Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

esse credamus ab iis, quæ propositæ sunt, regulis; potius demonstrabimus, si fieri poterit, alia esse retinenda, alia rejicienda, negligenda alia. Tamen in his rebus cavendum est, ne Herodiano injungamus, quod ab Arcadii ingenio profectum est. Hic enim, id quod constat inter omnes, scripsit Tepì 'Optoypapias, περὶ Συντάξεως τῶν τοῦ Λόγου Μερῶν, et Ονομαστικόν. Librum, quem nunc Barkerus quidem edidit, Tepì Tóvwv, nec Suidas noverat, nec, quod sciam, alius veterum quisquam. Contra Aristodemus quidam a Suida s. v. tanquam is allegatur, qui Herodiani doctrinam de Accentibus in Epitomen contraxerit. Idem Theodosii Grammatici Epitomes inentionem facit, non incognitæ illius Bentleio. Præterea ab Fabricio Grammatica quædam, xix complexa libros, in Bibliothecis Parisinis asservata, ut opus Arcadii nuncupatur. Sed ex variis lectionibus, quæ ex alio quodam Codice, eodemque Parisino, annexæ sunt Editioni Barkeriana, satis elucet, hanc Grammaticam ne minimum quidem differre ab ea, quæ typis est conscripta, de accentibus doctrina. Rubrum enim in altero illo Codice (2603) ita habet, 'Agxadíov Пpaμpatix, ac si libros, quibus omne suum opus absolvit Arcadius, computes, numero a Fabricio allegato ita respondet, ut nec vola dubitationis relinquatur. Sed habet titulus ille magnifici aliquid ac fastidiosi, ut, quædam de suo addidisse Arcadium, fere pignore contendam. Quibus accedit, quod verba præfationis Arcadii: Σκόπει οὖν εἴ τι καὶ ἡμῖν ἤνυσται χρή σιμον εἰς συντομίαν, ἀλλὰ καὶ εἰς σαφήνειαν· ἐπεὶ γὰρ τὸ πολύϋλον τῶν ὁρισμῶν ἐν πολλοῖς κανόσιν ἀθρόως κείμενον δύσληπτον ἦν, καταδιηρέθη τοῦτο, ἵν' εὔληπτα γένηται διαιρεθέντα ὑφ ̓ ἓν κείμενα τῷ 'Ηρωdiave, x. T. λ.: innuere videntur, non temere eum secutum esse præscripta Herodiani. Satisne hoc sit commode factum, aut quæ populariter ab Herodiano, an elimatius hæc ab Arcadio sint proposita, id scire avemus, judicium nostrum qualecunque interposituri." Car. Guil. Goettling de Arcadii quibusdam Accentuum Præceptis, Bonnæ, 1820. I am indebted to the learned author for a copy of this Academical tract, and in all probability no other copy has reached this country.

Those scholars, who are curious about such matters, will be thankful for the following information, communicated to me in a letter from a youthful, but erudite, member of the Danish University, Car. Guil. Elberling, Havnia, d. 12 Augusti 1822: "Non possum quin hac occasione oblata tecum communicem inventum literarium, his ipsis diebus a C. O. Blochio nostrate factum. Quum enim evolveret Codicem Græcum chartaceum sec. 15., qui in Bibliotheca Regia Havniensi servatur, invenit

ibi Theodosii Epitomen τῆς Καθολικῆς Προσωδίας Herodiani, qualis descripta est a Fabricio Bibl. Gr. vi, 84-5. Ed. Harles., et, comparatione instituta, comperit esse hanc Epitomen eundem librum, quem sub nomine Arcadii περὶ Τόνων duobus abhinc annis ipse edidisti. Censet Blochius, posse ex hoc Codice textum a te exhibitum interdum corrigi. Verum hæc obiter. Vale milique fave.”

[ocr errors]

"Si vero gravissima eorum Grammaticorum, quorum verba attuli, testimonia, et ea argumenta respexeris, quorum est in hac quæstione momentum, censebis, ἄμητον significare 'Tempus et Actionem metendi, ἀμητὸν vero dici τὸν καρπὸν, s. Quodcunque τεθερισμένον vel ἀμώμενον est: ἀμητὸν etiam χώραν dici debere θερι σθεῖσαν, neque vero ἄμητον cum Zonara. Idem valet de vv. τρύγητος et τρυγητός. Cf., præter locos e Suida petitos, Hesych. s. h. v. dicentem, Τρύγητος ὁ καιρός· τρυγητὸς, ὁ τρύγος, quod vocabulum jam H. Steph. Thes. 3, 1678. notavit. Arcadius Grammaticus ineditus, quem Barkerus mox evulgabit, in loco, quem Albertius ad Hes. v. Τρύγ. adscripsit: Τρύγητος ὁ καιρὸς μονογε νῶς, τρυγητὸς δὲ, (ὁ, ἡ, τὸ,) τὸ τρυγώμενον. Fr. Aug. Guil. Spohn. ad Niceph. Blemmidæ duo Opuscc. Geogr. p. 41. Lipsiæ, 1818. The passage of Arcadius occurs in p. 81. of my edition, where we have: Τρυγητὸς δὲ τὸ τρυγόμενον· τοιοῦτον καὶ το ἄμητος καὶ ἀμητός. A transcript of the Excerpta er Arcudio, used by Alberti, and preserved in the Remonstrants' Library at Amsterdam, was obligingly made for me by Professor Lennep.

Imm. Bekker in his valuable Notes on the Etym. M. p. 965. cites from Cod. Par. 2633. 2640. Λέγουσι δὲ τὸ μεὶς ὁ Ωρος καὶ ̓Αρκάδιος καὶ Εὐδαίμων ἄκλιτον εἶναι. And Blochius produces the same words from Cod. Havn. 1971. The passage referred to does not occur in Arcadius, but I find in p. 125.: Tà eis ets μονογενῆ ὀξύνονται, μεὶς ὁ μὴν, κλεὶς, κτείς. Τὸ μέντοι εἷς περισπᾶται ὡς τριγενές.

Arcadius Grammaticus: Κασῆς, τὸ πιλωτὸν ἱμάτιον, περισπᾶται.—Arcadius: Τὸ δὲ κάσσος ἀπὸ τοῦ κάσος γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ σ· ἔστι δὲ εἶδός τινος ἱματίου οὕτω καλουμένου.” Salmas. Exerc. Plin. 678. These passages occur in Arcadius p. 24.: Τὰ εἰς ῆς δισύλλαβα μὴ ὄντα τοπικὰ ἢ συναλιλειμμένα βαρύνονται, ἔχοντα πρὸ τοῦ η σ ή ξ, Ξέρξης, Χρύσης, κάσης· τὸ μέντοι κασῆς τὸ *πιλώτιον ἱμάτιον περισπάται. Τὸ δὲ *κισσὴς (sic) ὀξύνεται, ἐπίθετον: 76. Τὸ δὲ κάσσος ἀπὸ τοῦ κάσος γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ σ· ἔστι δὲ καὶ εἶδός τινος ἱματίου οὕτω καλουμένου. Πιλωτόν appears to have been tacitly introduced by Salmasius for the reading of the

Με. πιλώτιον. Πιλάτιον is corrected into πιλωτὸν by Is. Vossius ap. Albert. ad Ηes. v. Κασσόν. See Mr. Barker's Epist. Cr. ad Boiss. p. 268-9. appended to Arcadius.

" Arcadius Grammaticus: Καθάπερ οἱ τοῖς αὐλοῖς τὰ τρήματα εὑράμενοι, ἐπιφράττειν αὐτὰ καὶ ὑπανοίγειν, ὁπότε βούλοιντο, κέρασί τίσιν ἢ βόμβυξιν ὑφορκίοις ἐπετεχνάσαντο, ἄνω τε καὶ κάτω, καὶ ἔνδον τε καὶ ἔξω στρέφοντες. Lege, ή βόμβυξι καὶ ὑφολμίοις. Βόμβυξ, Pars tibia, ut et ὑφόλμιον. J. Poll. (4, 70.): Τῶν δὲ ἄλλων αὐλῶν τὰ μέρη γλῶττα καὶ τρυπήματα. Καὶ βόμβυκες, όλμοι, καὶ ὑφόλμια. Melius tamen legeretur in Polluce, Καὶ βόμβυκος ὅλμοι καὶ ὑφόλ μια. Aliarum tibiarum partes esse dicit lingulas et foramina; bombycis vero, genus tibiæ est, ὅλμους et ὑφόλμια. Ut, præter γλῶττας et τρυπήματα, in bombyce præterea fuerint όλμοι et ὑφόλμια. Ολμος in bombyce videtur esse τὸ στόμα. Nam όλμος ἐν ταῖς ὑπογλούτισιν ἑκατέρωθεν κοῖλον. Forte scr. ap. Ηesych. ἐν ταῖς γλωττίσιν, ἑκατέρωθεν κοῖλον. Γλωττίδες sunt Lingula tibiarum. Inde ὑφόλμιον, Pars sub lingulis. Idem Hesychius: Υφόλμιον, μέρος τι τοῦ αὐλοῦ πρὸς τῷ στόματι, ἢ αἱ γλωττίδες.” [Phot. : Όλμοι καὶ ὑφόλμια· ἐπὶ αὐλῶν. Εὔπολις Φίλοις· Ρέγκειν δὲ τοὺς ὅλμους *οἴμοι τῶν κακῶν. " Βόμβυκες, quæ hic inter partes tibia, Hesychio exponuntur γένος αὐλῶν, Ipse tibiarum species; et ap. Εund. in Laconico Βόμβυρ, nec enim emendandum puto, est αὐλοῦ εἶδος etiam, et Εtym. Βομβύκη· ὄνομα αὐλητρίδος, παρὰ τὸν βόμβον τῶν αὐλῶν. Καὶ βόμβυξ, αὐλοῦ τι εἶδος. Imo sic J. Poll. ipse infra 4, 82. Τὸ τῶν βομβύκων αὔλημα. Ολμοι vero, Partes tibiarum, accedant ad alias ejus vocis signiff., quas attulerunt.' Jung. ad J. Poll. I. c. But, notwithstanding this, the simple and satisfactory conjecture just proposed did not occur to Jung.] "Idem Arcadius xépara in tibiis comparat notis illis, quibus adspirationes in vocibus designantur: Ταῦτα ούτωσὶ κἀκείνοις ὥσπερ κέρατα, τὰ σημεῖα ἐποιήσατο τῷ πνεύματι, ἕν τι σχῆμα ἑκατέρῳ σημηνάμενος, τοῦτο δὴ ὂν ὥσπερ αὐλῷ ἐοικὸς, ὅπερ ἔνδον καὶ ἔξω στρέφων ἐπιφράττειν καὶ ὑπανοίγειν τὸ πνεῦμα ἐδίδαξεν. Videntur esse paxilli cornei, quibus immissis foramina tibiarum obturabantur, iisdemque exemptis aperiebantur: ut in imaginibus tibiarum, quæ in antiquis monumentis insculptæ visuntur, etiam nunc apparet. Quintil.: Nam tibia eodem spiritu accepto, alium clausis, alium apertis foraminibus, alium satis purgatæ, alium quassæ sonitum reddunt. Ibid.: Illa vero jam pene apertis, ut ajunt, tibiis. Acutius sonabant, quæ apertis; gravius, quæ clausis foraminibus inflabantur. Ideo antiquitus rudi adhuc musica sinistræ tibiæ plura foramina quam dextræ habebant.” Salmas. Exerc. Plin. 84. As these passages, quoted by Salmasius from Arcadius, do not occur in the work published by me under his name, it is

a question of some little moment, from what other work of Arcadius these passages were extracted?

« Πάνθηρ videtur appellatus quasi Πανὸς θὴρ, Panis fera ; quia in deliciis Pani et Baccho, ut lynces et tigres: Távong, ut *σarugóθηρ. Arcadius Grammaticus: Καὶ τὸ πάνθης καὶ σατυρόθης ἀπὸ μονοσυλλάβων. In scenis veterum versatilibus semper ante Bacchi pedes fingebatur parva panthera." Salmas. 1. c. 149. lo Arcadius p. 20. it is printed carugópnp by a mistake either of the press, or in the transcript, or in the original Ms.

"Zeus Eolibus, qui diphthongos dividebant, Zeus, ut mais: tum inserto digammate Zeßús: inde Lat. Jovis. Ut (vyòv, jugum. Joupater prius dicebant pro Jovis pater: ut Jouglans, pro Jovis glans. At genitivus 4ids ex antiquo 4is. Arcadius: 'Py, τὸ θρέμμα. Δὶς, Διὸς, ὁ Ζεύς. Hinc Lat. Diespiter pro Dispiter, Als Tarp. Jovis ex Zeus vel Zeßús." Salmas. 1. c. 423. In Arcadius, p. 124. the passage stands thus: Пäv ovoμa povovúλλαβον εἰς ν λῆγον ἀρσενικὸν καὶ θηλυκὸν ὀξύνεται, Πὰν ὁ δαίμων, ἂν, κύριον, Ζὴν, μὴν, χὴν, ὴν τὸ θρέμμα, χωρὶς τοῦ θῶον (sic,) θῶντος, κύριον. Τὰ εἰς ῖς μονοσύλλαβα ὀξύνεται, ἴν, ἴς, ῥῖς, ῥῖν, λὶς ὁ λέων, τὶς, ὅπερ συστέλλει τὸ ι, Δὶς, Διὸς, ὁ Ζεύς.

"Schol. Aristoph. Av. adjicit (opßev) per a diphthongum scribi, et outóvas Herodiano placere. Idem placet et Arcadio Grammatico περὶ Προσῳδίας, cujus hæc verba sunt: Τὸ δὲ παρειὰ καὶ φορβειὰ, καὶ φορειὰ ὁ βόρβορος, καὶ ἀρειὰ ἡ ἀπειλὴ, ὀξύνονται. Vides popelav exponi Bópßogov. Inde Lat. Foria ap. Nonium φορειων βόρβορον. de stercoribus liquidioribus. Sane φέρουσαν γαστέρα et φορὸν Græci dicunt, qua solutior est. Ab eadem origine est et popuquæ Tòs, et popúcσei, quod est Inquinare. Inde conforiare ap. Pomponium i. q. concacare: Conforiasti me, Diomedes. Sic enim ap. Nonium leg." Salmas. I. c. 585. The learned Critic here cites Arcadius's Work under the title repì Пgoswdías. The passage cited occurs in p. 98. and just as it is cited. But in Ĉod.

"What a Barpaxouvoμaxía and hot skirmish is between and T in Lucian! How doe Grammarians hack and slash for the genitive case in Jupiter, whether Jovis or Jupiteris! How doe they breake their own pates to salve that of Priscian! Si foret in terris, rideret Democritus. Yea, even among wiser militants, how many wounds have beene given, and credits slaine for the poor victory of an opinion, or beggerly conquest of a distinction! Schollers are men of peace; they beare no armes, but their tongues are sharper than Actius his razor-their pens carry farther, and give a lowder report than thunder; I had rather stand in the shock of a basilisco, than in the fury of a mercilesse pen." Sir Thomas Browne's Religio Medici, p. 136. Ed. 1645.

τ. λ.

[ocr errors]

2603. we have : Τὸ δὲ παρειὰ, καὶ φορειὰ τὸ βοῦρκος, καὶ ἀρειὰ κ. Βοῦρκα, βοῦρκος, Limus, non quilibet, sed qui jam putrescenti aqua maceratus pessimam exhalat mephitim, ita Allat. de Opinat. Gr. n. 12." Ducang. Gloss. M. et I. Gr. p. 222. See Schneider's Gr. and German Dictionary in the word Φορειά, where Arcadius is cited. « Certe μονωψ Græcum est, ut et μου νωπός de eo, qui unum tantum habet oculum. Arcadius Grammaticus : Μυών, ὁ μυὸς ὀφθαλμοὺς ἔχων, μονωψ ὁ μονόφθαλμος, κελαινών, τυφλώψ.” Salmas. I. c. 588. The words of Arcadius p. 94. are these : Τὰ μέντοι ἐπιθετικὰ ὀξύνεται, ὑπεσταλμένων τῶν ὑποπεπτωκότων κυρίοις, ἢ τῶν ἰδιαζόντων, μονωψ ὁ μονόφθαλμος, κελαινώψ, τυφλώψ. Τὸ δὲ ἑλίκωψ καὶ μύωψ, ὁ μυὸς ὀφθαλμοὺς ἔχων, βαρύνεται, ὥσπερ τὸ Κύκλωψ καὶ κέκρωψ ὁ δόλιος, καὶ Ιωψ ὁ Κυνικός.

« Philemon. Lex. : Ερωτύλος· ὑποκοριστικῶς, ὁ ἐρωτικὸς, καὶ οὐ κύριον. Καὶ Ἴτυλος Παῖδ ̓ ὀλοφυρομένη Ιτυλον, (Od. Τ. 522.) Παροξύνονται δὲ τὰ τοιαῦτα, οἷον ἐρωτύλος, Αἰσχύλος, * Ερμύλος, * Σιμύλος πλὴν τοῦ “Οξυλος καὶ Ιτυλος. Cod. ubivis Ιτυλλος. Hinc autem corrigas Arcad. de Acc. 56, 11.: Αἰσχύλος, *Ρωμύ λος· σεσημείωται τὸ αἴτυλος καὶ Ογκυλος, qui jam ex lin. 25. Τὸ δὲ ἄξυλος καὶ Οξυλος κύρια ὄντα τοῖς προσηγορικοῖς κατὰ τὸν τόπον, (f. τὸν αὐτὸν τρόπον,) ἠκολούθησαν, emendandus fuisset. Etiam lin. 3. pag. seq. male ἴστυλος pro Ιτυλος editum.” Osann. ad Philemon. Lex. p. 55. See Etym. Μ. v. ̓Αγκύλος, and the New Gr. Thes, in the same word.

“ Grammaticorum commentum videtur, εὐοῖ ex Dorico ενοι pro εὖσοι ortum esse, quo explicarent illud εὐοῖ Βάκχε. Caret id difficultate, si evo initio dictum putabimus, imperativo Dorico, i. e. εὔαζε. Greg. Cor. de Dial. Dor. s. 24. Τὸ δίδου δίδοι λέγουσι, καὶ ἄλλα, ὁμοίως τοῖς τρίτοις προσώποις τῶν εὐκτικῶν τὰ δεύτερα πρόσωπα τῶν εἰς ου προστακτικῶν ἐκφέροντες. Id deinde facile potuit in interjectionem abire, posteriore syllaba circumflexa, ut præcipit Arcadius p. 183. et Regula Prosodicæ a me editæ p. 460." Hermann. ad Soph. Trach. 218. p. 49. The language in several of these Regula so corresponds to the language of Arcadius, that we must suppose both writers to have drawn from one common source.

Steph. Βyz. Αιγόσθενα, πόλις Μεγαρίδος, Αρκάδιος δ' Αίγοσθένειαν αὐτήν φησι, καὶ Φωκίδα πόλιν. Λυρνατία, — Αρκάδιος δὲ διὰ τῆς ει διφθόγγου. It appears from the Index of the Authors quoted by Steph. B., which is subjoined to Abr. Berkelius's Edition, that Arcadius is thus quoted by Steph. B. in other places, without any specification of the particular Work referred VOL. XXVII. Cl. J. NO. LIV. P

« VorigeDoorgaan »