Lib. 12,

| Ambrofii reverentiam, fed omnibus Epifcopis
effe authenticam & communem poteftatem,
oftendit laudatus Facundus: Credendum eft, fi
nunc Deus aliquem Ambrofium fufcitaret, etiam
Theodofius non deeffet. Sed cum minor eft exigendi
fiducia, minor eft reddendi devotio.

De eodem Ambrofio pergit laudatus Presby
ter Paulinus: Maximum, Gratiani Augufti tru-
cidatorem, atque invaforem Imperii, à com
munionis confortio fegregavit admonens ut effufi

pientiam præterire videamur, ad Sanctorum Patrum dicta vel facta illos mittimus, ut eos ad fanam do &rinam revocemus. Fideles Reges affirmat effe Chrifti Domini oves, ac Matris Ecclefiæ ex Deo Patre filios, ideoque ab illius poteftate non poffe effe exemptos. Loquitur ex Sancti Ambrofii de tradendis Bafilicis fermone: Quid bonorificentius, quam ut Imperator Ecclefiæ filius effe dicatur? Imperator enim bonus intra Ecclefiam, non fuprà Ecclefiam eft. Bonus Imperator quærit auxilium Ecclefiæ, non refutat. Facundus Hermianenfis E-fanguinis Domini fui, & quod eft gravius, inpifcopus elucidat: St Principes non alieni funt à populo Dei, & pro ipfis quoque offertur facrificium, Sacerdotes etiam ipforum peccata portent neceffe eft. Et ideò nec temeritati, nec arrogantia deputetur, fi Sacerdos etiam Principem peccare prohibeat. Facundiffimè doctrinam hanc demonftrat, & concludit: Si Princeps quoque pro fuis peccatis intercefforem vult habere Sacerdotem, etiam in fuis peccatis caftigatorem ferre non dedignetur, ut pro ipfo intercedens poffit audiri. Quod ipfum in litteris ad Dardaniæ Epifcopos docet Sanctus Papa Gelafius, confirmans exemplis Theodofii Magni, Theodofii fecundi, Anthemii, Zenonis, ac Bafilifci, Romanorum Imperatorum, nęc non Hunnerici Wandalorum in Africa & Odoacri Herulorum in Italia Regis, quos à Sancto Ambrofio, Sancto Leone, Sancto Hilario, Sancto Simplicio, ac etiam à fe, nec non à Sancto Eugenio Carthaginenfi Epifcopo demonftrat fuiffe correptos, compreffos, ac etiam excommunicatos. Et in litteris ad Imperatorem Ep. 13. Anaftafium docet Sacerdotium ac Imperium effe duas in Ecclefia fupremas Poteftates, ita tamen ut hæc illi fubfit, ac debeat colla fubmittere. Et hujufmodi Patrum teftimonia poffint adduci plurima.

cap. 5.

Nec defunt exempla. Etenim Magnum Theodofium fuiffe à Sancto Ambrofio non publica tantum pœnitentia, fed & excommunicatione. punitum, difertè in illius vita Paulinus Presbyter, in laudatis ad Dardaniæ Epifcopos litteris Sanctus Gelafius, & in trium Capitulorum Apologeticis libris docet Facundus Hermianenfis. Summi Principis & de Reipublicæ hoftibus triumphos, & hanc humilitatem infigniter deprædicat, hanc iftis præfert, & adjungit: Piè Lib. 12. admodum credidit, & fapienter intellexit Theodo fus, quod non ex temporali poteftate, qua fuerat etiam Sacerdotibus Dei præpofitus, fed ex eo pervenire poffe ad vitam, quod illis erat ipfe fubjectus. Et infrà: Non tale aliquid petimus corrigi, quale fuit quod excommunicatione ulcifcebatur Ambrofius. Illud enim, quamvis fuerit malè geftum, creditum tamen erat Theodofit poteftati. Affirmat Theodofium non ob Chriftianæ legis Ecclefiafticum, fed ob Augufti officii civilem exceffum fuiffe ab Ambrofio excommunicatum, adeoque non folummodò Imperatorem Sacerdoti, fed & ipfum Auguftum Imperium Sacerdotio, etiam coactivè, fubeffe. Et hinc ad Comites fuos, ut ab laudati Ambrofii perfecutione ceffans procederet ad Ecclefiam, obfecrantes refpondit Valentinianus fecundus: Si vobis jufferit Ambrofius, vinctum me tradetis. Et hanc non folius

nocentis, ageret pœnitentiam, fi fibi apud Deum
vellet effe confultum. Sed ille cum pœnitentiam de-
clinat fuperbo fpiritu, non folum futuram, fed
etiam præfentem falutem amifit, Regnumque quod
malè arripuerat, fœmineo quodam timore depofuit
ut Procuratorem fe Reipublicæ nomine præfuiffe con-
fiteretur. Etiam hic vides Auguftum Principem
ob civilem exceffum fuiffe excommunicatum.
Quod item Calendion Patriarcha Antiochenus
Zenonis Augufti, in Chalcedonenfem Syno-
dum prævaricantis, nomen è facris Dyptichis
raferit, atque ita excommunicaverit, laudatus
Gelafius in laudatis ad Dardaniæ Epifcopos lit-
teris affirmat. Etiam illius Succeffori Anaftafio
fe à Felice tertio Pontifice ac omni Latina Ec-
clefia damnatum conquerenti, refpondent in
Commonitorio ad Fauftum Magiftrum idem Ge-
lafius, & in Apologetica Epiftola Symmachus
Pontifex ipfum à nullo penitùs, fed à variis
fucceffivè Pontificibus damnatum fuiffe Acacium
Conftantinopolitanum Epifcopum, cui ille
communicando excommunicarit femetipfum.
Quifquis enim excommunicato communicabat
olim, incurrebat contagium ejufdem per omnia
excommunicationis. Ex quo vides Auguftum
Principem non folum ab homine, fed etiam à
Canone poffe excommunicari. Et eft penitùs
neceffe. Alioquin Patrum Canones, quod fuq
tempore. queftus eft Sanctus Thomas Cantua-
rienfis Epifcopus, erunt fimiles aranearum te:
lis, quæ folas muscas capiunt & ab avibus
difrumpuntur. Si orbis totius Princeps Auguftus
ita poffit ab Ecclefia percuti, quidni poffint &
privatarum gentium Reges? Et quidem Augu-
ftum Principem non à folo Romano Pontifice
fed etiam ab Antiocheno, Mediolanenfi, ac
aliis etiam Epifcopis vides. olim fuiffe punitum.
Antiqua enim Regula ipfum illius, in quo de
gebat pro tempore, loci Epifcopo fubjiciebat.
Quæ Regula dudum etiam in Regnis viguit. A-
deò viguit olim in Gallicana Ecclefia, ut ad
Alexandri tertii Pontificis Refcriptum, quo
Henricum fecundum Angliæ Regem vetuerat
excommunicari per laudatum Thomam Cantua
rienfem, & ab ejus poteftate ad tempus exeme-
rat, Ludovicus. feptimus Francorum Rex fuerit
graviter fcandalizatus. Ajebat Sanctum virum
fua poteftate non fuiffe fine culpa mutilandum.
Exftant authentica horum Acta apud Cæfarem
Cardinalem Baronium. Pofteà tamen cuncti
Latinæ Ecclefiæ Reges privilegia, per quæ non-
nifi à Romano Pontifice poffint excommunica
ri, ab Apoftolica Sede obtinuerunt. Ea fuq
loco producentur .

,

Apoftolica traditio non permittat. Et hinc ip-
fum, quod lapfis licet Epifcopis eam à fe impofi-
tam confiteretur, Melchiades Pontifex Synodali-
ter damavit. Percuffos à fe Epifcopos ille lapfos &
traditores, alii adfirmabant fuiffe ftantes & inte
gros. Varii facti operofam quæftionem difcutere,
& tempus abfumere Pontifex noluit, fed turbu
lentum hominem ex dicta confeffione damnavit.

Ejufmodi indirectam Imperatorum ac Regum
degradandorum viam mater Ecclefia habet non
folummodò validam, fed & legitimam. Eam
apud Lambertum Schafnaburgenfem adduxerunt
Saxoniæ Epifcopi & Proceres, afferentes Hen-
ricum quartum Imperatorem tanta facinora pa-
trasse, que fi fecundùm Ecclefiafticas leges judica
rentur, & conjugium, & militiæ cingulum, & om-
nem prorsùs fæculi ufum, quantò magis Regnum
abdicare cenferetur. Locuti funt ex Siricio Pon-

A. 1073.

Omnis quæftio eft, An Romani Imperii, ac aliorum à feudali vel quovis quoad erectionem vel electionem alio Ecclefiæ jure independentium Regnorum, Auguftos ac fupremos Principes poffint Romani Pontifices, vel alii Episcopi etiam degradare? Diftinguenda eft duplex degradatia Directa, ac indirecta. Directa eft fuperioris in inferiorem per judiciale examen sententia: & hujus Ecclefia nullam habet poteftatem. Rectè enim in fuorum adversùs Petrum Mogum Pfeudo- Patriarcham Alexandrinum Actorum Apologetico libro, ac in litteris ad Imperatorem Anastasium Sanctus Pontifex Gelafius affirmat folum Chriftum Dominum, ac ejus quofdam in antiquo Dei populo gerentes prænunciam figuram, fuiffe Reges fimul ac Sa cerdotes, in novo autem Teftamento divifas pènitùs ac difparatas effe iftas poteftates, invicem ultrò citroque & exemptas & fubjectas. Quantifice, qui Himerio Tarraconenfi Epifcopo tum, inquit ad dictum Principem, ad ordinem refcripfit militiæ cingulum poft actam publicam pertinet publicæ difciplinæ, cognofcentes Imperium pœnitentiam nullatenus poffe refumi, resumtibi fuperna difpofitione collatum, legibus tuis ipfiptionem effe relapfum, ideoque resumptoribus quoque parent religionis Antiftites, ne vel in rebus fecundam poenitentiam non effe credendam. mundanis exclufe videantur obviare fententiæ. Et ex litteris Sancti Leonis Magni ad RuftiQuod ipfum in litteris ad Solitarios Sanctus cum Metropolitam Narbonenfem: Contrarium Cap. 12. Athanafius, & in Epiftola adversùs Androni omninò eft Ecclefiafticis regulis, poft pœnitentia cum fuæ Provinciæ Præfectum Sanctus Synelius actionem redire ad militiam fæcularem. Et de Ep. 17Prolomaidis in Pentapoli Epifcopus, ac în va nefcio quo ad publicam pœnitentiam damnariis locis tradit Ifidorus Pelufiotes. Romanum to Wimaro fcripfit ad Rivoladrum Epifcopum Imperatorem ex temporali poteftate effe Dei Sa- Nicolaus primus Pontifex: Arma, utique post cerdotibus præpofitum fcribit etiam Facundus E- peractam pœnitentiam, non ferat, nifi contra Pacap. 5. pifcopus Hermianenfis. Et in litteris ad Leonem ganos. Exceptio ifta erat gratiofa difpenfatio: Ifaurum Imperatorem Gregorius fècundus Pon- Quod nempè avitus Ecclefiafticæ difciplina tifex: Ecclefiis præpofiti funt Pontifices à Reipu- rigor tunc folvi cœpiffet. Hinc & Rudolpho blica negotiis abftinentes. Et Imperatores ergò frBituricenfi Archiepifcopo, de talibus, quos militer ab Ecclefiafticis abftineant. Et in fequenti Epiftola Quemadmodum Pontifex introfpiciendi in Palatium poteftatem non habet, ac dignitates Reglas conferendi, fic neque Imperator Ecclefias introfpiciendi, & electiones in Clero peragendi. Supremum ergo Regem nequit Ecclefia evocare ad directum fuper Regiæ poteftatis ufu judicium, aut directè degradare.

Lib. 22

Epift. 2.

Epift. 1.

4.

non nifi cum gravioris lapfus, & desperationis
periculo poterat compefcere, militiæ resumpto- Epift. 36.
ribus confulenti, idem Pontifex refpondit cri- cap. 4-
mina effe varia, varias perfonarum & locorum
circumftantias, indulgetque facultatem diffimu-
landi. Cujus pietatis quafdam adhuc reliquias
fuperfuiffe noftri feptimi Gregorii tempore, lu- Lib. 7.
cet ex Epiftola ad Britonum Epifcopos ac Pro Ep. 10
ceres, ex ejufdem quinta Romana Synodo, &
ex Melphitana Urbani fecundi. Publica pœni-
tentia erat fanctioris deinceps vitæ profeffio fo-
lemnis, item publicum in cilicio faccum, pulve-
rem, geniculationem ad fratrum pedes, aliam-
que multam publicam humilitatem includebat,
ac proindè à conjugio, negotiatione, publicis

Degradatio indirecta fit per injectionem pœnæ
aut pœnitentiæ alicujus Ecclefiafticæ, cujus hu-
militas inducat incapacitatem ad Regnum. Qua
via poffint etiam Clerici & Epifcopi degradari.
Plerifque enim olim Othodoxis Africæ Epifcopis
fuiffe à Donato in Cafis nigris Epifcopo, aliifque
Donatiftis impofitam pœnitentialem manum,
atque ita illos factos effe irreparabiliter irregula-judiciis, quavis militia, aliifque peccati pericula
res ac exauctoratos, teftatur & queritur Sanctus
Optatus Epifcopus Milevitanus. Pœnitentialis
manus tanta erat humilitas, ut etiam lapfis ac de-
gradari dignis Sacerdotibus ac Diaconis imponi
non poffet ob Hierarchici Sacramenti reveren-
tiam. Et quifquis ipfam, etiam innoxius, ac
per violentiam acceperat, deinceps per nullam
difpenfationis gratiam poterat effe Hierarcha.
Præfatus Donatus, nullius Provinciæ Primas,
fed modici in Numidia Oppidi Epifcopus, licet
non directo judicio, ifta tamen indirecta via po-
tuit Collegas degradare. Potuit validè, fed non
legitimè: Quòd humilem iftam manum non fo-
lùm integris, fed etiam lapfis Hierarchis imponi

comportantibus functionibus jubebat ceffare, &
militaris balthei dignitate reddebat indignum.
Hæc dignitas præfertim refidet in Regio diade-
mate, ideoque longè magis ipfo humilitas ifta
privabat. Ita in chartula, quam Imperatori Lo-
thario porrexit in Compendienfi Conventu, do-
cet etiam Sanctus Agobardus Metropolita Lugdu
nenfis. Erudita charta eft videnda. Idipfum
demonftrat duodecima Toletana Synodus: Hac
de caufa Wambam Regem juffit Regno cedere, Cap. 1.
& Eringii exaltationem comprobavit.

Adducta Nicolai Pontificis & Agobardi testi-
monia oftendunt hanc difciplinam viguiffe etiam
in Gallicana Ecclefia. Agit namque Agobar-

dus

A. 833.

dus de ifta Synodo, in qua & ipfe, & Ebbo
Remenfis, & alii Galliarum Epifcopi Ludovi-
cum Pium Imperatorem ac Regem coegerunt ad

Minifterio reconciliari, & ab Epifcopis rurfum armis
accingi voluit. Et materiæ & formæ caufa ini-
quam atque nullam fententiam ab ipfis iftis Epi-

publicam pœnitentiam, armis & baltheo difcin-fcopis, aut certè à majori Synodo caffari voluit,

atque ita cum fua tandem uxore reparari in Re-
gnum. Et ita omninò fuit reparatus. De caffan-
da jufta fententia nemo vel cogitaffet.

C. 10.

C.44.

xerunt, atque ita degradarunt. Et quidem
non ob caufam Ecclefiafticam, fed ob varios in
Regni adminiftratione exceffus, & Judithæ
Imperatricis cum Bernardo Tholofano Comite
fufpectam confuetudinem, de qua apud Stepha-
ni Baluzii in Agobardum notas fcribit Odo
Aribertus: Filius Bernardi vulgò credebatur Ca-
rolus Calvus, Francorum Rex, & os ejus mirè
ferebat, natura adulterium maternum prodente.
Quam infamiam exftinguere fperans Carolus,
Bernardum propria manu dolosè contra datam
fidem Tholofæ obtruncavit. Aliis etiam exceffi-
bus Bernardus fœdabat Palatium. Ludovici cri-
men erat, quòd nimium mollis ifta non crede-
ret, aut certè diffimularet, & iftis fordibus non
expurgaret Regiam domum. Hinc ejus ex prio-
ri thoro filii Lotharius ac Ludovicus detulerunt
ad Epifcopos, hi ipfum ac fimul adulteram
tractaverunt jam dicto modo, & hanc in Sanctæ
Radegundis Pictavienfi, illum in Sancti Medar-
di Sveffionenfi Monafterio ad perpetuam pœni-
tentiam clauferunt. Largè hæc videre poffis apud
varios Francicarum rerum Scriptores. De dictis
filiis & confpirantibus Epifcopis fcribit Ludovi-
ci Aftrologus: Damnatum & abfentem & inau
ditum, neque confitentem, neque convictum, ante
corpus Sancti Medardi Confefforis arma deponere co-
gunt, pullaque vefte indutum, adhibita
magna cu-
fodia, fub tectum quoddam detrudunt. Utique ad
perpetuam ac irrevocabilem pœnitentiam. Epi-
fcopale exauctorationis Decretum fic habet:
Poft criminum confessionem, chartulam fuorum rea-
tuum &confeffionis, ob futuram memoriam, Sacer-
dotibus Ludovicus tradidit, quam ipfi fuper Altare
pofuerunt, ac deindè cingulum militiæ depofuit, &
Super Altare collocavit, & habitu fæculi fe exuens,
babitum Pænitentis per impofitionem manuum
Epifcoporum fufcepit ut poft tantam talemque
pœnitentiam nemo ultra ad militiam fæcularem
redeat. Iftos Epifcopos nullus umquam notavit,
quod fibi poteftatem ufurpaffent, fed dumtaxat
quòd ipfam fine legitima caufa exercuiffent in
innoxium. Ludovicus enim de cunctis fuis ex-
cellibus egerat fecretam pœnitentiam, ideoque
ad publicam non poterat cogi: Quoniam Foren-
fes leges contra unam culpam bis non invebunt, &
noftra lex habet bis non judicari delictum. Et ad Ni-
colaum Pontificem de Lothario ac Ludovico fi-
liis fcripfit Tricaffina Synodus: Ut populo credi-
bile poffet fieri, quod meritò fuerat à Regno expul-
jus,
in Imperatorem quædam crimina conficta
fuerunt, atque ità ad publicam pœnitentiam
fuit addictus. Iniquiffimæ fententiæ etiam ipfe
Ludovicus fuit adeò reverens, ut Regni Proce-iamfi tunc contendebant Corinthii, nunc univerfus
ribus, ipfam non Epifcopale judicium, fed la-
trocinale convitium affeverantibus, ideoque ar-
morum ac diadematis refumptionem fuadenti-
bus, acquiefcere non præfumpferit. Imperator,
A. 834. inquit laudatus Apologus, quamquam modo dicto
Ecclefiæ communione ejectus effet, tamen præprope-
ra acquiefcere fententiæ, & in Ecdefia Epifcopali

Cæfariem, cincin nos, & cirros alere atque
ornare cuncti plerarumque olim gentium no-
biles præfertim ac milites confueverunt. Hinc
in Canticorum Cantico etiam fponfus laudat
fuos cincinnos. Et de fumma Hanonis Regis
Ammunitarum in Sancti Regis David Legatos
injuria habet primus liber Paralipomenon: Ha- Cap. 20.
non pueros David decalvavit & rafit. Et de Affy-
riorum Rege Sennacherib: Reverfus eft cum igno-
minia in terram fuam. Exponunt Hebraicæ apud
Sanctum Hieronymum traditiones: Tradunt Cap. 37.
Hebræi illi caput & barbam rafam ab Angelo in
ignominiam. Et in libro de velandis Virginibus
Tertullianus memorat Germanorum cirros, de
quibus in libello de ipforum moribus etiam Cor-
nelius Tacitus Infigne gentis eft obliquare cri-
nem, nodoque fubftringere. Cirri enim funt cin-
cinni in nodum torti. Et in Ezechielis Pro-
phetæ Commentariis Sanctus Hieronymus fcri•
bit rafa capita Ifidis ac Serapidis Sacerdotibus,
dimiffam verò comam effe propriam militanti
bus, Barbaris, atque luxuriofis. Et in alio
ibidem loco: Calvicium capitis luctus eft fignum,
quandò perdit decorem cæfaries, & pulchritudinem
comarum amittimus. Et hinc gentis fuæ captivi- C. 7.
tatem prænuncians ac deplorans Propheta ait
in univerfis capitibus futurum calvitium. Eadem
de caufa clamat Jeremias Propheta Tonde ca- C. 70
pillum tuum. Exponit laudatus Hieronymus:
Apud veteres hæc erat omnium confuetudo lugen-
tium, tondere cæfariem. Hinc & percuffus à
Domino Propheta Job feipfum totondit. Quod
comam circumtotonderit, affirmat in Encomia-
fticis ejus fermonibus Sanctus Joannes Chrifofto-
mus, & adjungit: Nunc inter nos multi flentes
nutriunt comam, ille autem abfcidit. Quare? Id Serm. 3.
nimirum eft propofitum ei qui fet, ut contrariam
in formam conftituat babitum. Ubi honoratur co-
ma, fignum eft fletus tonderi. Ubi verò tondetur,
fletus fignum eft non tonderi. Quod ipfum in
laudato Sancti Jeremiæ Commentario adjungit
Sanctus Hieronymus. Refpiciunt ad datum Co-
rinthiis ab Apoftolo Canonem : Vir fi comam
nutriat, ignominia eft illi. Exponit in fuorum ad
iftam Epiftolam Commentariorum præfatione
laudatus Chryfoftomus: Multi inter Corinthios
circumibant & vagabantur comati, quos jubet Apo-
folus tonderi. Et in vigefima fexta Homilia: Vi-
ri çomam alebant, ut qui verfarentur in Philofophia,
quod quidem erat legis Græcorum. Et infrà: Et-

C. 11.

orbis terra hanc legem admifit & cuftodit. Tanta eft
potentia Crucifixi. Orbis admifit ab Apoftolo præ-
dicatum Judaicorum Sacerdotum morem de
quo Propheta Ezechiel: Caput fuum non radent, C. 44.
neque comam nutrient, fed tondentes attondebunt
capita fua. Ex eadem lege Sanctus Synefius lau-
dat hunc verfum : Nullus capillum, quin Cinedus Epift.104.

Avitum morem Pagani pertinaciffimè reti-capitis ejus, dicens, Hunc ego non generavi. Cænuerunt. Etenim in quæftionibus fupra LeviQuæft.28. tici librum fcribit Theodoretus: Moris eft apud Græcos capita puerorum non attondere, fed finefed finere capillos promitti, bos pofteà Damonibus dedicare. Et Diodorum Alexandrinæ Ecclefiæ Presbyterum, quod puerorum cirros liberiùs detonderet, fuiffe à Gentilibus crudeliffimè trucidatum teftatur Ammianus Marcellinus. Et rarò fefe, contra fidelium Antiochenorum morem,

C. 13.

Fol. 38.

8.8530

C. 82.

L.3.c.1.

L. 19.

e. 49°

te tondentur, transformari non possunt aut babitum
mutare, fed exunt necessariò Monachi, etiamfi vi
tonfi fuerunt. Violenter injectum hujufmodi Mo-
nachatum aut Clericatum non nifi ex Synodalis
judicii auctoritate poffe excuti, pluribus oftendit
in Commentario tertii Canonis Ancyrani. Uti
pœnitentialis manus ad Clerum, ita hæc, licet
violenta, tonfura ad Laicum Principatum red-
debat ineptum. Regiæ in Francia domus Præfes
&tus Ebroinus ob ipfam proprio motu excuffam
paffim titulatur alter Julianus Apoftata.

Porrò & Monaftica, & Clericalis tonfura
funt palàm pœna Ecclefiaftica, ideoque à Regi-
bus ac populis peti quidem confuevit, infligi
tamen numquam potuit, nifi per auctoritatem
ac manum Epifcopalem. Quòd Francorum Rex
Hildericus per Apoftolicam Zachariæ poteftatem

di tum in tantum pœnituit, ut publicè se verberari
faceret, & capillos fuos, ne tonderentur, multa
pecunia redimeret fumptus ad reædificandam,
quam exufferat, Virdunenfem Ecclefiam daret,
& in opere comentario per seipsum plerumque, vilis
mancipii minifterio functus, deferviret. Nempè
neque publica fuftigatio, neque comentaria hu-
militas, fed fola tonfura reddebat inhabilem ad
retinendum Ducatum. Et Hildericum, ultimum
è Merovingia familia Regem, ne ad Regnum
refpirare poffet, quis nefciat fuiffe detonfum ?
Fuiffe in Audomarenfi Cœnobio detonfum affir-
mat Chronicon Monafterii Fontanellenfis. Et
de ultimo Longobardorum Rege Defiderio, ac
ejus triumphatore Carolo Magno habet magnum
Belgii Chronicon: Carolus Defiderium in Fran-
ciam mifit, cumque juffit in Ecclefia Sancti Dionyfii
sonderi. Et de Ludovico Pio Imperatore, Pip-detonfus fuerit, Regino Abbas in Annalibus,
pinum filium fuum per Drogonem Metenfem
Epifcopum parante tonderi, fcribit Abbas Regi-
no: Paternis votis Lotharius, frater ejufdem pus-
ri, nequaquam permifit eum attonderi, fed abftra-
wit de manu patris. Erat enim puer ingentis pul-
chritudinis. Hinc ipfum noluit fieri Regno ine-
ptum. Et tribus fuis filiis Regna dividens Caro-
lus Magnus, nepotes à patruis non folùm occidi
aut mutilari, fed etiam tonderi vetuerat, nifi
ex judiciali ordine. Imò nec filios à patre. In-
numera funt hujufmodi apud antiquos Franco-
rum Annales exempla.

in Caroli Magni vita Eginardus, aliique Fran- A. 749o
corum Annales teftantur. Et de Pippino Aqui-
taniæ Rege, Ludovici Pii nepote ex Pippino
filio, Regnum malè adminiftrante, habet fe-
cunda Synodus Sveffionenfis: Concilio Reveren- C. 5.
diffimorum Epifcoporum & Procerum attonfus, &
in babitu Monaftico ad Sancti Medardi Monafterium
cuftodiendus & docendus deductus eft. Ad preces
patrui Caroli Calvi Regis, & juxta Magni Ca-
rali Decretum, qui nepotes fuos non nifi ferva
to judiciali ordine fanxerat tondendos. Ejufdem
Pippini patrem Pippinum à patre Ludovico Pio
tondendum fuiffe traditum Drogoni Metenfi Epi-
fcopo, & à Lothario fratre liberatum, fuprà
audivimus ab Abbate Reginone. Et Michaeli
Augufto, matrem Theodoram & forores tonde-
ri jubenti, apud Nicetam Paphlagonem refpon-
dit Sanctus Ignatius Patriarcha Conftantinopoli-
tanus: Hoc à me fieri nefas eft. Nam Ecclefiæ gu-
bernacula, facramque Sedem cùm fufciperem, fidem
jurejurando meam per scriptum adflruxi, numquam
me Imperio veftro pofiturum infidias, vel confilium
ejufmodi agitaturum. Et verò nunc quod Reginarum
eft facinus, quæque in illis caufa, ut Majeftas ve-

Etiam apud Gothos, quorum factiofa plebs
Regem frequenter invafit ac violenter totondit,
viguit hæc difciplina. Quare abufum iftum fuif-
fe Gothicæ gentis graviflimum morbum, rectè
advertit Appendix Sancti Gregorii Turonenfis.
Apud Longobardos item, Burgundos, Anglos,
aliofque Barbaros idem mos fuit graffatus. Et-
iam in Imperio Conftantinopolitano: Byzanti-
na hiftoria eft pleniffima exemplorum. Ipfum
haufit ex Romano Imperio. Etenim de Impera-
tore Juliano, adhuc adolefcente, & affectati
Imperii apud Conftantium confobrinum fufpe-
Eto, fcribit Socrates: Julianus, quo fufpicionemfira adversùm eas talia machinetur? Hinc primum,
vitaret, abrafa cuta vitam Monafticam fimulavit.
Alii volunt ipfum Conftantii juffu fuiffe deton.
fum in Clericum Ecclefiæ Nicomedienfis. Et de
Bafilifco Cæfare, Armati Ducis filio fub Impe-

ex quo miferanda Photiani fchifmatis calamitas
tandem erupit, Bardæ Cæfaris in San&tum Igna-
tium fuiffe natum odium, teftantur laudatus Ni-
cetas, Michael Monachus atque Syncellus, &

Pontificem Nicolaum. Errant enim qui Epifco-
pos quoad tonfuram hanc exiftimant fuiffe data
per Principem fententiæ meros executores:
Erant ipfi Judices, & cum plena caufæ notitia
dabant fententiam. Hinc eandem tonfuram non
potuiffe fine Synodali judicio excuti dixit Theo-
dorus Balfamon: Quod nempè Epifcopale judi-
cium non nifi per Synodum poffit folvi. Igitur
hac etiam via Epifcopi fupremos Reges ac Im-
peratores frequenter degradarunt.

rio Zenonis, in Photii Bibliotheca habet Candi-ipfe Ignatius in fua appellatione ad San&tum
dus Hiftoricus: Puer ex Cæfare inter Lectores
profiteri cœpit. Utique poft Patris crimen & cæ
dem ita profiteri juffus à Principe. Et de Martia-
no Tyranno, Anthemii Imperatoris filio, Mar-
tianus ordinatus eft Presbyter. Quæ latiùs exponit
Evagrius Epiphanienfis. Dejectos & captos, ac
vita gratiosè donatos Imperii invafores, quo ad
Majeftatem nulla ipfis deinceps vel rima hiaret
Augufti Principes, quandoque fimpliciter decal-
vari, quandoque in Monachos, quandoque in
Clericos aut Epifcopos jubebant detonderi. Et
posterior hæc tonfura erat honorifica, & fingula-
tis gratia, non fervilis aut ignominiofa. Qui
mos à Conftantini Imperio & Chriftiana pietate
videtur exortus. Et de ipfo in fuis ad Canonicas
Sancti Bafilii Epiftolas Commentariis fcribit
Theodorus Balfamon: Qui Imperatoria auctorita-

Verùm & tonfura hæc, & publica item pœnitentia jam pridem abierunt in diffuetudinem, atque ità oritur quæftio, An ifta Epifcoporum poteftas fit cum ipfis exftincta? Refpondeo non effe. Publica enim pœnitentia aliud non fuit quàm aggregatum variarum Canonicarum pœnarum, quæ uti olim conjunctim, ità hodiè divi