debent: nec aliquid ibi sonat de confessione in al- A dicentem ex sua persona: ‹ Certe si non nocet extorta teram partem quam debeat, neque pro suarum non requisitione rerum, neque de sectis alieni erroris : nec eum quisquam, ut subscriberet, aut in carcere, aut in ergastulo reclusit, ut his territus insidiis, Domini deviaret sacerdos, et voluntatibus alienis faveret. CAPUT XXXIV. Ejusdem refutationis continuatio. De eo quod ibidem subsequitur: Si non sunt tantum attendenda quæ fiunt, quantum quo animo fiant; quo animo ego illud fecerim, neque parum sciens poterit ignorare: qui etiam multo plura tunc essem facturus, ut meos qui innoxii erant, et causa mei opprimebantur, possem liberare. Paulus apostolus dicit: Lex non est posita justis, sed injustis (1 Tim. 1). Et hinc S. Leo dicit scribens ad Ravennium (epist. 90): ‹ Justo quippe ideo dicitur lex non esse posita, quia normam præceptionis implet judicio voluntatis. Si sui qui eum ad Pauliacum secuti fuerunt, rewadiaverunt per legem, quod contra legem commiserunt, innoxii non erant; et dominus rex ut noxios distringere jussit: quantum audemus dicere, contra regium ministerium fecit. Si judices regii contra legem innoxios, velut noxios distrinxerunt, prævaricatores legis fuerunt: si arbitros [arbitri] innoxios, velut noxios judicaverunt, auctoritatem et locum judicii amittere meruerunt, Quia vero nec ipse, nec aliquis suorum, se tunc in judicio pati præjudicium reclamavit: et S. Gregorius sæpe juxta leges et canones terminari decrevit judicia: et ex interpretatione legis Honorii et Theodosii dicitur, quoniam quicunque quod in judicio adversario præsente non repetiit, postea de eadem re litem aliam non poterit inchoare. Legem conculcat, qui contra legem, legaliter judicata, etiam scripto, rediviva lite condemnat. Et quia personas privatas suos homines contra legem distrinxisse, vel judicasse Hincmarus probare non potest: constat, si sui homines legaliter rewadiarunt, quod contra legem commiserunt, innoxii non fuerunt. Et qui [supple dicit] se conduxisse illos, ut eum ad commissum illud quod rewadiaverunt, sequerentur, qui noxii fuere probati: innoxius rite dici non potest, et noxius innoxios facere suo testimonio nequit. De hoc quod dicit, S. Gregorium scripsisse a Pompeio episcopo cruciato, crematoque fame extorta confessione [extortam confessionem]: nos in illa synodo satis superque illum vidimus corpulentum, atque confessum; et non cruciatum neque necatum fame ut profiteretur ac subscriberet, vidimus vel audivimus. De hoc quod dicit: Certe si non nocet extorta confessio, non obest extorta subscriptio. Puto clamare nunc contra illum de cœlo, et clamaturos in divino judicio ducentos quatuordecim sanctos episcopos, qui in Carthaginensi concilio decreverunt, ut ‹ si quis contra suam professionem, vel subscriptionem venerit in aliquo, ipse se honore privabit. › Et B confessio, non obest extorta subscriptio: nisi pœnitentiam egerit, credo illum inter alia de hoc mendacio ab eisdem sanctis episcopis judicandum. Sed et a beato Gregorio condemnandum, qui scripsit ad Theoctistam patriciam (l. 1, ep. 39): ‹ Si qui sunt qui dicunt, quia compulsus quispiam necessitate se anathematizaverit, anathematis vinculo non teneri, ipsi sibi testes sunt, quia Christiani non sunt : quia ligamenta sanctæ Ecclesiæ vanis se æstimant conatibus solvere ac per hoc nec absolutionem sanctæ Ecclesiæ, quam præstat fidelibus, veram putant, si ligaturas ejus valere non æstimant. Contra quos diutius disputandum non est, quia per omnia despiciendi et anathematizandi sunt, et unde se fallere veritatem credunt, inde in peccatis suis veracius ligantur. › Et aliquanto superius: Et quia si compulsi aliqui de quibus reprehendebantur, anathematizare se dicerent, anathematis vinculo nullo modo teneri. Et si sunt qui certissime talia sentiunt, vel tenent, quia Christiani non sunt, dubium non est eosque et ego, et omnes catholici episcopi, atque universa Ecclesia anathematizamus, quia veritati contraria sentiunt, et contraria loquuntur. Sed et mihi alia mendaciter impingit sed et super scriptum quædam dicit, contra quæ longum est mihi scribere, et vobis audire. CAPUT XXXV. Quod tertio vocatus ad synodum non respondit, et ideo tractari debet ut contumax. Ecce audivit vestra fraternitas, quomodo et in C quantis scriptura fratris Hincmari sit mendax. Et sicut sacræ leges dicunt, quia hoc in omnibus causis statutum est, ut scripturam prolator affirmet: nam si is qui scripturam protulit, ejus non astruxerit veritatem, ut falsitatis reum esse retinendum. Et in concilio Ephesino, et Chalcedonensi, sed et in quinta, ac sexta synodo, propriis scripturis et subscriptionibus suis convictos, nullorumque aliorum accusationem vel testificationem requisitam, secundum sacras leges, dicentes quoscunque convinci scriptura vel testibus, legimus damnatos fuisse. D Sed et tertio vocatos, et venire detractantes, (quanto magis post tot ac tantas commonitiones?) omni sacerdotali officio etiam absentes invenimus fore privatos. Sed et Joannem Antiochiæ tertiæ sedis episcopum, quia blasphemias contra Cyrillum secundæ sedis archiepiscopum per libellos emisit, tertio vocatum, et non adeuntem Ephesinam synodum legimus ibidem fuisse excommunicatum. Necnon et Dioscorum secundæ sedis Alexandrinæ episcopum inter cætera, quoniam adversus regularem ordinem et ecclesiasticam egerit disciplinam insuper etiam quia multos libellos plenos iniquitatibus contra archiepiscopum suum primæ sedis magnæ Romæ sanctissimum et sapientissimum Leonem, sæpius ecclesiasticos conculcans canones in concilio obtulit; privatum omni sacerdotali ministerio, ab eodem beatissimo Leone per vicarios suos in eadem magna synodo Chalcedonensi; et tertio vocatum, quia să convictus, non id quod justitiæ est judex sequatur; sed dum miseretur rei, damuel probantem, aut dum accusatori favet qui probare non possit, addicat innoxium. Non potest igitur hæc dici justa misericordia in ipsa Ecclesia ubi maxime misereri decet, teneri quam maxime debet forma justitia, ne quis a consortio communionis abstentus, brevi lacrymula, atque ad tempus parata, vel etiam uberioribus fletibus communionem, quam plurimis debet. postulare temporibus, facilitati sacerdolis extorqueat. Nonne cum uni indulget indigno, plurimos facit ad prolapsionis contagium provocari? facilitas enim veniæ, incentivum tribuit delinquendi. Hoc eo dictum est, ut sciamus secundum verbum Dei, secundum rationem, dispensandam esse misericordiam debitoribus. Medicus ipse si serpentis interìus vulneris invenial cicatricem, cum debeat resecare ulceris vitium, ne latius serpat, tamen a secandi urendique proposito lacrymis inflexus ægroti medicamentis tegat, quod ferro aperiendum erat: nonne ista inutilis misericordia est, si propter brevem incisionis vel ustionis dolorem corpus omnino tabescat, vitæ usus intereat? Recte igitur et sacerdos vulnus, ne latius serpat, à toto corpore Ecclesiæ, quasi bonus medicus, debet abscidere, et prodere virus criminis quod lateat, non fovere ne dum unum excludendum non putat, plures dignos faciat, quos excludat ab Ecclesia. Jure ergo Apostolus divino nos hortatur exemplo, dicens: Vide ergo bonitatem et severitatem Dei; in eos quidem qui ceciderunt, severitatem; in te autem bonitatem, si permanseris in bonitate (Rom. x1). » Et sanctus Gregorius in Regula pastorali (parte III, cap. 1, admon. 23): Malorum, inquit, cum incaute amicitils cingimur, culpis ligamur. Unde Josaphat qui tot de anteacla vita præconiis attollitur, de Achab regis amicitiis pene periturus increpatur: cui a Domino per prophetam dicitur: Impio præbes auxilium, et his qui oderunt Dominum amicitia jungeris; et idcirco iram quidem Domini merebaris; sed bona opera inventa sunt in te, eo quod abstuleris lucos de terra Juda (II Par. XIX). Et in homilia Evangelii : nodo se præsentare contempsit, absentem legimus A si rem probasset, alterum si non esset ab accusatore fuisse damnatum. Verum de trina commonitione sacræ leges dicunt, quicunque tribus auctoritatibus judicis conventus, vel tribus edictis ad judicem fuerit provocatus, aut uno pro omnibus peremptorio, id est quod causam exstinguit, fuerit evocatus, et præsentiam suam apud eum judicem, a quo ei denun· tiatum est, exhibere noluerit, adversus eum quasi in contumacem judicari potest. Quinimo nec retractari per appellationem negotia possunt, quoties in contumacem fuerit judicatum ab ea sententia quæ adversus contumaces data est; neque appellari, neque in duplum revocari potest. Et hinc S. Gregorius ad Maximum Salonitanum episcopum (l. v, epist. 103)Ita, inquit, fac, ut ad veniendum amplius jam moras non ingeras: ne ipsa te B magis absentia obnoxium his quæ dicuntur, assignet et nos inter hæc reo [al., in te hæc res] non solum propter dicta crimina quæ purgare subterfugis, sed etiam propter inobedientia culpam, durius, scilicet ut in contumacem cogat ex concilio ferre judicium. Et S. Coelestinus de trina vocatione ad Nestorium ita scripsit (epist. 5): Itaque quamvis jam frater Cyrillus secundis te epistolis [al., epistolis suis] asserat esse conventum, intelligas volo post primam et secundam illius, et hanc correptionem nostram, quam constat esse jam tertiam, ab universitate collegii et conventu Christianorum te prorsus esse sejunctum; nisi mox ea quæ male dicta sunt, corrigantur, nisi in eam viam redeas, quam Christus esse [al., se Christus esse] testatur. Et item in eadem epistola: Persequar plane Domini mei [al., boni Domini] fidelis servus inimicos: cum Propheta asserat, eos odio se odisse perfecto (Psal. cxxxvi). Moneor rursus altero loquente, ne parcam. Quemn vis ergo respiciam [al., quem hic ego respic.], cui honoris aliquid servem, quando agitur ut mihi totius spei meæ causa toliatur?, Ipsius in Evangelio verba sunt Domini, quibus ait non sibi patrem, non matrem, non filios, non aliquam necessitudinem debere præponi (Matth. x). Est enim frequenter talis pictas. ex qua nascatur impietas: cum vincente earum affectu carnis charitati illi quæ Deus est, charitas præponitur corporalis. Et S. Ambrosius in psalmo cxvш: ‹ Est justa misericordia, et est etiam injusta misericordia. Denique in lege scriptum est de quodam. Non miserebitur illius. Et in libro Regnorum legis, quia Saul propterea contraxit offensam, quia miseratus est Agag hostium regem, quem prohibuerat sententia divina servari (I Reg. xv). Et si quis latronis filiis deprecantibus motus, et lacrymis conjugis ejus flexus, absolvendum putet, cui adsit latroeinandi affectus, nonne innocentes tradit exitio, qui liberet multorum exitia cogitantem? Certe si gladium reprimit, vincla dissolvit; cur laxat exsilia, cur latrocinandi qua potest clementiore via non cripit facultatem, qui voluntatem extorquere non potuit? Deinde inter duos, hoc est, accusatorem et reum, pari periculo de capite decernentes, alterum C Multum, inquit, est, quod carnales affectus intentionem mentis diverberant, ejusque aciem obscurant; sed non declinant a recto itineris, qui arcam D Dei portant in mente. › Et ne quis dicat, beatum Cœlestinum de tertia commonitione scripsisse ad Nestorium hæreticum : attendendum est quod Hilarus papa dicit (epist. 2); < Quia non minus in sanctarum traditionum delinquitur sanctiones, quam in injuriam ipsius Domini prosilitur. Et hujusmodi præsumptor, qui in sanclarum traditionum pertinaciter sanctiones delinquit, non inter catholicos est computandus, sed cum schismatis est condemnandus: quia sicut in decretis apostolicæ sedis scriptum est, quisquis schismatico assenserit, schismaticus esse negari non poterit. Quod elsi omnes sacerdotes, et mundus assentiat, damnatio consentientes involvit, non prævaricationem con sensus absolvit. Non enim crimen minuitur, sed ro- A tribus promulgatas habemus, non debemus novum inire tractatum, vel novum exspectare consilium. borescit, cum generale fit ex privato. Hoc enim Deus omnium judicavit, qui peccatorem mundum generali diluvio interemit. Et his beatus Gelasius concinit in decretis suis sicut manifeste ex ejus verbis hic possem ostendere, si prolixitatem non devitarem. Conclusio qua monstratur non obstante appellatione ferri posse sententiam. (Lib. LV cap., c. 34.) Nec etiam sedem apostolicam in requirendo inquietare, sicut S. Innocentius scribens ad Macedones episcopos dicit (epist. 27) : « Cum sæpius, inquit, repeti fecissem (quin scripta vestra) adverti sedi apostolicæ, ad quam relatio, quasi ad Hæc omnia suprascripta, ut sæpe commemoravi, caput Ecclesiarum, missa currebat, fieri injuriam, non causa mearum injuriarum, sed evindicatione cujus adhuc in ambiguum sententia duceretur. > dignitatis mihi commissæ metropolis, contra fratrem Et ad Felicem Nucerianum episcopum (epist. 3) : Hincmarum contexui: nec sacras leges et regulas < Stupuimus prudentem virum de his voluisse concollegi adversus eum in causis propriis intentando sulere, quæ omnibus sunt certa ratione comperta. › judicium, sed ostendendo qualitatem, ac quantitatem Et S. Zosimus (epist. 1): « Sciat quisquis hoc, postsuorum excessuum, et mearum commonitionum; et posita Patrum, et apostolica sedis auctoritate nequibus ac quantis constitutionibus pertinacem ob- B glexerit, a nobis districtius judicandum, et loci sui jecit contemptum. Vestra vero Deo placita unaniminime dubitet sibi non constare rationem, si hoc mitas, coram se recitata vigilanti discernat libra- putat post tot prohibitiones impune posse tentari. mine: quia licet sacerdotibus canones ignorare non Contumeliæ enim studio fit, quidquid interdictum liceat; levior tamen fuerat error, si per ignorantiam toties usurpatur. Et S. Cœlestinus (epist. 11): deliquisset, quam nunc, quia sciens et prudens ex consilio et studio sacrarum regularum per contumaciam transgressor existit, quarum custodiam et observationem professione ac subscriptione sua firmavit. Duplici ergo reatu tenetur astrictus; qui non solum contra venerabilium Patrum, sed etiam contra sua venisse decreta temere comprobatur. Utrum igitur Deo medio prolata sententia, eum debeat percellere; an veraciter recognoscentem, et humiliter supplicantem absolvere, salvis sanctorum conciliorum statutis, et apostolicæ sedis pontificum ex eisdem sacris canonibus promulgatis, et reservato per omnia prima et apostolicæ sedis privilegio, ac Rhemorum metropolis jure : quod ex me est, consilio, et judicio vestræ unanimitatis committo: pro modulo meo sequens dicta B. Coelestini ad Cyrillum episcopum de Nestorio (Coelestin., ep. 10, apud Baron. an. 431) : ‹ Studeo, inquit, quieti catholicæ, studeo pereuntis saluti, si tamen voluerit ægritudi nem confiteri. Quod ideo dicimus, ne volenti corrigere [al., se corrigere], forsitan deesse videamur. Nam si et nobis [al., etsi et nobis] sustinentibus uvam, spinas sibi addiderit, impleatur manentibus, statutis prioribus sui fructu judicii, colligat quod sulco diabolico seminavit, non nostro consilio, sed se periturus auctore. Probat [al., probet] nos veloces pedes ad effundendum sanguinem non habere, quando sibi etiam remedium cognoscat oblatum. Et hæc dico non præjudicans vestræ deliberationi, utrum juxta hæc B. Cœlestini verba veraciter recognoscens, et humiliter supplicans, absolvi; an pro tam diutina pertinaci in contemptu sanctarum regularum permansione debeat percelli. Quia sicut a regulis præstitutis de certis et manifestis causis quæ in nullo nobis sunt dubia vel obscura nulla aut negligentia aut præsumptione debemus discedere, sicut Leo ad Anastasium scribens (epist. 84) decrevit ita de quibus diffinitivas sententias, quæ nulla possunt ratione convelli, a sanctis Pa : Quæ enim a nobis res digna servabitur, si decretalium norma constitutorum, pro aliquorum libitu, licentia populis permissa frangatur? › Et item (ibid.): Quæ enim sola admonitionis auctoritate non corrigimus, necesse est per severitatem congruentem regulis vindicemus. » Et (Leo, ep. 1): ‹ Ideo omnia decretalia constituta tam beatæ recordationis Innocentii, quam omnium decessorum nostrorum quæ de ecclesiasticis ordinibus, et, canonum promulgata sunt disciplinis, ita a vestra dilectione custodiri C debere mandamus: ut, si quis in illa commiserit, veniam sibi deinceps noverit denegari. › Et Gelasius (ep. 11) Satis indignum est, quemquam vel pontificem, vel ordinum subsequentium, hanc observantiam refutare, quam B. Petri sedem videat edocere satisque conveniens sit, ut totum corpus Ecclesiæ in hac sibimet observatione concordet, quam illic vigere conspiciat, ubi Dominus Ecclesiæ totius posuit principatum. Et item : Non opus fuit nova synodo; cum veteris constituti sufficienter hæc forma præscriberet. Et item: Nunquam cessisse manifestum est, qualibet necessitate cogente, noviter, quæ fuerant salubriter constituta, temerasse. Et S. Gregorius ad Sergium defensorem (epist. 10): Si homo esses, aut aliquam districtionem [al., discretionem] habuisses, ita regularis disciplinæ debuisses custos existere, ut ea quæ illic illicita committuntur, ante vindicta corrigeret, quam ad nos eorum nuntius perveniret. Et post pauca : D Nam si quolibet modo in hac re negligens, vel lentus exstiteris, ita in te districtissime noveris vindicandum, ut quod ex te nescis, pœna possis secante [al., reserante] cognoscere. Et domnus Adrianus papa in epistola, sicut audistis, nuperrime directa Fidelium, inquit, relatione comperimus, quod tua fraternitas debitum vigorem in provincia Rhemensi non agitans, multa reprehensione dignissima a tuis comprovincialibus convalescant. Cujus rei gratia negligentiam vestram his apostolicis afla tibus excitamus, ut secundum venerandorum cano- A et retinet. Quam synodum Sardicensem aposto num regulas, ita omnium omnino comprovincialium lica sedes per Osium Cordubensem, et Gentium Capuensem, et Calepodium Neapolitanum episcopos, suos vicarios confirmavit: et Ecclesia nihilominus subsequente confirmatam tenuit semper, et retinet. SENTENTIA DEPOSITIONIS HINCMARI LAUDUNENSIS Ab Hincmaro metropolitano Rhemensi in concilio (Apud Labb., Concil. tom. VIII.) Hincmarus Rhemorum episcopus dixit: Nunquam vellem in eum me judicare oporteret; et utinam nec ordinare contigisset, de quo semper timui, quod nunc video, postquam eum sibi sæculum rapuit, et ei frequenter scriptum prædixi: Qui mentis est duræ, corruet in malum (Prov. xxvIII). Sed quia ipse sibi judicium ferri exegit: vestra unanimitas dicat, si ego pro præmissis causis eum judicavero, utrum vos illum mecum unanimiter judicabitis, an non? Et singillatim episcopis respondentibus, se illum una cum eo judicaturos, Hincmarus Rhemorum episcopus dixit: Et postquam ego judicio, secundum morem ecclesiasticum subscripsero, subscribetis mecum eidem judicio? Responderunt, quia quod cum eo judicaverint, se juxta morem ecclesiasticum fore subscripturos. Et tunc lectæ sunt in synodo ab Adalgario diacono sententiæ canonum, ita eo dicente: Sardicenses canones decreverunt (can. 3): C Ut si aliquis episcopus judicatus fuerit in aliqua. causa, et putet se bonam causam habere, ut iterum concilium renovetur, si vobis placet sancti Petri memoriam honoremus, ut scribatur ab his qui causam examinarunt, Julio Romano episcopo, et si judicaverit renovandum esse judicium, renovetur, et det judices si contra probaverit talem esse causam, ut non refricentur ea quæ acta sunt; quæ decreverit, confirmata erunt. Et Innocentius papa decrevit (epist. 1), ut ‹ Si majores causæ in medio fuerint devolutæ, ad sedem apostolicam, sicut synodus statuit, et vetus consuetudo [al., beata consuet.] exigit, post judicium episcopale referatur.> Et Bonifacius papa dicit (epist. 2): Nos per omnes provincias litteras dirigemus, ne excusationem sibi ignorationis jure Maximus obtendat, ut ad provinciam venire cogatur, et illic se constituto præsentare judicio. Quidquid autem vestra charitas de hac causa duxerit decernendum, cum ad nos relatum fuerit, nostra, ut condecet, necesse est auctoritate firmetur. Et S. Leo papa decrevit (epist. 87): D Si quæ, inquiens, aliæ emerserint causæ, quæ ad statum Ecclesiarum, et ad concordiam pertineant sacerdotum, illic sub timore Domini volumus ventilentur; et de componendis atque compositis omnibus ad nos relatio plena mittatur: ut ea quæ juxta Ecclesiarum morem juste et rationabiliter fuerint diffinita, nostra [al., mea] quoque sententia roborentur. › B Tunc Hincmarus metropolitanus Rhemorum epi- A sedis papæ, Hincmarus, Harduicus, Remigius, Froscopus legens, dixit: Hincmarus Rhemorum episcopus Hincmarum hactenus Ecclesiæ Laudunensis episcopum evangelicæ veritati, atque apostolicæ auctoritati in pertinacia præsumptionis illicitæ excommunicationis repugnatorem; et sanctorum canonum venerandorum conciliorum, et decretorum sedis apostolicæ, ex eisdem sacris canonibus promulgatorum, transgressorem; et ecclesiastici ordinis ac regularis disciplinæ in contemptu privilegii sux metropolis contra sacram Nicænam synodum, contraque cætera sancta concilià, et 'decreta sedis apostolicæ novum impugnatorem veternosis fæcibus corruptum, seditionis scilicet Choræ, ac post Nicænæ synodi constitutionem, quorumdam subjectorum rebellionis contra potiores suos resuscitatorem; et contra ordinem ecclesiasticum aç regularem disciplinam professorem ac subscriptorem; necnon et canonicæ professionis ac subscriptionis suæ prævaricatorem; sacræque Scripturæ adulteratorem, et verborum catholicorum interversorem, et imposturatorem. Regia siquidem subjectioni, et honorificentiæ contra regulam apostolicam resultatorem; perjurum quoque, seditiosum, et rerum alienarum ac facultatum pervasorem, calumniatorem, ac injuriarum reum; et post tertiam vocationem a metropolitano suo ad synodum evocatum; itemque ab ipsa synodo per ter, ternis episcopis, ternisque presbyteris, ac ternis diaconibus iterum evocatum, in diutina contumacia sua pertinaciter persistentem, et non resipiscentem; et ad objecta sibi regulariter respondere contemnentem. Per Dominum nostrum Jesum Christum, cujus evangelicæ veritati, pertinaci præsumptione perniciosa excommunicationis repugnavit, judicio sancti Spiritus, qui locutus est in beatissimis apostolis, et apostolicæ sedis pontificibus, quorum doctrinæ, atque decretis causa suæ injuriæ crudeliter et contumaciter obviavit, secundum sacros sanctorum conciliorum canones Spiritu Dei conditos, et totius mundi reverentia consecratos, quibus sæpe correptus, et non correctus, multoties resultavit: et ideo ipse contra se elicuit canonicam damnationis proferri sententiam: episcopali honore ac dignitate privatum judicio, et omni sacerdotali officio spoliatum decerno: reservato per omnia juris privilegio domni et Patris nostri Adriani, apostolicæ ac primæ sedis papa sicut sacri Sardicenses canones decreverunt, et ejusdem apostolicæ sedis pontifices Innocentius, Bonifacius, Leo, ex eisdem sacris canonibus promulgaverunt. Larius, Wlfadus, Bertulfus, Adalardus, Ansegisus, Franco, Hildegarius, Adventius, Gislebertus, Hodo, Rainelmus, Engenoldus, Joannes, Waltharius, Willebertus, Hildeboldus, Berardus, Ingilwinus, episcopi, qui cum diversarum ecclesiarum legatis, in synodum apud Duziącum Rhemensis parochiæ, in nomine Christi convenimus. quentibus ab insolentiis Hincmari Laudunensis, vexaDiutinis, ac multis, gravissimisque, atque fretionibus fatigati, quem nec metropolitanus suus, qui orphanum benigne illum nutrivit, in clericum to Londit, litteris erudivit, per singulos gradus, electior.e cleri et plebis Laudunensis Ecclesiæ, cum favore multifarie multisque modis et verbis, et scriptis domni regis Caroli, ad apicem episcopatus provexit, commonituin, corrigere non potuit. Quem domni nostri regis Caroli benignitas multorum beneficiorum largitionibus, et castigationibus, ad episcopalem mansuetudinem, et gravitatem attrahere non prævaluit et nec ipse, neque metropolitanus suus ad hoc eum compellere potuerunt, ut clericis ac laicis, quibus injuste fecerat, quod lex, et justitia dictabat, restitueret. Sed potius quicunque ad règem, vel ad metropolitanum suum se contra eum reclamavit, nequaquam cessavit, donec eos penitus exterminavit. Cui etiam synodales invectiones, ut a contumacia et levitate sua resipisceret, et bonum nomen, quod apostolica regula episcopum etiam ab his qui foris sunt, habere jubet (1 Tim. 111), morum probitate, et C ordinis sui religione obtinere, et honorum operum exemplum demonstrare studeret, persuadere non potuerunt. Quem, etiam humana verecundia a suis reprehensibilibus, et improbabilibus actibus, ut non vituperaretur ministerium nostrum extrahere nequi verunt. Quem vestræ postremo apostolicæ epistolæ, obtestationes, et commonitiones corrigere, et ad obedientiam debitam flectere non potuerunt. EPISTOLA SYNODALIS AD ADRIANUM PAPAM Sub nomine concilii Duziacensis ab Hincmaro Domino sanctissimo ac reverentissimo Patri Adriano, sanctæ catholicæ et apostolicæ Romanæ primæ Tandem quod non sine gemitu et cordis dolore dicimus, quoniam aliud medicamentum quo sanaretur, reperire nequivimus, ab ordine sacerdotali removimus: sicut in gestorum serie sanctitas vestra inveniet, quam per bunc fratrem, et venerabilem coepiscopum nostrum Actardum, qui nobiscum reD sedit in synodo, auctoritati vestræ dirigimus. Quia diutius nec sibi commissa Ecclesia, quæ sub eo veluti sub gravissimo fasce gemebat, illum portare ; nec aliarun: Ecclesiarum rectores, sine reprehensione insolentias ejus ferre; nec regiæ dignitatis potestas, vel regni unanimitas, ejus inquietudinem ac dehonorationem sustinere valebat. De quibus quædam, et juxta pluralitatem aliorum excessuum, in præfata gestorum serie pauca invenietis: quia et pro tempo. ris brevitate, quoniam isdem Hinemarus constituta sibi die noluit venire ad synodum; et domnus rex cum quibusdam episcopis ad colloquium fratris sui pro reconciliatione filiorum ejus, ad patrem illorum et fratrem suum festinare accelerabat; ne commola seditione carne propinquos inter se compugnanter |