sione se subtrahat, aut ad sedem apostolicam vel ad nostram præsentiam nobis satisfacturus occurral. Agat in his sanctimonia tua sicut illam agere decet, ut et nos Deo laudes et tibi gratias referamus. Data XVI Kalend. Julias, indict. XII. CCXXXVI. AD MICHAELEM REGEM BULGARORUM. (An:o 879.) De legatione ac muneribus missis gratias agit: dolet eum defecisse ab Ecclesia Romana, ad quam monet ut revertatur; ostendit Græcos Bulgarorum diœcesim, cum sit Romani pontificis, contra canones detinere. Dilecto ac spiritali filio MICHAELI glorioso regi Bulgarorum. S. Petri ac nostram habentes, a malis omnibus A cando suspende, quousque dum aut ab ipsa invaliberi, et bonis universis repleti, et hic in præsenti seculo gaudeatis, et in futuro cum Domino sine fine procul dubio exsultetis. Porro si aliquid de parte Græcorum vel Sclavorum super vestra ad nos reversione vel consecratione aut de pallii perceptione dubitatis, scitote pro certo quoniam nos secundum sanctorum Patrum decessorumque nostrorum pontificum statuta vos adjuvare auctoritate curabimus. Quod si forte hanc nostram apostolicam admonitionem, imo canonicam præceptionem, pro nihilo ducentes, ad sedem apostolicam Romanæ Ecclesize redire, et inde secundum antiquam normam, consecrationem episcopalem sacrumque pallium recipere contempseritis, omni ecclesiastica vos communione scitote penitus excommunicandos. Interim tamen auctoritate Dei et sancti Petri vobis præcipimus ut non habeatis licentiam aliunde consecrationem palliumque recipere. Nam si feceritis, quasi transgressores et inobedientes vos sine dubio judicabimus. Hanc autem nostri apostolatus epistolam fraternitati vestræ per hunc præsentem Joannem venerabilem presbyterum, fidelem familiarem nostrum, direximus, cui scilicet aliqua injunximus vobis verbo tenus referenda, et ideo illi omnia quæ de parte nostra dixerit vobis, credere nullatenus dubitetis. Ipsamque epistolam, ut ad omnium vestrum notitiam ferant, bulla nostra jussimus in calce signari. Data x die mensis Junii, indictione XII. CCXXXV. AD TRES ARCHIEPISCOPOS. (Anuo 879.) U! Nemausensem episcopum a monasterii cujusdam iniqua invasione removeant, et si non paruerit, excommunicent. ROSTAGNO archiepiscopo Arelatensi, SIGIBODO archiepiscopo Narbonensi, ROTBERTO archiepiscopo Aquensi, a paribus. Veracium relatione comperimus Gibertum Nemausensem venerabilem episcopum, quod quoddam monasterium nostrum, quod super eumdem episcopum acquisivimus, ipse Gibertus temere invaserit, o!nesque res ipsius monasterii per suos homines distribuerit, et illius monachos inde contra sacras regulas omnino expulerit. Quod tantum nobis displicuit, quantum sicut ipse nobiscum advertis, calcata reverentia venerandorum canonum, contra privilegium apostolicæ sedis eum fecisse non ambigis. Quapropter fraternitati tua dirigimus ut vice nostra cum confratribus et coepiscopis nostris junctus, eumdem Nemausensem episcopum ad commune colloquium convocetis, et ex auctoritate nostra conveniatis, ut ab omni invasione ipsius monasterii tam se quam suos removeat, et ulterius nec res ejus nec monachos illic Domino famulantes molestare præsumat. Quod si ipse surda aure, quod absit, per vos monita nostra audierit, tune ex auctoritate B. Petri apostoli cui idem monasterium pertinet, simul et nostra, illum a ministerio sacerdotali excommuni B Maltas regiæ excellentiæ vestræ gratias agimus, quia sicut charissimus filius divino repletus amore paternitatem nostram per Functicum eximiura fidelem vestrum visitare missisque donis honorare curasti, per quem tuæ salutis incolumitatem omniumque fidelium tuorum audientes prosperitatem, valde sumus gavisi. Nos autem et nostris assiduis precibus ante sacratissimum B. Petri apostolorum principis corpus astantes, et te et omnes principes tuos omnemque populum tuum Jesu Christo Domino semper commendare studemus, et benedicimus tibi, et omni populo tuo, omnique regno tuo, ut et a visibilibus et invisibilibus hostibus liberatus, Deique auxilio adjutus, inimicorum tuorum semper victor existas, et ad palmam supernæ vocationis gloriosus C pertingas. Ut ipse qui gratiæ suæ largitate et regnum tibi terrenum concessit, et illuminando oculos mentis tuæ viam veritatis ostendit, et de tenebris ad veram lucem perduxit, usque ad finem in eadem sancta fide et bonis operibus perseverantes saivos et incolumes diguetur perducere, ut post finem præsentis vitæ, per intercessiones sanctorum apostolorum Petri et Pauli, regnum valeas cœleste percipere; in quo illa omnia bona, quæ oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascenderunt, cum sanctis omnibus simul accipias, quæ diligentibus se ab origine mundi præparavit omnipotens Dominus (I Cor. 11). Sed non modica nos tristitia, o fili charissime, replevisti, quia sedem beati Petri, cœlestis regni clavigeri, qui tibi in manifesta visione apparuit et opportunum auxilium præbuit, reliquisti, cum ipsa sedes caput et magistra sit omnium Ecclesiarum Dei, ad cujus auctorem beatum Petrum a Domino dictum est: Pasce oves meas (Joan. xx1), et cui traditæ sunt claves regni cœlorum, ut que cunque ligaverit super terram, ligata maneant et in cœlis; et quæcunque solverit super terram, sint soluta et in cœlis (Matth. xvi). Revertere jam, fili amantissime, ad sanctam matrem tuam Romanam Ecclesiam, quæ te religioso utero genuit, et per quam totius religionis et justitiæ formam, sancto prædecessore nostro Nicolao præsule mittente, suscepisti; et quæ omnium gentium retinet principatum, et ad quam totius mundi, quasi ad unam ma D trem et unum caput, conveniunt nationes. Noli A nuntiare aut prædicate præsumpserit, zelo Dei acamplius deserere matrem tuam, quia illa tui non obliviscitur; quin potius quasi unicum diligit, et semper memoriam tui coram Domino facit. Non enim licitum fuit Græcis alterius parochiam usurpare, sanctis hoc Patribus apertissime prohibentibus. Et idcirco ipsi contra canones Spiritu Dei conditos et totius mundi reverentia consecratos nostras retinent dioceses. Quos si pro tuo nobis non esset amore, jam per apostolicam sententiam inde compelleremus exire. Data ut supra. CCXXXVII. AD ANASTASIUM ABBATEM. (Anno 879.)! Præcipit ut cellulam Gauderico episcopo reddat. Monemus religionem tuam et expresse præcipimus ut, omni remota occasione et dilationis inventione, cellulam S. Valentini in Sabinis positam, quam a Gauderico venerabili episcopo abstulisti, ei continuo reddas, usque in nostram præsentiam, ut nec suum laborem perdat, nec pro eo quod ex hinc nos addit, sibi obesse, quin potius prodesse cognoscat: quod etiam tibi faciendum per præsentem cubicularium nostrum mandamus, ut aliter nullo modo facias; cum autem te nobis exhibueris, si merito sua negligentia fortasse ipsam cellulam amisit, nos eum contra justitiam defendere nolumus; sicut nec illum innocentem perpeti damna permittimus. Data ut supra. CCXXXVII. AD TUVENTARUM DE MARAUNA. (Anno 879.) Hortatur ut, omnem falsam doctrinam rejiciens, in Romanæ Ecclesiæ fide maneat: miratur Methodium aliter quam fuerat professus docere, et propterea a se vocatum fuisse significat. TUVENTARO DE MARAUNA. Scire volumus, quia nos qui per Dei gratiam B. Petri apostolorum principis vicem tenemus, pio amore vos quasi charissimos filios amplectimur et paterna dilectione amamus, nostrisque assiduis precibus vos omnes Jesu Christo Domino commendamus, orantes semper pro vobis, ut Deus omnipotens, qui corda vestra illuminavit et ad viam veritatis perduxit, in bonis operibus confirmet et usque ad finem in recta fide bonaque actione decoratos vos atque incolumis dignetur perducere. Quod autem, sicut Joanne presbytero vestro, quem nobis misistis, referente didicimus, in recta fide dubitetis, monemus dilectionem vestram ut sic teneatis, sic cre latis, sicut sancta Romana Ecclesia ab ipso apostolorum principe didicit, tenuit et usque in finem sæculi tenebit, atque per totum mundum quotidie sanctæ fidei verba rectæque prædicationis semina mittit, et sicut antecessores nostros, sanctos videlicet sedis apostolicæ præsules, parentes vestros ab initio docuisse cognoscitis. Si autem aliquis vobis vel episcopus vester vel quilibet sacerdos aliter an B censi omnes uno animo unaque voluntate doctrinam falsam abjicite, stantes et tenentes traditionem sedis apostolicæ. Quia vero audivimus quia Methodius vester archiepiscopus ab antecessore nostro, Adriano scilicet papa, ordinatus, vobisque directus, aliter doceat quam coram sede apostolica se credere verbis et litteris professus est, valde miramur; tamen propter hoc direximus illi ut absque omni occasione ad nos venire procuret, quatenus ex ore ejus audiamus utrum sic teneat et credat sicut pro misit, aut non. Data ut supra. CCXXXIX. AR METHODIUM ARCHIEPISCOPUM PANNONIENSEM. (Anno 879.) Præcipit ut ad se veniat, ut de ejus doctrina cognoscere possit. Missas Sclavonica lingua celebrari prohibet. Reverendissimo METHODIO archiepiscopo Pannoniensis Ecclesiæ. ut Prædicationis tue doctrinis populum Domini tibi, quasi spiritali pastori, commissum salvare instruereque cum debeas, audivimus quod non ea quæ sancta Romana Ecclesia ab ipso apostolorum principe didicit et quotidie prædicat, tu docendo doceas, et ipsum populum in errorem mittas. Unde his apostolatus nostri litteris tibi jubemus ut, omni occasione postposita, ad nos de præsenti venire procures, ut ex ore tuo audiamus et cognoscamus utrum sic teneas et sic prædices sicut verbis et litteris te sanctæ C Romanæ Ecclesie credere promisisti, aut non, veraciter cognoscamus doctrinam tuam. Audimus etiam quod missas cantes in barbara, hoc est, in Sclavina lingua; unde jam litteris nostris per PauJum episcopum Anconitanum tibi directis prohibuimus ne in ea lingua sacra missarum solemnia celebrares, sed vel in Latina, vel in Græca lingua, sicut Ecclesia Dei toto terrarum orbe diffusa et in omnibus gentibus dilatata cantat. Prædicare vero aut sermonem in populo facere tibi licet, quoniam Psalmista omnes admonet Dominum gentes laudare (Psal. cxvi), et Apostolus: Omnis, inquit, lingua confiteatur, quia Dominus Jesus in gloria est Dei Patris (Philip. 11). Data ut supra. tisfaciant, tunc post veram satisfactionem ab omni cum excommunicationis nexu procul dubio absolvemus, et quasi fratrem et comministrum in nostre communionis consortio incunctanter habebimus. E! ideo pro prædicta annua commemoratione ipsius domini et senioris vestri ne turbemini quod modo vos pro absolutione præfati archiepiscopi non audivimus, nam in eodem die quo ipse de sæculo migravit, pro animæ illius requie sempiterna sacrificium erimus Domino oblaturi; etiam et pro anima Supponis, fraterna moti compassione, omnipotentem Dominum deprecamur ut suorum absolutionem valeat percipere delictorum. e latere nostro ad te directos non suscipiens, præfo- A ctæ synodo de his quæ illi objecta sunt, idonee saribus portae diu tibi nostræ commonitionis verba facientes, quatenus nobis, aut per te, aut per legatum fuum, tuam more prædecessorum tuorum condignam obedientiam exhibere debuisses, irreverenter stare fecisti, nullamque illis reverentiam vel auditum accommodare dignatus, sed sicut aspis surda contra charitatis affectum viscera cordis et aures valide obturasti. Pro quibus et his similibus te tandiu communione privavimus missarumque celebratione, donec nobis occurreres, et aut per te aut per vicarium tuum cuneta errata corrigeres, et sic te demum personaliter in nostrum consortium admitteremus. Sed in despectum et injuriam paternorum Canonum excommunicatus a nobis, sacrum ministerium agere missamque celebrare præsumpsisti; de B quo sollicite voluimus parcere tuæ senectuti perquirentes; sed adeo verum esse deprehendimus ut præsentium videtur, videlicet presbyter lator non fuerit ausus coram collegio coepiscoporum pro vobis hoc satisfacere. Quapropter quia, Domino auxiliante, secundum statuta canonum circa autumni tempus synodum sumus celebraturi, ad quam te volumus, omni occasione postposita, sine mora venire aut legatos dirigere, et dum, Christo opitulante, perpetrata transgressionis purgaveris, te in communionem omnimo is recipiemus. Data ut supra. a CCXLI. AD ANGELBERGAM AUGUSTAM. (Anno 879.) Significat se modo absolvere nolle Anspertum archi- a Legendum videtur, præsentium videlicet presbyfer latör, subintellige fitterarum, et verbo videtür CCXLII. AD LUDOVICUM REGEM. (Anno 879.) Gratias agit de propensa voluntate erga Romanam Ecclesiam hortatur ut ad eam a paganorum incursionibus defendendam veniat, eique tacite imperium pollicetur. Dilecto ac spirituali filio LUDOVICO glorioso regi. Vestræ regiæ serenitatis mellifluis relectis apicibus, quos per Astaldum insignem comitem vestrum nobis mandastis, quantam devotionem ac sincerissimam voluntatem exaltandi et defendendi Ecclesiam Dei, more videlicet parentum ves rorum gloriosissimorum imperatorum habeatis, luce clarius novimus. Unde valde gavisi existentes, maximas excellentiæ vestræ agimus gratis, quia nobis inter tot angu C stias et persecutiones, quas a paganis assidue supra modum patimur, vestræ invictæ potentiæ auxilium defensionisque solatium pia duntaxat animi devotione conferre omnimodis cupiatis. Ideo, fili charissime, nostræ apostolicæ admonitioni aurem clementiæ vestræ ut accommodetis obnixe precamur, ut citius nobis vestro potenti brachio subvenire studeatis, quatenus sanctam Dei Ecclesiam, in magna nune fluctuatione positam, ad portum salutis et tranquillitatis efficaciter perducatis, et terram perditam per vos, Deo propitio, ad pristinam revocetis incolumitatem, ut ex hoc et apud omnipotentem Dominum dignam valeatis mercedem recipere, et in præsenti sæculo laudabile nomen omnimodo acquiratis. Quapropter scitote pro certo quia nullus parentum vestrorum tantam gloriam et exaltationem a præcessoribus nostris percepit, quantam nos vobis, si veneritis, totis multipliciter viribus desideramus impendere. Perro de hoc quod mandastis, ut pro eventu regni Ludovici piæ memoriæ nepotis vestri præpediti existatis, pro multo quod circa vos videndi desiderium habemus turbati manemus; sed vestra fisi benignitate petimus ut, omni cura remota, pro amore Dei et sanctorum apostolorum Petri et Pauli, nostræ petitionis sollicitudinem pio pectore vestro alacriter assumatis, ut sicut sedes apostolica, quæ caput est omnium Ecclesiarum Dei, vos magno desiderio quasi D expuncto, quod natum est ex repetitione sequentis adverbii, videlicet. HARD. C ces congrua ratione admittentes, quia Ignatium piæ memoriæ patriarcham de præsenti vita jam migrasse cognoscimus, temporis ratione perspecta, hoc modo decernimus ad veniam pertinere quod nuper de ipso Photio, licet ipse absque consultu sedis nostræ officium sibi interdictum usurpaverit d, gestum constat fuisse. unicum et charissimum filium præstolatur, vestra A loque commotam. Nos itaque, serenitatis vestræ prespeciali visione celeriter perfruatur; quoniam si, Deo favente, Romanum sumpseritis imperium, omnia vobis regna subjecta existent. Nam si pleniter sciretis quanta nos undique mala, quæ pro multitudine scribere nequivimus, opprimunt et affligunt, tantum in vestra cognoscimus sapientia quod per vestram magnitudinem jam maneremus defensi. Deus te incolumem custodiat, charissime fili. Data ut supra. CCXLIII. AD BASILIUM, CONSTANTINUM ET ALEXANDRUM IMPE RATORES. (Anno 879.) Imperatorum precibus commotus, ut pax sit Ecclesiæ a Inter claras sapientiæ mansuetudinis vestræ laudes, o Christianissimi principes, aliquod cum puriore luce summæ devotionis lumen longe lateque resplendet, quod amore fidei, quod charitatis studio, disciplinis ecclesiasticis edocti, Romance sedi reverentiam more prædecessorum vestrorum piissimorum imperatorum conservatis, et ejus cuncta subjicitis auctoritati ad cujus auctorem, hoc est apostolorum omnium principem, Domino loquente, præceptum est: Pasce oves meas (Joan. xx1). Quam esse vere omnium Ecclesiarum Dei caput et beatorum Patrum præcipuæ regulæ, et orthodoxorum principum statuta declarant, et pictatis vestræ reverendissimi apices attestantur. Nihil est enim quod lumine clariore præfulgeat, quam pia devotio et recta fides in principe. Et quia pontificii nostri reverentiam hoc ardore mentis, hoc religionis studio luculenter vestris mellifluis litteris exoratis, id nos ratione seu temporis necessitate inspecta, cum sedis apostolicæ nobis commissæ consensu et voluntate perficere jure apostolico decet. Igitur petistis a nobis quatenus, sede apostolica su pandente viscera pietatis, Photium reverendissimum in patriarchatus honore, in summi sacerdotii dignitate et in ecclesiastici collegii societate reciperemus, nostræque communionis participem faceremus, ne Ecclesiam Dei, tanto jam tempore perturbatam, pateremur amplius manere divisam scanda a Hæc epistola a Photio est corrupta, locis infra designatis. Vide notam Sev. Bin. ad calcem epistoke. bista de auctoritate Romanæ Ecclesiæ Photius in sua translatione non posuit. Nomen Ignatii sustulit Photius, alia attexens. d Mutavit hæc in contrarium sensum Photius, ut Nos statutis apostolicis non præjudicantes, nec beatorum Patrum regulas resolventes, quin potius multiplicibus earum auctoritatibus freti, qui Nicæni concilii capitulo secundo apertissime dicunt: Quoniam plura aut per necessitatem, aut alias cogentibus hominibus, adversus ecclesiasticam facta sunt regulam. Hinc et Gelasius papa dicit, quod ubi nulla perurget necessitas, constituta Patrum inviolata serventure. Et sanctus Leo eodem spiritu præcipit omittendum esse et inculpabile judicandum quod necessitas intulit. Inde et Felix præsul, decessor noster, in sua decretali epistola voce consona dicit, aliter tractandam esse necessitatis rationem et aliter voluntatis. Inde etiam sanctum concilium apud Africam gestum capitulo tricesimo quinto jubet ut clerici Donatistarum in Ecclesia, propter Ecclesiæ pacem et utilitatem, si correcto concilio ad catholicam unitatem transire voluerint, si hoc paci Christianæ prodesse visum fuerit, in suis honoribus suscipiantur, non ut concilium quod in transmarinis partibus de hac re factum est, dissolvatur, in quo videlicet concilio statutum est ut ordinati in parte Donati, si ad catholicam partem transire voluerint, C non suscipiantur in honoribus suis. De hoc etiam beatus papa Innocentius dicit capitulo quinquagesimo quinto (epist. 27), quod ii qui a Bonoso hæretico or dinati sunt, propterea sint recepti, ne scandalum remaneret Ecclesiæ. D Nunc itaque aliis patriarchis, Alexandrino videlicet et Antiocheno et Jerosolymitano, atque omnibus archiepiscopis, metropolitis, episcopis et sacerdotibus, cunctoque clero Constantinopolitana sedis, qui de ordinatione beatæ memoriæ Methodii et Ignatii reverendissimorum patriarcharum existunt, una voluntate, parique voto consentientibus, eumdeni Photium satisfaciendo f, misericordiam coram syRodo secundum consuetudinem postulantem, in vera dilectione fratrem, in pontificali officio commini strum (atque coram synodo misericordiam quæ rendo) in pastorali magisterio consacerdotem, pro Ecclesiæ Dei pace et utilitate, amodo, Christo favente, recipimus et habemus. Quia et vos Christianissimi imperatores Augusti, qui sanctæ reipublicæ clementissimo affectu gubernatis imperium, pro Christo fungi legatione videmini (11 Cor. v), dum pro pace rogatis Ecclesiæ, et nos quibus, secundum Apostolum omnium Ecclesia vim passum se recepisse hane sedem ab imperatoribus dicat. e Gelasius, ep. 6: Necessitatis tempore locum habet dispensatio. f Omnia ista delevit Photius, de yenia coram synodo petenda. ritur in corpore, non sit in capite; et inde fiet ut omnis ecclesiastica disciplina resolvatur, omnis ordo turbetur. Et ideo hoc quod nos modo pro ecclesiastica unitate et pace quam Christus Dominus noster nobis dedit habendam utcunque patimur esse veniale, inultum postmodum esse non poterit a. rum Dei sollicitudo incumbit (II Cor. x1), contro- A familia Domini status et ordo nutabit, si quod requiversiam aliquam in Ecclesia Dei amplius remanere nolentes, hunc ipsum patriarcham cum omnibus sive episcopis, sive presbyteris, seu cæteris clericis et omnibus laicis, in quos judicii fuerat censura prolata, ab omni ecclesiasticæ sanctionis vinculo absolvimus, sanctæque Constantinopolitanae Ecclesiæ judicamus recipere sedem, Dominicique gregis esse pastorem, illa scilicet potestate fulti, quam Ecclesia toto orbe diffusa credit nobis in ipso apostolorum principe a Christo Deo nostro esse concessam, eodem Salvatore beatum Petrum apostolum præ cœæteris specialiter delegante: Tibi dabo claves regni cœlorum, et quæcunque ligaveris super terram, erunt ligata et in cœlis; et quæcunqe solveris super terram, erunt soluta et in cœlis (Matth. xvi). Sicut enim ex his verbis nihil constat exceptum, sic per apostolicæ dispensationis officium et totum possumus procul dubio generaliter alligare, et totum consequenter absolvere, præcipue cum ex hoc magis præberi cunctis oporteat apostolicæ miserationis exemplum. Nam et legati sedis apostolicæ ab antecessore nostro, Adriano videlicet almifico præsule, Constantinopolim directi, synodo ibidem peractæ usque ad voluntatem sui pontificis vigilanti studio subscripserunt........ nec ab apostolico manere: quia sedes beati Petri cœlestis regni clavigeri potestatem habet, ligata quælibet pontificum congrua æstimatione absolvere. Quippe cum constet multos jam patriarchas, hoc est Athanasium et Cyrillum Alexandrinos, Flavianum et Joannem Constantinopolitanos, et Polychronium Jerosolymitanum synodice damnatos per apostolica sedis postmodum absolutionem restitutos incunctanter fuisse. Eo tamen tenore ista statuentes, apostolica duntaxat auctoritate et sanctorum Patrum venerabilibus institutis decernimus ut post hujus patriarchæ obitum, nullas de laicis vel curialibus in patriarchatus eligatur vel consecretur honore, nisi de cardinalibus presbyteris et diaconibus Constantinopolitanae sedis, secundum sacros canones Spiritu Dei conditos et totius mundi reverentia consecratos; quia nec præpropere contra canones ecclesiasticos, decretaque majorum cito quilibet lector, cito acolythus, cito diaconus, cito sacerdos vel episcopus fiat, qui in minoribus officiis sic diu perdurent, et vita eorum pariter et obsequium comprobetur, ut per tempora a majoribus instituta, comprobatis prius moribus, et bonæ vitæ meritis refulgentibus, ad summum sacerdotium postmodum veniat. Quoniam non est subito præripiendum vel usurpandum, quod vita diu probata meretur accipere. Nam si in quibuslibet Ecclesiæ gradibus providenter curandum est ut in Domini domo nihil sit inordinatum, quanto magis elaborandum est ut in electione ejus qui supra omnes gradus constituitur, non erretur? Nam totius a Hic deest periodus, quam ex editione Romana suppleo: Si quispiam id quod omnino interdicimus usurparit; quia remissio peccati non dat licentium Hoc etiam modo ista, excellentiæ vestræ precibus moti, fieri jubemus, si ipse patriarcha Bulgarorum diœcesin, quam piæ memoriæ Nicolaus præcessor noster, Michaele ipsorum rege petente, apostolicis doctrinis docuit, et per venerabiles episcopos suos lavit unda baptismatis, omnique ecclesiastica regula et disciplina prout oportebat instruxit, amodo suo juri vindicare vel remittere nullo modo præsumpseBrit, nec aliquam cujuscunque honoris ibidem ordinationem fecerit..... ibidem sunt illicite ordinati episcopi vel sacerdotes..... archiepiscopo, vel episcopis qui ibidem videntur existere....... sacrum pallium quo inter sacra missarum solemnia uti pontificibus solitum est, ipse patriarcha mittere presumpserit. C D Porro pro tantis perturbationibus, quibus Ecclesia vestra longo jam tempore manet turbata, vestræ Augustali pietati, obnixe suggerimus ut Constantinopolitanum patriarcham digno honore venerantes, quasi patrem spiritalem, et utpote inter vos et Deum mediatorem præcipuum, divina vobis, per quæ ad regnum perveniatis æternum, sedule annuntiantem, pio semper affectu colatis, et ut condecet, in omnibus honoretis; quia pro temporali, quem illi exhibetis, honore, vos et hic temporalem honorificentiam habebitis, et in æternum multiplicem procul dubio recipietis, ab illo nempe qui glorificantes se glorificare testatur (1 Reg. 1). Nec eorum verba falso prolata, qui scandalorum zizania super conspicuam segetem Domini seminare non cessant, vestra imperialis dignetur audire majestas, nec pro talium susurrationibus hominum, qui semper student scindere unitatem Dei, vestem Domini, Ecclesiam Christi, quique linguis suis semper dolose agere non cessant, venenum aspidum portantes sub labiis suis (Psal. XI), animum clementiæ vestræ adversus eum aliquatenus commoveatis, et summum sacerdotem vestrum Dei providentia in Ecclesiæ Christi regimine constitutum sic facile exhonoretis, quod nimirum sancto vestro imperio valde inhonestum et indecens esse videatur. Præterea mandamus etiam, ut omnes episcopos et sacerdotes, seu cujuscunque ordinis clericos, qui de consecratione Ignatii bon memorie patriarchae consistunt, sive in ipsa regia urbe manentes, sive alicubi extra, longe seu prope retrasos, clementi animo ad gremium et unitatem sanctæ Ecclesiæ revocetis, et ulnis extensis paterno affectu recipiatis el amplectamini, propriasque unicuique illorum jubeatis reddere sedes; ut sicut una est fides, unum in nobis baptisma, et omnes unum sumus in Christo, iterum delinquendi; nec quod potuit aliqua ratiove semel concedi, fas erit amplius impune committi. Hoc e:iam, |