memoria ei apostolorum, ut condecet, expletis offi- A quam gaudendum sit quoniam eumdem, post felicis ciis persalutationis edicant. Ideoque rogamus ut aditu eis annitentibus vobis concesso, talem illis industrium virum [deest tradatis aut quid simile] qui eos usque ad prædictum principem salvos ducat alque reducat, facta in scriptis de ea minime iterum usurpanda professione. Optamus vos per multos annos in Christo bene valere, et de barbaricis jugiter hostibus triumphare, spiritualis et desiderabilis et Christianissime fili semper Auguste. Data indictione XI. CXIV. AD EUMDEM. (Anno 878.) Ut legatis a se missis fidem adhibeat, et opem Romanæ Ecclesiæ ferat. Dilecto filio semper in Domino triumphanti BASILIO piissimo imperatori Augusto. cursum operis, inter angelorum cœtum paradisi susceperint præmia vitæ perennis, flendum nihilominus convenit quod tantum adjutorem Ecclesiarum Domini diffusarum in orbe præsentia corporali, heu, proh dolor! amiserimus. Præsertim cum hoc in tempore sancta Romana Ecclesia, mater omnium, quæ meæ mediocritati commissa est, Jesu æterni dispositione consilii, in quo ut cum Apostolo pace quorumcunque dixerim, fines sæculorum devenerunt (1 Cor. x), in tot persecutionibus atque adversitatibus diu lacessita, domesticorum debacchatione fatigetur, ut cogar cum Propheta erumpens exclamare : Veni in altitudinem maris, et tempestas demersit me (Psal. LXIX); et rursus: Domine, libera animam B meam a labiis iniquis et a lingua dolosa (Psal. cx). Sed vos, fili charissime, hortor ac moneo paterno C Scimus, venerabilis imperator, scimus et omni- amoris affectu, ejus imitari in Ecclesiarum exaltatione modo novimus vos prudentia pollere, æquitatem diligere, pietatem extollere, directiones plantare et vitia evellere. Scimus et liquido credimus vos sanctæ Romanæ Ecclesiæ vigorem et decus velle augere, tribulationes gemere, angustias dolere, et necessitates pio intuitu, quantum ad vos pertinet, amovere. Hujus rei gratia, maximam de vobis fiduciam assumentes, quidquid eamdem sanctam matrem vestram Romanam Ecclesiam oppido affligit et lacerat, vobis singulari quadam spe committimus audiendum et corrigendum. Tamen ne vos, quos secretorum nostrorum conscios esse cupimus, lateat quod his diebus contra Dei voluntatem contraque salutem totius Christianæ fidei, ac contra privilegium sanctæ Romanæ Ecclesiæ, seu contra morem reique publica statum Romae peractum est, his missis nostris Paulo et Eugenio episcopis verbotenus vobis dicenda commisimus. Quæ vos ita credere deprecamur ac si nos vobiscum loquamur; et credentes, si nobis ferre opem, vel aliquam consolationem valeatis, et veluti dilectus filius reverendæ matri assolet, omnimodo conferatis deposcimus. Habebitis enim pro his sanctos apostolos adjutores, et nos possidebitis devotiores vestros apud Dominum semper intercessores. Data Iv Kalendas Martii [f. Maii, ut constat ex superioribus], indictione xi. CXV. AD LUDOVICUM BALBUM REGEM. (Anno 878.) Deplorat mortem Caroli imperatoris patris ejus : Quanto deinde amore dilectionis pro tantorum bonorum virtutibus, et pro omnipotentis Dei quotidianis genitorem vestrum dilexerimus cultibus, horum, Christo conscientiæ nostræ teste, absque lacrymarum effusione factorum reminisci nullatenus possumus. Et quan D vestigia vitæ spiritalis, cujus floris decore natus regia dignitate existis. Primum ut pacis unitatem vinculumque charitatis cum fratribus vestris, nimirum Ludovici regis Bajoariorum filiis, cumque fidelibus Christianis tenens, demum contra insanientis rabiem, atque tyrannos, paterno provocatus exemplo, virtutem roboris, Christi auctoritate, in defensionem matris vestræ, a qua et potum prædicationis in proavis, et infulam imperii accepistis, medullitus viriliterque effundere valeatis. Quia, quod dici sine lacrymarum imbre nullo modo potest, prodiit in hoc tempore apud nos ex massa peccati radix ac fomes nequissimæ perditionis Lambertus, Widonis quondam Spoletani ducis horrendus filius, fatemur membrum Antichristi, qui adversatur et extollitur derogando adversus ortum regalis progeniei, et se turpis lucri cupidum clandestina machinatione, rapacitatis ardore, nunc huc atque illuc tergiversando, cum mocha sorore Rotilde, cumque complice suo infido Adelgerto marchione, imo patriæ prædone, ad falcem, ut vera fama volitat, impudenter, quod Deus avertat, sustollere Romani imperii; et nunc, utpote abominatio desolationis atque perditionis filius, caput scorpii et aspidis surda, destruit dilapidans, perque nequam suos disperdit prædones omnem terminum sancti Petri ac Pauli protectorum vestrorum, ubi et pro qua re omnes pene nostri fideles in paupertatem ac necessitatem redacti videntur, sacramentisque ut sibi conspirent, et ne ad nostram occurrant jussionem, omnis territorii sanctorum apostolorum homines constringere non omisit. Nunc etiam Tarentum legatione directa paganis, donaque transmittens, atque ab eis accipiens, suppliciter deprecatus est, ut sibi, cum significatum fuisset, phalange Agarenæ ad perniciem Christiani populi quantocius deferant auxilia. Qualiter denique fraude nequitiæ, et per perjurium, in sinu Ecclesiæ nostræ nos deceperit, urbemque sacram invaserit, hic ea ideo prætereundo silemus, quia in alio opusculo ad omnium Christianorum notitiam, quos idcirco anathematis vinculis innodavimus, nonnulla conscripta teneamus. Pro qua re, domine fili charis- A stiis comprobatur (Prov. xvII); et bene nobis filiatio sime, contra nova et inaudita in Christianis mala, novum jam fessus et fatigatus certaminis laborem, navalis scilicet periculi, fluctusque maris, assumere desiderans, me tantis periculis [edit. Rom. legit assumere iter de transmetantis periculis, etc.] ad vos veniendo pro Ecclesiarum sanctarum omnium liberatione, juxta Apostolum, non faciens animam meam pretiosiorem quam me. Et ecce, quantum ad mei ministerii regimen spectat, non recuso pro Christi Domini ovium, ope ejus, liberatione mori, detrimentumque sufferre. Vos, quæso obnixe, vos, fili charissime, lacrymas meas arduumque laborem aspicite; et ad defensionem sanctæ matris vestræ vestrum animum fideliumque vestrorum adhortatione continua præparate, et mecum unanimiter lupis rapacibus B dux, Widonis quondam stirps, perditionis filius, baculos redargutionis studete tenere; quatenus, duce Unigeniti gratia, post longa temporum spatia, cooperatores effecti nostri certaminis, de purpura terreni, imperii ad coronam venire valeatis perpetuam. Et epistolas reliquas, quas confratribus vestris, Carolomanno videlicet, et Ludovico, atque Carolo juniori, dirigimus pro talium adhortatione, precamur gloriæ vestræ decentiam, easdem illis sine mora destinare dignemini, omnibusque reverentissimis archiepiscopis, et clero totius ordinis regni vestri, paterna peto adhortatione significari præcipite, quoniam, Domino miserante, apud vos synodum celebraturi sumus cunctis populis Christianis pernecessariam. Quæcunque nosse vos cupimus, sane deinceps sumus acturi de negotiis ecclesiasticis. Te quoque, charissime fili, auctoritate sancti Spiritus Dei nostri, ad vicem genitoris vestri domni Caroli perpetui imperatoris Augusti, a secretis constituo meum consiliarium, qui, ut dici assolet, pars animæ meæ fuit, et quæque agenda sunt, coge adunaque consilium : quia in fonte tui cordis primum intingendus calamus, deinde manus nostra formabit characteris apices. CXVI. AD LUDOVICUM BAJOARIORUM REGIS FILIUM. (Anno 878.) Hortatur ad servandam pacem cum patruelibus; invehitur in Lambertum Spoletanum ducem rogat episcopis significet ut ad synodum accedant. LUDOVICO Bajoariorum regis filio. Scriptum enim vero in Salomone legimus: Filius sapiens lætificat patrem, et est gaudium matris quæ genuit eum (Pro». x); quapropter, quoniam te, Ludovico filio Caroli, Ludovico filio Ludovici regis, æternitatis præscientiæ suæ consilio omnipotens Deus ex regum imperatorumque est dignatus producere prosapia, et tunc illum plene lætificare contenditis, si vestræ matri ejusque immaculatæ sponsæ adversus insidiantium ictus atque illius laceratores tota virtute concurritis, omni quoque nixu more parentum pravorumque vestrorum auxilii consolationem conferre, spreta personarum acceptione quarumlibet, quantocius festinatis, sancti Spiritus per Salomonem verbis testantibus: Frater et amicus in angu C D adoptionis vestræ spiritualis favere valebit, si pacis et unanimitatis cum fratribus vestris, Christo opifice, concorditer tenere consulte satagitis vinculum; quia in vestra pace, fatemur, totius Christiani populi salus consistit ; qua demum necessitate, quave fatigati angustia, relicta sede propria apostolici culminis, compulsi sumus Franciam petere, vosque paterno affectu deposcere, quatenus una nobiscum positi de communi salvatione sanctæ Romanæ Ecclesiæ et reipublicæ statu tractaremus, in paucissimis nunc patefacimus, quia in alio opusculo qualiter nefarie sit peractum ad omnium Christianorum notitiam reservatur conscriptum; quod luce clarius advertitis. Lambertus Spoletanus perfidus in quantam superbiam pro cupiditate, ut fama vera se habet, Romani imperii eruperit, in nostris tribulationibus atque angustiis procul dubio cognoscetis ad liquidum. Romam siquidem clandestina fraude devotum venire se simulans, a nobis velut filius pacis benigne susceptus, quid virulenti consilii corde gestiens [f. gereret] in crastinum sequentis diei diluculum demonstravit : nam deputatis custodibus, verum etiam satellitibus, ad portam Urbis quæ ad beati Petri apostolorum principis euntibus pandit iter, nullum nostrorum fidelium ad nos egredi patiens, cibos deferentes coercens, asserit Carolomannum regem sibi talia horrenda facere præcepisse. Quod idcirco non possumus credere, quoniam ex vestra progenie nullus cervicem superbe contra hanc extulit sedem, sed propter Deum suppliciter colla submisit. Nos, fili charissime, pro Domini Ecclesia et ejus ovibus animam ponere cupientes, ecce marinos finctus undasque salis ad vos veniendo per difficile iter assumpsimus, vobiscumque simul positi, Domino miserante, universalem synodum celebrare disponimus totius sanctæ Ecclesiæ, vobis obsecundantibus, provectum et exaltationem loco percongruo satagemus peragere. Quod, quæso, regni vestri omnibus archiepiscopis coepiscopisque nostris innotescere dignemini, eosdemque nobis adesse continua maturitate accelerare monete. Data ut supra. CXVII. AD CAROLOMANNUM REGEM. (Anno 878.) Ejusdem pene argumenti. Dilecto filio CAROLOMANNO glorioso regi. Quanta denique exaltatione sponsionis vestræ sanctam Romanam Ecclesiam, videlicet matrem vestram omniumque Christianorum, quæ vos et lacte suæ prædicationis ab uberibus et ad imperialia a proavis sceptra sanguine regum excellenter produxit, sublevare curetis, et epistolari textu, et internuntiis nuper ad nos directis reminiscimur pleniter, fontemque ubertim cordis vestri solita pietate parentum vestrorum circa omnipotentis Dei famulatum miseratione abundare reperimus: vestrum quoque ad prædictam matrem vestram, uti gloria culminis vestri spopon B b occurrere admonemus, cum cunctis coepiscopis ac suffraganeis vestris, exceptis his quos sacri canones pro incommodis causis stare patiuntur. Quoniam in ea, Christo cooperante, omnium Ecclesiarum speramus erigi statum atque vigorem. Hoc iterum iterumque monemus, hortamur expresseque mandamus, ut nulla vobis mora nullumque tempus præpediat, donec nobis vestrum adventum in præsentia præbeatis; id est Lamberti perfidi Spoletani ducis Widonis filii, ejusque complicis Adelberti marchionis, vel, ut melius, patriæ proditoris, qui clandestina fraude pacifice venire se simulans, in dolo ad portam urbis custodes deputans, sacramque civitatem tyrannus invasit, nosque cum fidelibus nostris intra ecclesiam beati Petri apostolorum principis inaudito atque horrende coarctare inter cætera mala . Data ut supra d. CXIX. derit, tanto avidius enixiusque quotidiana præstola- A nitatem vestram quantocius, omni mora postposita, tione adventum exspectavimus, quanto pro augmento mercedis vestræ nos nostramque Ecclesiam in tot adversantibus laborantem, super omnes imperatores atque reges qui ante vos fuerunt exaltare ac beatificare omnimodo promisistis. Sed, heu proh dolor! fesso mihi paganorum persecutione ac gladio, atque exactionis [f. exactione, HARD.] census vigintiquinque millium in argento mancusorum annualiter, imo prædictæ vestræ matri additus civilis mucro angustia est, qui pene nos funditus peremisset, nisi subita miseratione illius solaremur auxilio, qui fidelibus pollicens inquit: Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem sæculi (Matth. XXVIII). Exierunt quidam ex nobis, sed non fuerunt ex nobis, confitemur neque ex nobis [forte melius, neque, ex vobis, HARD.], qui tanta Romanam Ecclesiam dehonestatione urbemque sacram, nos quoque fatigaverunt atque oppresserunt, ut simile nec in Christianis regibus factum reminisci ullo modo possit. Lambertum fateor, atque Adelbertum electos marchiones, qui hostili manu occultaque fraude qualiter nos affecere, culminis vestri gloriam latere nulla potuit ratione, quod ad omnium vestrum notitiam in suo scriptum tenetur opusculo. Nobis enimvero ad vos inter cætera mala iter clausere venire cupientibus; qua necessitate compulsi, navale, animam præ manibus habentes, assumpsimus laboriose periculum, et commodum duximus Franciam ire, vestramque fraternam compagem in pacis et unanimitatis vinculum consolidare, vestræ matris sæpe dictae liberationem sanctæ Romanæ Ecclesiæ necessario quærere. Vos siquidem illuc omnesque vestrorum regnorum episcopos ad synodum celebrandam venire hortamur. Data de civitate Genuensi, et directa gloriæ vestræ per Anspertum Mediolanensem confratrem et coepiscopum nostrum. Præsentem [præsentium] latorem Petrum cardinis ecclesiæ nostræ presbyterum gloriæ vestræ plurimum commendamus, cumque ad nos quæsumus cum vestris missis atque opitulatione festinanter remittite. CXVIII. AD ANSPERTUM ARCHIEPISCOPUM MEDIOLANENSEM. (Anno 878.) Monet ut quantocius ad synodum in Galliam cum suffraganeis accedat; queritur de perfidia Lamberti Spoletani comitis. ANSPERTO Venerabili archiepiscopo Mediolanensi. Pro innumeris igitur et multiplicibus oppressionum angustiis totius sanctæ Ecclesiæ in orbe terrarum diffusa, synodum universalem, Christo opitulante, in Francia (quia in Italia, persecutione malorum grassante a) Petrum presbyterum cardinis nostri, quem ad Caroloniannum regem dirigimus, fraternitati vestræ plurimum commendamus (minime potuimus) sumus celebraturi, ad quam frater a Hæc verba non cohærent sequentibus. bUt causam communis hostis una mecum judicetis. Hæc vel alia hujusmodi verba hic deesse videntur. De Lamberto et Adelberto Aimoin., I. v, c. 37. AD ANGELBERGAM AUGUSTAM. (Anno 878.) Ut in Romanæ Ecclesir fide perseveret; præseniium latorem commendat. Dilectissimæ filiæ ANGELBERG imperatrici Augustæ. Reminiscentes omnium bonorum vestrorum, quotidie Deo nostro gratiarum actiones referimus, qui vestrum animum tanta sollicitudine circa devotionem ab exordio sanctæ Romanæ Ecclesiae spirituali flammæ adustione perussit. Sed nunc, filia mea charissima et in Christo devota, quæso, vires sollicita Cingenii acutissimi, et in hoc inopportuno tempore solita bonitate concurre, quatenus cœptum bonum usque ad consummationem operis perductum æterni retributoris præmia recipere valeatis. Latorem quoque præsentium Petrum cardinis nostri presbyterum, quæso in omnibus habeas commendatum, vestroque consilio prudentissimo iter illius solita pietate disponite, quatenus, Deo duce, ad nos possit redire incolumis. Data ut supra. CXX. PRIVILEGIUM PRO MONASTERIO TORNUTIENSI. (Anno 878.) Confirmantur bona eidem monasterio olim concessa. Anno Dominicæ incarnationis 878, indictione undecima,regnante piissimo atque gloriosissimo rege LudoD vico, Caroli filio serenissimi Augusti, auxiliante Domino nostro, in honorem ejusdem Dei et Domini nostri Jesu Christi. Ego Joannes episcopus, servus servorum Dei, atque prædictus filius noster gloriosus rex Ludovicus, constituimus conventum venerabilium archiepiscoporum necnon et præsulum totius regni Trecas civitate, quo interfuit memoratus rex piissimus : coque peracto, precatus est nos cum filiis et fratribus nostris episcopis jam dictus gloriosus imperator ut Tornutium monasterium, quod fundatum est in comitatu Cabilonensi super Sagonnam fluvium, e Videtur hic deesse, conatus est. In editione Romana in principio hujus epistolæ sic legitur: Ad archiepiscopum de Mediolano; ad patriarcham de Foro-Julii; ad Joannem de Papia. raria præsumptione cæcaque cupiditate, quod Dei et nostra auctoritate firmamus, in aliquo infringere præsumpserit, æterna se sciat damnatione mulctandum, et cum diabolo et angelis ejus perpetuo incendio cremandum : a liminibus quoque sanctæ Dei Ecclesiæ habeatur extorris, quousque ab illicita præsumptione resipiscens, condigna pœnitentia et emendatione iram omnipotentis Dei quam incurrere non timuit placare procuret. Harum itaque sanctionum evidentissimam confirmationem, manibus sacrorum præsentium pontificum subnotavi, absentium quoque consacerdotum nec minus idoneis stipulationibus, per Christum et in Christo fulciri postulamus. Hinemarus Rhemorum episcopus in Christi nomine roboravi. Ansegisus episcopus Senonensis. Ottulfus episcopus. Gissibertus episcopus. Hildibaldus episcopus. Berno episcopus. Geraldus episcopus. Hinemarus episcopus Laudunensis. Edenulfus episcopus. Joannes episcopus. Raganulfus episcopus. Adalardus archiepiscopus. Alericus episcopus. Abbo episc. Agilmarus episcop. Ingilwinus episcopus. Acfredus episcopus. Datum III Kalendas Maii, per manum Christifori primicerii sanctæ summae sedis apostolicæ, imperante piissimo Ludovico. CXXI. AD ANGELBERGAM AUGUSTAM. ubi martyr Christi Valerianus corpore quiescit, quod A in regum reperitur præceptis. Si quis autem temedudum pater ejus Carolus imperator, vel ipse postmodum per præceptorum seriem, monachis sanctæ Dei genitricis Mariæ, sanctique Philiberti inclyti confessoris, præsentibus et futuris, ob vitandam Marcomannicam severitatem contulerant, cum omnibus rebus ad ipsum locum aspicientibus, privilegio nostræ auctoritatis corroboraremus. Cujus piissimo mandato eo libentius cessimus, quo etiam nos idipsum precaturos perspeximus amplius. Igitur privilegio nostræ auctoritatis confirmamus eis omnia, quemadmodum in præceptis gloriosissimorum imperatorum sunt inserta, id est prædictum locum, et omnes res ei adjacentes, cum omni libertate. Et in comitatu Arvernico cellam S. Portiani, cum omnibus appendiciis. In pago quoque Sanctonico, Asinartas B cum omni sua integritate. Et in Pictaviensi territorio cellam S. Prudentii, cum omnibus rebus adjacentibus. Et in pago Andegavensi, Cunaldum cum omni integritate. In pago vero Cenomanico, Bussiolium cum omnibus appendiciis. Et in pago Vallaico, cellam quæ vocatur Godditus, cum omnibus rebus ad se pertinentibus. Itaque in partes Burgundiae, in pago Lugdunensi, Bisiacum villam cum ecclesia. Et in pago Matisconensi, cellam S. Romani, et Oleasiacum villam cum ecclesia et omnibus appendiciis. Verum quia ob vitandam persecutionem Nortmannorum, Geiloni inclyto abbati, monachisque præsentibus et futuris, prædictum locum gloriosus rex, necne pater ejus contulerant, et pontificialis calliditas nimis eumdem locum subegerat, postulavit isdem rex ut tam larga eleemosyna, immunis atque libera haberetur ab omni pontificali potentia, nostra annuente clementia. Cujus petitionibus favens omnis episcopalis conventus, abnegare nequivimus quod tam pie postulabat imperator gloriosissimus. Auctoritate ergo quam in Christo Jesu Domino nostro summo sacerdote in B. Petro accepimus, prædictum monasterium cum omnibus habitis et habituris, Geiloni venerabili abbati sanctæ genitricis Dei, et supra dictis sanctis futurisque post eum abbatibus ad monasticum ordinem inibi, Deo adjuvante, excolendum delegamus, et delegantes jubente filio nostro piissimo rege, inviolabiliter et inseparabiliter sine distractione aut immutatione vel qualibet minoratione perpetualiter confirmamus. Anathematizamus igitur auctoritate B. Petri apostoli et nostra, ut nemo antistitum præsentium vel futurorum, locum adire præsumat, qualibet occasione excommunicationis, vel absolutionis, seu sacræ ordinationis, nisi ab abbate vel monachis loci fidelibus fuerit invitatus. Quia injustum decernimus, ut gloriosa mundi regina, quæ exaltata est super choros angelorum, humanis subdatur potestatibus. Caeterum ab omni sæculari potentia locum decernimus esse liberum et quictum et ut caput habeatur omnium quæ præscriptis sanctis vel loco oblata sunt ac deinceps oblatum, annuente Deo, fuerit, ut a Hermengardæ, sive Hermingardis filiæ Ludovicill imper, meminit Regino, lib. 11 Chron. Aimoinus, l.v, c. 32. C D (Anno 878.) Arelatem se venisse significat, ibique omnia prospero reperisse; hortatur ut Romanæ Ecclesia commodis prospiciat. Dilectissimæ filiæ domnæ ANGELBERGÆ imperatrici, piæ memoriæ domni Ludovici invictissimi impera toris conjugi serenissimæ Augustæ. Cum erga Romanæ Ecclesiæ privilegia inmenso velle, immenso et opere decus imperii vestri decertare, et ad perfectum ducere semper adhaurimug [f. amaverimus, aut anhelaverimus] et amemus. Christo favente, perpetuo magnitudinem tantæ vestræ devotionis scire cupimus: Ecce Arelatem regi deliciarum vestrarum sani intravimus, summo arbitro permittente, per intercessionem apostolorum principum; illicque Bosonem principem generum vestrum, communem et filiam domnam Hermengardam alloquentes, omnia prospera et jugiter desiderata invenimus, et pro amore vestro, vestri nuper et piissimi conjugis, illos tanquam filios amplectentes, pro eorum consulto, illorum cum honore cuncta faciemus: quoniam ceu per vos, haud secus per istos consolationem et defensionem sanctæ Romanæ Ecclesiæ quærimus, eosdemque permissu Dei ad majores excelsioresque gradus modis omnibus, salvo nostro honore, promovere nihilominus desideramus. Quapropter monentes hortamur ut tanto labori faveatis, ejusque perfectionem, prisco vestro consilio perfruentes, certis litteris per singula nobis et illis sine mora intimare minime differatis. Cæterum ro- A gamus ut Joanni archiepiscopo Ravennati mittatis epistolas ex nostra parte consolatorias, incitantes ut pro nobis orationes faciat, et contra Dei inimicos se præparare nequaquam formidet, et nostris fidelibus Romæ legatos consolando transmittat: et vos, si fas est, aut mihi apud vos est impetrandi facultas, Leoni episcopo misso et apocrisiario nostro, et Petro, super ista cæterisque fidelibus litteras vestras mittite, confortantes ipsos ut scitis et vultis. CXXII. AD MIRONEM ET HUNCFRIDUM FRATRES. (Anno 878.) Mironem et Huncfridum multorum scelerum reos ad synodum venire jubet. MIRONI et HUNCFRIDO germano suo. (S. Greg., l. 1v, epist. 50.) O quam-bona est charitas, quæ absentia per imaginem præsentia sibimet ipsi exhibet per amorem! Divisa unit, confusa ordinat, inæqualia social, imperfecta consummat. Quam recte prædicator egregius vinculum perfectionis vocat (Coloss. I); quia virtutes quidem cæteræ perfectionem generant, sed tamen eas charitas etiam ligat, ut ab amantis mente dissolvi jam nequeat. Hac itaque virtute, frater charissime, plenum te esse reperiens, cum pro sanctarum Dei ecclesiarum restauratione in Arelatensium civitate corporalem præsentiam exhibuissem, sicut mihi de te multorum testimoniorum fama vera longe lateque narraret. Quod vero juxta antiquum morem usum pallií ac vices sedis apostolicæ postulasti, absit ne aut transB sitoriæ potestatis culmen, aut exterioris cultus ornamentum, in vicibus nostris ac pallio quæsisse te suspicer. Sed quia cunctis liquet unde in Galliarum regionibus fides sancta prodierit, cum priscam consuetudinem sedis apostolicæ vestra fraternitas repetit, quid aliud quam bona soboles ad sinum matris recurrit? Libenti ergo animo postulata concedimus, ne aut vestræ Ecclesiæ quidquam de debito honore subtrahere, aut condignam petitionem vestri contempsisse, videamur. Sed jam nunc studio majore res indiget, ut cum honor crescit, etiam sollicitudo proficiat, et erga cæterorum custodiam vigilantia excrescat: vitæ quoque merita subjectis in exemplum veniant, et nunquam sua per suscepti honoris gratiam, sed lucra cœlestis patriæ vestra fraternitas exquirat. Nostis enim quid beatus Apostolus gemens dicat: Omnes enim quæ sua sunt quærunt, non quæ sunt Jesu Christi (Philip. 1). Quibusdam namque narrantibus, agnovi quod in Galliarum vel Germaniarum partibus nullus ad sacrum ordinem sine commodi datione perveniat. Quod si ita est, flens dico, gemens denuntio, quia cum sacerdotalis ordo intus cecidit, foris quoque diu stare non poterit. Scimus quippe ex Evangelio quid Redemptor noster per semetipsum fecerit, quia ingressus templum cathedras vendentium columbas evertit (Matth. XX1). Columbas enim vendere est de sancto Spiritu, quem Deus omnipotens consubstantialem sibi per impositionem manuum hominibus tribuit, commodum D temporale percipere. Ex quo, ut prædixi, malo jam innuitur quid sequatur, quia in templo Dei columbas vendere præsumpserunt, eorum Deo judice cathedræ ceciderunt, qui videlicet error in subditis cum augmento propagatur. Nam ipse quoque qui pretio ad sacrum ordinem perducitur, jam in ipsa provectus sui radice vitiatus, paratior est aliis venundare quod emit. Ubi est quod scriptum est: Gratis accepistis, gratis date? (Matth. x.) Et cum prima contra sanctam Dei Ecclesiam Simoniaca hæresis sit exorta, eur non perpenditur, cur non videtur, quia cum quem quis cum pretio ordinat, provehendo nova epistala ad archiepiscopum Arelatensem missa. Illam nos in hac collectione omisimus tanquam supervacaneam. Mansi. Quanta ad apostolatum nostrum relatione quarumdam trangressionum vestrarum, maia atque perversa fuerunt nuntiata, hæc, fateor, lacrymabiliter nominamus, apostolicaque auctoritate citissime corrigenda jubemus, si sancti Spiritus potestate non vis tu, Miro, merito nequitiæ tuæ ab omni consortio Christianitatis separari, et inferni flammis in perpetuum condemnari. Septimaniæ terram universam redegisti in solitudinem: ecclesias, ut asserunt, ministris expoliasti; castella ipsius terræ callide ac fraudulenter invasisti. Qua compulsi necessitate, homines Bernardi gloriosi marchionis cum multitudine hominum tuæ rabiei occursando, aliqua in eadem terra perperam egerunt: ut velut Jeroboam filius Nabath, qui peccavit, et peccare fecit C Israel, auctor omnium peccantium existas. Ideoque ad universalem synodum nostram quam Deo auctore, in proximo sumus celebraturi, Lugdunum venire te, occasione omni postposita, volumus, si funditus, ut dictum est, non vis gladio divino muletari. Lindoinum quoque vicecomitem audimus potestate, uti horrende denuntio, uti sacerdotali in parochia Sigebodi Narbonensis archiepiscopi, presbyterosque tuos in ejus exteris subrogare ecclesiis : quod concite tuæ vitæ consulentes, corrigere et emendare mandamus. Te vero Huncfridum ex diaconatus officio et venerabili monachico habitu apostatam audimus et dolemus affectum. Quapropter vel sera te pœnitentia per Domini misericordiam libera, et ad monasterium quanto citius confuge; vel si de tua confidis conscientia, ad synodum nostram de illatis tibi atque objectis te purgandum occurre ne si prætermiseris, anathematis vinculo, utpote apostata et rebellis, alligeris. Data ut supra. CXXIII. AD ROSTAGNUM ARCHIEPISCOPUM ARELATENSEM a (Anno 878.) Suas illi vices in Gallia et pallii usum concedit. Reverentissimo et sanctissimo fratri RoSTAGNO archiepiscopo Arelatensi. a In editione Romana, et ex ea in collectionem epistolarum Joannis VIII, hujus epistolæ portio incipiens ab itaque fraternitati, etc., ponitur tanquam |