1.3.Ephefin. Conc. SCHOLION, ADfumptas à Domino noftro Jefu Chrifto humanæ naturæ infirmitates, earumque fignificativas voces, à duobus invicem pugnantibus hoftibus, Arianis & Neftorianis, in ab ufum & blafphemiam trahi rectè advertit in litteris ad Valerianum Iconienfem Epifcopum SanAus Cyrillus. Ifti ex illis Dominum Chriftum confubftantiali Patris natura, hi fpoliare conantur Divina perfona. Ariani namque Deum Verbum libentiffimè admittunt è Virgine natum, parvo lacte paftum, crucifixum, & mortuum, quò illum evincant in ipfa Divinitate à Patre diverfum ac minorem; Neftoriani ea omnia ut blafphema ac Deo nimiùm indigna averfantur, quò obtineant Dei & hominis adfumpti non effe eandem perfonam. Porrò Neftorii de communicandis utriufque in Chrifto Domino naturæ idiomatibus verba & fenfum refert ipfa Synodus Ephefina: Si totum novum Teftamentum accuratè fcrutatus fueris, nusquam in eo mortem Deo adfcriptam comperies, fed vel Chrifto, aut Domino, aut Filio. Ha autem voces, CHRISTUS, DOMINUS, FILIUS, cùm unigenito in Scripturis tribuuntur, naturarum duarum indices exiftunt, & aliquando quidem Divinitatem, nonnunquam humanitatem, interdum utramque fimul exprimunt. Divinæ Majeftatis idiomata feu vocabula dicit effe duplicia: Alia creaturæ incommunicabilia, quale est vocabulum, Deus; alia communicabilia, qualia funt, Filius, Dominus, Chriftus, aliaque id genus: Nam & Cyrus & Nabuchodonofor, Reges gentiles, Scriptura vocat Dei filios, & Christos. Hæc itaque ipfa vocabula utrique in Chrifto hypoftafi dicit effe communia, atque ita de illis utriufque naturæ idiomata verè prædicari. Chriftum, Dominum, Dei filium dicimus natum ex Patre & natum ex matre, bimeftrem & æternum, immortalem & mortuum: Et quidem eundem Filium, Dominum, Chriftum. Eundem, inquam, nomine, honore, dignitate, auctoritate, perfona. At verò nomen, Deus, quòd Divinam naturam privativè importet, dumtaxat æquivocè dicit cadere in creaturam, etiam ipfum Chriftum hominem: Atque ita Deus dici nequit natus è Virgine, bimeftris, mortuus, crucifixus Etenim natura & hypoftafis funt idem, proindeque ifta infirmitatis humanæ idiomata, quomodo non de Deitatis, ita neque de Divine hypoftafeos propriè fignificativa voce poffunt veraciter adfirmari. At longè aliter philofophatur Sanctus Cyrillus, omnifque cum illo Ephefina Synodus, cujus fenfum poft multis expofitam duarum in Chrifto Domino naturarum unam perfonam eleganter tradit Sanctus Leo Pontifex in litteris dogmaticis, quibus inftruxit & Sanctum Flavianum Conftantinopolitanum Epifcopum & Synodum Chalcedonenfem: Propter hanc unitatem perfone in utraque natura intelligendam & fi lius hominis legitur defcendiffe de cœlo, & filius Dei dicitur crucifixus & fepultus. Homo impaffibilis, æternus, immenfus; Deus dicitur esse mortalis, tempore & loco circumfcriptus, uti latè in ReCanones Conc. Ephef.Tom.I. latione ad Principem profequitur laudata Synodus Chalcedonenfis. Et in eadem poft lectionem dictæ Epiftola Reverendiffimi Epifcopi clamaverunt; Hæc Patrum fides, hæc Apoftolorum fides. Act. 1. Omnes ita credimus, orthodoxi ita credunt. Anathema ei, qui non credit. Petrus per Leonem ita locutus eft. Apoftoli ita docuerunt. Piè & verè Leo docuit. Cyrillus ita docuit. Cyrilli æterna me, moria. Leo & Cyrillus fimiliter docuerunt. Anathema ei, qui non fic credit. Quam doctrinam in centenis locis tradit & Sanctus Auguftinus, & quotquot Ecclefiæ Patres dogma iftud tractavere. Ut enim voces concreta de fe mutuò adfirmentur, identificari debent in fignificatis rectis, & formale fignificatum prædicati inexiftere oportet fignificato recto fubjecti: Hæc duo de fefe mutuò adfirmari faciunt etiam voces difparatiffimas ac repugnantes. Earum porrò fignificatum rectum eft perfona, eaque in Chrifto Domino eft unica, atque ita utriufque, licèt diverfiffimæ naturæ quævis concreta idiomata legitimè & verè ultrò citroque prædicantur. Concil. Dico, Idiomata concreta. Rectè enim Joannes Patriarcha Antiochenus, aliique Neftoria næ, non perfidiæ, fed perfonæ defenfores Epifcopi Orientales fcribunt ad fuos gregales de Acacio Epifcopo feu Berrhæenfi, feu Melitinenfi Redarguimus & Acacium, qui in commen- Ephef. tariis pofuerat PASSIBILEM ESSE DEITA, F. 468, TEM. Quod ufque adeo gravatim tulit pius Rex Theodofius, ut excuteret pallium, & retrorfum ce deret præ blafphemiæ magnitudine. Etiam Sanctus Cyrillus in libris adversùs Neftorium admittere L.1.c.3. videtur hanc propofitionem: Divinitas eft homo facia. Et Sanctus Auguftinus in libris de con- L. I. c.35. fenfu Evangeliftarum dicit ipfam Dei fapientiam in homine adfumpto natam, mortuam, refurrexiffe. Et Sanctus Fulgentius ad hanc Ferrandi Carthaginenfis Diaconi quæftionem, Utrum ficut Q... Dei Filius dicitur natus, passus, mortuus, crucifixus, ita ejus Divinitatem confirmare nos oporteat natam, passam, mortuam, crucifixam, quamvis five Deus, five Divinitas nominetur, sola intelligitur caro mutabilis atque paffibilis, fecundùm quam Deus aut Divinitas potuit, quod in fua natura non potuit, refpondet affirmativè, fuam adfertionem non tantùm Auguftini & aliorum Patrum fed & ipfius Apoftoli varia auctoritate confirmans. Et quidem ejus tempore per omnem Orientem horrendiffimè graffabantur ipfius in propria effentia Divinitatis crucifixores Eutychianifta: Ne cum ipfis infanire viderentur orthodoxi, ejufmodi propofitiones non omitti juffit, fed dumtaxat temperari adjuncta voce, Secundùm carnem. Quod ipfum apud Sanctum C. z. Auguftinum tradit Auctor quæftionum de fancta Trinitate. Verùm enim verò hetroclytæ funt locutiones iftæ, deviæ à veris Logicorum regulis, neque à nobis ullatenus ufurpandæ. Rectiffimum in illis fenfum habuere laudati Patres: At nos in quotidiani fermonis ufum vertere non poffumus fchemata & orationis figuras, quibus illi ex magiftrali auctoritate & licentia fuere, & quidem parciffimè, ufi. Eam fore ineptam infolentiam Epift.200. fcribit ad Afellicum Epifcopum Sanctus Auguftinus. Difcipulis, uti non expediunt, ita nec Bbb 2 licent F.436. C. 3. C. 4. C. 4° licent phrafes ifta. Ex unica jam adducta Aca- Meritò autem in Synodo Chalcedonenfi cla- cum alterius communione, quod proprium eft: ver: Ephef. › C•3•• Attamen Joannes Patriarcha Antiochenus, ejufque Synodus, poft initam cum Sancto Cyrillo Alexandrino ac ejus Synodo pacem damnavit Neftorii & impietatem & perfonam, Maximiani fuccefforis ordinationem admifit, veram humanæ ac Divinæ naturæ in eadem hy. poftafi unionem profeffus eft; verùm de idiomatum communione fcripfit ad laudatum Cyrillum: Evangelicas & Apoftolicas de Domino voces fcimus L.3.Conc. graves Theologos alias quidem communes facere, tanquam ad unam perfonam pertinentes, alias verò propter duarum naturarum diverfitatem divifim nuncupare; & illas quidem, quæ Deo conveniunt, ad Chrifli Divinitatem, humiles verò ad ejufdem humanitatem referre folere. Ejus mentem egregiè exponit, & à veneno Neftoriano difcernit Hypatius Archi-Epifcopus Ephefinus in collatione Conftantinopolitana cum Severianis: Neftorius duos dicit filios, & Dominos, & Chriftos; Orien tales autem fratres nibil tale dixerunt, fed tantummodo voces dividunt. Dividunt autem fecundùm hunc modum dicentes: Eò quòd quædam ex bis Deo dignæ funt, quædam verò homine; quædam autem communiter prolatæ funt tanquam habentes tam dignationem Divinam, quàm humanitatem, fed tar men ab uno eodemque prolatas. Chrifti Domini idiomata dicit effe duplicia, alia utrique naturæ communia, alia propria foli Divinæ aut huma næ: Priora & de voce Deus, & de voce, Homo, & de voce, Chriftus, utriufque naturæ fignifi cativa; pofteriora foli humanæ infirmitati propria de fola voce, Homo, aut voce, Chriftus, vult poffe prædicari. Eamque effe dicit gravium Doctorum Theologiam. exfpectat, & natus adolefcere fuftinet, & adultus non geftit agnofci, fed contumeliofus infuper fibi eft, & à fervo fuo tingitur, &tentatoris congreffus folis verbis repellit. Ita non adfumpti hominis, fed ipfius adfumentis Dei patientiam commendat. Ejufdem, quam gentium Doctor Apoftolus vocat Stulta Dei & ftultitiam prædicationis humilitatem commendans , exponenf que ejufdem Apoftoli verbum, Stulta mundi elegit Deus, pergit in libro de carne Chrifti adversùs Marcionem: Quænam hæc ftulta funt? Quære, Marcion, de quibus dixerit. Et fi te præfumpferis inveniffe, non erit tar fiultum, quàm credere in Deum natum, & quidem ex Virgine, & quidem carneum, qui per illas naturæ contumelias volutatus fit. Dicat hæc aliquis ftulta non effe: Et alia fint, quæ Deus elegerit in æmulationem fapien tie fæcularis. Et tamen apud illam faciliùs creditur Jupiter taurus factus aut cycnus, quàm verè homo Chriftus. Pergit in capite fequenti: Sunt planè tam fulta, quæ pertinent ad contumelias & paffiones Dei. Aut prudentiam dicant Deum crucifi xum. Aufer hoc quoque, Marcion, immò hoc potiùs; quid enim indignius Deo? Quid magis erubefcendum, nafci, an mori? carnem geftare, an crucem? circumcidi an fuffigi? educari, an sepeliri? in præfepe deponi, an in monumento recondi? Sapientior eris, fi nec ifta credideris; fed non eris fapiens, nifi fultus in fæculo fueris, Dei ftulta credendo. Natum & mortuum Chriftianorum Deum, quomodo immortalem & apud illos fepultum Cretenfium Jovem, derifere gentilium Adducere poterat Tertullianum in libro adfapientes, ejufque caufa non minùs iftos, quàm versùs Praxeam, Divinæ Trinitatis everforem, C. 19. hos exiftimavere ftultos, femperque menda- & Dei Patris crucifixorem. Obmutefcat, obmu ces. Eodem ex principio natum de muliere,tefcat ifta blasphemia. Sufficiat Chriftum Filium infantem, bimeftrem, crucifixum, mortuum, & per quævis infirmitatis noftræ folemnia volutatum Deum derifit, & exufflata carnis veritate phantafma induxit Marcion: Atque ita Neftorio fuit, licèt ex adverfo fundamento, magifter & Antefignanus erroris, Pergit Tertullianus : Utriufque fubftantiæ cenfus hominem Deum exhibuit: Hinc natum, in dè non natum ; hinc carnem, indè spiritalem; binc infirmum, indè præfortem; hinc morientem, indè viventem. Quæ proprietas conditionis humanæ & Divinæ, æqua utique naturæ utriufque proprietate, difpunda eft eadem fide & fpiritus & carnis. Virtutes Spiritum Dei, paffiones carnem bominis probaverunt. Egregiè confonat laudata dogmatica Epistola Sancti Leonis Papæ. Agit utraque forma Dei mortuum dici: Et boc, quia fcriptum eft. divi divimus ab ipfo Apoftolo vocari ftultitiam prædicationis, & omni fapientia fapientius Dei ftultum Noluit nihilominus idem Apoftolus gentium, quibus datus fingulariter Doctor, aures offendere aut mentes fcandalizare, ideoque duplicem moderationem adpofuit verbo fuo, dicens, non Deum, fed Chriftum, uti in libro contra fermonem Arianorum Sanctus Auguftinus loquitur, duplicis fubftantiæ gigantem, mortuum, idque fecundùm Scripturas, id eft, juxta vetuftiffima vaticinia omnium Prophetarum. Noluit audire novorum dogmatum adnuntiator, nec videri cum Cretenfibus femper mendacibus L.3.Conc. infanire. Eodem igitur modo Joannes AntioEphel. chenus Epifcopus, uti in litteris ad Acacium C.35. Meletinæ Epifcopum, Eulogium fuum Pref byterum ac in Regia urbe Apocrifarium, & ad Succeffum Epifcopum Dio-Cæfarææ Sanctus Cyrillus fcribit, ab omni Arianæ, Apollinarifti cæ, ac Eunomianæ perfidiæ, Christi Domini naturas confundentis, ac ipfam Deitatem crucifigentis, fufpicione, & quæ indè nafci poterat, piarum aurium offenfione fefe removere & C. 37. Epift.2. tutari voluit, atque ita non Deum, fed Chriftum dicere natum, crucifixum, mortuum, fepultum. Aut forfan in omnia Cyrilli capitula & dogmata quafi victus defcendere noluit, fed & vice verfa ipfum cogere ad aliquid fui admittendum. Ut ut fit, Ecclefiæ dogma fartum tetum fervabat, & de fola voce contendebat ifta quæftio, ideoque diffimulavit & poftulata Cyrillus admifit. Exinde tamen à variis contradictiones paffus eft, quafi qui pacis caufa Ephefinam fidem & fua Capitula prævaricator proderet ac venderet, atque ita & pro fe & pro Joanne compulfus fuit ad plures Epifcopos fcribere Apologias. Ejus item poftea apologiam agere coa&tus eft Hypatius Ephefinus. Et hinc tan dem evanuit ifta Theologia Joannis: Jam pri dem omnis fub cœlo Ecclefia quasvis humanæ infirmitatis voces non tantùm de voce, Chriftus, fed & de voce, Deus, adfirmat, idque ex phrafi & lege Apoftolorum, qui fcandalum crucis, quomodo femper in corde & fronte, ita & in ore portari, ac non erubefci à veris Christianis docuerunt. L.1.Conc. Ephef.c.6. Cap. 26. Caf.19. L.1. C.3. Si quis QUINTUM S. CYRILLI CAPITULUM. quis dicere audet Chriftum non effe verum Deum, fed hominem tantùm deiferum; utpotè unum naturalemque filium, quatenus nimirum Verbum caro factum carni & fanguini perinde ac nos communicavit, anathema fit . QUINTUM NESTORII CAPITULUM. quis unum ef effe naturaliter S'lium audet dicere, cùm fit Emmanuel, anathema fer. Dei Fi N SCHOLION. Eftorii fenfum exponit Sanctus Cyrillus in litteris ad ipfum, agens de fidelibus ab illo feductis: Eò malum hoc paulatim ferpendo pervenit, ut Chriftum nonnulli Deum appellari ægrè patiantur, fed potiùs Divinitatis organum & inftrumentum, bominemque Deiferum, & alia his ineptiora. Et in alia ad eundem Epiftola: Sed neque Dei Verbum in facræ Virginis Filio veluti in communi quodam bomine inhabitaffe dicere fas eft, ne hac ratione Chriftus Deifer homo intelligatur. Nam licèt Verbum in nobis babitarit, attamen non ita in illo habitavit, ut in Sanctis inhabitare di citur. Neftorius enim, ut idem Doctor fcribit ad fuos Monachos, Chriftum Dominum dixit, non Deum verè incarnatum, fed hominem dumtaxat Deiferum, id eft, organum & inftrumentum, quale & Moyfes fuit, ad patranda miracula à Deo adfumptum & ufurpatum. Et in libris adversùs Neftorium: Subjicit Neftorius Chriftum non Deum verum, fed Deiferum potiùs bominem fuiffe. Hanc itaque blafphemiam anathemate damnat Cyrillus. fit. L.I.c.19. Damnat conformiter ad D. Auguftinum, qui de voce, Homo dominicus, ufitata à fe in libris de fermone Domini in monte, fcribit in libris Retractationum: Non video utrum rectè dicatur HOMO DOMINICUS, qui eft mediator Dei & hominum homo Chriftus Jefus; cùm fit utique Dominus. DOMINICUS enim HOMO quis in ejus familia non poteft dici? Et hoc quidem ut dicerem, apud quofdam legi catholicos tractatores Divinorum Eloquiorum Sed ubicumque boc dixi, dixiffe me nollem. Eodem modo Homa Deifer, quis in Dei familia dici non poffit? Etenim Sanctum Ignatium Martyrem & Epifcopum Antiochenum in octava Synodo Deiferum A&t. 1. vocant Thomas Tyriorum Metropolita, fedif que Antiochena Vicarius & Legatus, ac Elias F. 199. Presbyter, Legatufque & Syncellus Theodofii Patriarchæ Hierofolymitani. Caufam dat Anaftafius Bibliothecarius in fcholiis ad dictum Synodi locum: Tradunt Græci, quod quem Dominus advocatum ftatuit in medio, dicens, NISI CONVERSI FUERITIS, ET EFFICIAMINI SICUT HIC PARVULUS, ifte Ignatius fuit, &idcirco bunc DEIFERUM nuncupant. Unde nec mec Apoftolt aufi fuerunt ei, cùm ad Ecclefiæ Præfulatum promoveretur, ampliùs manus imponere, mimirum quem ore Dei laudatum, & ipfius taciu fanalificatum cognoverunt. Quin quofvis Ecclefiæ Patres fexta Synodus paffim vocat Patres Deiferos. Et ad omnes fideles Corinthios fcribit Paulus Epift. 1. Apoftolus: Glorificate & portate Deum in cordibus veftris. c. 6. Dictam propofitionem, Chriflus eft homo Dominicus, ante Auguftinum, ex alio adversùs Apollinarium principio, in prima ad Cledonium Epiftola damnavit Sanctus Gregorius Nazianzenus: Ne impofturam faciant homines, viciffimque ipfi fallantur, HOMINEM DOMINICUM, ut ipfi loquuntur, vel potiùs Dominum noftrum & Deum mentis expertem effe afferentes. Naturam noftram in Chrifto Domino mutilabat Apollinarius, dicens deeffe animam aut mentem, ejufque vices & officia fuppleri à verbo ipfo, ideoque Mediatorem effe, non vulgarem hominem, fed Dominicum, utpotè qui non vulgari mente aut anima, fed ipfa Divina & Dominica effentia compleretur. Quam dolofam blafphemiam omni latebrarum afylo orbatam volens Gregorius dictas voces damnavit. Adversùs hunc tamen Anathematismum acerrimè infurrexit Theodoretus. DEIFERUM HOMINEM, ficut à multis fanctis Patribus dictus ft, non devitamus: Quorum unus magnus ille Bafilius in fermone de Spiritu Sancto ad Amphilochium boc ufus eft nomine, & in explanatione quinquagefimi noni Pfalmi. Vocamus autem DEIFERUM HOMINEM non quòd particularem quandam Divinam gratiam acceperit, fed quòd omnem habeat unitam Filii Deitatem. Exiftimat Theodoretus fanctorum Patrum, quomodo fenfum, ita & voces non poffe ab ullo damnari, ideoque Cyrillum effe manifeftum prævaricatoEundem Anathematifmum arguit Neftorius, quòd Deum & hominem afferat effe unum naturaliter Filium, id eft, juxta Apollinarium, unius ex duabus confufæ naturæ. Refpondeo Neftorii calumniam effe crambem repetitam, refutari indignam. De Theo doreto & adductis ejus verbis fcribit ad Eliam Cap. 20. Aquilejenfem Metropolitam ac ejus Synodum Pelagius fecundus: Quis hæc omni impietate plena non videat? A quibus tamen conftat, quòd fe poftmodum Theodoretus correxit, qui in fanéta Chalcedonenfi Synodo Neftorium anathematizare confenfit. Voces, Deus carnifer, huc ufque inauditas, aliafque id genus peregrinarum blafphemiarum novitates per omnem Ecclefiam fparferat Apollinarius, cui Sanctus Bafilius voces Homo Deifer, oppofuit fenfu faniffimo, quem abfit ut anathemate percuferit Sanctus Cyrillus. Aliud funt fanctorum Patrum fenfa, aliud voces, recteque in catalogo virorum illu ftrium fcribit Gennadius Presbyter Maffilienfis : Julius Roma Epifcopus fcripfit de Incarnatione Chrifti Domini Epiftolam unam, quæ ifto quidem tempore utilis vifa eft adversùs eos, qui duas per Incarnationem in Chrifto afferebant perfonas, ficut & naturas; nunc autem perniciosa probatur: fomentum enim eft Eutychiana & Timotheanæ impietatis. Quæ & qualis fuerit Julii Pontificis Epiftola, & num de illa non hallucinetur Gennadius, eft loci alterius quæftio: fateor litteras adversùs graffantem priori tempore er rorem utiles, poffe tempore pofteriori fieri perniciofas, & graffanti tunc errori præbere fo menta. Hocce enim necdum nato, & ejus pa tronis pro ipfo necdum litigantibus atque infidiantibus, fecuriùs loquebatur Ecclefia, ufur pabatque voces rectas quidem, fed quibus postmodum illi, tanquam lupi ovinis lanis, abuti, fuum fub illis virus abfcondere, atque ita ex ipfis, tanquam ex fecuris latibulis, cœpe runt fimplicem orthodoxam plebem venari. Suf pecta, periculofæ, piarum aurium offensivæ, fcandalofæ tunc fiunt ejufmodi voces, ideoque illas, falvo Patrum fenfu, ab omni fideli lingua Ecclefia profcribit, ac omnis earum ufurpator fefe reddit de fubintrufo per dolofos Erro nes novo veneno fufpectum, immò & præfumptivè convictum. Et ita laudatis Sancti Ba filii vocibus factum eft ex fuccedente perfidia Neftoriana. Longa eft hæc de vocibus damnandis quæftio, fuo loco elucidandą. S SEXTUM S, CYRILLI CAPITULUM. quis Dei Patris Verbum, Chrifti Deum vel Dominum effe dixerit, neque poft Verbum fecundùm Scripturas incarnatum, unum eundemque Deum fimul & hominem effe confeffus fuerit, anathema fit. S' SEXTUM NESTORII CAPITULUM, quis poft Incarnationem Deum Verbum alterum quempiam præter Chriftum nominaverit, fervi fanè formam initium non habere cum Deo Verbo, & increatam, ut ipfe est, dicere tentaverit, & non magis ab ipfo creatam confiteatur ? , quam natura Do C. 6. Dominum, & Creatorem & Deum, quam & fufcitare propria vir- C SCHOLION. Hriftum Dominum non folummodo Dei Patris, fed & ipfius Dei Verbi fervum appellavit Neftorius verbis relatis à Sancto Cyrillo in libro ad Evoptium Epifcopum contra repre henfiones Theodoreti. Atque adeo paffus eft Pontifex mifericors, non vivificator, ejus, qui paffus eft, Deus. Et in alio loco: Erat autem & ipfe infans & infantis dominus. Et hunc ejus errorem, fermonefque non folummodo indecorè, fed & valdè impiè dictos directè impetit fuo anathemate Cyrillus. Et adjecit caufam : Si Deus Chrifti eft Verbum, quod ex Deo Patre eft, duo erunt mo̟dis omnibus & indubitanter, Quomodo intelligatur | idem infans & infantis Dominus ? Num igitur dicetur & fuiffe ipfius Deus ac Dominus Emmanuel, quandoquidem idem ipfe fimul eft Deus & homo? Eandem caufam repetit in libro Capitulorum fuorum explanatorio, & in libris adversùs Neftorium. Ubi unquam dictum eft, Deus Chrifti, horrefco referens, ipfum Dei Patris Verbum? Unus eft enim Dominus Jefus Chriftus. Et in litteris ad eundem, exftantibus in Synodo Ephefina: L.1.C.26, Neque ipfum Dei Patris Verbum Chrifti Deum aut L.3.C.2. ? rio Nyffeno Epifcopo, qui in libris adversùs Et hinc oritur alia quæftio, an Chriftus Do- tis ante factam Incarnationem, nequaquàm verò enim Dei, carni fecundùm hypoftafim unitum, & Eandem veritatem ex Verbo Domini, Adfcendo ad Patrem meum & Patrem veftrum, ad Deum meum & Deum veftrum, egregiè adversùm Pelagianos Neftorii in Hifpania præcurfores confirmat in litteris ad Vitalem & Conftantium, Hifpanos Epifcopos, Capreolus Archi-Epifco pus Carthaginenfis: Eligat hæreticus, cujus vocem malit hanc esse utraque parte acuto fpiritali gladio ferietur. Si hominis vox eft, ergò Filius Dei | eft homo ille: AD PATREM MEUM dicit ADSCENDO. Si Dei vox eft, ergò homo eft Deus ille: AD DEUM MEUM dicit ADSCENDO. Nec enim ait, Adscendo ad Patrem meum, lius. Et Dominus ad difcipulos: Jam non di- Eadem adversùs Elipandum Toletanum ac Deum hominis mei, aut, Adfcendo ad Deum Dices, Neftorium docuiffe cum Sancto Grego eum Dominum confiteatur, & veftra lingua non con- Ad quæftionem tamen refpondeo adfirmati vè: |