Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

278

vestro abhinc in ante gradus accipere et Deo mili- A riis, et ecclesiarum violationibus, aliisque quamtare desiderat, ut sciatis eum bonis moribus prædi- plurimis flagitiis ac facinoribus, quæ diabolica institum, litteris sciolum atque ingenio capacem, et vestro cupientem regimini esse subditum, in vestraque parochia degere et monitis atque ordinationibus vestris diebus vitæ suæ libenter obtemperare. Et ut hæc parva epistola a vestra dilectione libentius reciperetur atque firmum crederetur, sigilli nostri ex imagine B. Remigii pontificis impressione signavimus. Omnipotens Deus vos per multa curricula annorum conservare dignetur. Amen.

Data Iv Kal. Maii, anno xIII nostri episcopatus.
EPISTOLA LIV.

[blocks in formation]

B

Notum sit vestræ almitati et omnibus hominibus, icentiam dedisse nobis parochia vestra, et ubicunque vcluerit presbyterum, quem ordinavi in Rhemis civitate, nomine Gisebrindum, ministerium sacerdotale fungere, si vestra adfuerit sacra voluntas, et aliorum ubi illi congruum perspexerit bonorum hominum. Qua de re missi ad vos hos apices, secundum petitionem supradicti presbyteri, ut et vos consensum ei et licentiam detis ministerium presbyteratus fungi, et ut certius cognoscatis, secundum auctoritatem canonicam formatam fecimus epistolam, et ei dedimus, Græcaque elementa sibi annotavimus H. X. Y. Nomen meum H litteram primam, et nomen C vestrum secundam annotamus litteram O, et civitatis meæ litteram tertiam M, et vestræ quartam F. Valeat vigeatque vestra proprietas in ævum optamus, venerande.

H. T. P. X. H. O. M. F. Y. II. CCCC. XL. DC. XC. III. LX. DCC. VIII.

EPISTOLA LV.

AD EPISCOPOS PROVINCIE LUGDUNENSIS.

De Carlomanno ejusque complicibus excommunicandis. (Apud Sirmond.)

gatione et humana crudelitate possunt patrari. Quem pie domnus noster rex Carolus, sed et complices ejus benigne ac misericorditer, sicut in mandato quod eis direxerat potestis relegere, quater studuit revocare. Verum et ego Hincmarus Rhemorum episcopus, illum ac suos satellites per meipsum ore ad os ter alloquens, et postea quarta vice per comministrum nostrum, una cum quibusdam collegis et coepiscopis nostris, eum et suos complices publice commoneri faciens, quantum mihi Dominus dedit, et suavitatem regni cœlestis, et æternorum tormentorum terrorem illis proposui, et quam gravissime Deum ipse offenderit in patris sui ac sanctæ Ecclesiæ totiusque Christianitatis læsione, atque raptorum a se congregatorum consensione atque favore ostendi, et si mala cœpta desereret, et ad patrem suum rediret, quam benigne illum et ecclesiastica pietas et paternus affectus debuisset recipere demonstravi, et que clementia illis qui cum eo erant offerebatur innotui, et si hæc negligeret, vel despiceret, atque in apostasiæ suæ cœpta obstinatione perseverare ipse et complices sui deligerent, incul cavi eis qualiter post hanc quartam conventionem, secundum præceptum Domini sicut ethnicus et publicanus forent nobis habendi, et gladio spiritus quod est verbum Dei episcopali auctoritate secundum sacros canones, spiritu Dei conditos, et totius mundi reverentia consecratos, juxtaque apostolicæ sedis. decreta pontificum, ut revera apostatæ, a corpore et sanguine Domini, atque unitate corporis Ecclesiæ, omnium videlicet fidelium Christi societate, essent modis omnibus abscidendi. Quem, sed et quosdam suos, nec intentatæ pœnæ terruerunt, nec promissa dulcedines invitaverunt. Et ideo, quod flentes dicinus, gementes denuntiamus, complices illius, qui sunt de Rhemensi diœcesi, et nostræ sunt curæ commissi, ac in nostris parochiis tanta et talia, ut præmisimus, crimina commiserunt, et toties commoniti resipiscere a coeptis malis, et ad sinum piæ matris Ecclesiæ redire ut satisfacerent noluerunt, sed in pejus, quod dictu nefas est, excreverunt, quia sicut dicit Apostolus, hujusmodi regnum Dei

HINCMARUS, Rhemorum episcopus ac plebis Dei famulus, cum Rhemorum dicecescos venerabilibus consacerdotibus nostris, REMIGIO, reverentissimo Lugdunensium archiepiscopo, et ipsius diœceseos ve- D non possidebunt, et cum talibus vetat vel cibum nerandis episcopis salutem.

Carlomannus, domni nostri Caroli regis gloriosi carne filius, in diœcesi Rhemorum Spiritu sancto regeneratus, et a patre sacro altari oblatus, religiosis divini servitii obsequiis mancipandus ac in clericum tonsus, in diœcesi vero Senonensi, et in parochia Meldensi ab Hildegario ejusdem civitatis religioso episcopo per singulos gradus usque ad ordinem diaconatus provectus, nuper a patre, post plurima benignitatis ac beneficientiæ dona sibi collata, fuga lapsus congregavit secum plurimos filios Belial, qui inaudita nostris temporibus mala in parochiis diœceseos Rhemorum exercuerunt, in rapinis et deprædationibus, et homicidiis atque adulte

sumere, judicio sancti Spiritus a corpore et sanguine Domini, et Christianorum societate atque consortio segregamus, et episcopali auctoritate, post v Idus Mart. præsentis quartæ indictionis, si se antea non correxerint, secernimus; donec si forte, juxta eumdem Apostolum, eos respiciens det illis Deus pœnitentiam, ut ad ejus voluntatem resipiscant a laqueis diaboli, a quibus capti tenentur, et per dignos pœnitentiæ fructus satisfaciant Ecclesiæ quam læserunt, ea videlicet conditione ut secundum formam mystici Nicæni concilii et Africæ provinciæ canonum, juxtaque apostolicæ sedis decreta pontificum, Siricii, Innocentii, Cœlestini, Leonis, ubicunque fuerint, ultima pœnitentia, et nccessarii viatici

communio petentibus non negetur. Eos autem qui A lial, nec pars esse debet fideli cum infideli, donec de Rhemorum diœcesi non sunt, nec specialiter sunt nostræ curæ commissi, et memorata mala in nostris parochiis commiserunt, ab eisdem nostris parochiis, post v Idus Martias præsentis quartæ indictionis, si se antea non correxerint, excommunicatos esse decrevimus, eo tenore ut nullam participationem in eis, vel in communione ecclesiastica, vel in societate Christi fidelium nobis commissorum habeant, quia nulla participatio est Christi cum Be

consilio et judicio eorum quorum interest, Deo et sanctæ Ecclesiæ satisfaciant. Et quia essentialiter ac summe bonus pastor, qui animam suam posuit pro ovibus suis, neminem vult perire, et venit quærere et salvum facere quod perierat, ostendit nobis viam quam sequamur, et formam cui imprimamur, decernimus, ut si forte in præscriptis parochiis nostris cuiquam illorum imminens urgentis mortis.....

HINGMARI

ARCHIEPISCOPI RHEMENSIS

OPUSCULA ET EPISTOLÆ

QUE SPECTANT

AD CAUSAM HINCMARI LAUDUNENSIS.

EPISTOLA HINCMARI RHEMENSIS

AD HINCMARUM LAUDUNENSEM.

De Nivino ejusque fratre Bertrico, quos ut sceleribus
infames e parochia Rhemensi ejecerat.
(Apud Sirmond., ex codice Laudunensi.)
HINCMARUS Rhemorum episcopus HINCMARO COepi-
scopo nostro salutem.

B intelligis. Bertricum etiam, ipsius Nivini fratrenr, frequentissime de adulteriis et aliis incestis pollutionibus regulariter correptum, et non correptum, et diutius toleratum, atque ut a pravitatibus suis se cohiberet exspectatum, quoniam a suis iniquitatibus eum coercere non potui, quia non est de mea provincia, a mea parochia regulariter exire cum suis præcepi. Quæ tibi, sicut sacri præcipiunt canones, nota facere procuravi. Data Idibus Februariis præsentis tertiæ indictionis.

EPISTOLA HINCMARI LAUDUNENSIS

AD HINCMARUM RHEMENSEM.

Purgat Nivinum seque ipsum in ejus negotio, et
Hincmarum Rhemensem perstringit.

(Vide Patrologia tom. CXXIV, col. 979.)
EPISTOLA HINCMARI RHEMENSIS

AD HINCMARUM LAUDUNENSEM.

Intercedit pro Hadulfo presbytero.

(Ex Actis prov. eccl. Rhem.)

Nivinus in parochia mea sacrilega infamia est diffamatus de quadam sanctimoniali, ab infantia in monasterio Deo dicata, et a sacerdote velata, quod clanculo eam prius corruperit, et postea ab ipsis monasterii claustris furtim educi fecerit, et in parochia mea aliquandiu multis scientibus habuerit. ac demum latenter in alteram provinciam abduxerit. Unde recogitandi, sive ad noxam confitendam, sive C ad infamiam suam purgandam, ei legales ac regulares consilio et consensu clericorum ac nobilium laicorum nostrorum inducias dedi: sed ipse nec confiteri peccatum, nec ab infamia se purgare legaliter acquievit. Quapropter, quia non est de mea provincia, illum a mea parochia excommunicavi, donec aut confiteretur, aut se ab objectis purgaret. Nunc vero dici a multis audio quoniam in altera provincia res proprietatis suæ in pretium ab eo accipias, et illi res ac facultates ecclesiasticas, quas in ordinatione episcopali ad regendum et regulariter dispensandum sine pretio suscepisti, ad turpis lueri præmium in beneficium dones. Quod satis superque sanctarum Scripturarum auctoritati contrarium, et canonum est sacrorum decretis adversum et si ita D vellet, et misisti pro eo mandans illi per clericum

est, ut passim a multis et etiam publice in publicis placitis divulgatur, quantum periculum ac detrimentum inde incurras, quantamque vituperationem sacerdotali ministerio ingeras, si sanum sapis,

HINCMARUS, Rhemorum episcopus, HINCMARO dilecto fratri et venerabili coepiscopo nostro, salu

tem.

Frater Clarentius communis compresbyter noster ad me veniens ex tua parte mihi dixit, quia fratri Hadulfo compresbytero nostro missaticum tuum ad Witgarium episcopum de civitate Augustiburc (Augsbourg) pro libro Paterii et aliis quæ tibi placuerunt commiseris, de quo missatico non se excondixit. Postea vero audisti quod in alias partes ire

tuum ex divina et episcopali auctoritate, ut ad te rediret, et direxisti homines tuos qui eum, si redire nollet, ad te reducerent. Veniens vero ad tuam præsentiam, non sic humiliter tibi respondit sicut debue

rat, et tibi placuit; et rogasti eum, ut iret Laudu- A COLLECTIO EX EPISTOLIS ROMANORUM PON

num, et exspectaret ibi usque dum tu illuc venires,
et coram fratribus cum illo rationes haberes. Isdem
autem Hadulfus perrexit in ecclesiam quæ es! in
Anisiaco (Anisy), ubi et tu morabaris, et projecit
se ad orationem ante altare. Tu vero misisti post
eum fratrem Clarentium, et diaconum tuum cum eo,
et jussisti eis ut interdicerent Hadulfo ex divina et
episcopali auctoritate ne in parochia tua communi-
caret; et Hadulfus missis digitis suis in auriculas
ab eis in viam suam perrexit. Postea autem venit
ad me præscriptus Hadulfus, et similiter ut Claren-
tius de missatico sibi injuncto et reversione sua ad
te mihi dixit: de contumaci autem responsione non
similiter, sed et excommunicationem ex parte tua,
antequam ego illi dixerim, se non audisse professus B
est; et voluit ire Laudunum, quo una cum missis
tuis præmisit hominem suum, et clausæ sunt obviam
illi januæ ecclesiæ et porta claustri; et postea nihil
de his quæ in mansione sua habuit obtinere præva-
fuit. Nunc autem petit me intervenire apud te, qua-
tenus ei liceat communicare in tua parochia, et
locum ac mansionem suam, et ea quæ apud te pro-
servierat pleniter habere, et cum pace canonice tibi
servire. Et si hoc tibi grave fuerit, habeat tantum
communionem in parochia tua, et liceat ei sub reli-
gione, ubicumque locum sibi aptum invenire potuerit,
conversari, et sit tibi fidelis. Propterea, sicut tua
prudentia novit quam sanctificati instent dies, in
quibus præcipue pax peti, et pax petentibus dari,
etiam non petentibus pax et indulgentia debet con-
cedi, et omnes colligationes impietatis dissolvi, et
fasciculi deprimentes absolvi, sed et imperia dura
curvari, remanda mihi præsentialiter litteris tuis, et
per aliquem communium ministrorum nostrorum,
de Ecclesiæ Laudunensis canonica qualiter tibi de
ipso fratre Hadulfo placet: utrum ei communionem
tuæ parochiæ, et locum, et mansionem, ac ea quæ
apud te proservierat eum pace tua pleniter habere,
et tecum canonice conversari valeat, an ei concessa
communione in parochia tua, ubicumque locum sibi
aptum invenire potuerit, ut sub religione degat, hoc
cum tua licentia facere valeat, et ei fidelitatem
suam, quam erga te habet, ubicumque potuerit
devote exhibeat. Data x Kalend. April., indi-
ctione in.

EPISTOLA HINGMARI LAUDUNENSIS

AD HINCMARUM RHEMENSEM.

Hadulfo in Hincmari gratiam pristine mansionis
locum permittit; communionem suam nondum con-
cedit.

(Vide Patrologia tom. CXXIV, col. 985.)
EPISTOLA EJUSDEM

AD EUMDEM.

De senati clerici ordinatione, deque carcerali sua detentione, et proclamatione ad sedem apostolicam.

(Vide ubi supra, col. ead.)

C

TIFICUM.

Ab Hincmaro Laudunensi Hincmaro Rhemensi apud Gundulfi villam missa per Wenilonem archiepiscopum.

(Vide Patrologiæ tom. CXXIV, col. 1001.)

OPUSCULUM LV CAPITULORUM

ADVERSUS

HINCMARUM LAUDUNENSEM.

(Apud Sirmondum.)

INDEX CAPITUM.

In epistolæ capite ostenditur quæ mihi mandavit, et quæ illi remandavi, et quam insulsa illius mandatio fuerit, dicens quod ego illi insinuavi, ut suam excommunicaret parochiam, et non attendit qualiter seipsum illaqueavit.

CAP. I. Redditur ratio de capellà, de qua mihi mandavit.

CAP. II. De administratione palatii et abhatia adeptis contra canones: et quoniam vocatus ad episcopi ordinationem non venit, et quid inde correptus respondit, et de irregulari exconimunicatione Amalberti.

CAP. III. De irregulari excommunicatione in diversorum episcoporum parochianos intentata.

CAP. IV. De hoc quod mandavit, ut scripta pro dissolvenda illicita excommunicatione illius, sibi et parochia suæ directa, inceuderem.

CAP. V. De eo quod gloriari dicitur quia mihi potest resistere, et me aud t contemnere: et quia duo niea judicia a sede apostolica sunt cassata, mihi non debeat respondere.

CAP. VI. De eo quod dicitur solere dicere, quoniam degradari debeam, quia ia sua parochia solvi quæ ipse ligavit.

CAP. VII. De eo quod non ecclesiastico sed sæculari consultu a sibi impetitis purgari quæsivit.

CAP. VIII. De epistolis domno regi et mihi pro reclamatione sua a domno apostolico missis.

CAP. IX. De monacho a se excommunicato.

CAP. X. De compilatione ex epistolis apostolicæ sedis mihi in quaterniunculis missis, et verbo promulgo, et capitulo Leonis pape.

CAP. XI. Quoi latius de sacris ordinibus, et canonum disciplinis, ex ortho loxorum verbis et sensibus sit dicendum.

CAP. XII. Qui sint ordines in cœlo, et in Ecclesia, et in terrena republica.

CAP. XIII. Quod si ordo generalis est omnibus episcopis, non tamen communis est dignitas omnibus.

CAP. XIV. Quod et in republica, ad instar cœlestis militiæ, diversi sint ordines.

CAP. XV. De paternitatibus et incolatibus a Deo constitutis in carlo, ad quorum instar sunt paternitates et incolatus divinitus distributa in Ecclesia et in republica.

CAP. XVI. De certa metropoli Rhemorum provincia, et castro Lauduno. Et quia licet tribus principalibus sedibus episcopi tres præsideant, una tamen sedes sunt Petri. Et de epistola Hormisdæ sancto Remigio directa, et quod D sanctus Remigius ordinans episcopum in castro Lauduno, in subsellio suæ metropolis consedere, et inter sedes computari fecit.

CAP. XVII. De rebellione minorum sacerdotum erga potiores et in Veteri et in Novo Testamento: et de metropolitanis, et archiepiscopis, et primatibus, ac patriarchis, et de apostolica sede, et de Constantinopolitana Ecclesia rebellante adversus apostolicam sedem, et usurpante sibi nomen universalitatis, et quid de eodem nomine sauctus Gregorius papa ad diversos scribens decreverit.

CAP. XVII. Quod humilia videre non possit albuginem habens in oculo, id est arrogantiam in mente, et qualiter insanæ mentis homines per indiscretionem in Scripturis sanctis erraverint.

CAP. XIX. Quod similiter in sanctarum traditionum sanctiones homines vesani male intelligentes erraverint, et delectantes vocum novitates per diversas occasiones se ab Ecclesia separaverint.

CAP. XX. Qualiter caveat ne scandalum sibi sumat in intelligentia Scripturarum atque sacrorum cauonum, es quomodo propagata sit processu temporum doctrina Eccle

siastica. Et de epistolis pontificum apostolicæ sedis ante sacra concilia ad diversos pro diversorum consolatione datis; et quod sicut in publicis legibus quædam sint abrogata, et quædam immutata, quædam etiam superadjecia, ita et ex decretis catholic rum, pro tempore et rationé atque necesitate prolatis, postea quæda abrogata vel immutata fuerunt ; et de quibusda i formis canonum; et de eo quod S. Augustinus ad Beni actum de pœnitentia scripsit ; et de diversitate constitutionum in prædictis epístolis, unde suam e mpla jonem e nfeet. It de sex generabbus synodis, et de`n mine universalitatis. Et quid de canonibus Gallicanis apos olica sedes senserit; et ne privilegio ac clavibus regno colorum beato l'ero traditis, et in eo omni electorum Ecclesiæ. Et d- epistolis Ju ii, et Felicis, et Sard censi Concilio: et unde opinio sit exorta plura quam viginti fuisse capitula in Nicæno concilio facta.

CAP. XXI. Qua ratione quædam ex his quæ in epistolis antiquorum apostolicæ sedis pontificum scripta inveniustur, a successoribus eorum usa non fuerint, et quædam in decretis eorum posita, et a conciliis inter canones sacros inveniuntur assumpta. Et quod non nisi viginti capitula, quæ habemus, in Nicæno concilio fuerint constituta.

CAP. XXII. De quatuor capitu is a beato Gregorio in epistola ad Theoctisiam patriciam memoratis, de quibus quædam imposturans hic frater noster prave interpretatus est, sicut quondam et alii feci se leguntur, unde in generali synodo revict et degradati fuerunt.

CAP. XXIII Quod apostolica sedes partem noni capituli, cum recapitulatione ipsius in cap. 17, non recipiat, sicut beaus Leo pay a demous rat.

Cap. XXIV. Quod ea quae inde apostolica sedes refutavit, quidam relevare ac restituere conati sint, allegantes quoniam synodus ! halcedonensis, aut rata in totum tenebitur, au in totum annulanda ducetur : et quod apostolica sedes fidem Constantinopolitani conei ji temporibus Damasi papæ et Gratiam principis c. lebrati recipiat, canones antem ipsius concihi non recipiat, i t qued canones Chalcedonensis concilii, præter illud uomm capitulum in 17 recapitulatum, recipiat. Et de canonibus qui dicuntur Apostolorum; et de sententiis, que d cuntur ex Græcis et Latinis canonibus, et synodis Romanis, atque decretis præsulum ae ducum Romanorum, collectæ ab Adriano papa, et Angelramno Metensium episcop dtæ; et de præfatione Isidori in libro pistolarum. Et de eo quod dict hic fater noster quia non ego solus sapio canones, et quia me reprehendit, quoniam dico ante me cognovi-se canones quam ips» natus fuisset : et quia necessariora ¡osset quærere quam talia quæ sibi ad suam intentionem nou sunt profutura. Et de scheula quam illi in Gundulfi villa per domum Wenilonem direxi; et de eo quod dicit: Si quis contra Romanorum pon iticum decreta obloqui præsumpserit, et quod, sicut ipse dixit, ordine præpostero suam compilation m exercuit, et ego coactus sum anfractus ejus vestigando mille virs, ut dicitur, explicare.

CAP. XXV. Damelis explicatur sententia dicentis: Pertransibunt plurimi, et multiplex erit scientia (Dun. x1). Et de eo quod beatus Ge asius dicit in Catalogo, in quo descrip il qui libri ab Ecclesia catholica recipiantur, et quam differentiam faciat inter sacra concilia, et memoratas epistolas pontificum apostolicæ sedis ad diverses pro diverSorum consolatione datas; et quod Apostolus de lège veteri dicit, et de cæremoniis ipsius legis veteris, Et quid sanctus Augustinus ex verbis Cypriani de consuetudine dicat, et quam differentiam in libris de Baptismo demons ret inter epistolare colloquium, quo istæ epistole apostolicorum, de quibus agitur, conditæ sunt, et regionale ac plenarium cone hum: et inter priora et posteriora concilia, et inter sacram Scripturam et episcopo um concilia; et de mystica Nicæna synodo, et quid de conciliis in aliis libris suis beatus Augustinus dicat.

CAP. XXVI. Adjectio ex supererogatione ponitur, quid de conciliis beatus Augustinus ad Januarum dicat, et quid in le in edicto Justiniani super quinam synodum dicatur. Et quid de Antiochena synodo beatus dicat Hilarius. Et quod de Nicæno concilio nihil a catholicis sit abrogatum vel immutatum. Et quid apostolicæ sedis po tifices de metropoIt anis et suffraganeis epis o. is decreverunt. Et quid beatus Ambrosiu et Hilarius de privilegio Nicœui concili dicant. Et quid inde passim Leo scripserit.

CAP. XXVII. De eo quod hic frater noster dicit in metrica titulatione compilationis suæ :

Responsum a vincto rite nec exigier. Sed et de eo quod mihi per commicistros meos ad se directos mandavit, quia respondere de sibi mandatis non debuerit. Et quid de obedientia suffraganei erga metropolitanum sacri canones et apostolica sedes decreverint.

CAP. XXVIII. De irregulari excommunicatione ab hoc fratre nostro intentata in ministros ecclesiasticos suæ parochiæ. Et qui æqualiter ab episcopo excommunicari debeant. Et quia sicut duo sunt peccata, et duo genera peccatorum, el duo sunt adventus Domini, unus occultus, alter manif stus, ita et duo sint judicia unum occultum, alterum manifes um, et deo judiciarii ordines, et qualiter ipsi duo ordine s sint exsequendi.

CP. XXIX Qu'd sacri canones dicant de bis qui a singulis episcopis į rovincialibus, pro incognitis causis primati provinciæ et cæteris episcopis, excommunicantur : quos ante cognitionem nullus debet præsumere, ut eos coma.uniom societ. Et qualiter agendum sit erga eos, quorum cause nanifesta sunt et plurimis cognitæ, et irregulariter excommunicantur.

CAP XXX. Qua ratione et auctoritate per sacras regulas solvit que irregulariter in parochia sua bic frater noster ligavit et quia suæ excommunicationes, non Ecclesiasticæ aligationes, sed commoti anni sui, contra Evangelicam veritatem, et apostolicam atque sacrarum regularum constitutionem, maledictiones fuerunt. Et quos sacri canones excommunicates ab aliis recipi non prohibeant, vel quos recipi vetent. Et quid beatus Gregorius de episcopali allıgatione decreverit, et quid inde sacri canones dicant, et quid leges, quas Ecclesia recipit, de eo, qui injuste excommunicavit decernant, et quid ex eisdem legibus sedes apostolica promulgaverit.

C P. XXXI. De eo quod parvulos qui sæpe discrimine mortis periclitantur, baptizarı prohibuit.

CAP. XXXII. De eo quod pœnitentiam denegari et viatico munere non subveniri morientibus contra Nicænos et Africanos canones, et decreta Siricii, et Innocentii, atque Calestini, nec non et Leonis, præcepit. Et de capitulo Cœlestini, in quo quiddam prætermisit Et quid sanctus Gregorius de anatbeurate dixit in quemcuaque, qui contra sacrum Nicænum concilium et cætera veneranda concilia, eas personas ligant quas ipsa solvunt, et eas solvunt quas ipsa ligant el sacrum Nicenum concilium dicit ( can. 13') :

Ut generaliter omni cuilibet in exitu posito, et poscenti sibi communionis gratia non denegetur. Et beatus dicit Gregorius (lib. 1, epist. 24): «Quisquis aliud sapit anathe

ma sit. "

CAP. XXXIII. De eo quod sepulturam mor'uis, sicut in petitione a Lau-lunensi Ecclesia mihi porrecta continetur, denegari præcepit.

CAP. XXXIV. Quia de certis et manife-tis causis, quæ in bullo nobis sunt dubize vel obscuræ, de quibus dillinitivas sententias, que mulla po sin ratione convelti, a sanctis Patribus promulgatas habemus, synodalem consultum, vel coepiscoporum provinciæ nostræ consilium vel consensum non debeo exspectare, nec a regulis præstitutis ulla aut negligentia aut præsumptione discedere, nec etiam sedem apostolicam inde requirendo inquietare, sed secundum ipsas diffinitivas sententias quæ sunt præstituta decernere, et ligare, vel solvere.

CAP. XXXV. Quod quicunque primates provinciarum a Domino constituti, et apostolica auctoritate confirmati sumus, sed et quique catholici episcopi, de certis et manifestis rebus, de quibus expressa judicia, et irrefragabiliter atque inconvulse conservandas difhoitivas habemus sententias, secundum sacros canones, et decreta sedis Romanæ pontificum, quæ que decernimus et judicamus, apostolica sedes, et catholica Ecclesia apostolorum fundamento fundata, ut in ordinandis coordinat, ita et in decernendis canonice condecernit, et in judicandis conjudicat. Et quod firmatis legibus, non de es, sed secundum ipsas sit judicandum Et quod sua irregulari subscriptione hic frater no ter ligare non valeat quod secundum sacros canoues, et decreta sedis Romanæontificum, regulariter solvi. Et de his quæ ex Lucio, et diversis decessoribus ac prædecessoribus ejus, qui ante sacrum Nicænum concilium exstiterunt, in suis compilationibus misit. Et quod noa bene intelligit, Lt mulius metropolitanus absque cæterorum omnium provincialium episcoporum instantia aliquorum audiat cau as. Et de differentia inter auditionem, et auditionem vel audientiam, et de differentia inter nominationem, et nominationem atque cognitionem ; et item de d fferentia inter cognitionem et agnitionem. Et quid sit columbas vendere, et quam rave periculum sit de impositione manus, qua Spiritus sanctus accipitur, munus quodcunque accipere.

CAP. XXXVI. De eo quod me replicare cogit necessitas, quia si quid male admisit corrigere detrectassem, a præstitutis regulis negligentia discederem, a qui us præsumptione ipse discessit. Et de capitulis pape Leonis. Et qualiter se habeat ipsius irregularis subscriptio, de qua per singula quid sentiendum sit, ex sacris Scripturis et traditione majorum ponere me coegit necessitas. Et quia con

tra institutionem beati Hilarii illic litteram postulavit, ubi sensus conscientiæ non periclitabatur, et fecit subscribi quod salutare non est confiteri, si tamen sacro Nicano conclio, et Romanæ sedis pontificum decretis post Nicænum concilium habitis, et ex sacris canonibus promurgatis, in aliquo es contrarium quod ab eo et suis complicibus constat esse subscrip ́un.

CAP. XXXVII. 'Monetur ut contra Prophetam et Apostolum non sit prudeus apud semetipsum; et de discretione in pace tenenda,

CAP. XXXVIII. Monetur, ut sacræ Scripturæ verba, sed et sacras regulas, sicut a sancto Spiritu, quo et sacræ Scripturæ sunt conditæ, intelligat.

CAP XXXIX. Admonetur et obsecratur ut removeat a me dolorem, a se periculum, et ab utrisque nostrum a plurimis illatum improperium.

C P. XL. De eo quod dicit quoniam qui quid illi de suis hominibus et de hominibus a rege ad Laudunum directis, contrarii actum est, et quod eum rex commendavit, hoc meo instinctu et consilio atque consensu patratum exstiterit.

CAP. XLI. Quod si inde me recognoscerem, quia prima salutis spes est confessio, deinde dilectio, non dimitterem quin inde salubrem indulgentiæ medicinam expeterem, nou pro humano, sed pro divino timore et fraterno amore. CAP. XIII. De auferendo a nobis ambo us oppobrio a multis illato.

CAP. XLIII. De eo quod audio, illum me apud multos infamare, quoniam sarras Scripturas soleam detruncare, et ad meum sensum inflectere, quod illum egisse jam quater possum ostendere. Et de epistola a me illi directa, de duobus a mea parochia, quoniam de aliena erant provincia, excommunicatis, qu a satisfactionem de quibus reputabantur in mea parochia agere contempserunt, &t de eo quod commemoralis dictis Anacleti, Victoris, Callisti, et Eleutheri, qui ante Nicænum concilium pro quorumdam consolationibus, sicut dicit Gelasius, ad diversos suas epistolas direxerunt, subjunxit:Ecce, Pater, qui canones recipiendi, venerar di, ac observandi habeantur, et quid de canonibus apostolicæ sedis pontifices seuserint. » Et de eo quod posuit de proscriptione secundum leges accusatoris adversus accusatum et de diferentia inter admonitionem et de accusatione jud cationem, et inter hoc quod dixi, si ita est ut passim a multis et etiam publice in publicis placitis divulgatur: et quid de petitioné porrecta senserit apostolica sedes: sed et de auditione sine petitione vel accusatione, verum et de accusatione episcopi aut cujuslibet ordinis clerici: et quod per mandatum nullus accuset, et apud quem episcopus accusandus debeat accusari. Et quod sæpe dieta epistolæ venerabiliter suscipiendæ sunt, a sede apostolica pro diversorum consolatione datæ, quas ipse canones vocat, et concilia a sanctis Patribus instituta, ad auctoritatem sunt custodienda et reci, ienda. Et quod verba obstrusa, et undecunque per glo sulas collecta, ad ostentationem dictis suis immiscet. Et de instructione quam ironice ex Bertrico mandavit. Et de hoc quod mihi objicit, se scisse atque sens sse, sæpius me audiisse, ac falsa audita pro veris recepisse atque tenuisse; et quia voluntarie audio verba mendacii, et detractoribus suis aurem libenter a commodo. Et quia sæpe illum verbis et scriptis secreto admonui, sicut et in hoc capitulo documentis sanctorum facio.

CAP XLIV. Qualiter redire valeat ad paternæ charitatis dulcedinem, a me quondam sibi impeusam. Et qui ordines et distinciones episcoporum, ac sacros canones, et decreta sedis Romanæ pontificum, nec non et leges, quas Ecclesia probat et servat, præsumit convellere, seipsum ab universa i Ecclesia studet præcidere.

CAP. XLV. Admonetur ut reducat ad memoriam cum quanta benignitate in primis diebus, quando ad episcopatum venit, à domno rege suscipiebatur, et quanta dulcedine mea fruebatur, quanta unanimitate cum fratribus et coepiscopis nostris utebatur, cum quanto amore a palatinis et ab aliis hujus terræ hominibus colebatur, cum quauta amoris reverentia a sibi commissis, sed et a nostris, a quibus, et cum quibus, et inter quos nutritus fuerat, venerabatur, qui nunc est omnibus in cantico tota die. El quia dicit, se m hi nolle consentire, ut sedes apostolica Suam potestatem non habeat.

CAP. XLVI. De eo quod dicitur per vanitatem jactitare, quoni»m quæcumque incepit, aut contra regem, aut contra me, aut contra quoscunque suorum, sive clericos, sive laicos, qui contra suam voluntatem feceruu!, vel contra vicinos suos, qui se contra eum erexerunt, totum ex parte maxima semper vicit, et quod restat evincet.

CAP XLVII. Et quia victum se dicere non dignabitur, et quæ ad instructionem suam et correptionem sibi scripta sunt, non ad ædificationem suscipiet, sed ad contentio

nem, ex verbis beati Gregorii tria illi proposui, peccatum scilicet, et causam peccati, ac pœnam peccati, qui etiamsi negare velit admisisse convincitur. Sed et alia tria ex verbis beati Augustini ili proponuntur, ut, sicut scriptum est, videat, et serat, et recogi et, et intelligat pariter : et de differentia, quam beatus Augustious in libris de Baprismo ostes dit, inter id lum fabricatumstque adoratum, et inceusionem prophetici libri ira regis contemptoris, et schisma attentatum: et de eo quod in sua perversa subscript one misit ; « Si aliqui s»cus nolentes fieri sorii hujus disciplinæ, nec habeantur partic pes communionis nostræ. Et quia in sola catholica unitate, per hæreses vel schisma a non divis, vera sunt ligamena, ut vera sunt s cramenta Et quia spiritales etiam ab aliis injuste non dividuntur ab Ecclesia, psi se ipsi dividant: et quid sac i canones de seipsos dividentibus ab Ecclesia presby teris, diaconibus, et episcopis dicant. Et quod, sicut în lătroue in cruce converso moustratur, aliquando baptismi vicem passio implet et de Cornelio cum su s ante bapli-ma Spiritum accipiente, et de baptismate Joannis, et quia in latrone perfecta salus est, quoniam per pietatem spiritaliter i adfui quod per necessitatem corporal ter defu t, sicut et parvulis, cum pro eis ab ali s respon etur, et non tantumdem valeat si quis pro se valeat respondere. Et quod parvuli participatione corporis et san_uinis Christi ac beneficio non privantur, etiamsi antequam panem illum comedant, el calicem bibast, de hoc sæculo in unitate corporis Christi constituti abscedant. Et quid beatus Ambrosius de Valentiniano sine corporali baptismate obeunte dicat.

CAP XLVII. Monetur ut ex his diligenter attendat, quid li sentiendum sit de parvulis sua jus ione sine bi ptismate mortuis, et de his qui ejus præceptione sine viatico munere obierant, et quid inde regulæ sacræ di aut : et quid sanctus Augustinus dicat de his qui nimis autant sententiam suam, vel invidendo melioribus, usque ad præcidendae communionis, et condendi schismatis vel heresis sacrilegium perveniunt: et beati Cypriani pulchra laudatio, qui licet aliter de baptismo senserit quam debuerit, tamen ab unitate Ecclesiæ se per contumaciam nou divisit. Et quod primatus non sit, nisi in sancta conversatione et vita bona. Et quod in hæresi vel schismate, nec ligari aliquid possit, nec solvi. Et quod Spiritus sanctus, qui in sola catholica per manus impositionem dari dicitur, majores nostri charitatem intelligi voluerunt, quam charitatem non habet, qui ab Ecclesie catholicæ unitate se segregat. Et quod commumo corporis et sanguinis Christ signum sit unita is. Et quod qui s bismatico assenserit, schismaticus esse negari non poterit, et si de pane colesti gustat, judicium sibi manducat; et quod post revelationem factam, qui in eo quod erraverat perseverat, pru iens et sciens sine venia ignorantie peccai. Et sequitur consilium orthodoxorum, qualiter ipse quod perpere egit, sed et ab illo traducti vel illecti se corrigant.

CAP. XLIX. Admonetur ut talentum intellectus, quod Dominus sibi gratuito dedit, non negligat,

CAP. L. De eo quod dicitur a quibusdam, quia portare patienter non potest, ut ei a quoquain dicatur, quod quisquam sibi bonum aliquod sine suo merito exhibuerit,

CAP. LI De eo quod a multis dicitur, quia clericos et laicos sibi commissos in multis exeniis per diversas occasiones gravet, unde ex sanctorum verbis monetur, ut si verum est a talibus resipiscat, et de cætero caveat.

CAP. LII De eo quod a multis denotetur quia superbia efferatur, et vana gloria jactitetur, atque arrogantia superetur. Unde admonetur, ut se corrigat, et qui ad builitatis exemplum positus est, locum detractionis non præbeat. Adimonetur etiam de eo quod dientur apud plurimos gloria i de fortitudine et agilitate sui corporis ; et quia de præliis, atque, ut nostratium lingua dicitur, de vassaicis frequenter ac libenter sermonem solet habere, et qualiter ageret, si lacus fuisset, irreverenter relerre Sed et alia quæ sibi non conveniunt dicere et agere, nec mihi enun jare.

CAP. LII. Et quoniam a multis reprehenditur de motibus corporis inordinatis, ex verbis sanctorum monetur qualiter illa caveat.

CAP. LIV. Monetur ut non se permittat decipi a flore juventutis et sanitate corporis, et mundi illecebris, habeus semper aute mentis oculos quod hinc sanctus Spiritus dicit.

CAP. LV. In conclusione horum omnium illi dicitur quod beatus Elias, Spiritu sancto repletus, ad Eliseum eodem Spiritu sancto replendum dixit: Quod meum fuit feci tibi. Que conclusio episto.æ no atione terminatur, & Ut quod nostris meritis non valemus, divina gratia,» scilicet gratis data, « obtineamus, »

« VorigeDoorgaan »