Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

tisconensem, nullaque ibi auctoritate qua teneri A lentibus benevola compassione succurrere, poscenpossit adjunctum longo interveniente tempore fuerit, melius multoque sanctius apostolicæ discretionis nostræ visum fuit ut monasticis utilitatibus in prædicto monasterio confirmetur, quam laicalibus sine aliqua acquisitione sanctorum locorum depopulationibus indulgeatur. Constituimus alia auctoritate beati Petri ut nullus regum, nemo antistitum vel abbatum, seu quilibet quacunque præditus dignitate, de his qui in præfato privilegio seu in præceptis ipsius filii nostri Caroli ex his quæ præmisimus factis continentur, vel in futuro, ab eo vel a quibuslibet aliis de proprio fuerint his specialibus usibus jure collata, sub cujuslibet causæ occasione sive specie, quidquam minuere vel auferre, sive suis usibus applicare, vel aliis quasi piis causis pro suæ avaritiæ excusatione præsumat concedere: sed cuncta quæ præfatis usibus monachorum et ecclesiæ ornamentorum, vel luminariorum, matriculariorum, hospitum et pauperum oblata sunt, vel offerri contigerit, perenni tempore inlibata et inconvulsa, ac sine aliqua inquietudine, eorum usibus pro quorum sustentatione gubernationeque concessa sunt, modis omnibus profutura permaneant. Hæc igitur omnia, quæ hujus præcepti decretique nostri pagina continet, tam vobis quam cunctis qui in eo quo estis ordine locoque successerint, in perpetuum conservanda decernimus. Salva in omnibus quæ hujus decreti pagina continentur, auctoritate et honore sanctæ Romanæ Ecclesiæ, et sedis apostolicæ privilegio. Placet etiam ut per futura tempora ipsi monachi ex scriptis habeant licentiam eligere abbatem. Si quis autem temerario ausu, magna parvaque persona, contra hoc nostrum apostolicum decretum agere præsumpserit, sciat se anathematis vinculo esse innodatum, et a regno Dei alienum, et cum omnibus impiis æterni incendii supplicio condemnatum. Qui autem verus custos et observator hujus confirmationis exstiterit, benedictionem et gratiam et cœlestem misericordiam a Domino consequi mereatur. Scriptum per manum Anastasii notarii regionarii et scriniarii sanctæ Romanæ Ecclesiæ, in mense Octobrio, indictione decima. Bene valete.

tium animis alacri devotione impertiri assensum. Ex hoc enim lucri potissimum præmium a conditore omnium Domino promeremur, dum venerabilia loca opportune ordinata, ad meliorem fuerint sine dubio statum perducta.

Igitur omnibus sanctæ Dei Ecclesiæ fidelibus et nostris, præsentibus et futuris, notum fieri volumus qualiter reverentia tua per Adalgarium sanctissimum episcopum sanctæ Æduensis Ecclesiæ nostro suggessit apostolatui, observans quod abbatiolam quæ vocatur S. Portianus, quamque piæ memoriæ Carolus imperator, spiritualis scilicet filius noster, ob sui perennem memoriam, per præcepti seriem in eodem venerabili monasterio B conferens largitus est, nostri apostolici privilegii auctoritate confirmaremus.

Subscriptum Idus Octobrias, per manum Christophori primicerii sanctæ summæ sedis apostolicæ, imperante domino piissimo principe Augusto Carolo, a Deo coronato, magno imperatore anno primo, et post coronationem ejus anno primo, indictione decima.

XXXIV

AD ABBATEM ET MONACHOS HERENSES.

(Anno 876.)

Approbat donationem monasterii S. Porciani illi faciam.

'OANNES episcopus, servus servorum Dei, GEILONI religioso abbati venerabilis monasterii sanctæ Dei genitricis, semperque virginis Mariæ dominæ nostræ, et S. Filiberti, ac per te eidem venerabili monasterio in perpetuum.

C

Nos autem, considerantes hanc petitionem salubrem fore et eidem venerabili monasterio, cui præesse dignosceris, stabilimentum consistere, præcipue cum omnia pia loca proprium habere optemus, inclinati petitionibus tuis, a præsenti nona indictione præfatam abbatiolam cum omnibus rebus suis mobilibus vel immobilibus, sibi juste et legaliter pertinentibus, quemadmodum ex prædicto eodem Augusto concessum est, per hoc apostolicum nostrum privilegium in sæpe dicto venerabili monasterio confirmamus, et perpetualiter stabilimus, et ad mercedem nostram roboramus; ita quoque apostolica auctoritate munientes decernimus ut nullus episcoporum ad negotia divina illuc, aut pro alia re peragenda, nisi a te successoribusque tuis abbatibus fuerit invitatus, ire pertentet; imo ne judiciaria potestas quamcunque vel molestiam aut destructionem quamlibet pergens facere audeat, quam secundum ipsius venerabilis monasterii ritum, et prædicti Augusti concessionem, nec non et hanc apostolicam concessionem et confirmationem ab omnibus Christi fidelibus observandam sancimus.

Si quis autem cujuslibet dignitatis homo contra hoc nostrum apostolicum privilegium, quod non credimus, in toto vel in parte ire præsumpserit, ac quod a nobis salubriter sancitum est, in aliquo frangere ausus fuerit, auctoritate Dei D omnipotentis, et beati Petri apostoli, atque nostra, scial se propria communicatione privatum; et nisi cito resipuerit ac canonicæ sanctioni obedierit, anathemate perpetuo condemnatum; qui vero custos et observator exstiterit, benedictionem et gratiam a Domino Deo nostro consequi mereatur. Scriptum per manus Anastasii notarii regionarii et scriniarii sanctæ Romanæ Ecclesie in mense Octobri, indictione nona. Bene valete.

Datum Idus Octobri per manum Christofori Primicerii sanctæ summæ sedis apostolicæ. Imperante Domino piissimo Augusto Carolo a Deo coronato magno imperatore, post consulatum ejus anno primo,

Convenit apostolico moderamini pia religione pol- indictione nona.

XXXV.

AD EPISCOPOS PROVINCIE BITURICENSIS.

(Anno 876.)

Ut Frotario tanquam metropolitano suo deinceps obediant.

JOANNES reverentissimis et sanctissimis fratribus nostris episcopis per Bituricensem provinciam constitutis.

A ut tali necessitate remota, consuetudinarie ulterius non requiratur, quod removeatur etiam illud quod necessitas impetraret. Optamus sanctam fraternitatem vestram in Christo nunc et semper valere. Data vii Kalendas Novembris, indictione decima.

B

Quia Burdigalensem urbem, sed et totam pene provinciam quorumdam vestrum litteris, sed et Leonis apostolicæ sedis apocrisiarii [Edit. Rom. addit, sanctissimorum nostrorum] expressa relatione didicimus diversis cladibus, sed præcipue incursibus Nortmannorum deletam, et in solitudinem partim gladiis partimque captivitate deductam, necessaria rerum, ut cum sancto papa Gelasio decessore nostro dolentes gementesque fateamur, dispositione con- . stringimur, et apostolicæ sedis moderamine convenimur, sic canonum paternorum decreta librare, et retro præsulum decessorumque nostrorum præcepta metiri, ut quæ præsentium necessitas temporum pro instaurandis ecclesiis relaxanda deposcit, adhibita consideratione diligenti, quantum potest fieri, temperemus Ecce enim [Edit. Rom. addit, ne] de civitate ad civitatem episcopi trasmigrent, sancti canones provide sanciunt. Sed si hujusmodi sanctiones sine ulla discretione vel dispensatione ducimus observandas, nullam compassionem fratribus exhibemus, quos gentilium gladios passos causa fidei Christianæ servanda videmus egentes, angustiatos, afflictos, hac illacque palantes incedere; præsertim cum nonnulli eorum ita sint Dei gratia illustrati, ut non solum scientia, sed et moribus; non solum verbo, sed et exemplo plurimos valeant erudire. De quorum numero quia Frolarius Burdigalensis dudum antistes, ut testatur vestra fraternitas, exstat, necessario duximus eumdem virum alii Ecclesiæ præponendum et incardinandum, Bituricensi videlicet, quæ et vaeans esse nobis denuntiata est, et tanti viri digna regimine ne per minus idoneum rectorem salubre salvandarum animarum desit ei præsidium, et nos e contra ingentis culpæ involvamur annexu, si tanto urgente discrimine, tantæ minus consulamus Ecclesiæ, propugnatori hanc probabili minime committentes. Prioribus itaque manentibus regulis inconvulsis, quæ ubi nec rerum, nec temporum urget necessitas, jure convenit observari, vacante sede, Frotarium fratrem et coepiscopum nostrum in sede Bituricensi præficiendum ordinavimus sacerdotem : ita ut in ea incardinatus, et quodammodo auctoritatis apostolicæ privilegio radicatus, cætera metropolitana Bituricensis Ecclesiæ ac dioceseos jura tanquam Deo contemplante obtineat, dispenset et ordinet, omni posthac querimonia invidorum prorsus ablata. Cui vos tanquam proprio metropolitano convenit obedire, et competentem exhibere, secundum pristinum morem, reverentiam et honorem. Sane latere vos nolumus, sic nos ista interveniente non modica barbarica necessitate nunc concedere,

C

D

XXXVI.

AD BITURICENSES.

Ut Frotario Burdigalensi archiepiscopo, cui tandiu Bituricensem Ecclesiam committit, quandiu pagani Burdigalensem diœcesim obtineant, omnes obediant. JOANNES episcopus clero, et plebi, et ordini sanctæ Bituricensis Ecclesiæ.

Suggestionis vestræ relegentes epistolam, quod ab apostolatus nostri auctoritate de confratre nostro Frotario reverendo archiepiscopo postulant, hoc nos aliorum testificationibus, et præcipue serenissimi semper Augusti, spiritalis quoque filii nostri relatione comperimus; sed et legatis apostolica sedis, Leone videlicet venerabili episcopo, apocrisiario et misso sanctæ Romanæ Ecclesiæ, seu Petro æque venerabili episcopo, revertentibus, didicimus pene totam provinciam Burdigalensi metropoli pertinentem, sicut ab his qui causam illam noverunt, iidem nostri legati discere potuerunt, ita esse paganorum persecutionibus desolatam, ut non solum ipse confrater noster illic lucri aliquid subjectis conferre non possit, verum etiam habitatio fidelium inde subtracta consistat. Quapropter quia cumdem virum Frotarium reverendum archiepiscopum probis moribus actibusque præclaris, et ad lucrum animabus hominum conferendum idoneum esse comperimus, ne talis tantusque vir otio, quo prodesse aliis valeat, minime vacet, ejusdem sanctæ Bituricensis Ecclesiæ, cui subestis, ei pastoralem curam apostolica auctoritate committimus, et in ipsa eum incardinandum necessario esse censemus. Cui vos ita decentem obedientiam et canonicam subjectionem humiliter exhibete, utpote revera metropolitani jura tenenti, proprio rectori et vestro antistiti convenit, et ex nostra apostolica auctoritate diffinitum advertitis, et ecce mandatum habetis: quatenus de bono vestræ obedientiæ nobis Deo gratias referentibus, et vobis reverentia competenti ipsum præfatum archiepiscopum excolatis; et ille vobis, tanquam pro vobis rationem Domino redditurus, modeste præesse studens, ut dilectos filios amplectatur. Porro scialis quia sic ista non modica interveniente necessitate barbaro modo concedimus, ut tali necessitate remota, removeatur etiam id quod necessitas imperat. Data v Kalendas Novembris, indictione decima.

XXXVII.

AD CAROLUM CALVUM IMPERATOREM.

(Anno 876.)

Imperatoris precibus, cum Burdigalensis provincia paganis esset devastata, Frotarium Burdigalensem archiepiscopum transfert in Ecclesiam Bituricensem. JOANNES episcopus CAROLO imperatori.

Petitionem vestram, filiorum charissime, quam non obnegando sed dispensando dudum distulimus,

scriptum sit Quia audivit omnis Israel judicium quod judicasset rex et timuerunt regem, videntes sapientiam Dei esse in eo ad faciendum judicium (I Reg. 1). Super quo videlicet judicio sentiendum merito ducimus quia lætati quidem benigni, tristati vero sunt omnino maligni. Ergo et hic ita datur intelligi, quia nimirum super judicio vestro lætantur justi, deterrentur injusti. Nam et omnipotens Deus, cujus et vos judicium æmulamini, terribilis peccatoribus et blandus est justis. Quia igitur super Emmeno jam exhibuistis severitatem judicii, quæsumus exhibere de cætero pietatis insigne. Imposuistis in humeros ejus onus austeritatis, adhibete jam nunc id removentem digitum lenitatis. Mementote quia hunc vobis cum Petro Paulus dilectis suis, sicut Philemoni quondam Onesimum remittit (Phil. 1), implorans et obsecrans, quatenus eum ut sua viscera suscipiatis. Quia etsi fortassis ad horam aliquando quidem vobis inutilis, exemplum non bonum cæteris tribuens, visus est ; nunc autem et vobis, et nobis, et plurimis utilis est, longanimitatis formam et patientiæ cunctis ostendens. Rogamus ergo ut penes vos non sibi tam suus obsit excessus, quam fidei et amoris erga vos habiti prosit affectus. Et quia noxam propriam et pœnam indictam sibi confiteri non renuit, animadversione remota quam meruit, patronos vestros, et sanctos scilicet primos apostolos se proficue adiisse et salutasse de reliquo sentiat, et de tanto sibi collato munere lætetur et gaudeat, ut ubi abundavit peccatum, superabundet, secundum Apostolum, gratia (Rom.v). Data pridie Kalendas Novembris, indict. decima.

nunc nos ad votum nostrum ob id vel maxime, A cum super judicio [edit. Rom., judicia] Salomonis Christo præduce, perduxisse gaudemus quod et vestram gloriam perseverantem testificatricem cognovimus, et provincialium præsulum consentaneas probationes probavimus, et legatorum nostrorum subtilissimas disquisitiones advertimus. Quocirca, licet nos multis canonicis testimoniis provocati petitionem vestræ devotionis implere magnopere moliremur, et solius majestatis vestræ testimonio super exterminio Burdigalensis provinciæ credere minime cunctaremur, tamen quia pietatis vestræ testimonio comprovincialium quoque præsulum litteras convenire, sicuti rebamur, nuper cognovimus, secundum pietatis vestræ religiosissimum libitum, Burdigalensis diœcesis episcopum, fratrem scilicet nostrum Frotarium in Bituricensem Ecclesiam cardinalem fieri B decernentes, metropolitanæ dignitatis privilegio iterato munire curavimus; et studii vestri solertiam, quo semper idoneos Ecclesiæ viros quadam naturalis ingenii nobilitate deligitis, admirantes, congruas litteras, his quorum interest, ex auctoritate sedis nostræ direximus, atque magnanimitatem vestram, quam istius religiosi negotii circa nos incentricem cognovimus, eam nihilominus exsecutricem fore nec immerito delegamus. Quatenus propter Deum, cujus Filii pretioso sanguine tota per mundum redempta consistit Ecclesia, sic istius necessariæ dis-pensationis instituta custodiat, ut a paternis regulis constitutis antiquitus in parte altera nunquam .omnino discedat. Præterea, quod filiolitatis vestræ petit industria, ut quorum suggestionibus dudum vestra sit dilata petitio detegamus, omnino sciatis, quia nos licet indigni simus, tamen, quoniam per consequentiam priorum nostrorum pontificum maturo cogimur esse judicio, causam tantæ deliberationis ideo non facile tunc deliberandam credidimus, ne diffinisse, quod Deus averterit, minus ordinabiliter videremur. At postquam Deus omnipotens petitionem serenitatis vestræ comprovincialium præsulum testimonio decoravit, imo testimonia præsulum pietatis vestræ suffragio confirmavit, nos religiosam petitionem vestram complevimus, et suggestionibus fratrum coepiscoporumque nostrorum manus porreximus, et Ecclesiæ Dei tantis necessitatibus consulentes, de thesauro pontificalis pectoris ita vobis protulimus, ut a doctrinis deviasse veteribus nullo modo videamur. Data ut supra.

XXXVIII.

AD CAROLUM CALVUM IMPERATOREM.

(Anno 876.)

Laudat eum de judicio in Emmenum prolato, et hortatur ut cum illo clementer agal.

JOANNES episcopus CAROLO imperatori. Super judicio vestro in Emmenum prolato, o rectissime imperator, cum cœlo tota terra lætatur. Scriptum est enim : Lætabitur justus cum viderit vindictam (Psal. LVII). Cur autem dicimus lætatur,

C

D

XXXIX.

AD IMPERATOREM ET IMPERATRICEM.

(Anno 876.)

Pro Madelgero qui Odelricum occiderat. JOANNES episcopus ad imperatorem et imperatricem. Dum non minus pro misericordiæ intuitu delinquentibus a exhibendo, quam judicii severitate in improbos exercenda, omnipotens Deus gloriam serenitatis vestræ imperiali voluerit sublimare decore, dignum profecto esse rati sumus pastorali cura fungentes apud majestatis vestræ excellentiam pro multorum salute, vel vitæ indulgentia, præcipue illorum qui diabolico licet instinctu nefanda committentes, ad apostolorum principum Petri et Pauli fautorum vestrorum limina, divina tamen pietate commoti, venire festinant, et misericordiam humili prece implorant, toto mentis annisu intercedere, atque pro viribus consolationis opem in quantum fas est petentibus impartiri clementer. Unde pro hujus viri, Madelgeri videlicet nomine, qui adversario incitante quemdam hominem Odelricum vocabulo peremit, salute, membrorum omnium integritate, et rerum suarum restitutione, majestati vestræ suggessimus, filiorum charissime, et pro amore Dei et Domini nostri Jesu Christi, sanctorumque apostolorum, quorum liminá

Post verbum delinquentibus additur in edit. Rom. Vassalum vestrum, qua accepta duntaxat exhibito quam judicii, etc. MANSI.

693

sectaturum, cum et ipsa nimirum nobilitatis suæ

præfatus Madelgerus adiit, nostræque paternitatis, A futurum, et spiritualem potius quam sæculi gloriara quam sincerissimam erga nos habetis, dilectione precamur, quatenus gratiam vestram plenariam ei red-insignia, et sapientiæ specula, talia de te speranda dere non dedignemini, eoque cum vestræ serenitatis respectu accepto, pro suis valeat excessibus pœnitentiam fructuosam accipere, qua commissi possit piaculi noxias sordes abluere, ut spiritus salvus sit in die Domini, de omnibus ultricem dantis vindictam. Nam pro tanti itineris labore durissimo, quem veniendo perpessus est, sicut credimus, aliquantulam de peracto scelere indulgentiam meruit, ejus utique intercessionibus adjutus, cui dictum a Domino constat: Tibi dabo claves regni cœlorum. Et quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in cœlis; et quodcunque solveris super terram, erit solutum et in cœlis (Matth. xvi). Quod cum ita sit, precamur etiam, B ut eum cum parentibus ejus qui defunctus est, paciscere jubeatis, ne majus deinceps malum, quo multorum animæ noceat, perpetretur. Data ut supra.

XL.

AD EPISCOPUM CARNOTENSEM.

(Anno 876.)

Pro Madelgero qui Odlericum occiderat.

JOANNES episcopus reverentissimo GISLIBERTO episcopo sanctæ Carnotensis Ecclesiæ.

Dilectionis vestræ reverentiam spiritalibus polleré virtutibus procul dubio arbitrantis, his apostolatuś nostri litteris convenire, ac pro præsente viro Madelgero, qui suadente adversario quemdam hominen Odelricum nomine gladio peremit, unde divina inspiratione compunctus ad limina sanctorum apostolorum principum Petri ac Pauli, per longa itinerum spatia pro ipsius delicti abolitione venire curavit, petere studemus, ut pro amore Dei, et eorum ad quorum sacratissimas ecclesias venit, et pro suis excessibus Deum deprecatus est, necnon et pro nostræ paternitatis dilectione, illi omnes res proprias atque beneficium cum propriis honoribus quos abstulistis, cum plenaria gratia reddere non dedignemini, sicuti dilectionis nostræ consortium et charitatem circa te cupis habere sinceriter illibatam. Data ut supra a.

[blocks in formation]

C

D

tribuerunt; quod quia vindicare sibi virtutum nisibus et probitate morum sanctitatem tuam comperimus, Deo innumeras gratias valde gratulanter retulimus, et in hoc, quia, secundum Apostolum, spes non confundit (Rom. 111), experimenta didicimus et ideo in proximo, causa ecclesiasticae simul et imperialis opportunitatis, certorum congregaturi episcoporum concilium, dilectionem tuam tanto conventui jubemus adesse. Accinge igitur sicut vir lumbos tuos, et assume tibi pennas sicut columba, et vola, et veni, et requiesce in sinu apostolicæ dilectionis, ita ut pridie Kalendas Decembris, præsentiam tuam liminibus apostolicis et nostris exhibeas prorsus obtutibus. Porro si hoc impossibile asseris, vi Kalendarum Januariarum quod hortamur et jubemus expleri, si duntaxat ab apostolicæ sedis communione renuis prorsus arceri : dignum enim non est ut tantæ sapientiæ vir tanto procul cœtui sit. Optamus sanctitatem tuam in Christo bene valere. Data IV Nonas Novembris, indictione decima.

XLII.

AD CAROLUM IMPERATOREM.

(Anno 876.)

Laudat quod sedis apostolicæ legatos benigne exceperit, rogatque ut Ecclesiæ Romanæ prædones, qui missorum ipsius judicium latentes effugerant, requiri et coerceri jubeat.

JOANNES episcopus CAROLO imperatori.

Innumeras omnipotenti Deo grates et laudes referimus, qui cor pietatis vestræ, quod in manu sua consistit, tanta Spiritus sancti gratia replere dignatus est, quanto sollicitius vos sacras aures ad profectum Ecclesiæ nobis commissæ divinitus inclinantes, et apostolicæ sedis legatos, Leonem videlicet apocrisiarium et missum sanctæ Romanæ Ecclesiæ, seu Petrum, venerabiles episcopos, nostrosque dilectos, ea benignitate qua soliti estis, et eo amplius suscepistis et illa quæ vobis pro statu ac exaltatione sanctæ Dei Ecclesie suggesserunt, ad effica cem finem provenire jussistis. Vere enim, filiorum charissime, cor vestrum in manu Dei est, quia ejus consultu universa disponitis, et sapienter imperium vobis collatum moderari studetis: quia ex utero matris crevit vobiscum sapientia, et rectitudo fuit dilecta vestra amica. Et quia præconiorum vestrorum humana lingua fari non sufficit multitudinem, ad illa quæ de infidelibus nostris et vestris peracta sunt epistolariter adeamus. Vestris quidem, benignissime imperator, apprime eruditis viris et Deum

stræ gloriam supplicamus ut pro amore sanctorum apostolorum principum casdem res reddi præfato monasterio præsentaliter faciatis quatenus fructus vestræ mercedis maneat in sæculum sæculi. Data at supra. MANSI.

timentibus, b Ansegiso videlicet reverendo archiepi- A
scopo, et Adalgario venerabili episcopo, communi-
bus quoque fidelibus nostris, juxta quod petieramus,
pro honore atque utilitate sanctæ matris vestræ Ec-
clesiæ Romanæ a vobis directis, Romam pervenien-
tibus, et quantum vobis justitia placeat, luce clarius
agnovimus, et de affectu filiorum, quem erga nos
conservatis, in Domino gratulati sumus: sed de
infidelibus sanctæque Romanæ Ecclesiæ hostibus,
quos pro multis sceleribus ac pravitatibus suis ovile
Christi non recipit, huc illucque latitantibus, et ne-
fandissimos actus suos tegere molientibus, non ut
oportuit, neque sicut vestri voluerunt legati, de illis
potuit adimpleri. Nam ut ita fateamur, a sibi simi-
libus infidelibus vestris et inimicis nostris, quibus-
dam scilicet marchionibus, quos iidem vestri legati B
narrabunt, occultati et effugati, nec ad se percu-
tientes reversi sunt, nec alios suæ malitiæ inquina-
mento contaminare desisturt. Proinde clementiam
vestræ celsitudinis imploramus, et per futurum Dei
judicium adjuramus, ut eosdem sanctæ Dei Ecclesiæ
hostes atque prædones, sacrilegos quoque sive ty-
rannos, ac per hoc a Christi collegio synodice se-
questratos, studiosius requiri jubeatis, et ad lugenda
mala quæ imprætermisse hactenus operati sunt,
sicut jam decrevistis, exsilio deputetis. Quia si ipsi
qui tantum Dei Ecclesiam macularunt, impune jam
vestram sanctionem diffugerint; vel si, quod eve-
nire non debet, in vestro imperio quibuscunque,
quod turpe est dicere, contra vestram voluntatem
eis favorem præstantibus, tam absolute discurre-
rint; totum idem vestrum imperium coinquinabunt
et omni Christianitati dispendium generabunt, quia
cum sint ipsi oves morbidæ, totum gregem conta-
minant, et erunt novissima illorum pejora prioribus.
Ideoque major morbus majori medicina curandus
est; ne si non debita vel quali decet austeritate
vulnera magnum fetorem dantia radicitus resecata
fuerint, totum corpus Ecclesiæ tabefiat, et nobis
hæc sustinentibus ministerium nostrum exercere
non liceat. Non enim Stephanum et Sergium ad nos
fraudulenter venientes recipere noluimus, sed eos
ad vestram venire jussimus majestatem. Cæterum,
fili charissime, thesauros Ecclesiæ nostræ, ab eis-
dem nefandissimis raptos ac fraudatos, ita sciatis ab
ipsis etiam celatos, ut per eos qui hic de suis satel- D
litibus remanserunt, inveniri non possint; illos vero
qui noverunt ubi eos recondiderint, ne detegi pos-
sent, apud se callide retinent, et nisi ipsi capti fue-
rint, ubi sunt occultati nos nostrosque penitus latet,
Verumtamen quid vel quantum ab uno et quan-
tum ab alio, quantumque etiam in domibus eo-
rum repertum sit, vestri jam dicti legati et scripto
et verbis vobis, si placet, edicant. Data xvi Ka-
lendas Decembris, indictione decima.

b Ansegiso e Adalgario. Missi ambo Romam a Carolo fuerant cum legatis apostolicis post synodum Pontigonensem. Aimoinus lib. v, cap. 33: Soluta est Isynodus. Postea imperator legatos muneratos aposto

C

XLIII.

AD CAROLUM IMPERATOREM.

(Anno 876.)

Narrat calamitates Ecclesiæ illatas a Saracenis, et imperatorem precatur ut auxilium adversus eos millal.

JOANNES episcopus CAROLO imperatori.

Quanta et qualia per impiam gentem patiamur Saracenorum, quid dicam quia scribere quilibet stylus non sufficit, cum omnia ligna silvarum, si vertantur in linguas, enarrare non valeant? Quorum quia ex his quædam vestra jam didicit excellentia, prædisposuit exercitum suum ad hæc removenda cum valida manu dirigere. Quo nos audito, mox elevatis manibus Dominum collaudavinius, ejusque clementiam pro imperio vestro lætantes protinus exoravimus. Sed quanto, fili charissime, lætati sumus in his quæ dicta sunt nobis, tanto, heu! tristati et amaricati, quia quæ dicta sunt rerum non sunt effectibus consummata. Reversi quippe sunt, ut audivimus, et solis paganis gaudium, nobis autem non nisi tribulationem inenarrabilem reliquerunt. Et ecce, proh dolor! inimicis crucis Christi gratulantibus, solus fidelium cœtus magna mœstitudine consumitur. Christianorum sanguis effunditur, devotus Deo populus continua strage vastatur. Nam qui evadit ignem vel gladium, præda efficitur, captivas trahitur, et exsul perpetuus constituitur. En civitates, castra, et villæ destitutæ habitatoribus perierunt, et episcopi hac illacque dispersi. Sola illis apostolorum principum limina derelicta sunt in refugium, cum episcopia eorum in ferarum sint redacta cubilia, et ipsi vagi et sine tectis inventi, non jam eis liceat prædicare, sed mendicare. Ecce, charissime, pervenit gladius usque ad animam; ecce dies in qua clamamus: Beatæ steriles quæ non genuerunt (Luc. XXII); ecce illa periculosa tempora Pauli voce prædicta (11 Tim. 1). Libet ergo cum Jeremia clamare (cap. 1x): Quis dabit capiti meo aquam, au? oculis meis fontem lacrymarum, ut plangam tantam ac talem miseriam, tale ac tantum excidium patriæ? Sed et in tristitia, quin potius in ruina domina gen tium, regina urbium, mater Ecclesiarum, consolatio tristium, portus periclitantium. Ecce, inquam, revera dies tribulationis et angustia, dies calamitatis et miseriæ. Præterito quippe anno seminavimus quidem, sed non recollegimus; hoc vero anno, quia non seminavimus, nec est recolligendi fiducia. Quid de paganis dicimus, cum Christiani nihil melius operentur? quidam videlicet ex confinibus et vicinis nostris, quos marchiones solito nuncupatis. Nam ut prophetice dicamus: Residuum locustæ comedit bruchus (Joel 11). Et quid Saracenis incredulis, qui sunt filii ancillæ, forte relinquitur ab illis qui per fidem liberæ deberent existere filii? Usque ad ter

icos, Leonem et Petrum, remisit Romam, et cum eis Ansegisum Senonensem episcopum, et Adalgarium Augustodunensem episcopum. SIRM.

« VorigeDoorgaan »