Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

officio damnari ex negligentia debeam; sed, sicut A consensum. › Et Antiochena synodus (can. 20), per

B. Gregorius in regula pastorali demonstrat, eumdem zelum postmodum, inter me et illum, fortem munitionem habeam, ne tunc ad vindictam sim destitutus, si nunc in correctiones fuero dissolutus. Nec non ut et de me veritas, et litterarum illius falsitas, cunctis ejus accusationes et meas excusationes legentibus liqueat. Et si fortassis idem frater Hincmarus ideo subscripsit, et subscribi ab ecclesiasticis Ecclesiæ suæ ministris fecit, ut delatori, juxta forenses leges, aut lingua capuletur, aut caput amputetur, quatenus in me, quem suum delatorem postea seripsit, hæc vindicta procederet: egit præpropere, et contra ecclesiasticam disciplinam, ut antequam me confessum, vel ordine regulari convictum videret: judiciali me sententia, et illa maxime, quam non recepit censura ecclesiastica, condemnaret.

CAPUT XXV.

Aliam nepotis calumniam de contemptu pontificia excommunicationis dissipat avunculus.

Aliam quoque rotulam nimis prolixam præterito anno, Idibus Novembris, 4 indictionis, per Clarentium presbyterum suum direxit, in qua contra me scriptum habetur. Non mihi, inquit Hinemarus, videtur dignum excellentia vestra fuisse, ut diceretis Berthario quod mihi renuntiavit vos dixisse : Si eos præsignatos meos excommunicassem homines, qui talia agerent, et adhuc agunt, non eos excommunicatione teneri, videlicet anathematis vinculo non ligari. Sed non est mirum, si parvitatis mea excommunicationem parvipenditis, ac forte irrationabilem judicatis, quando apostolicæ sedis excommunicationem et pro nihilo ducitis, et pro nihilo ducendam, ut pote absurdam, judicatis. ›

B

C

De qua calumnia mihi illata, quia S. Gregorius in libro ex Regesto frequentissime dicit, secundum leges et canones, causas investigari debere, et judi- cia terminari, legantur leges et canones. Dicunt enim antiquorum Patrum nostrorum regulæ (concil. Tolet. m, c. 9, q. Dignum est): Dignum est, ut vita innocentis nulla maculetur pernicie accusatoris. Ideo quisquis a quolibet criminetur, non ante accusatus supplicio detur, quam accusator præsentetur, atque legum et canonum sententiæ exquirantur. Quod si indigna ad accusandum persona invenitur, D ad ejus accusationem non admittatur. Et, quod si episcopus aliquem de crimine putat esse damnandum, accusatoris vice discutiendum se sciat. Fas est enim ut, quæ uni probantur, probentur et omnibus. › Quos canones si, ut solet ea quæ contra illum faciunt, refutare voluerit, audiat, quid hine Leo papa ad Maximum Antiochenum episcopum dicat (epist 62): Quidquid, inquiens, propter [al., præter] speciales causas sydonahum conciliorum ad examen episcopale defertur, potest aliquam dijudicandi habere rationem, si nihil de eo est a sanctis Patribus apud Nicæam diffinitum. Nam quod ab illorum regulis et constitutionibus [al. constitutionisque] discordat, apostolicæ sedis nunquam poterit obtinere [obtinebit]

fectum illud esse concilium, ubi interfuerit metropolitanus antistes. Et Zosimus papa in epistola ad universos episcopos per diversas provincias constitutos, provincialem Gallicanorum episcoporum synodum approbat, dicens: Lazarus, inquit, dudum in Taurinensi concilio gravissimorum episcoporum sententiis pro calumniatore damnatus, cum Briccii innocentis episcopi vitam falsis objectionibus appetisset. Et Africæ provinciæ canones (conc: Asr. c. 97, Cod. can. Eccl. Afric., can. 130): ‹ Causæ, inquiunt, quæ communes non sunt, in suis provinciis judicentur. Et Africanum concilium decrevit, ut

quotiescunque clericis, cum quibus et episcopi numerantur, ab accusatoribus multa crimina objiciuntur, et unum ex ipsis, de quo prius egerit, probare non valuerint, ad cætera non admittantur. › Et sacræ leges dicunt, quia nemo convinci nisi scriptura aut testibus potest. Et Gelasius in Commonitorio Fausto legatione fungenti dato, de episcopis prævaricatoribus: « Quid tamen dicerent, si non chartis suis in omnibus vincerentur? Et Africanum dicit concilium (can. 131) Testes ad testimonium non admittendos, qui nec ad accusationem admitti præcepti sunt vel etiani quos ipse accusator de domo sua produxerit. Et item sacræ leges dicunt Unius testimonium, quamlibet splendida et idonea videatur esse persona, nullatenus audiendum.

Unde quia scriptura quam frater Hincmarus calumniatus est impræsentiarum habetur : ant producantur ab accusatore adversum me legales et regulares testes, vel scriptura, qua me de hac calumnia, qua dicit excommunicationem apostolicæ sedis et pro nihilo me ducere, et pro nihilo ducendam, utpote absurdam, prædicare. Quod si agi ab eo, vel a quoquam nequiverit : leges et regulæ de calumniatore sententiam proferent. Et veniet frater Bertharius diaconus, in præsentiam vestram, quem sibi Hincmarus renuntiasse dixit, me illi dixisse, 'quod si præsignatos suos homines excommunicasset, qui talia scilicet contra leges ecclesiasticas egerunt, et adhuc agunt, non eos excommunicatione teneri, videlicet anathematis vinculo ligari. Et quia discreta est ista Hincmari in scriptura sua sententia, quia de

sua excommunicatione a me annullata ad Bertharium
se reclamat (lib. Lv cap., c. 29), liceat mihi legaliter
ac regulariter in præsentia vestra confligere cum
eodem Berthario.

CAPUT XXVI.
Sensum suum catholicum de summa sedis apostolicæ
in solvendo ligandoque potestate publice profitetur
Hincmarus.

De eo autem quod dicit idem Hincmarus: Sed Hon est mirum, si parvitatis meæ excommunicationeri parvipenditis, ac forte irrationabilem judicatis, quando apostolicæ sedis excommunicationem et pro nihilo ducendam, utpote absurdam, prædicatis; > cum eo legaliter, ac regulariter est mihi, consilio et

auxilio vestro agendum. Qualiter autem de apostoli A iterum, ac tertio, sed non pœnitente fratre, præcecæ sedis, quæ est omnium Ecclesiarum in toto orbe, terrarum mater et magistra, et cujus pontifex, patriarcha est patriarcharum, et primas primatum cunctarum provinciarum, ligatione atque solutione sentiam atque teneam, ut sciatis mandaciter hinc me ab Hincmaro calumniatun; quanquam decernat Africanum concilium, ut quotiescunque clericis ab accusatoribus multa crimina objiciuntur, et unum ex ipsis, de quo prius egerit, probare non valuerint, ad cætera jam non admitantur: coram vobis expono, sicut corde credo ad justitiam, et ore confiteor ad salutem.

Et sicut ex doctrina beati Leonis, ejusdem sanctæ et primæ sedis pontificis didici, qui in sermone sui natalis (serm. 3), inter cætera dicit : « Quod dicitur B beatissimo Petro: Tibi dabo claves regni cœlorum, et quæcunque ligaveris super terram, erunt ligata et in cœlis, et quæcunque solveris super terram, erunt soluta et in cœlis; transivit quidem etiam in alios apostolos jus istius potestatis, et in omnes Ecclesiæ principes decreti hujus constitutio commeavit: sed non frustra uni commendatur, quod omnibus intimetur. Petro enim ideo hoc singulariter creditur, quia cunctis Ecclesiæ rectoribus Petri forma proponitur. Manet ergo Petri privilegium, ubicunque ex ipsius fertur æquitate judicium: nec nimia est vel severitas vel remissio, ubi nihil est ligatum, nihil solutum, nisi quod B. Petrus aut ligarit, aut solverit qui regem cœlorum ut Augustinus et cœteri doctores exponunt, majore præ cæteris devotione confessus est; merito præ cæteris ipse collatis clavibus regni cœlestis munere donatus est: ut constaret omnibus, quia absque ea confessione ac fide regnum cœlorum nullus possit intrare. Claves autem regni cœlorum, ipsam discernendi scientiam, potentiamque judiciariæ potestatis nominat, qua dignos recipere in regnum, indignos secludere debet a regno. Unde Dominus manifeste subjunxit: Et quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in cœlis (Matth. xv1).

:

Quæ solvendi ac ligandi potestas, quamvis soli Petro data videatur a Domino; absque ulla tamen dubietate noscendum est, quia et cæteris apostolis datur, ipso teste, qui post passionis resurrectionisque suæ triumphum apparens eis insufflavit et dixit omnibus Accipite Spiritum sanctum : quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; et quorum retinueritis, retenta sunt (Joan. xx). Nam sicut interrogatis generaliter omnibus, Petrus respondit unus pro omnibus; ita et quod Petro Dominus respondit, in Petro omnibus respondit: Necnon etiamnunc in episcopis ac presbyteris omni Ecclesiæ officium idem committitur, ut videlicet agnitis peccantium causis, quoscunque humiles ac vere pœnitentes respexerit, hos jam a timore perpetuæ mortis miserans absolvat : quos vero in peccatis quæ egerunt persistere cognoverit, illos per [deest eam] omnibus suppliciis obligandos insinuet. Unde alias Dominus, de correpto semel et

C

D

pit dicens : Si autem Ecclesiam non audierit, sit tibi sicut ethnicus, et publicanus (Matth. xvin). Et ne leve quisque putaret Ecclesiæ se judicio condemnari, mox terribiliter adjunxit: ‹ Amen dico vobis: Quæcunque alligaveritis super terram, erunt ligata et in cœlo et quæcunque solveritis super terram, erunt soluta et in cœlo (Matth. xv). » Omni igitur elé-ctorum Ecclesiæ, juxta modum culparum, vel pœnitentiæ, ligandi ac solvendi datur auctoritas. Sed idem beatus Petrus, qui Christum vera fide confes-sus, vero est amore secutus, specialiter claves regui cœlorum, et primatum judiciariæ potestatis, et curam pascendarum ovium Dominici ovilis aceepit; et in primatu illius successores ipsius in sede ejus acceperunt : ut omnes per orbem credentes intelligant, quia quicunque ab unitate fidei, vel societatis illius quolibet modo semetipsos segregant, tales nec vinculis peccatorum absolvi, nec januam possunt regni cœlestis ingredi.

De qua obligatione vel solutione episcopali, quod nobis apostolicæ sedis filiis ac discipulis, satis tremendum, et cavendum, atque observandum est, S. Gregorius in homilia Evangelii dicit: Sæpe in ligandis ac solvendis subditis pastor suæ voluntatis motus, non autem causarum merita sequitur. Unde fit, ut ipsa hac ligandi et solvendi potestate se privet, qui hanc pro suis voluntatibus, et non pro subjectorum moribus exercet. Unde recte per prophetam dicitur: Mortificabant animas, quæ non moriuntur : et vivificabant animas, quæ non vivunt (Ezech. xin).› Non morientem quippe mortificat, qui justum damnat; et non victurum vivificare nititur, qui reum supplicio absolvere conatur: ac sæpe agitur, ut vel damnet immeritos, vel alios ipse ligatos solvat. Causæ ergo pensandæ sunt, et tunc ligandi atque solvendi potestas exercenda.

Caeterum sicut B. Augustinus, et cæteri catholici doctores dicunt, non sunt ligamenta vel solutiones sanctæ Ecclesiæ, que contra sanctam Ecclesiam fiunt; vel ab his fiunt, qui contra dogmata catholicæ Ecclesiæ sentientes, contraria ipsi Ecclesiæ ligant, vel solvunt. Sancta quippe Ecclesia dicit: Non sedi cum concilio vanitatis, et cum iniqua gerentibus non introibo. Ovidi Ecclesiam malignantium, et cum impiis non sedebo. Lavabo inter innocentes manus meas(Psal. XXV). In cujus solius catholicæ Ecclesiæ unitate, quæ per hæreses et schismata non est divisa, ut vera suat sacramenta, ita vera sunt ligamenta atque solutiones; quæ ædificata est super petram : quæ unica columba appellatur: quæ sponsa pulchra sine macula et ruga: et hortus conclusus, fons signatus, putens aquæe vivæ, paradisus cum fructu pomorum, locus penes Deum in quo solide statur, et locus auro in quo confletur; et domus Dei quæ claves regni cœlorum accepit, ac potestatem ligandi et solvendi. Hanc domum si quis corrigentem corripientemque contempserit, præcipitur a Domino ut sit sicut ethnicus et publicanus (Matth. xvIII).

:

collecto, et regibus, et episcopis relecto et dato, quantum de ipsa epistola, sed et de illa quam domnus apostolicus misit (nihil istorum exstat), necessarium admittendum vidi, misi, et exemplar ipsius indiculi domno apostolico ex epistola mea direxi. Et ipsam epistolam domni apostolici, sed et memora tum indiculum, sed et scripta ipsius fratris Hinemari, hic habeo : quibus probari potest me verum dicere, et illum a vero deviare.

Ita de ligatione et solutione sanctæ catholicæ A epistolæ illi legendum dedi. In indiculo autem a me Ecclesiæ, et apostolicæ sedis pontificis, sed et subjectorum sibi episcoporum ex ejusdem apostolicæ sedis doctrina credendum, et tenendum, atque sequendum accepi et ita credo, teneo, et sequor. Et qui aliter de me dixit atque dixerit, ostendet se esse malivolum, et me probare non poterit non esse catholicum se autem comprobabit mendacem criminatorem, et non criminis esse me reum. Quæ autem mihi discenda sunt, et libenter et obedienter ab illius summæ sedis catholica doctrina paratus sum discere, tenere, et loqui; quæ in primatu B. Petri, cui Dominus trina repetitione pascendas suas oves commisit (Joan. xx1), et ut confirmaret fratres suos præcepit (Luc. xx11), privilegium primatus omnium Ecclesiarum in toto orbe terrarum accepit.

CAPUT XXVII.

Quod plura falso narrat de litteris apostolicis secum non communicatis.

Isdem etiam frater noster Hincmarus, mihi litteris suis impegit noxam non levem: si verum diceret, me commisisse contra eamdem sanctam et apostolicam sedem, dicens: Vocastis me litteris vestræ auctoritatis Attiniacum ad synodum, intimantes quia litteræ domni apostolici domno regi Carolo, et regni ipsius episcopis directe fuerunt, de quibus sine synodali consultu responderi non poterat. Quamvis has litteras in Gundulfi villa (Houdilcourt) suscepissetis, abi et præsens adfui: quas mihi ibidem nullatenus ostendistis. Cum autem Attiniacum veni, dedistis mihi quasi exemplar earumdem, legere me rogantes, et sic statim inde me respondere, et ut perlegens idipsum exemplar vobis protinus redderem, præcepistis. Sicut autem postea per aliud didici exemplar, plura in indiculo vestro mihi ostenso defuerunt. ›

Quæ dicta illius non sunt vera. Nam ipsa die quando missi domni apostolici, in Gundulfi villa ejus epistolas in præsentia regis et episcoporum, et cæterorum fidelium qui ibi aderant, mihi dederunt : sicut et domnus rex scit, et episcopi, ac cæteri in quorum præsentia epistolas illas accepi, antequam de ipsa domo exirem, audiente rege, et audientibus episcopis, et cæteris qui ibidem fuerunt, eas relegi. Et si Hinemarus ibi fuit, et audire eas voluit, sicut et cæteri eas audierunt, audire modis omnibus potuit. Quod dicit, quoniam quasi exemplar earumdem, quando Attiniacum venit, illi dedi, et legere rogavi, et sic statim respondere, non dicit verum. Exemplar secundum tenorem authenticum epistolæ illi ad legendum dedi, sicut et Erardo [Turonensi], et Waniloni [Rothomagensi], et Vulfado [Bituricen si], et cæteris archiepiscopis domni Caroli ex integro misi, et eamdem epistolam in synodo apud Attiniacum relegi. Quod dicit, me jussisse illum ut statim responderet non sic dixi: sed ut legeret illud exemplar, et videret quid inde responderet. Quod dicit, quia per aliud exemplar didicit plura in indiculo meo sibi ostensa defuisse. integrum exemplar

CAPUT XXVIII.

Quod vane gloriatur, excommunicationem a se factam a sede apostolica probatum iri.

Scribit etiam in rotula quam per Clarentium presbyterum suum mihi transmisit hoc modo: Tam B intentative in Attiniaco de excommunicatione a me in parochia mea facta interrogatus sum. Tantummodo hoc interea pando, eo quod vos inauditam illam, ac contra apostolicam doctrinam, et contra ecclesiasticam veritatem fuisse asseratis factam. Non aliam illam feci, quam a vestra vivæ vocis doctrina faciendam didici, et vos ea quæ jure destruxistis, ab re ædificare non debetis. Imo et quam in Romana sede apostolica auctoritate cognovi præinditam, et de qua eamdem mibi sedem declamo fore auctricem cujus interest et de illa a me facta excommunicatione judicare, et de vestra resolutione decernere.

Ad quæ rescribo. Majores ad doctores nostri dixerunt, quædam esse nomina, quæ in femininum flecti C non possunt, ut auctor, cursor. Et iste novus doetor, qui noviter adinvenit quod diceret de ipsa excommunicatione, apostolicam sedem se reclamat fore auctricem. Sed me auctorem non habebit, de eo quod super me dicit, ‹ quia non aliam illam excommunicationem parochia sua fecit, quam a mea vivæ vocis doctrina faciendam didicit. Et quod mox subsequitur: « Quoniam ea quæ jure dextruxi, ab re ædificare non debeo, verum esse confirmo. Nam per evangelicam veritatem, et apostolicam atque canonicam auctoritatem; necnon et per apostolicæ sedis doctrinam atque decreta, suam perniciosam excommunicationem destruxi : quam ab re ædificare non debeo, nec volo, nec valeo.

D

In eo vero quod dicit, quia non aliam illam excommunicationem fecit, quam in Romana sede apostolica auctoritate cognovit præinditam, id est ante insertam, ante impositam, ante imunissam : nimis audacter posuit in cœlum os suum. Et ideo non est mirum si lingua ejus transivit in terram, ut de me peccatore diceret: Non aliam illam feci, quam a vestra vivæ vocis doctrina faciendam didiei. Sed sicut apostolica sedes a nobis accusari non debet, nec valet: ita excusatione nostræ humilitatis non indiget. Verumtamen quod non ab incertis relatoribus inde audivimus, cum venia ipsius sedis libere dicere possumus. Audivimus namque, quia sanctæ memoriæ Nicolaus papa, sancta Romana Ecclesia in afflictione posita, auctoritate Veteris et Novi Testa

menti, in jejunio, et fletu, ac planctu, in cinere et A baptizandis infudit, sicut in saera historia legitur. cilicio litanias indixerit. Sed a nullo audivimus, quia causa suarum injuriarum et ipsius sedis apostolicæ, parvulos in discrimine mortis positos baptizari, et obeuntibus atque petentibus ultimam pœnitentiam, et viatici muneris communionem, et mortuis sepulturam negari præceperit. Et quod de illa excommunicatione perniciosa quam fecit, eamdem sibi sedem fore, sermone vitioso, atque calumnioso dicit auctricem, non credimus. Absit enim ut, sicut hic frater Hincmarus in pernicioso scripto suo improprie dicens declamat, sua colligationibus impietatis apostolica sedes consentiat; minime autem auctrix existat. Quæ per B. Cœlestinum universo mundo apostolice intonat: ‹ Obsecrationum, inquiens, sacerdotalium sacramenta respiciamus, quæ ab apostolis tradita, et in toto mundo, atque in omni catholica Ecclesia uniformiter celebrantur: ut legem credendi, lex statual supplicandi. Cum enim sanctarum plebium præsules mandata sibimet legatione funguntur, apud divinam clementiam humani generis agunt causam; et tota secum Ecclesia congemiscente postulant et precantur, ut infidelibus donetur fides. Et sic pro omnibus exorare Dominum catholicam Ecclesiam debere demonstrat, ut erutos de potestate tenebrarum transferat in regnum filii charitatis suæ (Col. 1) et ex vasis iræ. faciat vasa misericordiæ (Rom. 1x): qui non vult mortem peccatoris, sed ut convertatur et vivat (Ezech. xxxın) : et qui vult omnes homines salvos fieri, et in agnitionem! veritatis venire; et neminem vult perire (11 Tim. n). ́Absit, inquam, ut auctor sit sancta sedes apostolica istius pertinacis crudelitatis tantorum hominum, qui per baptismum, vel per sacerdotalis ministerii reconciliationem salvari, et per viatici muneris communionem ab æterno poterant liberari interita mortibus reo (aliquid deest); quia non poterat fieri ut in tam ampla parochia, sicut illa est, quæ specialiter subjacet Lauduni municipio, per quinque circiter dies, quibus eo modo, sicut præmisi, fuerat colligata, quia eam antea metropolitana sollicitudine, evangelica, et apostolica, atque canonica, et apostolicæ sedis auctoritate absolvere non cucurri, plures sine baptismo, et absque communjonis gratia, non obierint: de quibus quicunque salvati sunt, salvantis est donam; qui autem perierunt, perditoris et pereuntium fuit meritum.

Similiter et de his qui ultimam pœnitentiam, et viatici muneris communionem petierunt, et impetrare pro sua interdictione non potuerunt, gratia ejus, cui ab omni fideli dicitur: Gemitus meus a te non est absconditus (Psal. xxxvn): et quibus singulis Dominus dicit: Mox ut ingemueris, salvus eris, ad salutem prodesse valuerit. Ipse tamen de eorum perditione securus esse non potest, si aliqui sine eisdem sacramentis per suam 'jussionem abierunt, ut non districte inde judicetur.

Et si vult dicere de excommunicatione Nortmanni, quam mendaciter per subreptionem a sede apostolica elicuit, suggerens Nortmannum res suæ ecclesiæ invasisse, quas ipse aut regi, aut Nortmanno B beneficiandas concessit, aut filio Nortmanni beneficiavit, sicut scripta sua demonstrant responden

Attamen licet, velut sanctus Ambrosius in fidei devotione Valentiniani (lib. de obitu Valentin.), et beatus Augustinus disputando demonstrat, ut sicut in illo latrone cum Domino crucifixo et credente, et confitente, quod ei ex baptismi sacramento defucrat, complevit omnipotentis benignitas : ita forte parvulis quibus baptismum denegari jussit, parentum vel patronorum corde credentium, et etiam parvulis fideli confessionis verbo baptisma expetentium, sed non impetrantium fides, et fidelis postulatio prodesse potuerit donante eo, cujus spiritus, quo regeneratio fit, ubi vult spirat; et etiam ante baptismum se

dum ab eadem sancta et discretissima sede credimus: Fiat tibi secundum fidem tuam (Matth. 1x). Et: Ex verbis tuis condemnaberis (Matth. x1). Et quod B. Augustinus in serm. 7 Evangelii Joannis dicit : « Juris, inquiens, forensis est, ut qui in precibus mentitus fuerit, non illi prosit quod impetravit. Dixisti enim quod voluisti : et cui dixisti, nescivit an verum sit. Dimisit te adversario tuo convincendum, ut si ante judicem convictus fueris de mendacio, quia non potuit ille nisi præstare, nesciens an fueris mentitus, ibi careas beneficio rescripti, quo perduxisti rescriptum. Et hoc jus in corpore libri Theodosiane legis haberi legimus. Cæterum, C sicut de Deo omnipotente, cum omnia possit, scilicet quæ omnipotentiæ illius conveniunt, recte dicit Apostolus: Seipsum negare non potest (11 Tim. 11) : ita et nos de illa sancta sede dicimus, quia sibi ipsi, præsertim in tam manifestissimis et maximis causis, et humanæ redemptionis atque salutis singularibus præsidiis, contraria nullo modo esse potest: et quæ secundum evangelicam veritatem, et apostolicam traditionem, atque canonicam auctoritatem, per Siricium, Innocentium, Coelestinum, Leonem irrefragabiliter constituit, refragari a quoquam impune nulla ratione dimittet. Cujus interest, sicut isdem frater Hinemarus scribit, de illa a se facta excommunicatione judicare, et de mea resolutione decer

D

nere.

Verumtamen, sicut ex concilii Sardicensis zanonibus SS. Innocentius, Bonifacius, et Leo promulgaverunt, prius majores causas, quæ ad statum Ecclesiarum, et ad concordiam pertinent sacerdotum, apud nos, sub timore Domini, convenit ven→ tilari; et de componendis, quæ forte nostro nequiverint sopiri judicio; et de judicio nostro compositis post judicium oportet ad sedem apostolicam plenam rationem transmitti: ut ea quæ juxta ecclesiasticum morem juste et rationabiliter apud nos fuerint diffinita, ipsius apostolicæ sedis sententia roborentur. Sic enim et sanctus Ambrosius scribens ad Theophilum Alexandrinum episcopum, sacras leges, et canoues, ut post judicium ad sedem apostolicam relatio

referatur, et qui legaliter evocatus, judicio adesse A mihi quod male illi de hac excommunicatione quam

perpetravit, insinuaverim, reum se confessus est, quia scienter male fecit. Ac per hoc, secundum decreta Hilari papæ, suum contra regulas factum deberet ipse dissolvere. Quod si nollet, per sententias canonum, et apostolicæ sedis decreta, quæ nulla possunt ratione convelli, auctoritas metropolitana illud deberet annihilare. Tertium, quia ut secum me posset illaqueare, si forte, ut assolet improvisa menti accidere, illi statim hæc falsa de me rejiciendo imparatus et ira commotus non responderem, et se jactare valeret, me in aliquo inde concredidisse; voluntarie sibi de tali confessione laqueum studuit injicere. Et pro bonis mala retribuens, non ut quondam proditorum primicerius simulando pa

neglexerit, dilationem sententiæ proferendæ, sicut in contumacem, de absentia non lucretur, se intellexisse demonstrat, dicens: Cum sancta synodus cognitionis jus unanimitati tuæ, cæterisque ex Ægypto consacerdotibus nostris commiserit, iterum oportet fratrem nostrum Flavianum convenias, ut si in eo perseveraverit, quo veniendum non putet, salvis concilii Nicæni, etiam synodi Capuensis statutis, illibata pace universorum ita consulas, ut non videamur destruere quod ædificatum est. Si enim quod ædificavi destruo, prævaricatorem me ipse constituo; ac si quæ destruxi, iterum ædificem. Servetur ergo impertitæ pacis gratia inter universos, et nihilominus declinatio partis alterius frustrandi effectum habere non possit. Sane referendum arbitramur ad B cem osculo, quam non habebat in pectore, sed sanctum fratrem nostrum Romanæ sacerdotem Ecclesiæ; quoniam præsumimus ea te judicaturum, quæ etiam illi displicere non queant. Ita enim utile erit consultum sententiæ, ita pacis et quietis securitas, si id vestro statuatur consilio, quod communioni nostræ dissensionem non afferat; ut nos quoque accepta vestrorum serie statutorum, cum id gestum esse cognoverimus, quod Ecclesia Romana haud dubie comprobaverit, læti fructum hujusmodi examinis adipiscamur. ›

CAPUT XXIX.

Quod similem excommunicationem ab ipso Rhemensi factam esse falso criminatur.

De hac etiam excommunicatione mihi in Gundulfi

villa per venerabilem quondam archiepiscopum Wenilonem mihi mandavit sicut domnus Adventius, et cæteri qui adfuerunt episcopi, sciunt, quia quod de illa excommunicatione fecit, ego illi insinuavi, dicens se habere quamdam villam in mea parochia, et quia homines ejusdem villæ rogavit, ad illam ecclesiam dare illorum decimam, ad quam eam dare debebant, excommunicaverim illos : et habebat imbreviatos, quot infantes sine baptismate, et quot homines sine communione inde obierint: quæ mihi in publicum objicere nollet, ne postea illi improperarem. Quod si alia mala de me sciret, illa etiam diceret. Unde illi statim per eundem Wenilonem remandavi, quia et inde, et de quibuscunque vellet, quæ illi viderentur, objiceret. Sed de hac causa verum non diceret, et contra canones se confitebatur egisse, qui me postposito ordinationem decimæ in mea parochia usurpavit.

Et postea inde illi scripto respondi, cujus exemplar hic habeo in quo continetur, tria me considerasse in hoc quod dixit, me illi insinuasse quod de illa excommunicatione fecit. Primum quidem, quoniam si ratio inter illum et clericos Laudunensis Ecclesie agitanda foret, de petitione ex causis in eo continentibus ab eisdem mihi porrecta, utrum esset an non veritate subnixa, nullam quæstionem deberet recipere, postquam suæ confessionis attestatione firmatur. Aliud vero, quia silentio suppressis bonis quæ illi insinuavi, atque insinuari feci, imputando

C

D

exerto linguæ gladio me aperte, ac impudenter decrevit impetere et quasi me qualicunque patrono, ac benefactore, atque ordinatore suo tradito, talis confessionis de tantis impietatibus laqueo se suspendere. Sed benedictus Dominus, qui secundum promissionem suam, qua dixit: A flagello linguæ absconderis (Job v), liberando animam meam a labiis, iniquis, et a lingua dolosa, adjuvit me, et consolatus est me: mox telum falsitatis, scuto veritatis, respondendo rejeci.

Que animi dolore compunctus, non animi livore stimulatus, dixi, sciens capiti ac Salvatori nostro mendaciter multa fuisse objecta: sed et productos adversus eum falsos testes fuisse. Nam et Romanæ, sedis pontificibus Damaso, Sixto et Leoni III, verum et aliarum insignium Ecclesiarum pontificibus, Athanasio scilicet Alexandrino, Joanni Constantinopolitano, Cæciliano Carthaginensi, sanctitate fidei et operationis atque scientiae doctrinæ præclaris: necnon et quamplurimis aliis venerandis episcopis, ab hominibus invidis, et eorum locum, ac bonæ opinionis famam obtinere volentibus; sed non habere meritum illorum studentibus, mortalia et nefaria crimina falso impacta, et usque ad ecclesiastica judicia, et cognitionem publicam fuisse perducta legimus. Sunt enim hujusmodi viperex nequitia homines, qui licet prius eorum mentes propria rodat invidia, in hoc tamen suas tegere posse iniquitates putant, si alios infamia modo quolibet maculare curaverint: quorum criminationes iidem viri sancti patientissime toleraverunt, et constantissime, adjuvante Domino, revicerunt. Et horum, sicut scriptum est, intuens exitum, conversationis fidem mihi necesse est imitari : et ita compertus, et de illo in me prorsus expertus, quia phreneticus sæpe nulli majorem alapam dare solet, quam ipsi medico, qui eum curare volet. Sed et multum me miratum scripsi illi, ubi sensum suum habuit, quando de me, tantæ auctoritatis, et sapientiæ, atque religionis viro, sicut domnus erat Wenilo, dixit, et ad plurimorum episcoporum notitiam pervenire fecit, quod si in judicio regulari dixisset, probare non posset præsertim se reum de hoc ipso confessus, et confitendo se talia

« VorigeDoorgaan »