esse.

stitutus. De officio custodis. De utroque Cassia-

præsertim Augustinus, cujus illustratur opi-
ni et Prosperi sententia. Quomodo maius an-

nio, ut et Gregorii papæ. Nullum de igne cor-
gelus adhibeatur à Deo. Utrum ambo nonnun-

poreo decretum extare fidei, etsi verum sit.
quam recedant. Origenis falsa opinio refellitur. 772 Quomodò dæmones ac spiritus co torquean-
Caput VIII. De angelis civitatum regnorumque

tur. Augustini sententia de hâc re, itemque
tiitelaribus. Deuteronomii locus capite 32 de-

Gregorii pape. Uri ab igne dæmones probabi-
claratur , quomodò commissos sibi populos

lius videri.

856
procurent. Eusebii falsa et hæretica opinio. Caput VI. Utrùm sempiternæ sint dæmonum
Clementis item Alexandrini, qui stellas ct

pænæ. Veterum de hac re sententiæ expo-
sidera ad cultum proposita esse à Deo credi-

nuntur, præsertim Origenis, qui dæmonum ac
dit. Explicatur Danielis locus capite 10 de præ-

reproborum hominum perpetuas negavit fore.
sidibus gentium angelis. Ecclesiis etiam præ-

id Platonis è dogmate manâsse. De Origene

782 accuratiùs agitur tum ex veterum de co iesti.
Caput IX. De cultu et veneratione angelorum.

moniis, tum ex ipsius scriptis. Epiphanius de
Præstentne homines angelis, an angeli homi-

illo Origenis dogmate in ejus hæresi non me-
nibus; de quo variant sententive. Quatenùs an-

minit. Ejusdem Epiphanii locus expenditur.
gelos sas sit colere. Aurpeic , sive cullus uni

Rcfelluntur qui Origenem excusare conantur. 864
debitus Deo, nec angelis deferendus. Licere Caput VII. De aliis veteribus qui in illud Orige
tamen illos venerari et templa in honorem

nis dogma propensiores fuisse videntur, præ-
ipsorum statuere. Cur ab Joanne adorari no-

sertim Gregorio Nysseno, cujus varia loca
luit angelus.

791 excutiuntur. Germani patriarchæ de Nysseno
Çaput X. De invocatione angelorum. Refelluntur

sententia. Pseudo-Ambrosii cum Origene
adversariorum argumenta quibus illam oppu-

consensio. Hieronymi de eâ re exploratur sen-
gnare student. De mediatore, et qualenùs Chri-

tentia, necnon Ambrosii et Pseudo-Ambrosii
stus unus sit mediator. Angelos tamen et san-

illius qui in Epistolas Pauli commentarios
ctos mediatores esse secundi ordinis. Audiri

edidit; quem non fuisse Hilarium diaconum
ab his orationes fidelium. Explicatur Apostoli

ostenditur, ut viri docti hactenus rati sunt.
locus ad Coloss. 2, qui angelorum religionem

Gregorii Nazianzeni de eâdem quæstione opi-
velal: tum Laodicenus canon 35. Thcodore-

nio proponitur.

872
tus ab erroris invidiâ vindicatur.

796 Caput VIII. Ostenditur damnatorum æterna esse
LIBER Tertius, qui est de diabolo et angelis

supplicia , tum ex Scripturis , tum ex antiquis
ejus.

807-808 Patribus, et illis ipsis qui Origeniano aspersi
Caput primum. Sinine corporati dæmones. Au-

dogmate videbantur. Damnatorum animas side-
gustini et aliorum antiquiorum sententia, ut

lium precibus sublevari quidam arbitrati sunt,
Justini, Tatiani, Clementis Alexandrini, etc.,

que tamen opinio refellitur.

881
aflirmans. Plerique nidore ac fumo victima-

DE ANGELIS APPENDIX. DE DÆMONIORUM CUM
rum pasci illos arbitrati. Esse reverà corporis

HOMINIBUS COMMERCIO.(Auctore R.P.Perrone.)891.892
expertes. Græcorum recentiorum falsa sen Propositio prima. Tum ex Scripturâ, tum ex Pa-
tentia.

Ibid. trum et catholicæ Ecclesiæ sensu constal veros
Caput II. De angelorum lapsu et peccato, quod

dari dæmonicos , seu à dæmone obsessos. 893
veteres aliqui stuprum Teminis illatum esse Difficultates.

895
crediderunt. Alii aliter interpretati sunt. Sed Propositio II. Jure merito leges sancitæ sunt ad-
eos superbiâ peccâsse ex communi sententiâ versùs superstitiosa cum demone commercia. 905
defenditur, ei quemadmodùm acciderit, ac-

Dillicultates.

900
curatè declaratur.
813 MONITUM,

911-912
Caput III. De rebellium angelorum principe dia DE SEX DIERUM OPIFICIO. LIBER PRIMUS. 913-914
bolo. Unde hoc illi nonien. An supremus an-

PROOEMIUM. Quemadmodùm ex rebus à Deo con-
gelorum omnium fuerit. Varize de eo senten-

ditis ad ejus notitiam perducantur homines,
tiä. Probabilius esse summum illum inter

maximè sensibilibus. Has solas à Mose com-
angelos fuisse. Isaiæ et Ezechiæ loca de Luci-

memoratas esse. Origenis allegorica interpre-
fero, et quatenùs hoc illi nomen congruit.

tandi ratio castigata. Cautiones adhibendæ ad
Post lapsum mansisse in demonibus graduum

Mosis narrationem explicandam.

Ibid.
discrimen. Gur caput reproborum dicatur Caput primum. Quem scopum sibi Moses propo-
diabolus, et quomodò in peccatum alios tra-

suerit in mundi origine perscribendà. Phi-
xerit. Utrùm statim postquàm creati sunt,

losophorum error de mundi æternitate, tum
peccaverint, ac subinde etiam post lapsum

hæreticorum de ejusdem procreatione. Tertul-
dejecti fuerint. Nemesii locus illustratus. Non

liani falsa sententia notata super iisdem hære-
videri statim excidisse, ex antiquorum sen-

ticis. Deum ex creatione cognosci, idque dupli-
tentiâ. Cassianus notatur. Utrùm uno an plu-

citer, tum quòd è nihilo produxit , tum quòd
ribus peccatis lapsi sint. Cur postquàm semel

eadem ordinavit ac perpolivit. Creandi vocabu-
peccârunt, negala illis est venia.

830 lum non sign:ficare productionem è nihilo per
Caput IV. Utrùm in Tartarum relegati modò

se ac propriè. Explicatur principii notio, ncc-
sint dæmones, an in aere versentur. Varie

non illa Mosis : In principio creavit, etc., tum
hac de re sententiæ proponuntiir ac expen-

illud Aquilæ : In capite.

918
duntur. Explicantur Petri et Judie Apostolo Caput Il. Quid cæli atque iræ vocabulis Moses
rum loca. De diabolo illorum principe, an in-

initio Genesis expresserit. Quidam materiam
feris attineatur. Tum ea quæstio disceptatur,

primam intelligunt, ut Augusumis, et, ut vi-
an omnes illi ignis inferni modò pænas pa-

detur, Gregorius Nyssenus, Philonis absurda
tiantur; plerosque negåsse veterum. Justini

ratio, incorporea quædam describi quantis.
locus insignis. Nondùm illos summum extre

De quorumdam opinione, qui supremus ali-
mumque pati tormentum, quod in fine judicii

quod cælum, quod empyreum vocant, creaturu
tolerabunt. Cajetani de bâc re sententia. 842 initio putant, quæ quidem refellitur ; necnon
Caput. V. Ecquid inferorum ignis, cui addicti

aliorum qui systema coelestium orbium intel-
sunt dæmones, corporeus sit. Origenis falsa de

lexerunt. Videri Mosis illa verba generalem
eo sententia, negantis esse corporeum. Quid

esse propositionem, quà totum mundum à
de eâ narret Hieronymus. Quidam Origenem

Deo creatum pronuntiat, quem deinde per
ex parte secuti. Alii corporeum esse dixerunt,

partes explicat.

927

Caput III. Quis rerum status fuerit ante lucem

tradito, ut aquas ab aquis dirimat. Aquas sum
conditam. Cur terra primùm incondita et

periores quidam angelos interpretati sunt, ut
inculta fuerit. Exponuntur Hebraicæ voces,

Origenes eo nomine culpatus. Variæ de Mlis
quibus status ille describitur, tum Græcæ.

sententiae. Videri nubes esse, aquasque plu-
Cur terra non stalim ornata et absoluta

vias, interjecto aere à mari fluviisque disjun-
prodierit. De Spiritu Domini, quid fuerit, va-

ctas. Nec abhorrere veteres, etsi firmamenti
riæ sententiæ, aliis aerem , aliis Spiritum

nomine coelum ipsum intellexerint, qualenus
sanctum putantibus. Videri Deum ipsum si-

aquas istas pluvias et ad refrigerandum or-
gnificari, idque quomodò intelligendum. 935 bem insertas esse dixerunt. Cæli varia signi-
Caput IV. Quænam extiterint ante primæ lucis

ficatio. Primis mundi diebus nubium aliquid
exorlum. Videri solam terram cum aquâ ini-

in aere suspensum videri.

975
tio procrcatam. Eam esse materiam omnium Caput XII. De formâ et nalurå coelestium or-
rerum, ex quorumdam philosophorum senten-

bium, ac primùm de figurâ, quam esse sphæ-
tià; tum chaos illud poeticum. Refellitur no-

ricam negant veteres aliqui, contra rerum
vum quoddam opinionis portentim de Mel-

fidem et experientiam. Agitur deinde de hoc,
chisedeco et Christo ante lucis exorlum pro-

utrùm coeli ac stellæ animas habeant. Orige-
ductis.

940 nis de eo affirmans sententia , et aliorum
Caput V. De dierum sex intervallo, quo hunc

paucorum, quæ catholicorum Patrum testimo-
mundum Deus elaboråsse dicitur, an reverà

niis refutatur. Alii ab ejus suspicione purgan-
illi dies exstiterint. Nonnullorum opinio pro-

tur. Dubitâsse aliquando de eå S. Augusti-
ponitur, qui eodem momento omnia procrcata

num. Videri damnatam et erroneam, multò
putant, eaque refellitur. Explicatur Ecclesias-

verò magis alteram, quæ res omnes anima-
tici locus, qui universa simul creata testatur. 946 tas esse defendit. An in fine mundi coeli cor-
Capul Vi. De locutione Dei, quâ opera omnia

rumpendi sint; affirmatur ex communi vete-
procreasse dicitur. Theodori Mopsuesteni

rum opinione, sed ita ut in melius instaurentur. 981
sententia, et aliorum Deum verè esse locu Caput XIII. De opere diei tertiæ, cujusmodi et
tum opinantium. Quid verius illa Dei vox si-

quotuplex fuerit. Aquarum confluxum unum
gnilicet. An Patris ad Verbum fuisse putanda

in locum diei secundæ probabiliter à quibus-
sit. Longini de hâc Mosis narratione judicium. 919 dam attribui. Quâ ratione dixerint veteres
Caput VII. De opere prima diei, id est, luce,

aliqui aquas tertià die procreatas esse, vel
de quâ variæ opiniones exponuntur, velut esse

per declive fluendi proprietatem illis inditam.
ignem aut solem. Utriusque rationes, et hujus

Quomodò aquæ in unum locum confluxisse
præsertim refutat:e. Eugubinus notalus. Fal-

dicuntur, et quis ille sit locus. Omni prorsùs
Sò Dionysio opinionem illam auribui. Basilii

humore ierram emunctam fuisse, ac singula-
sententia notata de luce materie experte ac

ri nihilominùs miraculo terram stirpes her-
per se subsistente. Quibusdam veteribus

basque procreasse.

995
placuisse lumen esse corpus et substantiam. Caput XIV. Explicatur insignis locus ex capite
Non videri tenebras interposilu cælestium

secundo Genesis, ubi fons ascendisse dicitur
corporum esse factas.

932 è terrâ , quod de nube, sive aquâ tenui pri-
Caput VIII. Variæ de luce primigenià questiones

migeniâ supra terram suspensà intelligitur.
enodantur. Quomodò dierum et noctium ante

Perstringitur illa quæstio utrùm verean autum-
solem spatia diviserit. Tenebras luci contra-

no conditus sit mundus, et autumno probabi-
rias substantivas esse credidit Victorinus. De

lius essc factum asseritur.

1001
initio dierum, maximè primi, an ab nocle, an Caput XV. De operibus quartæ et quintæ diei.
poliùs à matutino tempore cæperit. Variæ de

Solem, lunam ac reliqua sidera non ante quar-
hâc re opiniones. Jud:ros à vesperà dicm

tam diem procreata fuisse. in eadem sidera
exorsos esse. Primam diem habuisse noctem

lucem diei primæ opus fuisse congestam. Quin-
suam et lucem. Tenebras primigenias noctis

tà die lam pisces quàm aves ex aquis produc-
instar non fuisse. Probabile videri in occiden-

tione , et Vulgata interpretatio contra Cajeta-
te creatam esse.

956
num defenditur.

1004
Caput IX. De primo die rursùs agitur, ac Theo LIBER SECUNDUS , qui est de hominis opificio. 1007-1008

dori Mopsuesteni sententiâ, et Joannis Philo Caput primum. De opere sextæ diei, sive hominis
poni contra hanc disputatione. Tenebras pri-

procreatione. Cur postremus sit creatus cau-
migenias noctis nomine non censeri apud

sæ variæ proferuntur. F.jusdem supra cætera
Mosem. De initio diei putandi apud Judæos

Dei opera præstantia aliquot à Mose argumen-
accuratè quæsitum. Rectè Theodorum do-

tis prodita, maximè quòd operosiùs elabora-
cuisse ab ineunte vesperà illos inchoasse. Phi-

tus à Deo dicatur , tum ipsius manibus fictus,
loponus contra sentiens refellitur, ejusque ar-

quod quale sit exponitur.

Ibid.
gumenta omnia solvuntur. Explicantur aliquot Caput II. De eo quòd ad imaginem et similitudi-
Scripturae loca. Quid sit Parasceve, ei de

nem Dei factus homo dicitur. In quo imago
tempore agni Paschalis immolandi; de triduo

sita sit. Variæ de ea sententiæ. Pessima om-
sepulturæ Dominicae, et de lempore resur-

nium , quæ corpore circumscribit. Ea tamen
rectionis, οψε σαββάτων et επιφώσκειν φιιid sint. 961 sensu aliquo non improbanda. Eugubini frivola
Caput X. De secund:e diei opere, id est, fir-

ratio, necnon Tertulliani, qui corpori eam-
mamento. De numero coelorum variant Pa-

dem adstruunt. Alii in cognitione constituunt,
trum sententiæ. Idem esse cælum, quod ini-

quidam in arbitrio libero, nonnulli in virtute et
tio Geneseos nominatur, ac secundo die

Spiritu sancto. Alii imaginem à similitudine
productum. Gregorii Nysseni opinio perplexa

discernunt. In immortalitate alii denique ima-
de firmamento. Probabilis hujus constituendi

ginem ponunt.

1011
ratio, quâ ex aquâ factum id esse ponitur, ac Caput III. De aliâ imaginis interpretatione, quæ
tum aerem, tum cælum propriè dictum com-

in dominatione in animantes et res omnes lio-
plecti; de firmamenti voce, et otepespetos ac-

mini tributas illam collocat. Explicatur Apo-
curatè disputatum. Isaiæ locus explicatus ex

stoli locus ex priore ad Corinthios. Demùm ca
Interpretum septuaginta versione. Non esse

de imagine Dei opinio proponitur, quæ maxi-
solidum cælum, tametsi firmamentum voce-

mè probabilis videtur; duplex ratio constitui-
tur; et qux sit origo nominis ac notio.

968 tur illius : una, que est secundùm essentiam:
Caput XI, De usu et officio firmamenti à Mose

alia, quæ qualitares spectat. Prior in intelli-

gentiå et ratione posita est. Utrùm angelus ad

edilo. An soli, et quando daium. Quæ cause
imaginem Dei factus sit. Variæ de eo senten-

prarcepti illius fuerint. Quorumdam veterum
liæ aientium aut negantium. Quatenùs id soli

opinio, primos parentes parvulorum instar
homini competat.

1021 simplices fuisse. Primaria causa fuit, ut vir-
Caput.IV. Absolvitur proposita quæstio de ima-

tutum exercendarum materia suppeteret, prit-
gine et similitudine Dei. Imaginem esse totum

sertim obedientiæ. In illo præcepto mandata
ipsum hominem ex corpore animâque constan-

omnia contineri nonnulli dixerunt. Altera
tem , sed primariò ratione animæ et eorum

causa, ut se alteri subjectum agnosceret. Cur
que naturâ illi competunt. Id quod imago est,

Deus homini legem ediderit, quam minimè
et id quo, distinguitur. Quomodò Trinitatis

servaturum esse sciret. Quæ sit mandati sen-
imago est homo , tum etiam quatenùs liberi

tentia. An Deus non modò comedere vetue
arbitrii est, ex quo fuit altera ratio, quæ in

rit, sed etiam tangere.

1070
dominatu ponitur quo cæteris imperat animan Caput X. De pænà violati præcepti et commi-
tibus. Item quemadmodùm in virtute et id ge-

natione mortis. Quinam verum illud sit, eodem
nus ornamentis imago consistit. Necnon quo-

die mortuum Adamum quo peccavit. Quidam
modò in ipso corpore sita sit. Cujus in homi-

de morte animæ id intellexerunt. Probabilius
ne forma præstantissima est et statura recta.

esse solam exprimi mortem corporis. Mors
Manus item propter rationem et sermonis usum

animæ pænæ rationem non habet. Exponon-
date. Utrùm ai solius Verbi imaginem factus

tur variæ interpretationes ejus sententiæ,
dici possit homo. Explicantur notiones dua-

quatenùs mortem animæ die eodem incidit,
rum in Hebræo vocum , Selem et Demuth, et

eaque cæteris anteponitur, mortem pro mor-
Latinarum, imago et simlitudo. Anima cur

talitate, id est, mortis necessitate accipi. Hanc
spiritus et afllatus vocetur.

1027 necessitatem quemadmodùm Christus in bo-
Caput V. De primo illo et beato primorum paren-

num converterit, et cur à morte suos non
tum statu, ac primùm de loco in quo collocati

exemerit.

1076
sunt, qui Paradisus dicitur. Non esse allego LIBER TERTIUS, in quo de libero arbitrio agitur.' 1083
ricè quæ de eo scripta sunt in totum accipien Caput primum. De liberi arbitrii natura. Hære-
da. De situ ejusdem. Quid sit Eden , et cur

ticorum Lutheri, Calvini et aliorum sententia
Paradisus voluptatis appelletur, idque nomen

proponitur, tum huic affinis Catholicorum
propriè usurpatum videri. De quatuor fluviis

quorumdam, qui cum iltis sentiunt libertati
obiter. Christianorum ritus versus orientem

solam opponi coactionem, non necessitatem.
convertendi se inter orandum ab situ Paradisi

Quibus primùm Tridentinæ synodi decretum
petitus. Damascenus notatur. De arbore vite

opponitur, ac Romanorum pontificum.Quid sit
et alterà scientiæ boni et mali; quænam illæ

voluntatis libertas. Falsò ab illis infamari ca-
fuerint, et unde dictæ. An hodièque Paradisus tholicam libertatis definitionem, quòd in eam
supersit.
1037 philosophi consentiunt.

Ibid.
Caput VI. De statu primi hominis ante pecca Caput II. Liberi arbitrii impugnatorum fucus, ct
tum; quomodò in Paradiso collocatus, ut eum

cavillatio prima, quâ veterum de libertate sen-
custodiret et excoleret. Laboris ei aliquid in-

tentias eludunt, asserentes, cùm voluntas di-
junctum, necnon horti custodiam, hoc est ,

citur ad opposita esse libera, id seorsim ac
habitationem et possessionem. Quâ ratione

separatim intelligi, ut aliquando unum, ali-
mortalis et immortalis Adamus ante peccatum

quando alterum velit, etsi , cùm unum vult,
fuerit. Nunquàm moriturum fuisse si in inno-

necessariò et dcterminatè id velit. Quæ opi-
centiâ perseverâsset , idque catholicâ esse

nio tam ex Scripturis quàm ex Augustini inter-
fide certum. Contrarius huic error refellitur.

prelatione refellitur, ac docetur liberum ar-
Non tamen plenam immortalitatem habuisse.

bitrium ad utrumvis indifferens esse. 1091
Explicatur eorum sententia, qui medium inter Caput III. Explicatur novorum thcologorum opi-
mortalem et immortalem statum Adamo vin-

nio et cavillus alter de necessitate opposità
dicant.

1046 libertati. Contra quam universè primùm dis-
Caput VII. De immortalitate primorum homi-

seritur. Exponitur violentiæ coactionisque pro-
num iterùm agitur. Utrùm cibo eorum corpora

pria ratio, et quatenùs libertati contraria est.
opus habuerint. Quorumdam sententia negans,

Ridicula adversariorum opinio, qui naturam et
maximè Gregorii Nysseni et aliorum excuti-

ea quæ naturalia sunt violentis adscribunt. De
tur, qui allegoricè fructus illos et cibos inter-

elicitis et imperatis voluntatis actionibus , et
pretantur. Ostenditur veros illos fuisse, ac

quatenùs utrisque violenta necessitas adhibe-
reverà homines cibo usuros. Utrùm arbor vite

tur. Mortis necessitatem homini violentam non
immortalitatem tribueret, idque naturali effi-

esse, imò mortem ipsam nonnullis optabilem. 1098
cientiâ, an Deigratiâ. Abulensis, Pererii et alio Caput IV. De Calvini et aliorum hæreticorum,
rum opiniones examinatæ. Non fuisse natura-

eorumque qui illis suffragantur, effugio et ca-
lem vim istam, et in perpetuum vitam exten-

villatione, qui necessitatem, cujus expers
dere potuisse. Notatur Ludovicus Vives et ab

liberum arbitrium Scripturæ ac Patres esse
ejus reprehensione Scotus vindicatur. Neque

prædicant, solam interpretantur esse coac-
morbis, ncque senectuti obnoxium fuisse sta-

iionem et violentiam ; non autem recessita-
tum ilzum innocentiae.

1053 lem simplicem, quæ voluntatem unc aliquo
Caput VIII. Quâ ratione propagatum genus esset

circumscribit. Adversùs quos primò liberi ar-
humanum in statu innocentiæ. Nonnulli sine

bitrii natura et proprietas exponitur, è S. Tho-
commixtione sexûs nasciiuros putårunt homi-

mâ et aliquot Patribus. Eamdem illam opinio-
nes, ut Gregorius Nyssenus, Joannes Damasce-

nem à S. Thomå hæreticam judicari. Falsò
nus; que opinio rejicitur, quatenùs libido

ab illis infamari conimunem sententiam, et
abfuisset, quamdiù in terra vixissent homines.

philosophicam vocari, tanquàm christianæ op-
Deanimantibus ad Adamum deductis, et impe-

positam, cum sit una et eadem.

1111
sitione nominum. An et piscibus indiderit. De Caput V. Evertitur novæ fundamentum opinio-
formalione mulieris ex Adami costà. Cur ita

nis expositum supra, quo solum violentum op-
procreata, el quomodò suffecta alia costa. Ile-

poni libertati putat. Ostenditur necessitatem
bræorum ridicula opinio deandrogynoAdamo,

quamcumque cum libero arbitrio pugnare,
necnon Englibini. Cajetanus notatur.

1003 ac latiùs explicatur natura illius et agendi ra-
Caput IX. De mandato divinitùs homini primo

tio. Varice ac multiplices libertalis functiones

ex antiquis declaratæ, quæ omnes necessita Caput XIII. Exponuntur usitatæ apud Patres
tem simplicem excludunt. Quid sit indifferens,

quædam locutiones, quibus liberi arbitrii sa-
et quemadmodùm libero arbitrio convenial ,

cultas et agendi modus exprimitur ejusmodi,
adeò ut citra hoc agere nequeat, neque liber-

ut, necessitate remotâ, utrumvis appelere
las humana consistere. Illustrantur veterum

possit ac repudiare. In nobis esse, vel in no-
Patrum de ea re sententiæ , quibus doctrina

strå potestate, dominum esse, ubi quid domi-
novitas eliditur.

1119 nium sit explicatur. Tum locus ille communis
Caput VI. De eo quod voluntarium vel spontaneum,

apud Patres, cur non Deus nos necessitate
et involuntarium dicitur, quod utrumque de

quâdam ad virtutem adstrinxerit. Alia liberi
claratur. Coactum, quod voluntario opponitur

arbitrii nomina ut αδέσποτον, αυτόνομον, αυτο-
communi usu sermonis, non evertere funditùs

κίνητον, αυθεκούσιον, αυτοτελές, αυθαίρετον, quibus
libertatem, sed extrinsecùs adhibità vi ad

omnibus libera ad utrumvis propensio desi-
eligendum aliquid compellere. Quare mixtum

gnatur, ut et nomine corns, et æquilibrii. De
esse ex voluntario et involuntario, et simpli-

εξουσία et αυτεξουσία, cui simplex adversatur
citer esse voluntarium. Quod ex Scripturâ

necessitas. Laudem et vituperationem ex solå
primùm adversùs novos theologos adstruitur. 1129 generis illius libertate sequi.

1190
Caput VII. Ostenditur è Patribus, coactum et TRACTATUS DE OPERE SEX DIERUM. (Au-
violentum, quod libero arbitrio solet opponi,

ctore Montanio.)

1201-1202
non funditùs evertere libertatem, sed cum actu QUÆSTIO PRIMA. An et à quo creatus fuerit mun-
libero cohærere. De fatali necessitate, quam

dus.

Ibid.
veteres libero arbitrio contrariam agnoscunt, Articulus primus. An aliquid sit creatum. 1203
non eam esse violentiam, quæ omnem volunta Articulus II. An mundus creatus fuerit.

1204
tis actionem elidit; sed ex posità, agere qui Articulus III. An virtus creandi soli Deo com-
dem ipsam, non tamen liberè, quo argumento

petat.

1207
novum dogma funditùs evertitur.

1134 Articulus IV. An plures mundi sint possibiles. 1208
Caput VIII. Excutiuntur antiquorum Patrum Articulus V. An omnis creatura sit bona. 1209

testimonia, quæ opinioni favere sux libertatis QUÆSTIO SECUNDA. Quando creatus fuerit mundus. 1213
hostes arbitrantur, in quibus multiplex illorum Articulus primus. An mundus potuerit esse ab
allucinatio convincitur. Dionysius perperàm

æterno.

Ibid.
ab illis acceptus, ex eoque refutata eorum Articulus II. Quả anni tempestate creatus fuerit
opinio. Explicatur avayan, id est, necessitas,

mundus.

1214
et vis, seu coactio, in quibus notionibus gra QUÆSTIO TERTIA. Quo fine Deus creaverit mun-
vissimus eorumdem error aperitur. Clemen-

dum.

1215
tis Romani locus ab ejusdem defensus calu Articulus unicus. An et quem finem sibi Deus
mniâ, et ex eo scriptore, cujuscemodi tandem

proposuerit in condendo mundo.

Ibid.
est, communis opinio de libertate probata. QUÆSTIO QUARTA. Quas leges secutus sit Deus in
Necnon ex Irenæo et Tertulliano, quorum sen-

creatione mundi.

1218
tentias frustra novitatis ad suæ patrocinium Articulus primus. An Deus condiderit omnia
traxerunt. Postremò Hilarius testis adductus

que condi potuerunt.

Ibid.
ab adversario, contra ipsum opponitur, et ex Articulus II. An Deus in condendo mundo neces-
ejus illo ipso, quem citavit, loco, novæ opi-

sariò fecerit quæcumque optima facere potuit,
nionis falsitas clarissimè ac validissimè re-

ubi de systemate Malebranchii.

1223
darguitur.

1145 Articulus III. An leges generales, easque paucio-
Caput IX. Aliorum Patrum ab novi dogmatis

res secutus sit Deus, permissis causis occasio-
auctore citata testimonia, quæ maximè con-

nalibus, physicisque legibus motus, ubi iterum
tra ipsum faciunt. Inprimis Origenis, qui illius

de Malebranchio.

1246
.novam de libertate sententiam prorsùs evertit. QUESTIO QUINTA. Utrùm sex dierum spatio crca -
Afferuntur alia ejusdem loca, ex quibus magis

tus fuerit mundus.

1321
crror ille convincitur. Coactionem et vim apud Articulus primus. An reales fuerint sex creatio-
eumdem non eo modo accipi quo putavit. Eu-

nis mundi dies.

Ibid.
sebius perperàm ab eodem citatus, cùm ad Articulus II. De opere primæ diei.

1323
versùs illum inprimis faciat. Expenduntur Quid nomine Spiritus Dei aquis incubantis intel-
illius loca ex libro sexto de Præparatione

ligatur, Geneseos 1.

1324
evangelicà, et ex libro contra Hieroclem. 1158 Que fuerit Dei locutio.

Ibid.
Caput X. De Epiphanio, quem pro se contraria Quid nomine lucis primâ die create intelli-
secta testem citat. Ostenditur neutiquam ejus

gatur.

Ibid.
errori suffragari, neque Macarium, cujus ver Articulus III. De opere secundæ dici.

1325
bis dogma illud refellitur. Chrysostomum quo Quid sit firmamentum.

Ibid.
que id auctoritate suâ damnare, cujus loca Quæ sint aquæ superiores.

I bid.
quædam ab illà calumniâ vindicantur. Dispu Articuius IÙ. De opere terliæ diei.

1326
tatur iterùin de vi et coactione, quam solam De aquarum congregatione.

Ibid.
hæretici contrariam, sed esse nihil et repu De productione plantarum et arborum.

Ibid.
gnantiam continere.
1165 Articulus V. De opere quartz diei.

1327
Caput XI. De Basilio Seleuciensi et Cyrillo, quos Articulus VI. De opere quintæ diei.

1328
adversùs libertatis indifferentiam testes citant Articulus VII. De opere scxtæ dici.

Ibid.
adversarii. Refelluntur hi ex utriusque sen-

De terræ bestiis.

1328
tentiis, quæ de liberi arbitrii indifferentiâ di-

De homine.

1530
sertissimè proferuntur.

1172 De sensu verborum istorum : Ad imaginem et si-
Caput XII. De Joanne Damasceno, quem novi

militudinem.

1301
dugmatis patroni perperam ad commenti sui De anima humana.

1532
communionem adigunt, in quo mira illorum De corpore humano.

1335
allucinatio detegitur. Proponuntur et exami De individuo humano.

1330
nantur illius loca, quibus abutuntur isti; to DE MUNDO. (Auctore R. P. Perrone.) 1337-1538
excuslov, id est, spontaneum, interdiım pro Caput primum. De mundi creatione ex nililo. Ibid.
libero accipi, et cum electione conjuncto. Propositio. Deus, prout ex divinâ revelatione
Ejusdem Jomasceni sententia de arbitrii li-

constat, mundum ex nihilo in tcmporc sou
bertate plenius edisseritur.

1180
cum tempore condidit.

1540

Dillicultates.
1312 Difficultates.

1 184 Caput II. De Mosaicà cosmogonià.

1347 Propositio III. Beati pro diversitate merilostm l'ropositio. Neque ex geologicis aut physicis, ne

inæquali ratione Deum vident.

1486 que ex astronomicis observationibus quid Dilficultates.

4487 quam eruilur, unde cosmogonia Mosaica infir l'ropositio IV. Animæ justorum, quibus nihil mari possit.

1550 luendum superest, non expectalà corporang Caput III. De Mosaicà epochå, in quantum spec

resurrectione neque extremo judicii die, siiat humanum genus.

1358 mul ac corpore discedunt , beatifica visione Propositio. Frustra increduli ex historicis docu

donantur.

1488 mentis afirmant humanum genus antiquius

Difficultates.

1492 esse epochả quam Moyses constituit. 1359 Articulus II. De purgatorio.

1503 Dillicultates.

1363 Propositio. Datur purgatorium, et justorum DE HOMINE. (Eodem auctore.)

1367-1368 anime in eo detente fidelium suffragiis juCaput primum. De hominis creatione. 1369 vantur.

1505 Propositio prima. Primi parentes immediatè à Difficultates.

1511 Deo conditi sunt. 1370 Articulus III. De inferno.

1518 Difficultates.

1372 Propositio prima. Dæmonum et hominum imPropositio II. Universum humanum genus ab

piorum pænæ æternze sunt.

1519 Adam omnium protoparente propagatum est. 1375

Difficultates.

1522 Dillicultates Prieadamitarum.

1380 Propositio II. Dogma de æternitale pænarum Difficultates Coadamitari m. 1383 rectæ rationi minimè adversatur.

1532 Caput II. De protaparentum gratiå et felicitate. 1392 Dislicultates.

1534 Propositio prima. Primi partides in stalu justi Articulus IV. De statu decedentium absque tive et sanctitatis constituti à Deo suerunt. 1394 baptismo.

1542 Difficultates.

1395 Propositio. Infantes ex hâc vità sine baptismo Propositio II. Unà cum justitiå et sanctitate con

decedentes ad æternam salutem pervenire juncta erant in primis parentibus eximia tum

non possunt.

1543 animæ tum corporis dona. Scientia inprimis Caput VII. De futurà corporum resurrectione. 1553 el perfecta voluntatis ordinatio quoad animam; Propositio prima. Datur futura universalis corimmortalitas et immunitas ab ærumnis et do.

porum nostrorum resurrectio.

1555 loribus quoad corpus. 1397 Difficultates.

1558 Difficultates.

1404 Propositio II. Dogma de futurà corporum resurPropositio III. Status justitiæ seu gratis sancti

reclione rectæ rationi non adversatur. 1560 ficantis et felicitatis, in quâ primi parentes

Difficultates.

1566 constituti à Deo sunt, non erat eis debitus. 1407 Caput VIII. De judicio extremo.

1573 Dillicultates. 1412 Difiicultates.

1574 Caput III. De protoparentum lapsu.

1418
DENS VITA.

1581-1582 Propositio. Primi parentes mandatum sibi à Deo TRACTATUS DE QUATUOR NOVISSIMIS. 1583-1584 datum transgressi sunt, ac per ejus transgres

No 1. De hominis novissimis.

Ibid. sionem graviter peccârunt.

Ibid.
2. De morte.

Ibid. Dillicultates. 1420 3. De immortalitate animä.

Ibid. Caput IV. De peccati originalis propagatione. 1422 4. De resurrectione.

1585 Propositio prima. Peccatum originale, quod est

5. De tempore resurrectionis.

1586 mors anime, in omnes Adic posteros trans

6. De conditionibus resurgentium.

1587 fundi sacrie lilleræ docent. 1425 7. De qualitate resurgentium.

Ibid, Difficultates. 1427 8. De dotibus corporis gloriosi.

1588 Propositio II. Eamdem dari peccati originalis

9. De judicio.

1589 propagationem perpetua et constans docet Ec

10. De judicio extremo seu universali. 1590 clesie traditio.

1152 11. De judice, judicandis et forma judicii. 1591 Difficultates. 1433 12. De loco judicii universalis.

1592 Propositio III. Dogma de propagatione peccati

13. De tempore judicii universalis.

Ibid. originalis nullo modo rectæ rationi adver

14. De signis judicium universale præcedensalur.

1441
tibus.

1593 Difficultates. 1447 15. De Antichristo.

Ibid. Caput V. De peccati originalis effectibus. 1450 16. De inferno.

1594 Propositio prima. Ad merendum 'vel demeren

17. De igne inferni.

1595 dum in statu natura lapse non sufficit liber

18. De inferni vermibus, tenebris, etc. 1596 tas à coactione, sed illa præterea requiritur,

19. De ponis parvulorum in solo peccalo orique dicitur à coactione. 1453 ginali decedentium.

1597 Dillicullates. 1459 20. De æternitate penarum inferni.

1598 I'ropositio II. Etsi per originale peccatum libe

21. An pæna inferni aliquando diminuatur aut run hominis arbitrium attenualum sit, non

interrumpatur.

1600 cst tamen extinctum, seu manet in stalu na

22. De intellectu et voluntale damnatorum.

Ibid. luræ lapsx vera et propriè dicta libertas ad

23. De coelo.

1602 merendum vel demcrendum necessaria. 1467 24. De locis seu receptaculis animarum. Ibid. Difficultates.

1469
25. De purgatorio.

1604 Caput VI. De futurâ hominis vità. 1475 26. De existentià purgatorii.

1605 Ar:iculus primus. Dc supernaturali hominis bea

27. De loco purgatorii ejusque penis. 1607 titudine.

Ibid. 28. De duratione pænarum in purgatorio. 1608 Propositio prima. Beati in patria supernaturaliter

29. De statu animarum in purgatorio.

1609 Dei essentiam intuitive vident.

1477 30. De oratione animarum in purgatorio. Ibid. Difficultates.

1479 31. De suflragiis pro animabus in purgaPropositio II. Beati supernaturaliter Deum pec

torio.

1610 comprehendunt, nec comprehendere pos

32. Corollarium practicum.

1612 sunt. 1482 INDEX RERUM.

1613-1614

FINIS TOJI SEPTIMI TIIEOLOGIÆ.

Parisiis.

Ex Tvpis J.-P. MIGNE.