fu elatus contra Apoflolorum Principem calcaneum erexit, & in inobedientia, que fceleri comparatur idololatria, perfeverat, eumn fine fpe recuperatio nis, Spiritus Sandi judicio, Apoflolice Sedis authoritate, in fanda Romana Synodo effe depofitum præfentium judiciis indubitanter cognofcite. Quapropter ut nullam ei deinceps, quæ Epifcopo debetur, obedientiam exhibeatis, omnibus vobis Beati Petri Apoftolorum Principis authoritate præcipimus, Ejufdem tertia damnatio habetur in actis feptimi Gregoriani Concilii: Sententiam depofitionis & excom. municationis jam plerumque datam in Thebaldum Mediolanenfem di&um Archiepifcopum, & Guibertum Ravennatem confirmamus corroboramus. Et hoc tot elogiis infigne monftrum Brixinenfis conventus fibi exaltavit in idolum. Notanda funt Venerici Vercellenfis Epifcopi de Guiberto verba: Quòd fi Clemens Papa, verè pius pacificus, videtur his, qui funt ex contentione, vel in hoc effe culpabilis, quòd anteà Epifcopus alterius Ecclefiae nunc factus eft Pontifex Ro mana Ecclefiæ, fciant boc licitum effe ex Canonum conflitutione, præcipuè autem ex Decretis Antberi Pape, fi non fuerit ambitus caufa, fed factum aut neceffitate aut utilitate. Juxta quod Petrus Sanctus Princeps Apoflolorum de Antiochia, utilitatis cau fa, translatus eft Romam, ut ibidem proficere poffet. Affirmat Guiberti Papatum etiam translationis caufa fuiffe à quibufdam Catholicis damnatum. Ex eadem enim caufa Imperator Bafilius Macedo tentavit Marini primi Papatum, & ejus pro octavo Concilio Acta evertere. At fine fundamento. Etenim Marinus non fuerat translatus., Er ufque ad Formofum Pontificem Romana Ecclefia omnem translationem ignoravit. Et exindè natos tumultus cuncti novimus, & etiamnum deploramus. Interim neque tunc plenè dormivit translatio. Quin & Sanctum Leonem nonum, Damafum fecundum, Victorem fecundum, Nicolaum fecundum, & fecundum Alexandrum novimus fuiffe translatos. Ipfos difpenfatoriè admifit Romana Ecclefia, quòd in proprio gremio non reperiret aptam perfonam. Omninò difpenfatoriè. Ita lucet ex adducto Catholicorum adversùs Guibertum argumento. Quin & plures Romanæ Ecclefiæ Cardinales iftud ipfum adduxerunt adversùs Papalem electionem Othonis Hoftienfis Epifcopi. In mortis lecto Gregorius feptimus ad fibi fuccedendum commendavit quatuor: Defiderium Caffinenfis Monafterii Abbatem, Othonem Hoftienfem Epifcopum, San&tum Anfelmum Lucenfem Epifcopum, & Hu gonem Archiepifcopum Lugdunenfem. Et Defiderius impetravit eligi Othonem. Addit autem in Caffinenfis Monafterii Chronico Hoftienfis Epifcopus: Cùm jam jamque de Hoftienfi Epifcopo decernerent Electores, repentè quidam de Cardinalibus contra Canones effe hanc electionem affirmans, nequaquam fe confenfurum clamavit. Quòd nempè Otho promoveri non poffet, nifi per translatio nem. Ita impedita fuit ejus promotio, & ele&us fuit Defiderius, vocatus Victor tertius. Nihilominus huic fucceffit Otho, appellatus Urbanus fecundus. Ita Apoftolicus adversùm tranflationes Canon apud nos cœpit paulatim dormire, Lib. 3. cap.66. Lib. 6. epift. 2. S. GREGORII VIL OCTAVUM ROMANUM CONCILIUM. A Nno ab Incarnatione Domini millefimo octogefimo primo, rum , SCHOLION. Damnatus hic Archiepifcopus Narbonenfis, videtur effe ejufdem farinæ Guifredus, de quo ha 'Acta eft hæc Synodus anno poft millefimum bet tertia Gregorii Synodus: Agathenfem Epifcooctogefimo primo. Dies & menfis ignoranpum Berengarium, quia Narbonenfi Archiepifcopo tur. Facta videtur in exordio Aprilis. Etenim excommunicato communicavit, & vices Epifcopales facta eft octavo Gregorii anno necdum expleto: pro illo fecit, excommunicamus. Et quarta Synodus: Renovamus excommunicationem à PrædeceffoAt verò Gregorius fuit electus anno poft millefimum feptuagefimo tertio, die decimo Kalendas ribus noftris factam fuper Guifredum Archiepifcopum Majas. Porrò damnatus hic Arelatenfis ArchiNarbonenfem, & abfque ulla recuperationis fpe ab epifcopus fuit Aicardus, magnus Regis Henrici Epifcopali officio eum fubmovemus. Et quinta Syfautor, ideoque per Gregorium ac ejus Legatos nodus: Narbonenfis Archiepifcopus iterùm excommuvariis in Synodis damnatus. Exftat Gregorii Epi- fine fpe recuperationis Archiepifcopus Narbonenfis. nicetur. Et fexta Synodus: Excommunicatus eft ftola, qua Arelatenfis Ecclefiæ Clerum ac populum cum ftomacho increpat de nimium diuturna Verùm hujus Synodi tempore Guifredus erat Epifcopalis fedis vacatione, hortatur ad tandem mortuus: Anno poft millefimum feptuagefimo eligendum novum Epifcopum, ad electioni præ- tabulæ Narbonenfis Ecclefiæ. Proindè Gregonono effe in anathemate exftin&tum, affirmant fidendum legat Leodegarium Epifcopum Vapin-rius hic fulminat in ejus Succefforem Petrum, cenfem, & eligi mandat cum confilio Hugonis Dienfis Epifcopi, fui in Gallia Vicarii. Quæ omnia fcribuntur adversùs degradatum Aicardum. Videtur tamen ille tandem poenituiffe, ac rediiffe in Apoftolicæ Sedis gratiam. Ipfum enim ufque ad iftius fæculi annum nonagefimum fediffe Antiftitem, ac in Cathedrali Bafilica fuiffe Epifcopaliter fepultum, in Gallia Chriftiana often dunt Fratres Sammarthani. Chrift. Lupi Opera T.VI. de quo feptima ipfius Synodus: Petrum olim Ru- E e 2 Lib. 8. epift. 16. 1 Lib. 8. fcopum, quem tandem Canonicè electum meruit Quin hac in Synodo etiam Guibertum damna- epilt. 7. ipfos, quàm per Legatos noftros, cum Duce Roberto, Jordano, ceterifque potentioribus Nortmannorum Principibus fuiffe locutos, qui profectò unanimiter promittunt, fe ficut jurati funt, ad defenfionem Sande Romane Ecclefiæ, noftrifque honoris contra omnes mortales auxilium impenfuros. Idipfum quoque nobis, & qui circa urbem longè latèque funt, &o -in Thufcia, cæterifque regionibus Principes firmiter pollicentur. Undè poft Kalendas Septembris, poftquam tempus frigefcere cœperit, cupientes fancam Ravennatem Ecclefiam de manibus impiis eripere, Patri fuo Beato Petro reftituere, partes illas armata manu, ficut de Domino fperamus petemus, ac per ipfius auxilium nos eam liberaturos baud dubiè credimus. Omnes Sancti Petri fideles animat ad hoc facrum bellum. Inter Italiæ Principes eminebat Domina Mathildis, ideoque tunc factum eft, quod in Apologeticis adversùs Pafchalem fecundum Pontificem litteris fcribit Leo dienfis Ecclefiæ Clerus: Legimus Hildebrandum Papam præcepiffe Mathildi Marchionisse in remissionem peccatorum fuorum, ut debellaret Henricum Imperatorem. Omnes hofce facros milites Gre gorius donavit plena Indulgentia omnium peccatorum. Et hocce exemplum pofteà in ClaroMontano Concilio imitatus fuit Urbanus fecundus. Lucem accipere hæc debent à Chronico Caffinenfis Monafterii. Guilielmus Romanæ Ecclefiæ Bibliothecarius hæc habet de fine & conclufione Brixinenfis Conventiculi: Rex ad propria in octavis Apoftolorum regreffus eft, Guibertus verò Hærefiarcha, Papalibus infignibus infignitus, cum complicibus fuis pomposè intravit Italiam. Laudatum Chronicon addit Imperialem Coronam à Gregorio tunc fuiffe miffam Rudolpho Duci, & denuò confirmatum Imperium, atque adjungit: Quod ubi Cæfari in Italia nuncap. 49. tiatum eft, è veftigio in Gallias tranfiens, anno Do Lib. 3. |minica Incarnationis millefimo octogefimo primo, Lib. 8. Confilia hæc habes in Papalibus ad Ravennatis Ecclefiæ Clerum ac populum litteris, quæ avitam iftius Cathedræ dignitatem, Guiberti facinora, & ifti per hæc illatam ignominiam exaltant, ac profequuntur: Igitur illo putrido membro, utique Guiberto, gladio excommunicationis exci- epift. 13, fo, atque ita ut inter Sacerdotes in æternum non debeat numerari depofito, Dilectionem veftram monemus, ac pro falute veftra rogamus, ut toto mentis affectu ac intentione talem perfonam unà cum Confratribus noftris Epifcopis & Archidiacono, cæterifque Diaconis, quos propterea ad vos noftra vice direximus, fudeatis eligere, quæ tanto bonori, fcilicet veftri Archiepifcopatus regimini videatur fecundùm Deum competere. Non ulterius Ecclefiam veftram ancillari, fervitute opprimi ab impiis manibus patia mini, & mini, fed ficut boni filii eam nobifcum in maternam boc eft, Romanæ Ecclefiæ libertatem vindicare fatagite Guibertus videtur fefe apud Ravennam non credidiffe, ideoque Henricum fuiffe fecutus in Germaniam. Hinc aliquos Epifcopos, cum quibufdam Diaconis etiam fuum Archidiaconum Gregorius folemniter legavit ad iftam Ecclefiam, ipfam ftuduit inducere ad faciendam novi Epifcopi electionem, atque ita Guibertum penitus extrudere. Et addidit pro caufa: Quòd Guibertus effet ita depofitus, ut in æternum non poffet inter Sacerdotes numerari: Quæ fententia omnino emanavit ab hac præfenti Synodo. Verùm divifa in partes erat Ravennatum Ecclefia, ideoque electio non potuit fuccedere. Proxima Gregorii epiftola fcripta eft ad omnes Ravennatis Parochia, Regionis Pentapolitanæ, Firmanæ Marchiæ, & Ducatus Spoletini Epifcopos, Abbates, Comites ac Milites, ipforum pro Sancto Petro Apoftolo ac ipfius Romana Ecclefia zelum & devotionem prædicat, atque pergit: Eft autem in quo devotionem veftram egregiè poteftis oftendere, fi Decreta atque Statuta Sedis Apoftolicæ pro poffe veftro ftudeatis atque fatagatis adjuvare. Igitur Ravennatem Archiepifcopum fratrem noßrum Richardum, quem poft longas & innumeras Pervaforum occupationes nuperrimè, ficut olim à Sancto Petro Apollinarem, ita bunc Ravenna ab Ecclefia Romana meruit accipere, ftudium vobis fit, tum propter amorem sanctissimi Martyris, cujus Sede & reliquiis illa decoratur Ecclefia,tum propier Apoftolicæ Sedis debitam reverentiam, confiliis & auxiliis veftris confirmare, atque ei contra illius fancti loci facrilegum damnatumque devaftatorem Guiber-tum modis omnibus fubvenire. Quoniam novam electionem celebrare non audebat Ravennas Ecclefia, Apoftolicæ Sedis jure ufus eft Gre gorius, nefcio quem Richardum dedit illi Epifcopum, ipfum Romæ confecravit, unà cum Apoftolico Legato mifit Ravennam, admitti, rogavit in thronum, & per Sancti Petri fideles in cunctis adjuvari. Quòd Romanus Pontifex in degradatorum à fe Epifcoporum thronos poffit alios Antiftites imponere ex Apoftolico Canone, lucet ex Sancti Cypriani ad Sanctum Papam Stephanum epiftola, fcripta in caufa Martiani Epifcopi Arelatenfis. Sed neque hoc confilium optimo noftro Gregorio fucceffit. Etenim Ex.Rex Henricus in Saxonico adversùs Rudolphum Imperatorem bello evafit victor. Audiamus rem ab Hemboldo Lib. 1. Presbytero: Henricus congregavit exercitum grancap. 24. dem, ut expugnaret Rudolphum, fuitque cum co famofiffimus ille Dux Godefridus, qui poftea liberavit Hierufalem, multique Potentum. Saxonum verò atque Suevorum exercitus erant cum Rudolpho. Pugnarunt ergò Reges mutuò, & victa eft pars Rudolphi, cecideruntque Saxones & Suevi. Porrò Rudolphus vulneratus eft in manu dextera, fugit Marcipolim, mortique jam proximus dixit ad famulos fuos. Videtis manum dexteram meam de vulnere fauciam? Hac ego juravi Domino Henrico, ut non nocerem et, nec infidiarer gloriæ ejus. Sed julio Apoftolica, Pontificumque petitio me ad id deduxit, ut juramenti tranfgreffor honorem mihi indebitum 329 ufurparem. Quis igitur finis nos exceperit, videtis. Viderint ergo illi, qui nos ad hoc inftigaverunt, qualiter nos duxerint, ne fortè seducti fimus in præcipitium æternæ damnationis. Et hoc dicens cum gravi moleftia, diem claufit extremum. Godefridum Ducem fuiffe Henriciani exercitus Primicerium, & Rudolphum fuiffe ab ipfo occifum teftatur in facri belli hiftoria Guilielmus Metropolita Tyriorum. Quòd tamen poftea Henricia- Lib. g. nam ac Guibertinam factionem reliquerit, do- cap. &. cent ejus Acta in Claro-Montano Concilio. Et quidem Rudolphum fuiffe læfum in dextera, alii etiam Scriptores notarunt. Eos inter eft Conrardus Abbas Ufpergenfis: Inter Henricum Regem Rudolphum rursùs bellum geritur juxta fluvium Elleftram, in quo idem Rudolphus cecidit, fed à fuis Merfeborgh vicinum delatus, & brevi defunctus, honorificè eft ibidem humatus. Fertur autem in extremis pofitus, & abfciffam dexteram intuitus, ad Epifcopos qui fortè aderant, graviter fufpirans dixiffe: Ecce hæc eft manus, qua Domino meo Henrico fidem Sacramento firmavi. Ecce ego jam ejus Regnum & vitam derelinquo præfentem. Videte qui me ejus folium confcendere feciftis, ut recta via veftra monita fequentem duxeritis. Adfirmat dexteram fuiffe abfciffam. Hinc Hemboldus fcribit iftud vulnus fuiffe mortale. Solemnis , quam hodie Hominium vocant, Procerum apud Regem profeffio fiebat per implexam dexteræ dexteram. Item graffabatur tunc error adfirmans iftam profeffionem non poffe folvi per Ecclefiam. Erat palmare Brixinenfis audaciæ adversùs noftrum Gregorium, & totius Henricianæ factionis fundamentum. Hinc illi fparferunt fuam veritatem effe confirmatam à Divina Juftitia: Perjurum Rudolphum fuiffe percuffum in ipfa dex tera, & non folùm cum fui perjurii, fed & cum noftri Gregorii & aliorum Epifcoporum, qui ipfum in ifta feduxerant deteftatione fuiffe defunctum. Ex eodem fonte prodiit fuprà adductus farcafmus Sigeberti Gemblacenfis guentis Gregorium de Pfeudo-Prophetia. Eft è Cardinali Bennone, & quidem non fideliter, mutuata fabula, indigna refutari. Hac interim victoria inflatus Henricus rediit in Italiam cum fuo Guiberto, & fecit quod habet Appendix Lamberti Schafnaburgenfis: Henricus Rex obfi- A, 1081. det Romam. Et Sigebertus Gemblacenfis: Hen-' ricus Imperator ad debellandum Papam Hildebrandùm petit Italiam, contra quem Papa urbibus &o caftellis munitis fe ad rebellandum accingit, eumque hoftiliter Romam adeuntem non recipit. Henricus autem Imperator, expugnatis urbibus & caftellis, que contra fe pro Hildebrando erant, Romam Leonianam obfidet. Marianus Scotus addit: Henricus cum magno exercitu Romam profectus, eam obfidet. Papa audiens multos Romanos favere schifmaticis, defperans fe recepit in domum Theodorici, vel Crefcentis, ut quidam dicunt. Sed nec ibi fe tutè fciens, cum paucis noctu Salernum abiit, ubi ufque ad obitum fuum habitavit. Confundit res difparatiffimas. Etenim Gregorii fuga & plena Romæ captivitas eft annis pofterior. Rei veritatem fuprà audivimus à Caffinenfis Monafterii Chronico: Victor Imperator, fuæ ulcifcende ar 330 injuriæ memor, congregato exercitu, Romam advenit. Sed obfiftentibus Romanis cum Pontifice, fine effectu regreffus eft. Confonat Conrardus Abbas Ufpergenfis: Anno Domini millefimo octogefimo pri mo, Rex Henricus Italiam cum exercitu petiit, Romamque perveniens in vigilia Pentecoftes, refiftente fibi Hildebrando Papa cum Romanis, ante caftellum Sandi Petri caftra petiit, ubi etiam crebris per bien nium incurfibus Urbanorum infeftatus, pauca manu multa viriliter peregit. Uti Imperatorem Rudolphum ejecerat, ita ftudebat etiam Gregorium ejicere, ac intrudere Guibertum. Devastavit omnem Italiam. Ex his vides omnem Gregorii pro Ravennate Ecclefia conatum tunc contigiffe inter Pafcha ac Pentecoften. Proximè poft præfentem Synodum. S. GREGORII VIL NONUM ROMANUM CONCILIUM. A tem, Nno ab Incarnatione Domini millefimo octogefimo quarto, Pontificatus verò Domini Gregorii Papæ feptimi anno undecimo, duodecimo Kalendas Decembris præfidente codem Apoftolico celebrata eft tribus diebus in Lateranenfi Bafilica Synodus, in qua fuerunt Archiepifcopi, Epifcopi, & Abbates Campani, & de Principatibus, atque Apulia, pauci quoque Gallicani. Nam plurimos Henrici tyranni perfidia iter retrò vertere compulit, qui Oftienfem Epifcopum de Apoftolica Legatione redeuncontra fas & juramenti fidem capi juffit five permifit: Tres autem Synodos Quadragefimales ejufdem Henrici perfecutio impedivit. Qui femel Beatum Paulum, bis Beatum Petrum adgreffus, demum polt multum fufi fanguinis, non tam fuorum fortitudine, quàm negligentia civium portici muros furripuit. Romanum fiquidem vulbiennii bello fatigatum, acri gus, pars videlicet copiofior civitatis inedia laborabat: Cùm nec ipfis ad vicina oppida, vel caftra exire liceret, nec illi jurati Henrico urbem vellent negotiatum venire Multi quoque fame abaci urbem reliquerant. Proindè cæteri bello remifliùs attenti rem ex animo minùs gerebant, & à cuftodiis, prout cuique licebat, fine timore negligentiùs abierant. Hæc fuper Henrici tyrannide, quia fe occafio præbuit, præftrinxiffe fufficiat. Cæterùm Dominus Apoftolicus in eadem Synodo de fidei forma, & Chriftianæ religionis converfatione, fed & de robore animique constantia ad præfentem preffuram neceffaria, ore non humano, sed Angelico patenter edifferens, die tertia totum ferè Conventum in gemitus & lacrymas compulit. Sicque Concilium Apostolica benedi&tione lætificatum in pace dimifit. , SCHO |