Atqui plus feptuaginta annis ante boc tempus Polonia, Refpondeo tamen Presbyterum Wipponem ac præfertim Lambertum Schafnaburgenfem, ac item Ottonem Frifingenfem effe graviffimos ScriA. 1077. ptores. Et ipfis adftipulatur Scriptor æquè gravis Bertholdus Conftantienfis. Wippo tamen & Otto labi videntur in Boleslai nomine: Videntur Cafimiri primi Acta in filium Boleslaum tranfcripfiffe. Etenim Sanctus Henricus vigefimo quarto, Conrardus Salicus obiit undecimi fæculi anno trigefimo nono, at verò Boleslaus Principatum iniit ejufdem fæculi anno quinquagefimo octavo, ideoque non poteft in iftos rebellaffe. Quidquid fit, omnis hæc quæftio fundatur in gentis fubjectione ac libertate: Quod nempè nemo subjectus Imperio Princeps poffit fibi ipfi diadema imponere, fed ab illo debeat accipere. An. S19. Hinc item fcribit Sigebertus Gemblacenfis: Ludovicus Pius Imperator Britones fibi fubigit. Murma Jenim gens, quòd Romano Imperio nec fubeffet, Et hac in laudatam Ecclefiam pietate plures indulgentias impetravit. Hi enim omnes erant liberi populi ac fupremi Principes, ideoque fibi ipfis poterant diadema imponere, longè magis ab Ecclefia Romana impetrare. Duobus igitur populis Regiam aut quamvis aliam dignitatem donare poteft laudata Ecclefia: Videlicet & liberis, & fibi temporaliter fubjectis. Et fic dedit Siculis. Et hinc Sanctus Bernardus titubavit in fundamento. Annæ Comnenæ in noftrum Gregorium pal nus verò Dux eorum, qui nomen fibi Regis ufurpave-maris calumnia eft Hanon Regis Ammon in Re ab eis interimitur. Regii nominis ufurpationem, utpotè veram rebellionis fpeciem, fuiffe & illius belli & interemptionis caufam fcribunt Aftrologus ac Annales Francorum Fuldenfes. Britanniæ enim populus nolebat cum Murmano in Imperatorem rebellare. Ex eodem fundamento Sanctus Bernardus fcripfit adversùs Rogerium Siculum pro Imperatore Lothario. Cenfebat enim utramque Siciliam fpectare ad Imperium. Cap. 32. gis David Legatos facinus, de quo Sacer textus: Rafit dimidiam partem barbæ eorum. Erat duriffi ma contumelia. Et hinc ad hæc Sacri textus de Sennacherib Affyriorum Rege verba, Reversus eft cum ignominia in terram fuam, fcribit in Hebraicis fuper fecundum Paralipomenon librum traditionibus Sanctus Hieronymus: Tradunt Hebræi caput & barbam illi rafam ab Angelo in ignominiam. Barbæ & capitis rafuram exponit in Sancti Quocircà liberi ac foli Deo fubjecti populi pof Jeremiæ commentariis etiam Theodoretus, & funt tibi ipfis creare ex Duce Regem, aut etiam adjungit: Is erat captivorum habitus. Et Majores ipfe Dux creare feipfum. Hac enim via omnes noftros in Chriftianæ fidei ignominiam fuiffe à Cap. 48. olim Reges, omniaque Regna paffim emerfe- Paganis tyrannis frequenter femi-tonfos, lucet runt. Et de majoris Britannia Infula, quam ni- ex Sancti Cypriani Epiftolis. Eandem ignomimiis Barbarorum incurfibus vexati Romani defe- niam paffus afferitur Sanctus Petrus Apoftolus, ruerant tamquam fibi inutilem, & extracta fua & hæc effe origo Clericalis coronæ & tonfuræ. militia libertati antiquæ reftituerant, quòd tunc Eft facinus lapfis in Photii fchifma Græcis famifibi Regem elegerit, affirmant antiqui illius Scri- liare. Etenim Alacafeum militem, qui fictum ptores. Et de Longobardis fcribit Regino Abbas ac perfonatum Diogenis olim Imperatoris filium An. 517. Prumienfis: Longobardi, cum per annos decem fub proditurus Imperatori Alexio Comneno, volepoteftate Ducum fuiffent, Regem fuper fe ftatuunt bat fibi ipfi comam & barbam radere, laudat Ottarium. Et de Francis Sigebertus Gemblacen- Anna Comnena. Et de factæ in eundem patrem Lib. 10. An. 418. fis: Simeone & Marcomiro Ducibus defunctis, Fran- fuum conjurationis auctore Michaele Anemaci in commune deliberant, ut & ipfi, ficut aliæ gen- de fcribit eadem Anna Michael, barba pila- Cap. 12. tes, Regnum habeant. Et filium Marcomiri Ducis tim evulfa, capite verò ad cutem rafo per forum ad Pharamondum fibi Regem ordinant. Et hinc dia- ludibrium traducebatur. Et de fimilis criminis dema à Pontifice poftulantem Bufclavum impe- reo Gregorio Trapezuntis Duce: Gregorium Audire malè voluit Auceps Henricus. Sclavorum ||guftus jubet per medium traduci forum, capite & Lib. I. Lib. 3' 144 barba Aricim ad cutem tonfis. Et de militibus, nalis Humberti in Sylva candidæ Epifcopatu po qui Xenam Andronici fecundi Imperatoris ma- fteà fuccefforem, qui à fe inchoatum unionis : Anno poft millefimum feptuagefimo Alexander fecundus Pontifex, ac ejus Archidiaconus Hildebrandus repararunt Romanam Sancti Pauli extra muros Oftienfi via Bafilicam. Ei pofuerunt pretiofiffimas variis facris imaginibus incifis portas. Ipfas curarunt fieri Conftantinopoli. Opus direxit Pantaleon Confus, Amalphitanus genere: Et incidi juffit infignes verfus, quibus palàm profeffus eft fe germanè orthodoxum, plenumque veneratorem Romanæ Ecclefiæ. Quis enim votivè fe infcribat valvis Ecclefiæ, quam cenfet hæreticam aut fchifmaticam? Nempè etiam tunc Imperii columnæ erant Chriftianif fimæ. Anno fequenti in Auguftum thronum fim levatus eft Michael Ducas, cognomento Parapinacius, de quo eft præfens queftio. Etiam ipfum conftat fuiffe orthodoxum. Ad ipfum item laudatus Alexander Sanctum Petrum Anagniæ Epifcopum legavit Apocrifarium. Non qualemcumque Legatum, fed Apocrifarium. Fibulam fraternæ communionis. Hinc enim Mauritiani Imperii in vafor Phocas, quòd Apoftolicæ Sedis Quæftio eft, Qua de caufa feptimus Gregorius Michaeli Duca illatas à Nicephoro Botoniate injurias cenfuerit anathemate vindicandas ? Etenim Schifmatici in Sanctum Petrum rebelles, adeoque & à femetipfis excommunicati erant tunc Græci omnes: Quid igitur iftic operari aut prodeffe poterat Sancti Petri gladius? Refpondeo rationem edici à Cardinale Humberto in indiculo fuorum Actorum apud Conftantinopolim: Quantùm ad columnas Imperii, & ejus Honoratos, atque cives fapientes, Chriftianiffima atque orthoxa eft Conftantinopolitana civitas; quantùm autem ad Michaelem Cerularium abufivè dictum Patriarcham, & ejus fultitiæ fautores, nimia Zizania hærefeon quotidiè feminantur in medio ejus. Laudat Imperatorem Conftantinum Monomachum, à cujus pietate plures fucceffores non difcefferunt. At verò de Patriarchæ Michaelis fequacibus ac fuccefforibus fcribit repertus Con-Legatum non reperiret Conftantinopoli, Reftantinopoli apud Patres Prædicatores Tractatus: Ex tunc, utique à Michaelis per Apoftolice Sedis Legatos excommunicatione, Greci, majoris invidie ftimulis agitati, quamplures libros feu tractatus in confufionem Romanæ Ecclefiæ ediderunt, & fuis pofteris legendos tamquam authenticos, Catholicæ fidei firmitatem habentes, frictè mandaverunt, eos verò, qui bis contraria dogmatizare præfumerent, annuatim in Ecclefiis, voce præconis, quod ufque bodiè in eorum conventualibus Ecclefiis obfervatur, hæreticos denunciarunt. Et hinc Sancti Leonis noni pro evertenda hac fchifmatica ftultitia ac reformanda Ecclefiarum unione ftudium fucceffores Pontifi ces numquam depofuerunt. Etenim quòd Cardinalis Fredericus, Cardinalis Humberti in Sancti Leonis legatione Collega, in Stephanum decimum Papam evectus legarit Defiderium Caffinenfium Abbatem, Cardinalem Stephanum, & Mainardum Romanæ Ecclefiæ Clericum, Cardi di gnum ab ipfa improbari eft opinatus, ftatimque tur ve tur & Divinam & humanam utriufque Ecclefiæ communionem. Hinc ipfos Apoftolica Sedes non mittebat, nifi ad orthodoxum Principem. Hinc eadem Sedes Patriarchæ offenfa vetabat, ne Apocri farius, utpotè Diaconus, cum ipfo procederet. Hocce proceffionis interdi&um ac fufpenfio erat via ad revocationem Apocrifarii, hoc eft, ad omnem communionis intercifionem. Hinc quartus Conftantinus ipfum non nifi poft feliciter peractam, & à fecundo Leone firmatam Synodum poftulavit. Hinc poftulavit ftatim mitti. Nempè norat fe, quoufque effet fine Apocrifario, effe fine Romanæ communionis charactere. Hinc Romani Pontifices, quoties Græci caderent in fchifmata, fuum Apocrifarium ftatim revocarunt. Nam & hodiè inter Reges ac alios Laicos Principes revocatio Oratoris eft lucida profeffio inimicitiæ. Quarè fecundus Alexander, dum Michaeli Duca Apocrifarium legavit, cenfuit ipfum plenè orthodoxum. Et quòd Michael Petrum honorificè admiferit, & magnis ad profequendam novæ apud Anagniam Cathedralis Bafilicæ fabricam donis auxerit, teftatur in hujus vita Bruno Epifcopus Signienfis. 145 dit Dominicum Venetia Patriarcham. Ipfum Et Dominici Legatio non caruit fructu. Ad eundem Michaelem primo fui Pontifica Monachum, qui è terra fanta advenerat, maxi- externe fapientiæ expers effet, & illius myfteria mi- cum omnibus hominibus pacem habere. Scitis enim, ptuagefimo quinto, pendente negotio unionis. Hinc Hinc igitur Conftantinopolitanæ Ecclefiæ laceratam unionem reparaturus Imperator Ducas, nec è fuo Palatio, necè Patriarchalis Ecclefiæ Clero cenfuit adfumendum Patriarcham: Quòd nempè Neophytos Palatinos nullatenùs tolerari à Romana Ecclefia, & omnem fuæ civitatis Clerum noffet aut favere fchifmati, aut fchifma olere. Hinc igitur orthodoxum ac infigniter SanЯum Cofmam promovit. Fateor hæc à Græcis difertè non exprimi: Quòd nempè cuncti de fuo fchifmate loquantur parciffimè, & ipfum quali erubefcant; forfan ob reverentiam fuorum Auguftorum Principum, quorum plures fuere conftanter orthodoxi, & tamen Clericos ac Monachos, quos corrigere non poterant, in fua adversùm Latinos fuperbia permiferunt fordere. Qua in parte fuum imperiale officium non explerunt, nec funt excufabiles. bellum, quod pofteà in Claromontano Concilio Hanc interim Michaelis Parapinacii Legationem fummo gaudio excepit nofter Gregorius, fperavitque adeffe tempora, quibus fuos non tantùm in Occidente, fed etiam in omni Oriente fratres Sanctus Petrus confirmaret. Lucet ex ejus laudatis ad Imperatorem Henricum litteris. Et in ipfis addidit: Quia Patres noftri, quorum veftigia, licèt indigni, fequi optamus, partes illas pro fide Catholica confirmanda fæpè adierunt, nos autem adjuti precibus omnium Chriftianorum, fi Chrifto duce via patuerit, illuc tranfire pro cadem fide,& Chriftianorum defenfione compellimur. Adfirmat fe pro ifto negotio paratum mori & pati quælibet, ac profequitur; Procuravi Chriftianos quofque ad hoc provocare, ad hoc impellere, ut appetant, defendendo Legem Chrifti, animam fuam profuimus, & à fidelibus Beati Petrt fubveniendum fratribus ponere, & nobilitatem filiorum Dei luce clariùs eflentare. Quam adminiftrationem Italici Ultra-Montani libenter accipiunt, &jam ultrà quin. quaginta millia ad hoc fe præparant, & fi me poffint in expeditione pro Duce ac Pontifice habere, adunata manu contra inimicos Dei volunt infurgere ufque ad fepulchrum Domini, ipfo ducente, pervenire. Litteras, quibus omnes ubique Latinos Principes ad Conftantinopolitano Imperio fuccurrendum eft exhortatus, habes in primo libro Ep. 49 Regefti. Et adversùm quofdam, de collecto Lib. 1. من quinquaginta millium Papali exercitu murmurantes, purgat fe in litteris ad Guilielmum Burgundiæ Comitem, adducit fui facti rationes, atque adjungit: Speramus etiam, quod forfan alia inde utilitas oriatur, fcilicet ut pacatis Nortmannis, Ep. 46. tranfeamus Conftantinopolim in adjutorium Chriftia. norum, qui nimirùm adfici creberrimis morfibus Saracenorum inbianter flagitant, ut manum noftri auxilii porrigamus. Tria igitur per tantas militum turbas parabat ac fperabat Gregorius. Primò, Nortmannos, licèt infigniter orthodoxos, tamen utriufque ad Romanam Ecclefiam fpetantis Siciliæ terrificos invafores, voluit terrere, atque ita ad obedientiam compellere. Secundò, Conftantinopolitani Imperii & Chriftianæ religionis facrilegos laceratores ac ipfi Regiæ civitati jam imminentes Saracenos ejicere: Non tantùm ex Afiatica ac Pontica Diœcefi, fed etiam ex Syria, Palæftina, Arabia, atque Ægypto. Parabat facrum pro Terra Sancta Degradatus Michael venit in Italiam, fui reparationem poftulavit ab amico Pontifice, atque ita Gregorius ad omnes Calabriæ & Apuliæ Epifcopos fcripfit: Notum effe Prudentiæ veftræ L 2. Enon dubitamus, gloriofiffimum Imperatorem Con- pift. 6. ftantinopolitanum, Michaelem videlicet, ab Imperialis Excellentiæ culmine indignè potiùs & malitiosè, quàm juftè & rationabiliter effe dejectum. Qui auxilium Beati Petri, necnon filii noftri gloriofiffimi Ducis Roberti, flagitaturus Italiam petiit. Quaporter nos, licet indigni, Sedis ipfius curam gerentes, compaffionis vifceribus moti, precibus illius, necnon ejufdem Ducis, adnuendum esse cenilli fore putamus . Michaelis Porphyrogenitus duxerat Roberti Guifcardi filiam Helenam. Hinc ille non tantùm à Gregorio, fed ab ifto etiam Duce flagitavit atque impetravit auxilia . Notanda funt Gregorii verba: A fidelibus Sandi Petri. Tunc enim Lombardorum Epifcoporum, Imperatoris Henrici, & Guiberti AntiPapæ, quafi per caudas colligatarum vulpium, in Gregorium conjurata factio omnem devastabat Italiam, atque ita etiam hæc optimi Pontificis optima confilia exfufflavit. Interim Rober tus Dux infigniter ac ftrenuè explevit officium. Etenim plures Orientalis Imperii fubjugavit Provincias, Michaelem reddidit Imperialibus ornamentis, duxit ufque ad muros Conftantinopolitanos Plenum fucceffum Divina providentia non permifit. Gregorius, quoniam corporalia arma non poterat adjungere, faltem fpiritualia deeffe non voluit: Imperii invaforem Nicephorum percuffit anathemate, & Sancti Petri auctoritate maledixit. Quæ omnia latiffimè defcripfit Anna Comnena. Fatetur, quòd Michaelis reftitutio, nifi Henrici adversùs Romanam Ecclefiam infani motus impediiffent, fuiffet omninò proceffura, & fortitura effectum. Et ut fuadeat Gregorium non fuiffe juftitia nixum, aliud nescit loquax mulier, quàm circumductum à Roberto Duce Michaelem garrire fictum ac fuppofititium. Quidquid fit, hæc fuit radix fœminei odii in noftrum Gregorium. S. GRE 147 ܀܀ S. GREGORII VIL SEXTUM ROMANUM CONCILIUM H 2 &fanguine fidem in quæftione pofuiffet. Ita habes rius. Et inftitutas ab ipfo preces non fuiffe irritas demonftrat Synodalium Actorum confequentia: Verùm ubi cæpit res agt, priùs etiam quàm tertia die ventum fuerit in Synodo, defecit contra veritatem niti pars altera. Nempè Sandi Spiritus ignis emolumenta palearum confumens, & fulgore fuo falfam lucem diverberando obtenebrans, noctis cali Ec funt Acta Synodalia: Anno ab Incarnatione fempiterni Principis millefimo feptuagefimo nono, menfe Februarii, indictione fecunda, Pontificatus verò Domini Gregorii univerfalis Pontificis anno fexto, ad bonorem Dei, Gedificationem fandæ Ecclefiæ, falutem quoque tam corporum quam animarum, ex Præcepto Sedis Apoftolicæ convencrunt finitimi & diverfarum regionum Archiepifcopi, Epifcopi, Religiofæque perfo næ, ut fancam Synodum celebrarent. Omnibus igitur in Ecclefia Salvatoris congregatis, habitus eft fermo de Corpore & Sanguine Domini noftri JESU Chrifti multis hæc, nonnullis illa priùs fentientibus. Maxima fiquidem pars panem & vinum per facræ orationis verba, & Sacerdotis confecrationem, Spiritu Sandlo invifibiliter operan-ginem vertit in lucem. Hæfitantes Epifcopos Actote, converti fubftantialiter in corpus Dominicum de Virgine natum, quod & in cruce pependit Ein fanguinem qui de ejus latere pro multis effufus eft lancea, afferebat, atque audioritatibus orthodoxorum fandorum Patrum, tam Græcorum quam Latinorum, modis omnibus defendebat : Quidam verò cæcitate nimia & longa perculfi, figuram tantùm fubftantiale illud corpus in dextera Patris fedens effe, feque & alios decipientes quibufdam cavillationibus conabantur adftruere. Et tunc factas crediderim folemnes illas Ecclefiæ preces, quas iniquiffimis calumniis vexat Cardinalis Benno Præfumptor Hildebrandus jejunium indixit Cardinalibus, vt Deus oftenderet, quis recliùs fentiret de Corpore Domini, Romananè Ecclefia, an Berengarius? Per hoc manifeftè probatus infidelis, cum in Nicæno Concilio fcriptum fit, Quia dubius in fide eft infidelis. Et de Corpore Domini fignum quafivit, quod petente beato Gregorio ad firmandam mulieris fidem contigit, quando panis Chrifti formam accepit digiti. Et mifit duos Cardinales Ottonem & Cunonem ad Sanctam Anaftafiam, ut cum Suppone ejufdem Ecclefiæ Archipresbytero triduanum jejunium peragerent, & illis tribus diebus finguli per dies fingulos Pfalterium Miffas decantarent, ut fuprà dictum fignum eis Chriftus oftenderet. Quod minimè contigit. Eandem calumniam refumpfit Moguntinum fequentis anni Conventiculum, affirmans Gregorium effe antiquum Berengarii difcipulum, ipfumque degradans, quòd Apoftolicam de Domini Corpore Chrift. Lupi Opera T.VI. rum collector rectè vocat emolumenta palearum: Quòd nempè errores, fchifmata, hærefes, aliaque id genus Ecclefiæ damna omnipotens Providentia tranfmutet in ejus lucra. Et ad iftam Epifcoporum, atque ipfius etiam Berengarii illuminationem infigniter adjuviffe Sancti Brunonis Signienfis Epifcopi doctiffimas difputationes, authentica ejus vita adfirmat. Et quidem omnem in fide dubium effe infidelem profitemur & nos: Verùm ex quo Nicano Canone iftud dictum Benno hauferit, ignoro. Hauftum credo ex capitulis, quæ Angilramno Metenfi Epifcopo in Franciam deportanda dedit Adrianus primus. A, 1080, Repetitus hic Berengarii relapfus, & præfens Cap. 4. in ipfum Synodus videntur duxiffe originem ex illius difputationibus cum Guilielmo Andegavenfis Ecclefiæ Cantore, & Afcelino Monacho fuper doctrina & damnatione Joannis Erigenæ. Hujus palmare adversùs Ecclefiæ veritatem fundamentum fuit Ecclefiæ Collecta: Perficiant in nobis, quæfumus Domine tua Sacramenta quod continent, ut quæ nunc fpecie gerimus, rerum veritate capiamus. Hinc Erro Erigena intulit: Specie geruntur ifta, non veritate. Et hunc fibi in difputatione objectum Commentarium firmare ac defendere non fuit aufus Berengarius, ideoque Guilielmus fcripfit ac fparfit Erigenam tandem aliquando ab ipfo etiam Berengario effe jam defertum ac damnatum. Verùm hoc adeò indignè tulit Berengarius, ut novis Apologiis N 2 Ama |