fuo. Utique apud Papam Gregorium. Quæ quomiam ad comparationem fuperiorum Defiderio levia vifa funt, quia aliter nequivit, confenfit, & coYam Principe boc ei promifit. Cumque adbuc exigeret ut Abbatiæ virgam ab illo reciperet, refpondit, quia cum Romani Imperii coronam habere eum vidiffet, tunc fi fibi videretur, Abbatiam ab ipfo reciperet, fi verò nollet, dimitteret. Et hocce colloquium graviter damnat in litteris ad Comitiffam Mathildim Hugo Archiepifcopus Lugdunenfis: Quis Defiderium, nifi ex ipfius ore audiffet, unquàm crederet Henrico dicto Regi fidem dediffe, ut de obtinenda Romani Imperii corona fideliter eum adjuvaret? Aut cujus accufatio contra talem virum reciperetur, nifi ipfe quafi ad cumulum gloriæ fuæ adfcribendo nobis narrasset prædiclum Regem ad invadendas terras Beati Petri nunquam, nifi fuo confilio perfuafione animaretur, Romam tranfufe? Et infrà Decreta Domini fui Pape Gregorii, aliorumque fandorum Patrum, non folùm verbo apertè improbavit, verùm etiam manifeftis operibus pofteà defruxit. Hugo ex rationibus fuit ulcerato animo in Defiderium, ideoque viri ira poffit non fcripfiffe veritatem. Quidquid fit, Defiderius ab Henrico, ubi coronam accepiffet, non potue Tat accipere Abbatiæ Inveftituram, ideoque nec potuit promittere. Gregorianis, quæ ipfe Defiderius condi adjuverat, Decretis id hoftiliter adwerfabatur. mentem promotio fuerit facta ante coronatio- Bertholdus non fine caufa notat Henricum Interim Henricus videns nullam coronæ fpem fupereffe à Gregorio, anno poft millefimum octogefimo quarto fecit quod fcribit Bertholdus Conftantienfis: His temporibus Conftantinopolita nus Imperator Alexius Comnenus maximam pecuniam Henrico quondam Regi tranfmifit, ut Robertum Guifcardum Ducem Calabriæ & Apuliæ, conjuratum militem Domini Papæ in ultionem ejufdem Regis, bello appeteret. Nam Robertus jam dudum fines Conftantinopolitanorum invafit, iterumque illuc expeditionem movere difpofuit. Sed Henricus ac ceptam pecuniam non in procinctum contra Robertum, quod juramento promifit, fed ad conciliandum fibi vulgus Romanum expendit, cujus adjutorio Latera-fcere. Et hinc ad Valentiniani primi Imperium nenfe Palatium feria quinta ante Palmas cum fuo Guiberto Ravennate intravit. Nobiles autem Romani præter admodum paucos eum Domino Papa tenuerunt, qui & quadraginta obfides ei dederunt. Pa pa autem in Caftellum Sandi Angeli fe recepit, omnefque Tyberinos pontes & firmiores Romanorum munitiones in fua obtinuit poteftate. Videtur Pon fcribit Ammianus Marcellinus: Alemannorum tifex dudum anteà fuiffe in Caftro Sancti An-fum abduxit. Quia nempè Chriftiani in fuis fe- ftivitatibus etiam ad defenfivum bellum erant minici venerationem Lib. 4. Lib. 27. cap. 21. Lib. 9. Epift. 4. 337 | Et intercepit. Leodienfes tunc ob feftivitatis reverentiam non timuiffe affirmat Philippus Cominæus. Plurima funt hujufmodi exempla. Avita pietas eft nobis refumenda. rentiam ferias acluris. Etiam Chaganum Abarorum Ducem laudat, quod per Dominicæ Paffionis ac Refurrectionis fefta cum Romanis, licèt ipfos fame laborantes haberet in manu, inducias fecerit. Quò nempè illi fua fefta fecuri pe ragerent. Et inter articulos, ob quos Gallicani Epifcopi Imperatorem Ludovicum pium degradarunt, fuit & hic: Quia contra Chriftianam religionem, & contra votum fuum, fine ulla utilitate publica, aut certa neceffitate, pravorum confilio delufus, in diebus Quadragefimæ expeditionem generalem fieri juffit. Media enim fæcula iftam pietatem exhibuerunt etiam Quadragefimæ. Pagani adhuc Bulgari folebant quofdam dies fibi cenfe re infauftos, ideoque illis non præliari. Hinc quæftionem hanc retulerunt Nicolao primo Pontifici. Et hic refpondit dierum obfervationem effe damnatam ab Evangelica lege fuperftitionem, addens Dominicos noftros & alios feftivos dies effe præliorum abftinentia honorandos, nifi cogat inevitabilis neceffitas. Utique ad bellum defenfivum. Quod ipfum refpondit de Quadragefima. Et Ovoni Hungarorum Regi, quòd Quadragefimam cædibus polluiffet, Regni amiffionem prædixit Sanctus Gerardus Chanodenfis. Epifcopus. Et Prophetia evenit. Ita habes in hujus vita apud Laurentium Surium. Quòd etiam dominantes in Italia Nortmanni per Quadragefimam non bellarent, teftatur in litteris ad Defiderium Caffinenfem Abbatem nofter feptimus Gregorius, rogans illos fuaviter induci, ut adversùs Henricianam ac Guibertinam factionem velint difpenfatoriè hanc pietatem nunc interpolare. Ob extremam Romanæ Ecclefiæ neceflitatem. Iftam illi pietatem fecum ex Gallia detulerunt. Et de fui temporis ac gentis calamitate fcribit in generali hiftoria Otto Frifingenfis Epifcopus: Apud nos tam tetra jam videtur confufio, ut non folùm reliquo anni circulo milites præda & incendio cuncta permifceant, fed & in ipfo Quadragefimalt ac Pænitentialt tempore contra bumanas ac Divinas leges defævire non pertimefcant. Et de Frederico primo Imperatore, rebellem Terdonam obfidente, fcribit in opere de ejus Geftis: Appropinquabat Pafchale feftum, & Princeps Religionis intuitu quatuor diebus, id eft, à quinta Cone Domini feria, ufque ad proxime Pafchalis bebdomadæ fecundam feriam, ab arcis impugnatione ceffandum ftatuit. Et de Stephano Anglorum Rege fcribit Rogerus Hovedenfis: Stephanus in Vigilia Natalis Domini, & in toto Natali obfedit Bedefordiam. Quod etiam multis difplicuiffe Deo vifum eft, quia folemnitates folemnitatum parvi vel nibili pendebat. Reynoldum Colonienfem ArA. 11 chiepifcopum, hominem fchifmaticum & plenè Martialem, quòd tamen in Pentecoftes fefto noluerit committere prelium,laudat Godefridus Monachus Sancti Pantaleonis. Et Imperatorem Fredericum fecundum, quod in feftivis diebus offenfiva prælia egerit, graviter arguit Monachus Paduanus. Et de Erfurtenfibus contra Frederi cum fuum Lantgravium bellantibus fcribit antiqua Lantgraviorum hiftoria: Nec feftivis diebus pepercerunt. Princeps nofter Carolus Audax in fefto Pentecoftes invafit civitatem Leodienfem: Lib. 7. cap. 34. F. 482. De facta, & per Abbatem Ufpergenfem ac Bertholdum Conftantienfem laudata Imperatoris Alexii Comneni ad Henricum Regem Legatione addit in Caffinenfis Monafterii Chronico Leo Hoftienfis Epifcopus: Hoc audito, utique plena Romanæ civitatis captivitate & Guiberti intrusione, omnes ferè iftarum partium homines uno animo unaque voluntate contra Nortmannos confpirarunt, ut cùm Imperator Romam tranfiiffet, omnes in illos unamimiter confurgerent. Quod illi cognofcentes, & malum timentes, acceperunt confilium inter fe, ut quo modo poffent, fædus cum Henrico Imperatore componerent, dicentes, Quia poftquam Imperator Romam habuerit, nullam ulteriùs ab eo fpem babebimus, fed junctus Romanis & cæteris circa manentibus, omnes nos de partibus illis expellet. Quod poftquam tractatum inter eos & pofitum eft, nuntii corum ob boc ad Imperatorem ierant & redierant, demum vocaverunt Patrem Defiderium, & quia neminem alium in his partibus invenire poterant, in quo confidere potuiffent, & de eo fatis fideliter præfumebant, omnia ei, quæ confiliati fuerant, crediderunt , fecumque ad Imperato rem ire bortati funt. Et licèt propter fecuritatem fuam finem cum Imperatore componerent, eo tamen animo veniebant, ut caufa fidelitatis Romana Ec clefiæ de pace inter Pontificem ac Imperatorem fatagerent. Hoc ubi Gregorio Papa nuntiatum eft, fu pra dictum Imperatorem cum omnibus fuis fequacibus à liminibus Ecclefiæ feparavit. Hoc ubi Nortmanni perfenferunt, omnes qui fupradictum Pontificem antea finceriter ac fideliter diligebant, ab eo ex tunc corpore animo recefferunt. De utraque Sicilia dudum contenderunt Græci, Saraceni, Romanus Pontifex, & Latinus Imperator: Et finguli illic habuerunt aliquid. Robertus Guifcardus expulit omnes: Et post longa bella accepit iftas ditiones de manu Nicolai fecundi Pontificis in beneficium, & fecit illi ligiam profeffionem. Et fic manfit fub aliorum trium odio. Bellabat tunc in Græcorum Imperio, omnem ferè Epirum fubjugarat ac Macedoniam, & imminebat urbi Conftantinopolitana. Hinc Henrici adversùs feptimum Gregorium progreffus audiens Alexius Comnenus, cum illo pacta inire per Legatos ftuduit, Nortmannos ejicere ex Italia, ipforum ditiones dividere inter utrumque Imperium, & præfertim fuas Provincias liberare ab ipforum armis. Et Nortmanni timuerunt. Hinc cogitarunt ligiam profeffionem fuam poft habere, Gregorium aut cum Henrico conciliare aut deferere, & tunc ipfi cum ifto Principe ac Germanico Imperio redire in gratiam. Et ad hæc omnia diffipanda Gregorius celebravit fuam decimam Synodum, cujus Acta jam nobis breviter edixit Leo Hoftienfis Epifcopus, & parumper largiùs defcribit Bertholdus Conftantienfis: Dominus Papa, collecta Synodo iterum Sententiam anathematis in Guibertum Hærefiarcham, Henricum, & omnes corum fautores promulgavit, quod & in fefto Sancti Joannis Baptiftæ præte rite jam dudum Romæ fecit, cùm Henricus adhuc Porro Nortmanni illi, quos ob priorem Henrici excommunicationem receffiffe à Gregorio affirmat Leo Hoftienfis, non fuit ipfe Dux Robertus. Hic enim tunc bellabat in Macedonia, & Conftantinopolitanam civitatem habebat in fua manu. Et audita Gregorii, cui ligiam profeffionem fecerat, captivitate, ftatim reliquit om Lib. 3. Ejus tempus edicit præfatus Leo: Alio prætereània, Boadmondo filio credidit ibi fuas fortunas, Cap. 53. anno Henricus Imperator Romam cum exercitu ve nit, Papam Gregorium, qui in arse Sancti Angelife contra eum muniverat, cum diverfis bellorum machinis oppugnare modis omnibus cœpit. Hoc ubi Roberto Duci, qui eo tempore Conftantinopolitanum Imperatorem expugnabat, relatum eft, Boadmondum filium fuum in ipfa expeditione relinquens, Italiam citiffimè rediit, ac immenfum valde exercitum congregans, ad Papae liberationem contra Im peratorem ire difponit. Quod ubi Defiderio nuntiatum eft, nuntium Romæ illicò deftinavit › qui & Pape liberationem & Ducis adventum Imperatori nuntiaret. Tunc Imperator Urbe egrediens, ob id fcilicet quia fine militum præfidio erat, civitatem Caftellanam ingreffus eft. Robertus autem Dux cum exercitu ad Ecclefiam quatuor Coronatorum intempefe noctis filentio dum adveniffet, ex confilio Cencit Romanorum Confulis ignem in Urbem immifit. Romani igitur re inopinata perculfi, ac in igne exftinguendo dum effent intenti, Dux confeftim cum exercitu ad arcem Sancti Angeli properans, Pontificem inde abflrabens, Roma fine mora egreffus, Papam Gregorium ad boc Monafterium ufque deduxit, quem Apoftolicum nofter Abbas ufque ad ipfius exi> qui eum tum, cum Epifcopis Cardinalibus fecuti fuerant, fiftentavit. Decima igitur ante Roberti adventum undecima Gregorii Synodus fuit celebrata poft Henrici egreffum, armatus venit Romam, & Papam liberavit. Proinde à folis, qui domi remanferant, timidis Proceribus fuit defertus Gregorius. Nec mireris has contra Henricum fententias fuiffe ab Othone Hoftienfi Epifcopo divulgatas in Germania. Hæc enim ob Rudolphi Regis mortem non defecit à Gregorio, Fecit quod habet Conrardus Abbas Ufpergenfis: Anno millefimo octogefimo fecundo Hermannus quidam, vir præpotens ac nobilis ex Germania, à Saxonibus & Allemannis Rex conftituitur. Et hic ftrenuè pro Gregorio certavit contra Henricum. Porrò Gregorius, licet rectà Caffinum montem adjerit, ibi tamen non manfit, fed perrexit Salernum. Salerni Princeps erat ipfi amiciffimus. Et ibi manfit ufque ad mortem, vivens impenfa Caffinenfis Monafterii. Hinc poft ejus è Romana civitate deceffum Guibertus iftic egit omnia, de novo inthronizatus eft in Sancti Petri Cathedram, & tandem appellatus Clemens tertius. Ita cum variis hucufque adductis Scriptoribus lucidè teftatur Venericus Vercellenfis Epifcopus. Tunc primùm Gregorius à Schifmaticis habitus eft fugitivus mercenarius, ideoque plenè degradatus. At ejus fugam fuiffe legitimam, eft omnibus manifeftum. Romanum Conciliabulum. 'Oc Conciliabulum refert Marianus Scotus: Papa audiens multos Romanos favere fchif maticis, defperans recepit fe in domum Theodorici, vel Crefcentii, ut quidam dicunt. Sed nec ibi fe tutè fciens, cum paucis noctu Salernum abiit: Ubi ufque ad obitum fuum habitavit. Videns autem Henricus Papam aufugiffe, congregatis triginta Epifcopis fautoribus fuis, in ipfa Romane Urbis obfidione juffit haberi Synodum, in qua Gregorius Papa falfis & inauditis criminationibus, per Henrici fautores false compofitis, abfens accufatur. Denique dicebant eum prophanum, fceleftum, amatorem difcordiæ, virum fanguinum, Sedem Apoftolicam occupaffe per Necromantiam. Confpirantes ergo qui convenerant in unum adverfus Dominum, & adver· fus Vicarium ejus Papam Gregorium, damnaverunt eum, & facta damnationis ejus Epiftola comminando mandaverunt ei, ne ampliùs Apoftolicam Sedem pro tantis criminibus condemnatus intraret. Et quia in proximo erat facratiffima Pafchæ folemnitas, inebriati profunda diabolici furoris infania Guibertum Ravenna civitatis Archiepifcopum rapuerunt, ac Papam confecrarunt, quem Clementem nominave runt: A quòd ipfe Henricus in fando die Pafche una cum uxore fua Berta, Cafaris impofita appellatione coronatus eft. Dominus itaque Apoftolicus Gregorius, audiens ab infanientibus Guibertum hæreticum & invaforem fibi in Romana fede fuperpofitum, poteftate fancti Spiritus & authoritate Sancti Petri Apoftoli, anathematis mucrone eum muldavit. Deinde Henricum cum omnibus fautoribus fuis, Epifcopis Abbatibus, Monachis & Clericis, Laicis quoque potentibus cum infimis quibufque perfonis, fub interminatione terribili generaliter communione privavit. Commifcet varia. Etiam vera falfis. Hic enim conventus non poft Gregorii fugam ex urbe, fed poft fugam in Sancti Angeli caftrum debet effe factus. Poft Gregorii ex urbe fugam Henricus non erat in urbe, fed in civitatem Caftellanam abierat, & inde rectà in Germaniam. Facta igitur fuit hæc Synodus anno iftius fæculi octogefimo tertio, ftatim poft captam urbem Leonianam. Tunc enim Henricus fuit à Guiberto coronatus. Verùm Guibertus tunc necdum profecit in Clementem. Neque tunc in in fua Synedo Gregorius excommunicavit. Henri Henricum. Ifta enim fuit nona ejus Synodus. ||tiamque anathematis renovans Et hinc lucet ejus nonam, decimam, ac undecimam Synodos fuiffe celebratas in caftro Sancti Angeli. Olim enim fuit illic infignis Ecclefia, dicta Bafilica Sancti Archangeli Michaelis in Cœlo. Otho Frifingenfis Epifcopus in pimo libro de Geftis Frederici Imperatoris etiam expoCap. 2. nit Henrici coronationem, ac pergit: Venerabilis autem Sacerdos Gregorius perfecutionem fugiens, ad tutiora montana Thufciæ in terram Comitiffe Mathildis, quæ Imperatoris confanguinea fuit, fe contulit, ibique per aliquot dies manens, fenten H multis in locis habentur, Principes regni adversùs Imperatorem fuum concitavit. Quæ unde hauferit, ignoro. Alii omnes affirmant Gregorium Roma ad Caffinenfe Monafterium, & inde abiiffe Salernum. Alexii Comneni cum Henrico Tractatum multis exponit istius filia Anna: Et quia ob vit omnia ifta confilia, loquax mulier imputat Gregorii amorem Robertus Guifcardus diffipaevomit plena plauftra convitiorum. Quafdam omnia Gregorio, & in fanctiffimum Pontificem ejus fchifmaticas nugas fupra difcuffi. Moguntinum Conciliabulum. Anc Pfeudo-Synodum exponit in Mariani | Scoti fupplemento Dodechinus Abbas Sancti Dyfibodi: Synodus Moguntiæ apud Sandum Albanum juffu Henrici habetur, cui ipfe cum Legatis Guiberti, qui & Clemens interfuit cui omnes obedire contra Gregorium potentialiter compulit. Wicelo ipfius civitatis Epifcopus hanc Synodum rege. A. 1085 bat. Et Sigebertus Gemblacenfis: Henricus Imperator Moguntie Regali & Synodali conventu coa. do, exegit ab omnibus, ut Hildebrandi depofitionem & Guiberti ordinationem fub Scripto approbent, cui aliqui manu&ore faventes, corde tamen Hildebrando adhærebant. Herimannus Metenfis Epifcopus fibi abfenti abjudicato Epifcopatu item urbe pellitur. Imperator in Episcopatu Metenfium alterum mercenarium fuppofuit, fed oves Chrifti non audierunt voces alienorum. Et Conrardus Abbas Ufpergenfis Anno Domini millefimo octogefimo quinto Synodus Moguntie habetur, cui interfuit Imperator, ubi præfentibus Legatis Romanorum omnes Epifcopi rebelles Imperatori deponendi judicantur, cæteri verò anathemate, ut videbatur, condemnantur. Ibi etiam communi confenfu atque confilio conftituta eft pax Dei. Adversùm bella privata. Non multò poft fubftitutis ab Imperatore per Parochias abdicatorum Præfulibus, in locum Adelberonis Meginhardus, converfatione probabilis, litteris etiam & ingenio atque facundia nulli penè fecundus, Wirziburgenfi Ecclefiæ Præful ordinatur, dignus qui alius temporis effet Epifcopus. Per hanc latrocinalem Synodum incœpit per- rio fævissimam & diuturnam intulit perfecutionem. من dum non effet qui armato refifteret, longè latèque voluntate quidem Neronis & Decii, fed minùs possibilitate graffatus eft. Et inter degradatos ab hoc latrocinio Epifcopos fuerunt duo fanctiffimi ac doctiffimi, Adelbero Herbipolenfis, ac Herimannus Metenfis. Etiam Sanctus Geberardus Archiepifcopus Salisburgenfis. Porrò Henricus perrexit non tantùm nominare ac inveftire Antiftites, fed etiam Epifcopatus ac Abbatias vendere. Hujus latrocinalis Synodi meminit in fui Monafterii Chronico etiam Rudolphus Abbas Trudonipolitanus: Hildebrandus Papa, qui & Gregorius feptimus eft appellatus, & Henricus quartus Romanorum Imperator, qui Leodii obiit fui filii perfecutionem fugiens, gravissimis disfidiis Regnum & Sacerdotium bac illacque miferabiliter diftrahebant . Quare Imperator, faventium fibi Epifcoporum Moguntiæ habito Concilio, fuique Papæ Clementis appellati, Ravennenfium fcilicet Archiepifcopi, authoritate, ut fibi videbatur, roborato, Herimannum Metenfem Epifcopum adjudicari fecit hoftem Imperit publicum in eodem Concilio, totoque alienari Metenfium dominio, Abbate quoque Sancti Arnulphi Metis, Gualone dicto, Epifcopo pro eo fuppofito. Et infrà Abjudicatum Herimanno Epifcopatum Imperator cum omnibus appendiciis ejus, fimul etiam Abbatiam noftram eadem lege habebat in manu fua. Sancti Trudonis Abbatia tunc quoad quædam dependebat à Metenfi Epifcopatu. Rudol phus demonftrat etiam fuum iftud Monafterium fuiffe ab hoc latrocinio præcipitatum in multas calamitates. Caufas, ex quibus damnatus fuit Herimannus, largiùs exponit in libro de unitate Ecclefiæ Venericus Vercellenfis Epifcopus: Anno millefimo nonagefimo obiit Herimannus dictus quondam Metenfis Ecclefiæ Epifcopus, qui ipfe cùm receffiffet fugiens ab Ecclefia Sua, damnatus eft in Moguntina Synodo atque depofitus, quoniam fepè vocatus per Imperatorem, fæpè etiam vocatus per oves pafcuæ fuæ, noluit reverti ad Paftoralem curam Ecclefiæ fuæ, non aliam prætendens excufationis occafionem, nifi quòd nollet videre vel alloqui excommmunicatum Imperatorem. Hoc ex fonte natas iftius etiam Ecclefiæ turbas & calamitates amplè defcribit, Lib. 4 340 Venericus fuit peffimus hujus fchifmatis fautor, ideoque operosè laudat hoc latrocinium, & accuratè exponit: Hac de caufa & Clemens Papa, cui more Apoftolico, præter illa que extrinfecus funt inftantia, quotidiana eft follicitudo omnium Ecclefiarum, decrevit defertis Ecclefiis Paftores conftituere, fiipfi defertores Epifcopt vel admoniti nollent redire ad focietatem unitatis Ecclefiæ. De feditioforum quoque Epifcoporum caufa & damnatione pæcepit Germaniæ Epifcopis in generali Synodo agere, qui proprio, ut ait Apoftolus, judicio condemnati effent utpotè exercentes prælia & feditiones, & dominationem fpernentes, Majeftatem autem blafphemantes, qui extuliffent fe fuper altitudinem Regiæ poteftatis, &reftitiffent ordinationi Divina difpofitionis, transferentes Regna, & negligentes Sacerdotia. Qui etiam peffimo fuo exemplo, quo essent perjuri, docuiffent obedientes fibi effe infideles atque fallaces. Qui etiam, utpotè tranfgreffores Divinarum buma, warumque legum, inftituiffent fuos quoque fectatores Divinis bumanifque legibus effe inobedientes. Qui știam, utpotè violatores Ecclefiafticorum privilegiorum, permififfent fautores partium fuarum rapere & diripere bona &res Ecclefiarum: Ut ejufmodi bomines effent fibi promptiores ad omne nefas auden dum, quibus ex confuetudine jam quafi in naturam verfa eft dulcedo conjurationum, rapinarum, atque homicidiorum. Quales fcilicet Epifcopi non effent Paflores Ecclefiarum, fed ductores bellorum; non cuftodes Dominicarum ovium, fed ut graves lupi & perfecutores earum, interfectores animarum pariter corporum, cùm ipfi ad tuendas partes fuas diu multumque ufi fuissent manibus impiorum ad occifio. nem multorum hominum. eft, quòd Sacramentorum, quæ Henrico olim fuerant profeffi, factam à Gregorio folutionem ducerent ratam & obfervandam. Quintò, quòd hos errores docerent etiam fuos populos. Sextò, quòd fuis militibus permitterent omnem rapiendi licentiam, etiam in bona Ecclefiarum. Præcipuum fundamentum fuit in tertio & quarto articulo. Etenim Imperatorem degradari, & facta illi Sacramenta non poffe folvi per Papam, Henriciana ac Guibertina factio pertinaciffimè credi dit & prædicavit, Venericus etiam edicit caufam, ex qua Adelbero Herbipolenfis Epifcopus fuit hic fingulariter damnatus. Inter Henricum & Saxones com. miffa prælia enumerat, & adjungit: Jundo Saxonum &Thuringorum, atque Suevorum agmine pugnatum eft in Orientali Francia contra Imperator rem Henricum quinta jam vice, de qua pugna dicere decernimus in fequentibus, quando de Adelberone Wirziburgenfis Ecclefiæ Epifcopo, quæ ad ipfum quoque pertinent, enarrabimus. Cujus præcipuè caufa tunc effufus eft fanguis multorum in circuitu illius civitatis: Qui fcilicet fanguis occiforum clamat quodammodo ad Dominum pro vindicta tanti fcele ris. Superiore etiam tempore tentaverat idem Adel bero expugnare Epifcopatum fuum, quem fub Rege fuo Rudolpho recipere cupiebat contra Regem Henriideoque fecundum jam prælium, atrox nimis & cudele, pugnaverunt Saxones contra eundem Regem Henricum in Orientali Francia, anno fcilicet millefimo feptuagefimo octavo ab Incarnatione Domini, die feptima menfis Augufti, ubi Rudolphus Rex fugatus eft, &Sigefridus Moguntinæ Ecclefia Archiepifcopus in fuga captus, & vix de fufpendio liberatus atque dimiffus eft. сит, Eodem in opere Venericus edicit hujus latrocini multa fingularia: Indicta eft Synodus apud Moguntiam fecundà hebdomadà poft Pafcha fecundùm conftitutionem Sedis Apoftolica. Ubi convenerunt cum Imperatore Legati ipfius Sacrofan&a & Apoftolice Sedis, Petrus fcilicet Epifcopus Portuenfis Ecclefiæ, & duo Cardinales Romanæ Ecclefiæ, Aderat etiam omnium Epifcoporum confenfus, five de Italia, five de Gallia, in quorum alternis cordi bus vivit amor & gratia. Præfidebant quoque buic Synodo Wezelinus Moguntina Ecclefiæ Archiepifco pus, & Gilbertus Trevirenfis Archiepifcopus, atque Seguinus Colonienfis Archiepifcopus. Liemarus autem Bremenfis Arcbiepifcopus, quia non poterat adef Priora verba tangere videntur non hocce latrocinium, fed folos Italiæ Epifcopos, de quibus fuprà dixerat idem Venericus: Sacerdotes Hildebrandi, æftimantes fuo more Ecclefiam Dei aut immitem esse, aut non posse ea quæ ligata funt abfol vere, difcefferunt ab univerfali Ecclefia, & reliquerunt proprias quoque Ecclefias abfque Paftorali cura, ne ex occafione fuæ in Ecclefia perfeverantiæ contingeret fe videre vel alloqui Imperatorem Henricum, quem jam audiffent à fuo Papa Hildebrando effe perpetuò damnatum, quafitam facrofancli anathematis vinculum Ecclefia Dei deinceps non poffet folvere. Ubi poft Gregorii fugam Henricus Romam & Guibertus Apoftolicam Sedem quafi pacificè detinebant, multi Epifcopi Catholici aufugerunt: Nec Guiberto nec Henrico voluerunt communi-fe, miferat illuc Legatos fuos fua vice, promittens care, timentes fceleratæ communionis contagium. Hos omnes per terribile Edictum Guibertus revocavit ad fuas Ecclefias ac fuam communionem, & in redire nolentium Cathedras intrufit alios. Hanc violentiam Venericus titulat folJicitudinem omnium Ecclefiarum. Otho fe ad omnia confenfurum, quæ pertineant ad fidem Catbolicam, & ad pacem atque unitatem Ecclefia, Reliqui verò Epifcopi qui illic tum fuerunt, bi funt, quorum nomina fubfcripta funt Theodoricus Vir dunenfis Ecclefiæ Epifcopus, Henricus Epifcopus Leodia, Conrardus Epifcopus Trajectenfis EccleEdicit & rationes, ob quas præfens latroci-fi, Udalricus Eiftetenfis Ecclefiæ Epifcopus, Menium damnavit varios Germaniæ Epifcopos. Primò, quòd adhuc propriis manibus in bello pugnarent, nec obedirent Decretis Sancti Leonis noni. Secundò, quòd Epifcopale officium exindè negligerent. Tertiò, quòd Majeftatem Henrici Regis fpernerent. Hoc eft, quòd à Hoc eft, quòd à Gregorio in Henricum fulminate degradationi obedirent. Quartò, quòd effent perjuri. Hoc ginhardus Frifingenfis Ecclefice Epifcopus, |