patere manis, unice contentus ago, numquam frui licuiffet, nifi alia omnia volventem quodam quafi fræno, rei familiaris falutare damnum attinuiffet. Hoc in hanc urbem [Argentoratum] perductum adfixit mufeo viri doctiffimi atque humaniffimi [Berneggeri,] ut juxta mecum omnes prædicant, qui bibliothecam fuam, pro modo privati fatis instructam, mihi non minus quam fibi voluit: et quamquam ipfe quoque temporum difficultatem fentiret, meliori fubinde conditione, quam cæteros convictorum habuit: aliis neceffitatibus pro me refpondendo, mutuamque pecuniam dando, promptius quam ego per pudorem peterem, fubvenit: Studiorum meorum auctor, hortator, adjutor fuit. Denique fub idem tempus Florum edidi: quum jam etiam de Curtio agitaremus; ad quem auctorem nonnulla, quum interim in urbe Vangionum morarer, mihi obfervata, diu ante ad eum miferam. Dum hæc aguntur, tacito confenfu ftudia noftra fociare cœpimus, et ad multos auctores illuftrandos communi labore materiam parare. Interea veteris defiderii mei partem explevit gallica peregrinatio, ubi me paullo minus triennio vir ampliffimus Michael Marefcotus, libellorum fupplicum Magifter, fumma benevolentia comiter atque liberaliter habuit. Unde redux antiquum Berneggeri mei, ftudiorumque noftrorum hofpitium repetii, qui etiam haud multo poft conlocato mihi pientiffima 6 tiffima filia, adultam jam tum amicitiam adfinitatis addito vinculo indiffolubilem reddidit. Ex quo tempore vetera ftudia feriò retractaviinus, et quamquam amantiffimum focerum meum gravis ægritudo per biennium fere in lectulo aut circa tenuiffet; ne iftud quidem tempus omnino vacuum abire paffus eft, fed interea cum Tacitus ederetur, plurimam ejus rationem habuit; et quum de Curtio jam deliberaffemus, ingenti labore diligentiffimum indicem confecit, qui materiam fuppeditaret indici philologico, quem volente Deo proxime daturi fumus: eaque re me plurima molestia, et vero imprimis cariffimæ rei, temporis, inquam, larga jactura liberavit. Typographicis autem mendis repurgandis adeo diligentem navavit operam, ut vel ea fola editionibus noftris commendationi effe potuerit. Juvabamur jam tum unius atque alterius inopina liberalitate; et adfulgebat nobis plerumque ignaris, adeo non eblandientibus, fubinde nova fpes: et adhuc non fatis confederat animi mei perverfus tumor. Quippe velut generofitate quadam indignabar alienis potius opibus beneficiifque nos obnoxios reddi, quam propriis præfidiis honestiffimorum conatuum impenfas tolerare. Donec tandem omnino deprehendi, quum unius Dei fint omnia, non magis alienum effe, quod alii; quam meum, quod VOL. II. ego ego poffideo. Et quum ille, nihil mihi debens, omnia fupra votum largiretur; parum me pro fano facere fi benignitatem ejus in ordinem-cogerem, et velut ex formulâ imperarem unde potiffimum bene mihi faceret. Sicut etiam fcelerate ineptus foret, qui in fumma neceffitate fua, honefti alicujus viri, cujus offenfam infinitis modis, benevolentiam, ne uno quidem promeruiffet, liberalitate adjutus, in ejufdem pretii nummis certam effigiem morose exigeret; fic cgo tum eram, qui malebam Dei pecuniam ab iis potius extorquere qui debere mihi videbantur, quam ab offerentibus indebitam accipere. In unius Dei familia fumus omnes : quid mea refert, fi fervo inutili ab actore forte fuo, vel atrienfi potius quam a difpenfatore dimenfum jubet dari? Operas ei debeo: ille mihi alimenta non quidem debet, fed præftat: utrumque, ut confido, non deerit dum vivam; aut fi forte alimenta non dabit, aut non ita large dabit; dabit aliquid longe majus, longeque præftabilius, malorum aliquando finem, interim patientiam. Abfit a me, Deus mi, ut tibi velim imperare, quomodo felicem me facias, qui tanto me es melior, tanto fapientior! Unum hoc infatiabiliter a te poftulo, ut quod tu vis, et ego velim. Erunt forte, qui diu nimis in hoc loco verfari me incufabunt, fortaffe et qui mei animi fententiam, ex fuo diverfe interpretabuntur: Verum omnibus iftis Judiciis nobis antiquior effe debuit gloria Dei, in commemorandis ejus beneficiis ; quæ quam tanta fint, tamque manifefta, fi non agnofcimus stupidi, fi non prædicamus ingrati fumus. Ego quidem etiamnum invitus vos dimitto, o fuaviffimæ cogitationes, quæ unæ omnem fæculi moleftiam abftergere, certe mitigare poteftis!" HORACE. SANADON hath tranflated Horace into French prose, and illustrated him with notes. He is ingenious enough, and not unlearned; but a fhamelefs plagiary. He hath pillaged Johnson, Bentley, and Cunningam in numberless places. So of Dacier, Bentley fays, A Torrentio pleraque vel accepit, vel furripuit. CARMINUM. I. Od. I. The first part of this ode, down to fecet mare, though it hath its beauties, is faulty on the whole, because of the obfcurity and ambiguity of the conftruction. He begins with the taste of the Greeks, and then proceeds to that of the Romans. Ver. 3. The lines fhould be pointed thus; Sunt quos curriculo pulverem Olympicum Terrarum Dominos evehit ad Deos. Terrarum domini are the Romans. The gods are never called terrarum domini; but the Romans are called rerum domini, and Rome herself terrarum Dea. Ver. 22. ad aque lene caput facra. poets, That fountains are often called facri by the and divini in fome ancient infcriptions, has been fhewn in the Remarks on Spenfer preceding; fee Vol. I. page 63. To the many authorities there given, may be added Justin, XLI. 3. Arnobius, p. 196, and Horace, Carm. III. 13. In cafes of the fort there mentioned, not ignorance, but cleanliness, feems to have been the Mother of Superflition. Ver. 25, &c. -manet venator-feu rupit-aper plagas, Becaufe |