ta Epiftola Leo Allatius: Et peffimi bominis, & facinorofi, & fæpiùs ab Antiftite suo excommunicati cadaver, quod non ut reliqua demortuorum cadavera defossa diffolvitur atque in pulverem abit, sed quafi ex firmiffima pelle conftaret, per omnes fui ut vix fiecli Partes intumefcit atque diftenditur, aliqua fui parte poffit, fed cutis tanquam tympafi pulfatur, num extenfa eundem ut tympanum, ·Jonum edit. Corpus fic deformatum dæmon ingreditur,& miferis mortalibus infortunium parit. Sæpè enim fub eo cadavere è fepulchro egreffus, & per urbem & alia loca habitata circumiens, & nodu potiffimum, ad quam fibi libuerit adem confertur, pulfatifque foribus aliquem ex accolis ædis voce fonora compellat. Si refponderit, acum jam eft de eo: Altero enim die obit mortem. Si non ref. ponderit, falvus eft. Hinc in ea Infula cives omnes, fi noctu ab aliquo compellentur, nunquam prima vice refpondent. Nam fi fecundò compellatus fuerit, jam qui quærit Bulcolaca non eft, fed alius. Eamque peftem adeò exitiofam mortalibus effe disunt, ut interdiu etiam, & ipfo meridie, non intra edes tantùm, fed in agris, & in viis mediis & in Sepibus vincarum prætereuntes aggrediatur, & adSpectu folo & vifu conficiat, non verbis tantummodo & contactu enecet. Homines ipfi, qui viderunt, fi alloquantur, Spectrum difparet; qui locutus eft, cùm vident homines nulla moritur. Quare cives > graffante infirmitate, in tanta copia emori, fufpicati quod eft, fepulchra, in quibus recens defunctus fi fepultus, aperiunt, aliquando ftatim, aliquando etiam tardiùs cadaver nondum corruptum inflatumque comperiunt. Quod è fepulchro extractum, precibufque effufis à Sacerdotibus, in rogum ardentem conjiciunt, nondum completa fupplicatione cadaveris juncturæ fenfim diffolvuntur, & reliqua exufta in cineres convertuntur. Aliqui ifta cadavera non à dæmone invadi & deportari exiftimant, fed à propria anima, quæ taliter à Divina juftitia puniatur in proprio corpore. Græci ipfa appellant Bulcolacas. De iifdem cadaveribus præfatus Nomo-Canon proponit hanc quæftionem: De homine mortuo, Bulcolacam nunfi integer fuerit inventus quem > ut Dei ftantinopolitanus: Oftenta quædam ac prodigia An. 747. corpus illud comburunt & penitùs delent. In hos nem. Iftam tamen exuftionem probat & fuadet Guilielmus Neubrigenfis, atque adjungit: Sanè quòd mortuorum cadavera de fepulchris egredientia nefcio quo fpiritu ad viventium terrorem & perniciem circumferantur, & ad eadem fepulchra fpon cupant, fi verum eft quod de eo refertur, & quidtè se eis aperientia revertantur, non facilè in fidem , reciperetur, nifi & crebra noftri temporis exempla aliqua Spectra. ciunt, five ambulantem, five fantem. Neque hoc folummodò, fed etiam homines fuffocat. O miferam bominum ftultitiam! Qui mortuus eft, obambulat, vivos necat? Abfit hoc. Dum Imperator Con. ftantinus Caballinus in facras Sanctorum imagines, in omnem Ecclefiæ difciplinam, in fundamentales Chriftiani Dogmatis articulos, ac in ipfam Divinam Majeftatem infaniebat tanquam novus Julianus Apoftata, omnia mundi elementa fuerunt perturbata, & pugnarunt contra infenfatos. Inter cætera fcribit in hiftorico Breviario Sanctus Nicephorus Patriarcha Con tos fcribit Sanctus Matthæus, dæmoniacorum Cap. 8. mola ftianis fæculis viva obfefforum corpora, ita po- Et uti per Sacerdotes, ita etiam per parentes Etenim de Guilielmo Anglicani Regni Conquæ- molatorum puerorum animæ ipfis cooperentur, undè mihi perfuadebitur? An quia ipfos dæmoniacos cla mare nonnunquam audifti, Ego fum talis anima? Verùm hæc quoque oratio eft à fraude atque deceptione diabolica. Demonftrat animas nec mutari, nec poffe mutari in dæmones, atque adjungit: E multis Scripturæ locis comprobari poteft non erTare bic poft mortem juftorum hominum animas. Quod ipfum demonftrat de animabus impiorum. Affirmat ambas recipi in congrua fibi loca ac ftipendia, & iftic ufque ad extremum judicium adfervari. Idem fcribit in fecunda concione de Lazaro Hic malum quemdam morbum volo animis veftris eximere. Sunt enim plerique fimplices, qui animas violenta morte decedentium putant fieri dæmones. Hoc autem non fit : Non fit iftud. Non enim animæ violenta morte decedentium fiunt dæmones, fed potiùs animæ in peccatis viventium.inflicta maledictio habet tremendos effectus. Non quòd mutetur illarum fubftantia, fed quòd ipfarum voluntas dæmonum pravitatem imitetur. At cujus rei gratia diabolus iftam perverfam optnionem invexit? Conatus eft defodere ac obruere Wilhelmus feditione militari agens contra Rober- A. 1075. Martyrum gloriam. Etenim cùm illi violenta morte tum filium fuum primogenitum, equo fuo propulfus decefferint, cupiens pravam de illis gignere fufpi eft, & filius ejus Wilhelmus vulneratus, & mulcionem, hoc fecit. Verùm quod voluit non potuit. ti ex fuis occifi. Maledixit igitur Rex Roberto fiPerfeverant enim Martyres proprium obtinentes lio fuo, quam maledictionem, antequam morereSplendorem. Quin aliud multò crudeliùs perpetra- tur, perpeffus eft. Roberti tunc Normandie Duvit, maleficis ipfi infervientibus per has opiniones cis cum fratre fuo juniori Henrico primo Anpersuasis, ut tenera multorum adolescentium corpora glorum Rege bella exponit in appendice ad trucidarent, Sperantes futurum, ut fierent demo- eundem Sigebertum, atque profequitur: Mole nes, rurfumque ipfis infervirent. Verùm non funt magnitudinis in brevi fatis fpatio gens Ducis opifta vera. Quid igitur eft quod dæmones dicunt, preffa eft, dissoluta, & victa. Mirares: Cui paAnima fum illius Monachi? Sanè propter hoc ipfum ter ejus maledixerat > & qui Regnum Jerusalem non credo, quia dæmones dicunt. Decipiunt enim renuerat, durare non potuit. Captus eft igitur Dux auditores. Denuò demonftrat animas non poffefortiffimus Nortmannorum. Reddiditque Dominus mutari in dæmones, nullafque in hoc mundo vagari aut morari, fed mox à deferto corpore transferri in fua loca, ftipendia, atque cuftodia.|| Quòd violenta morte exclufas de fuo corpore animas tranfmutari in dæmones errarit cœca gentilitas, affirmat etiam atque refutat in erudiCap. $7 ta adversùs ipfam oratione Tatianus Affyrius, & in libro de anima Tertullianus, addens quòd etiam fuo tempore dæmones ex obfeffis corporibus clamarent fe effe hujus aut iftius animam. Violenta morte exftinctos gentili phrafi appellat Biothanatos, & adjungit errorem fuiffe extenfum etiam ad Ahoros, id eft, exftinctos immatura morte. Præfertim id fenferunt de Autothanatis, qui fibi ipfis animam violenter extorquebant. Quòd hafce omnes animas à Beatorum fedibus excluderent, teftatur ad quartum Virgilianæ Eneidos librum Servius. Et hinc de gloriofis Martyribus Sanctæ Symphorofæ feptem filiis habet Martyrologium venerabilis Bedæ: Adrianus Imperator præcepit corpora eorum in foveam altam projici. Et templorum Pontifices pofuerunt nomen loci illius: Ad feptem Biothanatos. Et de foedo Imperatore Antonino Heliogabalo fcribit Ælius Lampridius Prædictum ei erat à Sacerdotibus Syris Biothanaton fe futurum. Eadem phrafi uti tur in feptimo Monafticarum Inftitutionum libro Joannes Caffianus, fcribens de traditore JuCap. 14. da: Vitam Biothanati morte conclufit. Nequiffi mi dæmones, uti gentilibus & prioribus Chri ei vicem. Quia cùm gloriofum reddidisset eum in re. re. Quæ omnia latè referunt vetufti Anglica- Res eft altiùs repetenda. Etenim inflicta Roberto paterna maledictio non caruit caufis. Harum præcipuam adducit in opere de Anglorum Pontificum geftis Guilielmus Malmesberienfis Monafterii Bibliothecarius, fcribens Guilielmum Anglicani Regni Conquæftorem à Cantuarienfium Archiepifcopo Stigando, quòd à Romanæ Ecclefiæ communione effet fufpenfus, noLib. 3. luiffe ungi in Regem, atque adjungens: Aldrefol. 271. dus Eboracenfis Archiepifcopus confecrationem egit, A. 1070 Num ignoras boc nobis naturaliter fore proprium, exacto priùs coram omni populo jurejurando, quòd||rico, extremis Terræ fanctæ periculis auxilia deneganti, & culpam referenti in fuos filios, De eodem Henrico moriente fcribit Rogerus Hovedenfis Henricus tactus dolore intrinfecùs, maledixit diei, in qua natus fuit maledictionem Dei ac fuam dedit filiis fuis, quam numquam relaxare voluit, licet Epifcopi & cæteri viri religioft. eum ad relaxationem malediclionis fuæ fæpiùs com-. moviffent. Et quid hæc maledictio fuerit operata. in iftis filiis, præfertim in Joanne Anglorum Rege, norunt Anglicanarum rerum periti. Etiam quid operata fit in Joannis pofteros. Ex hac enim maledicta radice tandem prodiit Henricus octavus, per quem Anglorum, quos tanquam rem, Fol. 654. demutata eft in fchifmaticam atque hæreticam obierat. Non folùm populum, fed etiam A. 1155. fuit in genus Philippi Pulchri Regis Francorum. Quod parentum in filios maledictio frequenter A. 1155. inflictis diis Gervafius Cathedralis Monachus: Abbas Hugo VVilhelmo nepoti fuo imprecatus eft, cum Dathan & Abiron participaret, eò quod ipfum contra Matrem Ecclefiam Cantuarienfem incitasset, Qua maledictio ipfi VVilbelmo non ceffit in vanum. Etenim duriffimè atque infeliciffimè eft defunctus. Et in Citizenfis Ecclefiæ Chronico Paulus Langius multis lamentatur Scholafticam Theologiam Ariftotelicis argutiis & quæftionibus dialecti cis, opinionibusque ambiguis, technis denique fallacibus effe per quofdam oppletam, affirmat Fratres præfertim Minores laborare hoc vitio, & adjungit: Quàm fideliter & Deificè id fecerint, videant ipfi. Potiffimùm cum & Legislator eorum divus Fran inflictis divinitùs plagis, recitato ad omnem Hip-clefiam & Balduinum Archiepifcopum difcor- fratri Joanni Ordinis Miniftro, qui ejus fine licentia A. 12549 circumeuntes alienas terras, omne hominum gemus noftro terreremus exemplo. Mox maternas preres efficax vindicia profequitur; Eundemque continuò fratrem noftrum, ætate culpaque majorem, tremor membrorum tantus invafit, quantum in me Etiam fraterna, qua quis fuo proximo maleufque ad hoc triduum veftra Sanctitas vidit. Serva- dicit, maledictio non caret effectu. Hinc enim o autem ordine, quo nati eramus, Intra unum an- de Imperatore Theodofio fecundo, ac nefcio quo num eadem nos pœna omnes corripuit, Videns au- Monacho fcribit in Ecclefiaftica Hiftoria Theo- Lib. 5. sem mater maledictiones fuas ad tantam efficaciam doretus: Venit ad Imperatorem vir quidam, Mona. cap. 36. perveniffe, impietatis fuæ confcientiam & oppro- fticam quidem vitam ducens, fed animo præfractiori, brium hominum diutiùs ferre non potuit, fed laqueo ut aliquid poftularet. Quod cùm fæpius faceret, guttur adftringens, luduofam vitam termino funenec impetraret, Ecclefiafticam illi communionem infiore conclufit. Egreffi ergo nos omnes, opprobrium terdixit,& injecto vinculo difceffit. Fideliffimus verò noftrum non ferentes, communem patriam relin- Imperator ad palatium reverfus, cùm tempus effet quentes, paffim fumus per diverfa difperfi. Ad convivii, & adeffent convive, cibum fe priùs cainftar parricidæ Cain fuerunt omnium membropturum negavit, quàm vinculo folveretur. Atque rum tremore percuffi, factique vagi fuper ter- bac de caufa familiariffimum quemdam mifit ad Epiram, atque ita horrendum maternæ maledictio-fcopum, orans ut ei, qui ligarat, folutionem imnis fpectaculum præbuerunt toti Romano Impe-peraret. Cumque Epifcopus diceret non debere à quorio. Ipfe matris percuffor Ravennæ ad Sancti Laurentii Martyris memoriam, Paulus ordine fextus filius apud Hipponem à Sanéto Protomartyre Stephano, alii ad alias Sanctorum memoSerm. 31. rias fuerunt fanati, Exftat ifte libellus apud Sanctum Auguftinum in fermone de diverfis. Et ipfe idem refert in libris de Civitate Dei. Et adjungit in fermone ad fuum populum: Difcant Serm. 32. filii obfequi, timeant parentes irafci. Etenim per iram inflicta filiis maledictio eft parentibus grave crimen. Et ex his vides quod olim filiis maledicturi parentes facrum fontem accederent, & quidem ad galli cantum. Ea hora, qua folemnis Baptifmus tunc celebrabatur. Ut fcililicet datam in Baptifmo benedictionem exfufflari impetrarent à Divina Majeftate, ac verți in maledictionem. Lib. 22. cap. 8, cap. 1. Parentum maledictioniæquivalet per quemvis Superiorem inflicta maledictio, paritque eofdem effectus. Etenim de Guilielmo Cantuarienfi ad Sanctum Auguftinum Monacho, qui patruum fuum & Abbatem Hugonem ad Metropolitanæ illic Ecclefiæ rebellandum inftigaverat, fcribit in libro de natis inter eandem Ec vis injectum vinculum admitti, & folutum eum effe Cap.37. ac etiam Sacerdotalis maledictionis effectus. Et municatione per eundem Dei hominem, utique Monachum, abfolverentur. Etiam Sanctus Columbanus, laicus Monachus, laicus Monachus, Theodorico Francorum Regi, nifi à publico adulterio ceffaret, fuit minatus excommunicationem. Ita haCap.36 bes in Chronico Fredegarii Scholaftici. Et in fcripta ad fuos Regulares Clericos regula ftatuit Sanctus Crodogangus Metenfis Epifcopus: Nul-cognofcentes mutuæ dilectionis spiritualis vinculum. li liceat quemquam parem suum excommunicare aut sædere, quamvis aliquis fua præfumptione ipfum ad hoc incitet. Non eft fuum advindicare aut in verbis aut in factis. Sed ad Priorem veniat, & ille ipfam caufam fecundùm Ordinem definiat. Hæc omnis excommunicatio non eft aliud, quàm fraterna maledictio. Quòd item maledictio, qua jurgantes fibi invicem mala imprecantur, horrendos quandoque pepererit effectus, docent authentica exempla. Quin & mendica mulier Mathildi Hollandorum Comitiffæ, à qua de inito matrimonio & fufceptis prolibus increpabatur, imprecata eft, ut tot uno partu proles ederet, quot funt in anno dies: & fuiffe exauditam teftatur magnum Belgii Chronicon. De eadem maledictione quæfivit olim nefcio Nec exaudiretur quidem, etiamfi per deprecationem fuam alterius Sancti preces aliquis irritas reddere vellet. Non enim conveniens eft, ut famulorum fuorum Deus alium affligat, alium verò foveat. Confirmat hæc exemplis, & concludit: Ergo quemadmodum apud Sandos Angelos alius contra alium nibil committit, fic etiam de fanclis hominibus eft fentiendum. Eft antiquiffima difciplina. Hinc enim Imperator Theodofius non à Conftantinopolitano Epifcopo, fed ab ipfo maledictionis authore Monacho voluit abfolvi. Etiam iftis contumeliofis Monialibus ab ipfo eodem Dei fervo debuit impendi abfolutio. Et Guilielmus Angliæ Conquæftor ab ipfo Aldredo Eboracenfi Epifcopo ftuduit fibi folvi injectum vinculum. Quod ipfum lucet ex aliis jam adductis exemplis. Attamen prophani ante Ecclefiam Saltatores non à maledicente Presbytero, fed à Colonienfi Epifcopo, fuo Metropolita, fuerunt abfoluti. In fua Saxonia Albertus Crantzius affirmat id eveniffe in Holbeecke, Villa Dioecefis Halberftadienfis. DISSERTATIO De peccatorum ac fatisfactionum REGORIUS SEPTIMUS cunctis Sancti Petri fideli-Evangelicum Dogma, nifi quod nos accepimus bus, fua adversùs Henricum quartum Imperatorem Decreta reverentibus atque obfervantibus, non folummodò Apoftolicam benedictionem impertit, fed etiam abfolutionem omnium peccatorum, feu plenariam Indulgentiam. Quidam exiftimant ipfum fimilis, præfertim tam univerfalis, Indul gentiæ effe primum authorem. Malè. Etenim nonnemo rectè fcripfit: Dicemus pauca de Indulgentiis, non tantùm propter bæreticos, qui eas ex profeffo infectantur, fed etiam propter nonnullos Catholicos, qui eas fic conati funt adferere, ut præter fuam intentionem videantur Adverfariorum fludia non parùm adjuviffe. Dixerunt enim, quod ante fexcentos annos eas prorfus ignoravit Ecclefia, quod que pofteà à Recentioribus in Scripturis faeris animadverfæ fint, & in Ecclefiæ ufum converse. Perversa eft ista affertio. Etenim nihil poffit fpectare ad à noftris Epifcopis, hi à fuis Antecefforibus, hi ab Apoftolis, Apoftoli à Chrifto, Chriftus à Deo. Quidquid in Dogmate novum est, est devium atque falfum. Hæc eft avita atque Apoftolica contra quafvis hærefes præfcriptio. Etenim quafvis vocum novitates damnat Apoftolus. CAPUT PRIMUM. Exponitur Tertulliani Error circa Eptimius Tertullianus fummum Ecclefia lumen, ad Montani hærefim delapfus fuit primus hoftis ac hæreticus impugnator Indulgentiarum. Omne virus latet in poftremo capite li bri de Pudicitia, ideoque ipfum hic integrè po nendum |