Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

cate ex hoc omnes: hoc est enim corpus meum. A vaia, aut a nobis non bene intellecta, aut non plene Simili modo accipiens præclarum calicem, item gratias agens benedixit, deditque discipulis suis, dicens: Accipite et bibite ex co omnes; hic est enim calix sanguinis mei, novi et æterni testamenti, mysterium fidei, quod pro vobis et pro multis effundetur in remissionem peccatorum. Haec quotiescunque feceritis in mei memoriam facietis. Hujus verbi, per quod omnia facta sunt, virtute et effectu panem post consecrantis in hæc verba sacerdotis sacrationem, verum corpus Christi, et vinum eodem modo verum sanguinem esse credimus et confitemur. Quod si quis hoc qualiter fieri possit inquirat, non ei secundum naturæ ordinem, sed secundum Dei omnipotentiam respondemus: Et hoc et omnia quæcunque voluit fecit Deus in cœlo et in terra, in B mari et in omnibus abyssis. Neque enim qualiter secundum naturæ ordinem Verbum Deus, in principio apud Deum, de Spiritu sancto et Virgine concipi, et quomodo post resurrectionem verum corpus Domini Jesu ad discipulos clausis januis intromitti et palpari potuit, quælibet verborum affluentia disserere potest, et tamen secundum Dei omnipotentiam in veritate facta esse firmissime et fidelissime credi necessarium est. Si vero aliquis qui de hac re Patres doctoresque nostri senserint quidve scriptum liquerint a nobis requisierit, ad eorum libros, si ad hoc idoneus est, eum mittimus, ut quid ibi invenetit diligenter legat, pure intelligat, et quod accommodatius evangelice veritati senserit, cum gratiarum actione et studio fraternæ concordia sibi eligat. Porro nos non Patrum scripta contemnentes, sed nec illa qua Evangelium legentes (neque enim ipsi viventes et scribentes hoc voluerunt et in suis opusculis ne id fieret voluerunt) eorum sententiis, salva quæ eis debetur reverentia in tantæ rei disceptatione abstinemus, ne si Patrum sensa aut aliquo eventu depra

C

inquisita inconvenienter protulerimus, scandalum illud, quod tantopere fugimus, incurramus, et cum unus de pusillis Christi scandalizator mole asinaria ad collum suspendio et in profundum maris precipitio judicetur dignus, nos totius Ecclesiæ scandalum jure meritoque exhorrescimus, nec timere of hoc nos frustra periclitari dissimulamus, cum salu briter et cum quiete pacis Christianæ contenti vivere possimus sacrosanctorum illorum verborum Christi, quæ superius posita sunt, simplici compendio et sufficienti sanctæ fidei firmitate, quantum nos sentimus et multos nobis satis superiores viros sentire cognoscimus. Hoc consilio querimonia, quæ in præsentia Domini Geraldi, tunc legati apud Turonum, emersit, sedata est. Hoc consilio codem tumultus qui in audientia domini Eldebrarini in eadem civitate efferbuit sopitus est; hac veridica confessione exactioni principis hujus nostri, in capellula cujus in vestra epistola mentionem fecistis, satisfactum est, et rediviva pestis, que nescio quorum improbitate exagitata caput extulerat, domini Bisonticensis archiepiscopi et eiuditorum qui adfuerunt auctoritate calcata est. Ac nullam aliam de hac re disputationem vel controversiam, nec accusatores, nec defensores, nec testes, nec judices, nec causidicos, nec auditores, me quærere, procurare, congregare aliquando sciatis. Omnibus vero pro hac re, me volente, quod si parum est, quamvis parvipendatur, contradicente conventum publicum aggregare volentibus, consensum non tribuam, confluentibus humilitatis meæ personam subtraham, confligentibus audientiam, perseverantibus communionem, cst enim causa ter provinciæ nostræ judicio terminata, quarto sedis apostolica synodi sententia exstincta. Valete E. (1).

(1) Epistola illa docet omnino quam magna fuerit D ut statim docet auctor Galliæ Christianæ. An quod Eus bii fides, quam pia simplicitas, dum ex solis Christi verbis mordicus asserit in sacrosancta Eucharistia verum esse Christi corpus et sanguinem, dum ita intellectum suum captivat in obsequium sametissimæ illius fidei, ut de ea nec disputare, nec centroversiam movere, nec alibi quærere velit præferquam in verbis Christi. Et tantum abest ut Berengario adhæserit, quin potius eum fugerit nec volueit audire aut admittere ad congressum aut colloquium. Undenam igitur ea suspicio in nostrum hunc Brunonem? an quod Berengarium Turonibus evocatum statim elegerit archidiaconum? sed sanæ mentis erat eo tempore. An quod æmulos virtutibus onderet? nam et piissimus erat et doctissimus,

a Remensi concilio rediens (cui adfuit inter palmares) gloria vicerit invidiam? Hine forte quidam verberones in eum non satis bene animati inverecundo vultu sparserunt in vulgus Brunonem adhærere Berengario. Nec viderunt illud anathema: Homo quicunque fecerit superbiam in sacerdotem morietur (Deut. xvi), nec etiam illud: Cum Samuel sperneretur a Judæis, ait Dominus: Non te spreverunt-ed me (Reg. vin,-7). Unde et sacri canones non patiuntur episcopum á plebe aut vulgaribus hominibus argui aut accusari, ne temere macula ponatur in electo, can.. Non est 11, 9. 7. Ex quibus omnibus Brune ab ea suspicione vindicandus videtur.

GEBUINUS

LUGDUNENSIS ARCHIEPISCOPUS.

:(

NOTITIA HISTORICA.

(Ex Gallia Christiana, nov. edit., tom. IV.)

B

Gebuinus, qui et Gibuinus, imo et Geboinus dictus A est, ac successu temporis mutata prima nominis littera in J. ejusdem soni, Jebuinus appellatus est, ut videre est in antiquo Lugdunensium præsulum indice relato in antiquitatibus insula Barbara. Denique per apocopen unius littera Jubinus nuncupatus, ut videre est in Missalibus, Breviariisque ad usum Lugdunensis Ecclesiæ, ex hoc vero postremo nomine manavit Gallicum saint Jubin quo a vulgo designatur. Fuit Hugonis II comitis Divionens s filius, fuit et postea Lingonensis archidiaconus. Ejus ad episcopatum electionem sic refert Chronicon Virdunense In synodo Heduensi quam anno 1077 tenuit Hugo Diensis episcopus et legatus apostolicus, quinta dic, quia Lugdunensis sedes, Humberto Simoniaco expulso et in locis Jurensibus monacho facto, vacabat antistite, totius concilii assensu ele. ctus Gebuinus archidiaconus, vir morum probitate venustus. Id ægre tulit Lingonensis præsul, conquestus quod Patres dextrum sibi oculum eruissent, cui suum abstulissent archidiaconum, virum in ecclesiasticis et sæcularibus negotiis pernecessarium, in quo suum ipsius consilium, totiusque diocesis solatium residebat : sed prævaluit concors sententia concilii, quia sic erat præfinitum et placitum in oculis Domini. Nec mora, uno die, id est Dominico xv Kal. Octobr., Heduæ summa omnium exsultatione et tripudio a legato consecratus est. Nec id tantum, sed statim pallium pro eo postulavit Hugo, his verbis Summopere poscimus ut per dominum Va- C lentinum episcopum pallium nobis mittatis ad confirmandam ordinationem religiosissimi Lugdunensis Ecclesiæ archiepiscopi contra oblatrantes hæreticos, et de regis indignatione adversus ordinationem Dei carnaliter gloriantes; ipse enim postpositis omnibus commodis et periculis penuria atque itineris sanclitatis vestræ conspectui devotissime se præsentaret, si Ecclesia illi commissa tandiu languida et pastoris solatio destituta, quoquo modo absentiam ejus sine magno detrimento pati potuisset. Valentino episcopo præcipite..... quatenus circa festum sancti Joannis Baptiste, prout nos cum eo condiximus, ecclesia sua ad celebrandum officium illum accipiat, quia valde opportunus videtur ad oppu

gnandam provincialium arrogantiam. Nihil negavit pontifex, tot præclaris novi antistitis dotibus

commotus.

Anno 1078 memoratur in charta Widelini Forensis comitis Saviniacensi coenobio nonnulla concedentis; sic enim in ea temporis nota inscribitur :

Domino Henrico IV Augusto bellum cum Rodulpho rege gerente, sanctoque papa Hildebrando in apostolico solio residente, atque archiepiscopalu Lugdunensi sub regimine domini Gebuini quiescente domino etiam Dalmatio Saviniensis baculum tenente . . . . . mense Maio feria 2, et xv (die) anno Domini 1078, indict. I concurrente vi, epacta iv. › Eodem anno seu potius sequenti juxta hodiernum anni inchoandi modum, Petrus Albanensis episcopus, Romanæ Ecclesiæ cardinalis, et papæ legatus in partibus Burgundiae, episcopo Matisconensi Landrico, et Gebuino archiepiscopo Lugdunensi significat se ex parte domni papæ eos excommunicaturum, nisi a molestiis quas Cluniacensibus monachis inferunt, abstineant. Actum Ansæ apud S. Bernardum, VIII Februar., indict. 11. Circa hoc ipsum tempus Gebuinus videtur Romam cum nonnullis ex suis canonicis petiisse; id enim significat Gregorius epistola 36, lib. vi, ex qua patet tunc regularem, communem ac peculii expertem vitam duxisse cathedralis ecclesiae canonicos enim vero cum a Landrico Matisconensi episcopo, facto ad hanc causam pontificis cognitore anathemate perculsi fuissent, quia communia Ecclesiæ bona inter se partiti fuerant, ut privatim viverint; cumque nonnulli Romam profecti fuissent ut et absolutionem et bene dictionem impetrarent, hanc non tantum non concessit pontifex, imo apostolica auctoritate præcepit, ut qui sic acquisierant omnino dimitterent, volens ut nobilitatem, qua inter omnes Gallicanas Ecclesias Lugdunensis resplenduit in religionis exemplo, nune quoque vigilanter custodiat; ut et gloriam quam hactenus præ cæteris illis habuit in dignitate, nunc augere incipiat in forma religionis. An. 1680 ab Hugone abbate Cluniacensi rogatus favit electioni Walterii Cabilonensis episcopi; Ecclesia Saviniacensi dedit basilicam S. Maria de Jo.... apud Lugdunum in

curia S. Nicetii, ipro pontifice ibi jacente in ægritu- A chronicæ notæ corrumpi potuere; et corruptas dine. Certe calculo laboravit et acutos morbi illius paroxysmos tanta patientia pertulit, ut, in virtutis præmium illius curandi vim maximam habere præ. dicetur, et ca ratione a Lugdunensibus et finitimis invocetur. In veteri Lugdunensis Ecclesiæ Martyrologio vitæ ipsius terminus consignatur decimo octavo Aprilis. In Neerol. S. Benigni Divion. legitur : xv Kal. Mai depositio D. Gibuini archiep. Lugdun. Jacet in ecclesia S. Irenæi. Ejus tumulo superpositum est altare Deo sub ipsius nomine consecratum, et uti sanctus in sua Ecclesia coIitur.

reipsa fuisse inde patet, quod in chartis anni 1087, indictionem decimam altera, altera septimam cum eo anno conjungat. Inde iterum quod in prima dies assignetur sextus ante Nonas Februarii, qui talis nunquam exstitit hoc mense. Inde demum quod nec genuinum, nec intelligibile quod habet prima charta : Actum vi Februarii, sexto et decimo quinto. Aliunde vero, si quid in ejusmodi rebus historicis constare potest, Hugonem Gebuini locum ante annum 1087, ino et ante 1086 obtinuisse demonstratur. Argumenta referre necesse est; non quidem omnia sed præcipua.

Primum dicitur a S. Anselmo Lucensi episcopo, qui in epistola scripta Pontio, ex Casa Dei monacho, Babbati Fraxinensi, quam refert Mabillon, mentionem facit venerabilis Patris Hugonis Lugdunensis archiepiscopi, et ad cujus calcem jubet suo nomine salutari domnum Lugdunensem archiepiscopum. Cum ergo in ejusdem Anselmi Vita ab uno ex suæ ecclesiæ canonicis scripta, dicatur: Anno incarnationis Domini nostri J. C. 1086, episcopatus vero sui anno XIII, indict. Ix, obdormivit in Domino xv Kal. Aprilis; constat ante hunc annum Lugduni præsulem fuisse Hugonen. Secundum suppeditat Gregorius VII papa; sic enim epist. 19, lib. 1x, inscribit: Gregorius episcopus, servus servorum Dei, dilecto in Christo fratri H. . . . Lugdunensi archiepiscopo H.... Ille non potest alius esse ab Hugone Gebuini successore, tum quia H prima est illius nominis littera; tum quia is cui scribit, Romanæ sedis legatus erat, ut ex contecta patet, quam dignitatem nunquam habuit Gebuinus. Sed et epistola 32 ejusdem libri data est venerabili Lugdunensi archiepiscopo, ac simul sedis apostolicæ legato, ut cuilibet eam legenti palam est. Porro constat obiisse Gregorium papam anno 1085, die 25 Mali. Ergo jam antea Lugdunensem sedem occupabat Hugo.

[ocr errors]

Ad annum ejus obitus quod spectat, in antiquis monumentis non exprimitur. Dominus de Lamure ejus vitam ad annum usque 1087 exeuntem pro!endit, et protendendam probat ex veteri ms. cœnobii Saviniacensis, in quo veteres illius tabulæ continentur, et tres chartæ referuntur, in quibus Gebuini adhuc viventis mentio fit annis 1086 et 1087. Prima continetur codicis folio 123 sub hoc titulo: De ccclesia S. Mariæ de Diniciaco... et ecclesiam de Comiaco... nec non et capellam de Montelardo... Hoc donum laudavit archiepiscopus Gebuinus in choro Lugdunensis ecclesiæ, teste Landrico Matisconensi episcopo, Bladino decano, etc... Actum in capitulo Saviniacensi sexto nonas Februarii, sexto et decimo quinto, indict. nona, epacta tertia, cyclo decimo nono, regnante Henrico in Burgundia. Scripta manu Stephani vicecancellarii anno Dom. 1086 seeunda exstat codicis citati fol. 122 quo Agna cum filiis suis dat S. Martino Saviniensi pro filio suo Lenchone quem tradit ordini monastico in codem loco, dimidiam partem de ccclesia S. Joannis de Dnerna cum decimis et appendiciis suis. Actum pago Lugduni cœnobio Saviniaco, laudante archiepiscopo Gebuino, mense Junio, feria quarta, luna quinta, regnante Philippo in Francia, Henrico in Burgundia, anno incarn. Domini millesimo octogesimo septimo, ind. decim. Tertia jacet ibidem, eodemque fol. Ea S. Saviniensi Ecclesiæ. . . . . ubi D. Iterius secundus abbas præesse videtur, Ermengardis bona dat pro sua sepultura, ecclesiam S. Verani in Graziaco. Actum pago Lugdunensi, coœnobio Saviniacensi cum laude archiepiscopi Gebuini, D anno Domini incarnationis millesimo octogesimo septimo, indict. septima, mense Junio, feria quarta, Juna quinta, regnante Philippo rege in Francia, Henrico in Burgundia. Hæc quidem validissima videntur, imo indubia, si bene exscripsit D. de Lamure; si autographa sunt instrumenta quæ exhibet, non vero transsumpta. Hæreo tamen, imo in contrariam sententiam, vi veritatis abreptus ire cogor non esse autographa quæ refert instrumenta, vel inde probabilissimum sit quod cum innumeris aliis in uno eodemque codice continentur, quæ nisi ab uno eodemque exscriptore exarari nequaquam potuerunt. Atque adeo vel oscitantia vel inscitia amanuen:is error potuit irrepere; vel deluso exscriptoris aspectu

[ocr errors]

Tertium illudque invictum habemus ex Vita ejusdem Gregorii VII, ab auctore synchrono, Paulo scilicet Bernrediensi conscripta, in qua hæc leguntur: Rogatus (Gregorius papa in extremis positus) ut in tanta fidelium perturbatione sibi successorem designaret. . . . . . trium edidit optionem, videlicet Desiderii cardinalis et abbatis cœnobii Cassinensis, atque reverendissimorum episcoporum Ottonis Ostiensis, e! Hugonis Lugdunensis. Additurque: Verum quia... sua lustrans gubernacula procul aberat, suasit eligi vicinum Desiderium. Idem confirmatur ex Vita Desiderii, seu Victoris III, in qua hæc leguntur Anno Dom. incarnat. 1085, indiet. vi, Gregorius VII interrogatus ante diem tertium obitus sui ab episcopis et cardinalibus qui tunc una cum Desiderio præsentes erant, quid post suum obitum de Romanæ sedis ordinatione juberet, respondit u', si unquam aliquo modo possent, eumdem Deside rium ad hoc officium promoverent; si vero hunc nullatenus flectere ad ista valerent, aut archiepiscopum Lugdunensem Ugonem, aut Ottonem Ostiensem

aut Lucensem episcopum, quem prius ex his habere A landiani in append. ad diem 25 Maii tom. V ejusdem mensis part. 1, pag. 1951, aiunt eum obiisse 1082,16 Aprilis, vel, ut alii volunt, 17 Maii.

possent, in papam eligere post obitum suum quantocius festinarent. Hæc adeo clara sunt et expressa,

ut ab iis recedere vix possibile videatur. Hinc Bol

GEBUINI

LUGDUNENSIS ARCHIEPISCOPI

EPISTOLA

AD RODULPHUM TURONENSEM.

(Bibliotheca Patrum Lugdun., tom. XVI, pag. 768.)

G. Lugdunensis Ecclesiæ presbyter indignus exi- B nostri, et nos ex charitate vestri efficiamur ? Unde nio Patri et specialiter colendo † K. Turonicæ sedis archiepiscopo cum grege sibi commisso æternæ Leati udinis gloriam.

tanto magis ac magis vestra apud pium Redemptorem erit uberior, quanto magis humilitatem per quam cunctorum fratrum concordia, et sanctæ universæ Ecclesiæ unitas custoditur, retinere studueritis. De charitate igitur vestra, sicut revera de charissimo amico confidentes, aures pietatis vestræ fiducialiter pulsare non dubitamus, procul dubio credentes quod minime patiamini nos contristari, maxime in tali re, unde anima vestra multum poterit adjuvari. Est enim vobis abbatia quædam Sabiniacus nomine, locus ab antiquo nobilissimus, antiquam Deo gratias adhuc servans nobilitatem, qui suo jam diu est orbatus pastore, pro quo rogo ego, rogat Ecclesia Lugdunensis, pro quo huc ad

O quam bona et quam sublimis est humilitas, quæ potentes elatos de sede superbiæ dejicit, et pauperes humiles de stercore erigit (Psal. cx:1, 7)! Ipsius est enim tanta potestas, ut per ipsam de labore ad requiem, de morte ad vitam, de pœnis ad gloriam transire debeamus. Ipsa est per quam fortes deprimuntar, humiles exaltantus, humilitate profecto Deus super omnia manens de forti armato nobiliter triumphavit, et de mundo, quem captivum tenebat, exclusit humilitas Dei, propter quod exaltavit illum Deus, et dedit illi nomen, quod est super omne nomen (Philipp. 11, 9). › Hac itaque virtute C vos imploraturus venissem, nisi quod tot ac tantis vestram benignitatem plenam esse reperimus, cum sanctæ meæ Lugdunensi Ecclesiæ more prædeces sorum vestrorum tam humillima devotione, tam charitativa supplicatione humilitatis ac totius obedientiæ obsequium reddere non dedignamini. Unde quatenus penset magnitudo vestræ discretionis, cum quanta dulcedine, cum quanto charitatis fervore humilitatem vestram diligamus, certi quod nos a vobis diligi scimus: quia Scriptura dicit : Amat anima amantem se. Præterea sciat dilectio vestra quod cum tanta dulcedine vos amamus, ut si vestra postularet necessitas, qua dilectione Apostolus pro Galatis oculos dare profitetur, eadem nos oculos nostros pro vobis eruere, et pro vobis dare nou dubitaremus. Nam ubi humilitatem matri vestræ ostenditis, quid aliud hoc faciendo agitur, nisi ut vos ex debito

D

infirmitatibus premor, ut non dicam me ad vos ire, sed respirare vix licet. Nunc igitur, quia præsentia corporali vobiscum esse nequeo, Spiritu autem vobiscum semper manco, deprecor ut in uno spiritu congregati domnum † B., Majoris monasterii abbatem, cum multa dulcedine ex nostra parte et vestra, monendo, deprecando exoretis, quatenus mihi suo dilecto, et desolatis fratribus misericordiam suam poscentibus, consulere non differat. Mittat Patrem, mittat pastorem, qui cum tanta cautela gregem suum custodiat, ne antiquo hosti ex aliqua parte aditus pateat, per quem ad ipsum gregem unquam irrumpere valeat. Valete. Omnipotens Deus vitam vestram per multorum annorum curricula extendat, et post longa tempora in cœlestis vos patriæ mensa suscipiat. Item valete, mandatis insistite.

ANNO DOMINI MLXXXII.

GALTERIUS

COGNOMENTO SAVEYR MELDENSIS EPISCOPUS.

NOTITIA HISTORICA.

(Ex Gallia christiana, nov. edit., tom. VIII; pag. 1608)

Galterius, dictus Saveyr, id est Sapiens, quod A Philippi regis anno 1071 in concilio Senonensi con

firmantis donatam ecclesiam Sancti Andreæ ab Hugone Trecensi ascetis Cellensibus, codemque anno præcepto Burchardi, Corbeliensis comitis, pro ecclesia S. Exuperii. Inter concilii Parisiensis, anno 1071 habiti, Patres annumeratus subscripsit diplomati Philippi regis omnia bona Ecclesiæ Compendiensis confirmantis. Concilio Senonensi adfuit anno 1080, codemique Meldensi, in quo S. Arnulfus creatus es Suessionensis episcopus, amoto Ursione, et Lambertus Morinensis excommunicatus. Terram Morissarti Gauterio abbati et monachis Pontisare.sibus circa id tempus approbavit. Subscripsit judicio a Philippo rege lato apud Pisciacum die 6 Januarii anuo 1082 in gratiam monachorum Sancti Gerizani B adversus Hugonem militem, cognomento Stavellum. Sigillum quoque apposuit suam charte Richeris archiepiscopi Senonensis ecclesiam Sancti Baldi monasterio Sancti Remigii ejusdem urbis concedentis anno xx Philippi regis. Galterii obitus notatur XIV Kalendas Novembris anni 1082 in Chronico S. Petri Vivi. In Necrologio Meldensi commemoratur hoc modo: Ix Kalendas Novembris obiit Galerius Saveyr, Meldensis episcopus, qui dedit ecclesiæ B. Stephani ecclesiam S. Martini. Fulcoius habet diem 20 Octobris in hocce epitaphio, ubi sepultum dicit in ecclesia Majori, quam de novo construxerat : Hic pius antistes situs est Gallerus, honesta

di posuerat Bernerus prædecessor, at morte præ-
Ventus adimplere nequiverat, fratribus cœnobii
Lacellensis duo altaria donavit in villis Lacella et
Vaira v Kalendas Aprilis 1045, Henrici regis anno
XVI, cujus placito pro monachis S. Medardi adver-
sus Robertum Cociacensem subscripsit anno 1047,
ejusdemque diplomatibus pro cella sancti Aigulli
cenobio Sancti Petri Trecensis unienda, et pro ca-
nonicis Carnotensibus anno 1048. Eodem anno asti-
tit concilio Silvanectensi, ubi restitutum et confir-
matum Sancto Medardo Castellum de Vico. Ab
Henrico rege cum Wascelino de Chalinaco missus
fuit anno 1050 in Russiam, ut Annam, regis Geri-
selonis filiam, peteret in uxorem Henrici ipsius
post prioris obitum, quod Russia rex gratanter
accepit. Detectioni corporum sanctorum martyrum
Dionysii et sociorum ejus in æde Saudionysiana ad-
fuit anno 1053. Sacro Philippi I regis anno 1059
interfuit, eodemque 'synodo Romanæ, ubi definita
querela monachorum Sancti Albini adversus Vindo-
cinenses, uno ex arbitris Galterio. Subscripsit di-
plomati Henrici I regis pro restauratione Sancti
Martini a Campis anno 1060. Memoratur in præceptis
Philippi regis an. 1064 pro monachis Sancti Petri
Senonensis, et 1066 pro cœnobio Sancti Nicasii.
Interfuit dedicationi ecclesie Sancti Martini Cam-
pensis, et subscripsit diplomati Philippi regis pro ea-
dem ecclesia anno 1067; eodemque anno litteris
ejusdem Villani de la Chapelaude S. Dionysio dona- C
tam confirmantis. In concilio Burdegalensi anno
1063 lectæ sunt ejus litteræ quibus testabatur cau-
sam de cella Credonensi in synodo Romana secun-
dam Vendocinenses adversus monachos Sancti Albini
a Nicolao papa fuisse definitam. Dedicationi Sancti
Quintini Bellovacensis astitit anno 1069. Subscripsit
instrumento Gaufridi Parisiensis episcopi pro mo-
nachis S. Germani a Pratis anno 1070; diplomati

Cui domus hæc mater sponsaque salva fuit.
Quam ne pœniteat te clarum vota secundum

Rem pretiumque tulit glorificata viro.
Cum sit iners, inculta simul, cum nuda venusta,
Erigit hanc quantum corpore, mente potest.
Hanc novat, hanc ornat, cultuque reformat et arte,
Hanc facit ecclesiam, diruta facta prius,
Octobris bis dena dies fuit exitus ejus :

Mesta dies, qualis non fuit ente suis.

« VorigeDoorgaan »