unam oper rationem non ad tollendam humanam operatio nem, fed quia cùm diftinguendo opponitur Diving operationi, passio hac ratione dicitur. Exponit in fuperioribus. Nutu verbi cum ipfa copulati caro A. 8 Ephef. 9. movebatur. Humanam Domini naturam in omni || quaquam in natura, voluntate, aut operatione. Et roganti, An igitur Domini naturis & operationibus nihil omninò effet commune, refpon ras & operationes neque confudit, neque exftinxit, neque truncavit, fed folummodò conjunxit. Edicit Pyrrhus & aliam Complicum fuorum fluctuationem. Qui Conftantinopoli adbuc contra voluntates naturales pugnant, ajunt dixiffe Patres fecundùm attributionem habuiffe Chriftum voluntatem humanam. Secundùm attributionem non fubftantiæ, fed habitudinis, qua amicè, quæ aliorum funt, viciffim nobis attribuimus, nihil eorum ipfi patientes aut agentes. Addit Sanctus Maximus. Nihil me tam à tuo Anteceffore Sergio abalienavit, quam mutabilitas ejus & inconftantia, id eft, in alias alio tempore tranfire fententias, in nullo fenfu permanere. Unicam enim Domini voluntatem quandoque dixit divinam, quandoque gnomicam five humanam, quandoque hypoftaticam, quandoque œconomicam, utpotè ftans in mobili mendacii arena, non in firma Petra veritatis.Quin immò cum differentia perfonarum fimul induxit differentiam voluntatum in perfonis Divinis ejufdem fubftantiæ. Ut Dei virilem volunta, tem & operationem aptè fingeret,& quafi ex Divina & humana temperatam foli Dei Verbi hypox ftafi appropriaret, Divinam cortumpere tenta bat. fuo interno atque externo motu vult merè tam- fed Dixi Monothelitas paffim ità fenfiffe. Nam & CAPUT III. Exponitur dogma Catholicum. Hriftianum de hac quæftione dogma egre giè exponit præfens Synodus in fermone acclamatorio ad Conftantinum Auguftum. Dominum noftrum Jefum Chriftum perfectum in Deitate, & perfectum eundem in bumanitate, fecundùm prifcas Patrum traditiones, & Chalcedonenfem Divinam traditionem prædicamus. Et quemadmodùm duas percepimus naturas, ità & duas naturales voluntates, & duas naturales operationes agnofcimus. Neutram enim earum, quæ Chrifti funt, naturarum in ejus difpenfatione audemus abfque voluntate & operatione pronunciare: Ne fortè perimentes earum proprietates, etiam naturas, quarum funt proprietates, perimamus. Nec enim negamus naturalem ejus bumanitatis voluntatem, aut naturalem operationem, ne & quod pro Salute noftra difpenfationis eft caput, denegemus Deitati paffiones applicemus. Hoc namque cona. bantur, qui nuper in eo unius voluntatis & unius operationis execrabilem novitatem introduxerunt, Arii Apollinarii, & Eutychetis atque Severi malignam fectam reftaurantes. Si enim abfque voluntate, & abfque operatione humanam Domini naturam dicere cefferimus, ubi perfectum in humanitate falvatum eft? Nibil enim aliud conftituit fubftantiæ humanæ integritatem, nifi essentialis voluntas, per quam liberi arbitrii vigor in nobis defignatur. Sic fe habet & fubftantialis operatio, Quo modò enim dicimus in bumanitate perfectum, fil nibil humanum paffus eft aut operatus? Quemadmodùm enim duarum naturarum concurfus unam nobis inconfufam atque indivifam confervavit fubfiftenTiam; ità & una fubfiftentia, in duabus corufcans naturis, que utrique conveniunt, própria demonArabat. Duas igitur in co naturales voluntates, &duas naturales operationes, communiter atque indivisè procedentes, prædicamus. Quæ omnia ipfe Conftantinus Auguftus in Edicto Synodi confirmatorio latiùs exponit, Unius itaque voluntatis & operationis dogma execrabile reftaurat impietatem Arii, Apollinarii, Eutychetis, atque Severi. Quod infuper oppofitam Theodori Mopfueftienfis atque Neftorii impietatem reftauret, affirmat in Romana Martini primi Pontificis Synodo Maximus Archi-Epifcopus Aquilejenfis. Et dat caufam. Una Secret. 4. operatio & voluntas dogmatizata eft tam à confun Epift.3. dentibus, quam à dividentibus magnum Difpenfa tionis Dominice Maflerium: A confundentibus quidem, propter ftultam unius compofitæ naturæ rationem, à dividentibus autem, propter ineptam æqualitatem honoris, fimilifque voluntatis atque au doritatis modum. Et ipfe Pontifex Sanctus Martinus in litteris ad Conftantem Auguftum. Omnes Sandis Patribus contra euntes bæretici, quique confufione, quique divifione propriis dogmatibus depravati funt, impiè unam in Domino voluntatem &unam operationem funt confessi: Alii quidem, ut per inanem fpeciem, alii verò ut per nudam nominum fimilitudinem, five per puram ambiguitatem magnum Incarnationis Chrifti Myfterium temerariè reprobarent. Quod ipfum tradunt Sanctus Maximus Abbas in difputatione cum Pyrrho Patriarcha, Sanctus Agatho Pontifex in litteris dogmaticis ad Conftantinum Auguftum, Synodi præfentis decretum de fide, Edictum Principis confirmatorium, & Actio decima referens verba fingulorum Hæreticorum. Operátio enim, uti oftendunt laudati Agatho & Maximus, non perfonam, fed naturam fequitur, & ad ejus folius multitudinem & unitatem multiplicatur ac identificatur: At verò omnes confundentes hæretici unicam, quidam compofitam, quidam fimplicem, in Domino erravere naturam. Aliter dividentes Neftoriani: Quomodò duas naturas, ità duas in Domino docuere voluntates & opera⚫ tiones, fed quæ per parem auctoritatem, plenamque concordiam effent una, atque ità fola voce cum illis convenit dogma Monothelitarum. Cum Arianis, Apollinariftis, Eutychianis, Severianis, Themiftianis, ac Theodofianis convenit omninò & re. Neque refert, quod duas integras naturas, unicamque in Domino compofitam perfonam Monothelitæ profitéantur. Etenim in illis omninò verum eft, quod in libro contra Collatorem fcribit Sanctus Profper de PeCap. 44 lagianis. Hujufmodi hominum pravitati refiftendum eft, ut de proftrati dudùm dogmatis corpore nullum membrum finatur affurgere. Quia notum eft ità fe falfitatis illius habere verfutias, ut fi eis liceat aliquod fibi faventium radicis fuæ germen excipere, totam fe poffit in exigua fui parte reparare. Ubi enim aliud non habet fumma, quam portio, non eft devo tionis dediffe propè totum, fed fraudis retinuiffe vel minimum. Rationem dat fermo nofter acclamatorius. Si abfq;voluntate, & abfque operatione humanam Domini naturam dicere cefferimus,ubi perfectum in bumanitate falvatum eft? Et Conftantinus Auguftus in Edicto confirmatorio. Nos adftruunt non perfectè falvari, bæc qui prædicant, quia imperfectè Verbum noftram naturam adfumpfit. Si enim totus toti naturæ non eft unitus, nec totus homo falvatus eft. Quod enim non adfumptum eft, nec falvatum eft. Quod verò unitum eft Deo, hoc & falvatur, fecundùm Deiloquum agnomento Gregorium. Humana fine voluntatibus & operationibus natura eft manca & mutila: Neque fola ejus fubftantia, fed & voluntates ac operationes funt primo peccato fædatæ ac vitiatæ, ideòque omninò egent gloria Dei, purgari & fanari per Mediatorem, quod fperare non poffunt, nifi ab illo affumptæ. Nihil fequitur in corpore, nifi quod præceffit in capite. Caput eft radix traducens eas folas humanæ naturæ réparatrices gratias, quas fibi ipfi implantavit. Quocircà di co adversùm Monothelitas, quod adversus MarIcionem Tertullianus in libro de carne Chrifti; Sceleftiffime hominum, parce unice fpel totius orbis, Cap. 5 Etenim fi Chriftus Dominus voluntates & operationes noftras in femetipfo non adfumpfit atque purgavit, adhuc fumus in peccatis noftris, omnefque noftræ juftitiæ non funt, nifi pannus menftruatæ. Et hæc radicis naturam noftram réparantis mutilatio eft palmaris impietas, quam in Apollinario ac Eutychete Ecclefia damnavit, Alteram refufcitati Eutychianifmi rationem dat fynodale de fide decrétum. Hærefis hæc perfectionem bumanitatis unius, ejufdemque Domino Jefu Chrifti Dei noftri molita eft per quandam đờ lofam adinventionem perimere, per hoc involunta riam & inoperatricem infamiter introducens. Ete nim naturam noftram reparatura radix potiùs humana voluntate & operatione, quam fubftantia eguit: Effe debuit homo non tantùm noftri ge neris, fed & operis; debuit per humanorum ope rum merita nobis reftituere cuncta Divinæ gratiæ dona peccato primo excuffa. Quifquis iftorum operum veritatem aut neceffitatem in Domino negat, omninò eidem negat neceffariam humanam naturam, quæ eft impietas Apollinaristica atque Eutychiana. Tertiam rationem dat laudatus fermo acclamatorius: Ne Deitati paffiones applicemus. Et Edictum confirmatorium; Ad impaffibilem naturam paffiones & mortem redigunt. Etenim Dominus ipfa Divina voluntate famem & fitim fenfit, cibum & potum appetiit, crucis & mortis tormenta percepit: Ità ad Sergium Arfenoitem Epifcopum difertè fcripfit Theodorus Pharanitanus. Nam & ideò Sergius Conftantinopolitanus Divinam Domini voluntatem dixit effe Hypoftaticam, foli verbi Hypoftafi propriam, à Patris & Spiritus Sancti voluntate diverfam. Porrò Divinæ, feu naturæ feu voluntati, humanas paffiones adfcribere eft ipfiffima blafphemia Seve riana. Addit fermo acclamatorius: Secundùm priscaș Pa |