Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

cum eodem Rothado ire non potuerunt, et ob id diutius quam voluerimus immorati fuerunt: interea Luido legatus domni nostri regis a vestra rediens sanctitate pridie Kalend. Decembris vestras apostolicas litteras domno nostro regi filio vestro in civitate Antisiodoro detulit; et quia filius ejus atque æquivocus Carolus, qui patris animum in quibusdam offenderat, et ob id ad ejus præsentiam quorumdam suggestione aliquantulum venire distulerat, patrem legatis suis petiit, ut meam parvitatem cum aliis quibusdam suis fidelibus pro eo ad ipsius vestigia deducendo transmitteret: quatenus nostro interventu patrem placabiliorem invenire valeret, exiguitatem humilitatis meæ domnus rex illuc in suum venire servitium jusserat. Quo mox ut veni, mihi litteras vestras legendas donavit. In quibus licet pro sua dignatione sublimitas vestra humilitatem meam sine ulla meriti prærogativa benigne tractaverit, et a mea insipientia scripta, sapientia vestra, supra id quod scio atque intelligo, non tamen absque inducto cauterio, laudare dignata fuerit tamen in eis videor mihi videre vobis multiloquium meum increscere. Unde dignetur sanctitas vestra dignanter suscipere, quod beatus Augustinus de suo multiloquio Domino dominorum audacter non dubitavit dicere (lib. xv de Trinit. in fine), cum se inde apud eum voluit excusabilem reddere, inter alia scribens: Loqui multum non est nimium, si tamen est necessarium. ›

imperaret, conspirationem resistentium aliquantu- A et designatis nostris vicariis, ad vestram præsentiam lum declinarem, ne quisquam æmulus noster vestræ sanctitati suggereret, quasi in contemptum sancti Apostolatus vestri et sedis apostolicæ hoc egissent, et vestræ mansuetudinis erga me animum commosicut veret, et quamcunque excommunicationem, pro Rothado actum fuerat (quod tamen ad me non pervenit, nisi quantum Odo episcopus, et postea Luido detulit), antequam ad auctoritatem vestram gestorum seriem inde mittere valuissemus, vel quomodo res gesta fuerit per legatos vestros resciretis, obtineret. Præsertim cum in hac epistola vestræ auctoritatis legatur, quod si aliter egissemus quam in ea scriptum est, gratia et communione vestra frui nequaquam valeremus. Quo contra mihi dicenti hoc in epistola vestra ob id posuisse, ne fe- B mina illa a nobis deciperetur, et non ob hóc, ne Ecclesiæ satisfaceret, responderunt, cur aliter vellem vestram epistolam intelligere, quam vobis placuit eam componere, cum de in præterito mihi transmissis ejus sensum possem manifeste cognoscere. Quapropter memor præteritarum epistolarum mihi et episcopis regni filii vestri domni Caroli a vobis missarum, attendens etiam quæ in epistola nuper per Luidonem mihi benignitas vestra maudaverat (hæc enim in Antisiodoro post adventum Luidonis ventilabantur) inter metum præteritarum et spem posterioris epistolæ mihi mitiora monstrantis, contentionem in hac causa dissimulando vitavi, et condescensionem quasi in tempus aliud differendo dissimulavi exspectans ut in causæ hujus quæ instat dispositione vestra, ex Rothado discere valeam qualiter de reliquo in hujusmodi agere debeam. Sicque nihil nobis de ecclesiastico ministerio eis interdicentibus, sed tamen quod valuimus nostram præsentiam ab hoc negotio subducentibus, Balduinus et Judith jura legum sæcularium quæ elegerunt exsequi studuerunt. Domnus etiam noster rex filius vester huic desponsationi et conjunctioni interesse non voluit sed missis publicæ rei ministris, sicut vobis promisit, secundum leges sæculi eos uxoria conjunctione adinvicem copulari permisit, et hoHores Balduino pro vestra solummodo petitione donavit.

[ocr errors]

C

Denique ad epistolam vestræ auctoritatis, ad quam D me misistis, obedienter audiendam, generaliter omnibus episcopis regni domni nostri Caroli regis gloriosi pro Rothadi causa per Odonem episcopum transmissam, sicut litteris exiguitati meæ directis sanctitas vestra præcepit, conveni, et simul cum eisdem venerabilibus episcopis, quantum ex me fuit, mox antequam synodus solveretur, vestram jussionem de eodem Rothado, ne aliqua mora vestræ præceptionis implendæ, aut de superventione paganorum, aut de alia qualibet causa interveniret, adimplere curavi, sicut et legati domni regis ac nostri et litteræ pleniter vestræ notum facient sanctitati. Sed quoniam causa interveniente, quam vobis ipsi legati referent, statim ut præcepimus datis litteris,

:

Qua de re, sanctissime domine et Pater reverentissime, æquanimiter sustinete modicum quid insipientiæ meæ, sed et supportate me, si adhuc quiddam de Rothadi causa vobis jam sufficienter notissima quasi repetens scribo. Cum quo, quia vobis placet cui cuncta bona placent, mittimus vicarios nostros, non ut accusatores ad confligendum, sed ut a Rhotado, atque a vicinis nostris, qui causam pleniter ac veraciter aut nesciunt aut scire non volunt, accusati. Quod non in contemptum sedis apostolicæ, appellantem Rothadum secundum Sardicenses canones sedem apostolicam, sed eum qui ad electorum judicium de certis capitulis provocavit, juxta Carthaginenses et Africanos canones, ac decreta beati Gregorii, regulariter judicavimus. vestræ summæ auctoritati bumiliter intimandum. Absit enim a nobis, ut privilegium primæ et summæ sedis sanctæ Romanæ Ecclesiæ pontificis pro sic parvo pendamus, ut controversias et jurgia tam superioris quam etiam inferioris ordinis, quæ Nicæni et cæteri sacrorum conciliorum canones, et Innocentii atque aliorum sanctæ Romanæ sedis pontificum decreta, in synodis provincialibus a metropolitanis præcipiunt terminari, ad vestram summam auctoritatem fatigandam ducamus. At si forte de episcopis causa nata fuerit, unde certa et expressa in sacris regulis non habeamus judicia, et ob id in provinciali vel in comprovinciali nequeat examine diffiniri, ad divinum oraculum, id est

B

apostolicam sedem nobis inde est recurrendum. Si A tissime redargutus fui, cur incorrigibilem et mietiam de majoribus causis a provinciali episcopo ad electorum judicium non fuerit provocatum, et in aliqua causa idem episcopus fuerit judicatus, id est a gradu suo in comprovinciali synodo dejectus, et putat se bonam causam habere, et appellaverit qui dejectus est, et confugerit ad episcopum Romanæ Ecclesiæ, et voluerit se audiri si justum putaverit ut renovetur examen, scribendum est ab his, qui causam examinarunt post judicium episcopale, eidem summo pontifici, et ad illius dispositionem secundum septimum Sardicensis concilii capitulum renovabitur examen. Nam de metropolitano per sacras regulas constituto, qui ex antiqua consuetudine ab apostolica sede pallium accipit, sicut Leo ad Anastasium, quod et Nicænum concilium innuit, et cæteri Romanæ sedis pontifices in decretis suis ex sacris canonibus monstrant, sedis ipsius pontificis etiam ante judicium est sententia præstolanda. Is enin est qui secundum Ezechielem prophetam moratur in gazophylacio quod respicit viam meridianam et excubat in custodiis templi (Ezech. XL, 45). Et nos metropolitani ad comparationem illius sumus qui in ministerio altaris, quod est ante faciem templi, in quo carnes incenduntur, servimus, et controversias carnalium in synodis provincialibus laborantes dirimimus, et de majoribus ac majorum causis ad examen summæ sedis pontificis post judicium referre curamus. Homines enim sub illius potestate sub nobis commilitones habemus, et dicimus huic vade et vadit, et alio veni et venit quoniam ut Leo dicit (epist. 82, ad Anastasium): ‹ Et inter beatissimos apostolos in similitudine honoris fuit quædam discretio potestatis, et cum omnium par esset electio, uni tamen datum est ut cæteris præemineret. De qua forma episcoporum quoque orta est distinctio, et magna ordinatione provisum, ne omnes sibi omnia vindicarent, sed essent in singulis provinciis singuli, quorum inter fratres haberetur prima sententia, et per quos ad unam beati Petri sedem universalis Ecclesiæ cura conflueret, et nihil usquam a suo capite dissideret. Qui ergo scit se quibusdam præpositum, non moleste ferre debet aliquem sibi esse prælatum sed obedientiam quam exigit, etiam ipse dependat. Quam Rothadus a suis exigere magis, quam sacris regulis sategit dependere, cum etiam sancti angeli in cœlo legantur suis potioribus obedire. Et ideo ad hoc pervenit ut dejici promeruerit, quem per plures annos et beneficiis impensis, et monitis atque obsecrationibus, per me et per coepiscopos, ac per quoscunque familiares potui, ad obediendum sacris regulis commonere curavi. Multoties etiam et per litteras metropolitanas, et ex apostolicæ sedis auctoritate, minas ei inculcare curavi, et ex lectione catholicorum quam graviter affendebat ei ostendere studui; ad quæ respondeDat, quia nihil aliud facere sciebam, nisi ei meos libellos tota die ostendere. Unde a multis et frequen

nisterio sacro inutilem tandiu scienter contra Dei voluntatem et sacram auctoritatem portarem. Ego vero, quamvis sæpissime et regem, et coepiscopos ac vicinos suos, et etiam me multo sæpius, quasi ex studio ad iracundiam provocare satageret, licet non posset, sciens periculosissimum esse in sacerdote perturbatam et præcipitem iram, præcipitemque proferre sententiam, et persecutionum supplere sævitiam, dissimilitudines morum, contumacias inobedientium, et malignarum tela linguarum, diu illum non sine timore de periculo animarum sibi commissarum portavi, et cum amplius portare non debui, ad plurimorum episcoporum concilium, ut vel eos audiret, deduxi: quorum non audire consilium, sed adversum me postulare judicium maluit. Ad cujus petitionem ut ei satisfacerem, ut vel sic erubesceret, et a cœpta se stultitia revocaret, judicio me devinxi, velut jam vestræ sanctitati plenius aliis litteris intimavi, et replicare me pro vestræ auctoritatis satisfactione cogit necessitas, ut cognoscatis quoniam nihil in eum egi animo inimico, sed zelo divino, quantum in conscientia mea perspicere valeo. Sed et domno regi, ac episcopis regni ejus, et quamplurimis tam ecclesiasticis quam sæcularibus viris, hæc sunt nota quæ dico Post depositionem autem illius, obtinui ut unam abbatiam valde bonam ei domnus rex et episcopi consentirent, et omnes nos illi sicut patri de nostris impendiis serviremus: quatenus qui in deliciis vitam semper perduxerat, non frangeretur. Tantum ut seditiosus et molestus Ecclesiæ cu præfuerat esse non decertaret. Quod primum quidem acquievit. Sed, ut dicunt qui hoc se scire testantur, quidam episcoporum regni Lothari, zelo amaro contra nos ducti, quia illorum consiliis de Waldrada non acquievimus, et etiam aliqui de Germania, ut quidam dicunt, ad Ludovici sui regis suasionem, quoniam cum eo non feci sicut Rothadus in fratris sui de regno expulsione, persuaserunt eidem Rothado, ut non se a seditione movenda concrederet, et ipsi apud vos obtinerent ut restitueretur. Nunc autem, sicut jussistis, ad vestram præsentiam et dispositionem illum perduci apud domnum nostrum regem filium vestrum obtinuimus, credentes quia quod Ꭰ Domino inde placabilius erit, cordi vestro inspirare dignabitur. De quo quia benignissima dignatio vestra mihi servo per Luidonem dignata est scribere, ut juncto mihi integro collegio fratrum, secundum modum ibi descriptum, vestra apostolica censura fretus, studerem illum pristino reintegrare decenter officio sciat reverentissima et amantissime colenda dulcissima vestra paternitas, hoc me agere nequivisse, pro his quæ continentur in subditis. Videlicet quia cum litteris ad vestram auctoritatem deferendis idem Rothadus jam commissus erat eis, qui ad vestram præsentiam illum deducerent, et mihi non erat possibile integrum fratrum collegium convecare: quoniam, ut supra scripsi, a diocesi nostra

C

longius eram remotus, in filii vestri regis nostri ser- A scopos, qui sciunt et me una cum eis scire norunt

:

vitio et quoniam sine illorum judicio, qui in ejus depositione fuerant, et quibus inde scripsistis, restitui regulariter non valebat: et episcopi aliarum provinciarum per meam convocationem in multis Occupati congregari non poterant. Sed et coepiscopi Rhemorum provincie ab ipsa synodo, in qua epistolam sanctitatis vestræ audivimus, causa resistendi Normannis ad suas sedes festinare matura-' verunt. Pauci etiam numero episcopi, qui mecum in filii vestri regis nostri erant obsequio, cum eis benignitatis vestræ commendationem de Rothado relegi, responderunt non se scire talem vitam atque intelligentiam, taleque studium sacri ministerii in eo fuisse, ut in hoc se miscere auderent; præsertim cum is, qui antea aliquam reverentiam de dejectione sua habebat, et semper inobediens et sacris regulis, et regiæ dignitati, et metropolitano privilegio fuerat, nunc effrenatius ad multorum malum exemplum, et plurimorum benevolentium scandalum, desævire et negligentius atque perniciosius vivere voluntatibus suis serviens cum libertate deberet. De eo autem quod benignitas animi vestri pensans non belluinum, sed humanum hominis animum, scripsit dicens: Fortasse cognoscet delictum suum, et sua sponte in judicio quo judicatus est perseverare deliget. Quod si fecerit, apud regem Carolum, dilectissimum videlicet filium vestrum, agendum est, ut liberalitate sua eidem congrua beneficia, quibus sufficienter cum suis sustentari ac honorifice degere possit, benigno mentis largiatur affectu sciat dignatio vestra, non illum esse hujusmodi temperantiæ. Nam ab eo quod cœpit nunquam potuit revocari.

Quæ etiam ego famulus vestræ dominationis meditatus sum cum corde meo, et conferens cum fidelissimo filio vestro domno meo rege glorioso, in hac causa providi, vestræ sapientissimæ auctoritati scribere dignum duxi. Id est, quia licet fretus vestræ auctoritatis litteris, per Luidonem meæ exiguitati directis, quarum mentionem fecistis in epistola, quam filio vestro domno nostro regi misistis, quasque illi relegi, apud eum obtinere possem, ut missis suis, qui Rothadum ad vestram deducendum præsentiam susceperunt, mandaret, quatenus ab arripiendo Romam itinere exspectarent, donec opportunum tempus episcopos regionum nostrarum convocandi adveniret: quia non erat ratio, ut aliis notificaretur, cur Rothadi transmissio tardaretur antequam episcopis vestræ auctoritatis epistola legeretur, poterat fieri, ut qui me divina clementia et sua benignitate et amoris devotione colunt, et aliquid æstimant esse cum nihil sim, cognoscentes meo obtentu id accidisse, in me scandalum paterentur, quasi contemni aut negligi facerem vestram commendationem, qui intra constitutos a vobis dies in epistola per Odonem episcopum missa, ad obediendum vestram accelerari fecerim quantum potui jussionem. Et si quando in unum convenirent, epi

Rothadi negligentiam et diutinam in sacro ministerio inutilitatem, de ejus restitutione alloquerer, omnes me insufflarent, et amentem penitus judicarent. Si etiam Rothado, ut se concrederet, quod non suæ salutis intuitu faceret, beneficia nos impetraturos promitteremus, quoniam pene omnes in istis provinciis sciunt, quia secundum Carthaginenses et Africanos canones, et decreta beati Gregorii, eleclorum se commisit judicio, et amplius quam quingenti interfuerunt diversi ordinis viri, videntes quando calix aureus cum gemmis a caupone et tabernaria per missum regis de illius pignore sumptus et delatus fuit in synodum, et scientes coronas argenteas a Judæo, cui illas dederat, resumptas, et B facultates ecclesiasticas ab eo suppressas, et latenter commendatas, indeque receptas et Ecclesiæ redditas, et vascula argentea, quæ non pauci ponderis a longo tempore in Ecclesia pependerunt. Sed et alia, quæ sui decessores ac prædecessores, cæterique fideles pro remedio animæ suæ eidem Ecclesie obtulerunt, ab eo sine consensu metropolitani ac coepiscoporum, et sine œconomi ac presbyterorum et diaconorum suæ Ecclesiæ consensu pro libitu suo donata. Cum etiam beatus Gregorius multoties in epistolis suis ex sacris canonibus scribat, quæcunque episcopus post ordinationem episcopatus acquisierit, omnia esse Ecclesiæ in qua exstitit ordinatus. Unde constat quia nec ipse sine œconomo et conscientia clericorum illa debeat dispensare.

C
Sed et omnes urbis incole ac populi, qui cum
rege et episcopis ad synodum convenerunt, et ut
revera ad spectaculum currentes, eum viderunt
usque ad ostium synodi venientem, et inde ut
maniaticum redeuntem : quique sciunt quantam
benignitatem regis et fratrum spernens, qualiter de
certis capitulis, unde sacri canones expressa decre-
verunt judicia, judicatus lacrymantibus rege et
episcopis durior saxo recesserit, putarent nos, qui
eum secundum sacros canones, (sicut eos intellexi-
mus, judicavimus, et postea ut ipsi præcipiunt
canones per coepiscopum nostrum qui eidem judicio
interfuit, prius judicium nostrum de eo referre, et
nunc illud ipsum cum nostris litteris atque vicariis,
sicut jussistis, ad apostolicam sedem, quæ paternos
canones servandos confirmat, et confirmatos ac
observandos sua observatione demonstrat, dirigere
procuravimus,) de vestræ auctoritatis justitia et
æquitatis libramine dubitare, et ideo ut se concre-
deret locarium ei promittere, sicque nos ut insanos
merito denotarent. Cum etiam si fieri posset, quod
ab illa prima et sancta sede ac summo apostolatu
vestro fiendum non creditur, ut talis a vobis cogni-
tus restitutus in ordine nominetur, nulla nobis de
cætero conscientia de sibi a vobis commissis anima-
bus esset periculum. Et cum omnes in istis regioni-
bus sciant quam negligens et contemptor sacrorum
canonum et quandiu quamque patienter atque
benigne fuerit toleratus, et a quam invitis, quia se

D

sionem proximo, et rectitudinem dictare vitiis novit, suis apostolicis litteris sufficienter præmonuit : quique inter alias secordias tantæ duritiæ esse dignoscitur, ut cum multoties sine ullo respectu timoris vel amoris divini, et absque ulla humana verecundia, per tot annos et in tantis causis, toties sacris canonibus, et decretis sanctæ sedis Romanæ pontificum, et suæ metropolis privilegio, ac synodalibus judiciis resultaverit, et per tantos annos tantisperque toleratus a sua stultitia se revocare contempserit, a rege et episcopis multipliciter obsecratus in hoc adduci potuit, ut sacris canonibus et decretis sanctae sedis Romanæ pontificum, et secundum ea sua metropolis privilegio de cetero se obediturum subscriberet, quoniam sine horum observatione nemo nostrum potest esse episcopus, et sic pace fraterna in omnibus potiretur. Postea autem sua sponte in libello suæ professionis, per quem ad electorum judicium provocavit, hæc se observasse impudenter, quia scientibus cunctis mendaciter, synodo misit, et sic ad judicium provocavit, quæ se servaturum ne judicaretur subscribere detrectavit. Quod ideo, sicut postea nobis dixerunt qui ab ipso audierunt, subscribere noluit, quod et nos percepimus, ne vinceretur: sed si in nostra rex et episcopi permaneremus sententia, Romam iret antequam vinceretur, et quando illuc veniret, his per vestram jussionem, cum a vobis foret nobis nolentibus absolutus, subscriberet: non

corrigere noluit, secundum sacras regalas, sicut eas A Unde illum vestra discretissima pietas, quæ compas、 intelleximus, fuerit judicatus, nullam habere possemus verecundiam de restitutione illius, si foret facta a vestri summi pontificatus pietate, quia omnes senes cum junioribus scimus nostras Ecclesias subditas esse Romanæ Ecclesiæ, et nos episcopos in primatu beati Petri subjectos esse Romano pontifici, et ob id salva fide, quæ in Ecclesia semper viguit, et, Domino cooperante, florebit, nobis est vestræ apostolicæ auctoritati obediendum. Nobis quippe cum aliis quibusque scriptum est, quia Jesus erat subditus parentibus suis (Luc. 11, 51), nobisque item scriptum est: Obedite præpositis vestris, et subjacete eis (Heb. x11, 17); et: Nihil per contentionem, neque per inanem gloriam (Philip. 11,3); et: Et si quis vult contentiosus esse, nos talem consuetudinem non habe- B mus, neque Ecclesia Dei (I Cor. xi, 16). Propterea locutus cum fidelissimo filio vestro, domno meo rege glorioso, illi replicavi, quod sæpe inculcavi, quodque libentissime accepit et adimplere cupit, quia sicut Domini est terra et plenitudo ejus, orbis terrarum et universi qui habitant in eo, et ipsius est regnum et cui voluerit dabit illud, ita ipse supra fundamentum apostolica petræ suam fundavit Ecclesiam, quam et ante passionem et post resurrectionem suam, speciali cura et singulari privilegio beato Petro, et in illo suis commisit vicariis. Cujus sedemn suæque sedis pontificem qui honorat, illum honorat qui dixit : Qui accipit si quem misero, accipit (Matth. x, 40); et ab ipso honorabitur dicente: Honorantes me honorificabo, et qui contemnunt me C intelligens, imo intelligere non valens (excæcavit erunt ignobiles(I Reg. 11, 30).

me

Idcirco quia multi sciunt qualiter se Rothadi reclamatio habeat, et quidam inde aliter dicunt, et omnes generaliter sciunt, quoniam vestra auctoritas illum cum nostris vicariis ad suum præcepit destinari judicium, dignum et justum est, ut quemcunque episcopum Romanus pontifex ad se Romam venire mandaverit, si infirmitas vel gravior quæcunque necessitas vel impossibilitas, sicut sacri præfigunt canones, eum non detinuerit, ad illum venire studeat, multo magis etiam is, quem pro tali querela ad se quocunque modo clamantem præsentiæ suæ indicat exhibendum. Et quicunque viderit vel audierit, quod rex et episcopi apostolicæ sedis summum pontificem prompte obaudiunt, et honorant, et promptius et humilius eis subjecti sui obedient. Nam, ut beatus 'Gregorius dicit, sicut languente capite subjecta membra in cassum vigent : ita gloria et honore coronato, id est honorificato ac decorato capite, subjecta membra ejus honore ac decore fulgebunt. Et Rothado in nullo poterat melius satisfieri, quam si ad vestram pergeret præsentiam, et ei tantorum subscriptionibus episcoporum, qui Deo et vobis mentiri nolunt, et allegationibus tot vicariorum eorumdem episcoporum, fuerit illum bonam causam nequaquam habere ostensum. Quamobrem sibi ipsi, et non vobis reputare debebit, quia sine bona causa se et multos alios fatigavit.

D

enim eum malitia sua) vestram auctoritatem sapientissime intelligere, quare Dominus de coelo alloquens Paulum et dicenti: Quid me jubes, Domine, facere? non omnia quæ agenda ili erant exposuit, sed ad Ananiam, a quo agenda auditurus et accepturus erat, illum direxit (Act. 1x, 6). Sic et angelus Cornelium, postquam illum exauditum esse denuntiavit, ad Petri doctrinam atque obedientiam misit (Act. x, 5). Quem licet ante baptismum sancto, ut ita dicamus, Spiritu baptizatum, beatus Petrus illius baptismate, qui baptizat in Spiritu sancto, et in quo credentium corda fide purificantur, baptizari præcepit. Unde facta quæstione contra eum etiam a minoribus suis, tamen fidelibus, cur ad gentes intraverit, isdem apostolorum princeps summorum gratia donorum repletus, et innumerabilium miraculorum potestate suffultus, querelæ non ex potestate, sed ex ratione respondit, causamque per ordinem ea mansuetudine exposuit, qua humilitate præfato Cornelio se adorare volenti dixit: Vide ne feceris: nom et ego ipse homo sum sicut et tu (ibid., v, 26). Si enim in querela fidelium, ut Gregorius dicit, a iquid de sua potestate diceret, profecto doctor mansuetudinis non fuisset. Humili ergo cos ratione placavit, atque in causa reprehensionis suæ humi'iter rationem reddidit, et etiam testes adhibuit, dicens: Venerunt autem mecum et sex fratres isti (Act. x1, 12). Cujus humilem auctoritatem, et

separabilem soliditatem vinculum charitatis astrinxerit quoniam sicut in uno corpore multa membra habemus, omnia autem membra non eumdem actum habent ita multi unum corpus sumus in Christo, singuli autem alterius membra. Connexio totius corporis unam sanitatem, unam pulchritudinem facit. Et hæc quidem connexio totius corporis unanimitatem requirit, sed præcipue exigit concordiam sacerdotum. Quibus et si ordo est generalis, non tamen communis est dignitas omnibus.

Hæc autem servata altiori intelligentia circa supradictos sunt acta, et a prædictis docta, ut cognoscatur, qualiter minores potioribus debeant obedire, et potiores minoribus providere, et ordo a Deo dispositus ab omnibus et in omnibus valeat conservari. Unde summus Ecclesiæ pastor docet: Si quis ministrat, tanquam ex virtute quam administrat Deus, ut in omnibus honorificetur Deus (I Petr. IV, 11), qui servis suis commisit negotia sua, et unicuique secundum propriam virtutem. Sicut et de Spiritu sancto scriptum est, qui dona dividit singulis prout vult. Et hinc juxta Sardicense concilium (can. 7), summus primæ et sanctæ sedis Romanæ Pontifex, pro examinis renovatione ad se reclamantis et confugientis cum sua clamatione dejecti provincialis episcopi, non statim singularitate privilegii et auctoritatis suæ restituit: sed remittens eum ad provinciam, ubi causa patrata fuerat, et in qua juxta Carthaginenses canones, et jura legis Romanæ, causa

mansuetissimam potestatem, et rectissimam prædi- A unitatis nostræ firma esse compago, nisi nos ad incationem dicentis: Non dominantes in clero, sed forma facti gregis (I Petr. v, 3), secutus beatus Gelasius in decretis suis ad omnes episcopos de institutis Ecclesiasticis dicit (epist. 6 ad universos episcopos): < Cumque nobis contra salutarium reverentiam regularum cupiamus temere nihil licere, et cum sedes apostolica super his omnibus, favente Domino, quæ paternis canonibus sunt præfixa, pio, devotoque studeat tenere proposito, satis indignum est, quemquam vel Pontificum, vel ordinum subsequentium, hanc observantiam refutare, quam beati Petri sedem et sequi videat et docere: satisque conveniens sit, ut corpus Ecclesiæ in hac sibimet observatione concordet, quam illic vigere conspiciat, ubi Dominus Ecclesiæ totius posuit principatum. › De Barnaba B quoque et Saulo dicente veraciter, Paulus apostolus non ab hominibus, neque per hominem, sed per Jesum Christum et Dominum Patrem. Qui postquam diutius fruiti sunt apostolorum consortio, non ipsis apostolis, sed juxta fidem sacræ historiæ, ministrantibus Domino prophetis et doctoribus, qui erant Antiochiæ, dixit Spiritus sanctus Separate mihi Barnabam et Saulum in opus ministerii, ad quod assumpsi eos. Tunc jejunantes et orantes, imponentesque eis manus, dimiserunt illos (Act. XII, 2). Et ipsi quidem missi a Spiritu sancto abierunt vocati apostoli, et in sequenti anno, id est quarto decimo post passionem Domini, licet qui operatus est Petro in apostolatum circumcisionis, operatus sit et Paulo inter gentes, tamen juxta condictum Jacobi, Cephæ C potest diligenter inquiri, et quod non sit difficile et Joannis, gentium magisterium una cum Barnaba testes producere, veritas inveniri, aut finitimis epiPaulus accepit. Idem quoque Paulus apud Corin- scopis dignatur scribere, aut e latere suo mittit, qui thios negligentibus rectoribus de incestuoso scripsit : habentes ejus auctoritatem præsentes cum episcopis Congregatis vobis et meo spiritu, tradidi hujusmodi judicent, et diligenter causam inquisitam diffiniant, n interitum carnis Satanæ, ut spiritus salvus sit in aut dignatur credere episcopos sufficere, ut negotio die Domini (I Cor. v, 4). Ipsi enim Corinthiorum terminum possint imponere. Et Innocentius (epist. 1, rectores illum tradiderunt in interitum carnis Sa- ad Victricium) si, quæ causæ vel contentiones inter tanæ et Paulus cognito ejus opere, sua auctoritate clericos tam superioris ordinis, quam etiam inferiocum illis, et comperta ejus pœnitentia, ipsi eum re- ris, fuerint exortæ, congregatis secundum synodum stituerunt, et Paulus sua auctoritate cum illis: Cui, Nicænam ejusdem provinciae episcopis jurgium præinquiens, aliquid donastis, et ego, nam et ego si quid cipit terminari. Et Bonifacius de Maximo scribit donavi, propter vos in persona Christi (1 Cor. 11, 10). (epist. 2, ad episcopos Galliæ), ut ad provinciam veHinc beatus Gregorius (Moral. lib. xxxш, cap. 8) : nire cogatur, et illic se constituto præsentare judiA bono, inquit, vestro non dissentio, meum sit cio, et quidquid de illo duxerint provinciae episcopi quod ipsi fecistis. Cui velut si dicere præsumamus, D decernendum, cum ad eum relatum foret, sua fir

quare ita caute discipulis te copulas ? quare vel te illorum, vel illos tuis actionibus tam sollicita mente discipulorum confirmas? ut non circumveniamur, inquit, a Satana (ibid. v, 11). Non enim ignoramus cogitationes ejus, id est ne hoc quod bene mens inchoat ipse in malitiæ finem vertat. Et Innocentius : Hæc ad Corinthios apostolica est declarata benignitas, ut in uno spiritu ductam ac reductam sententiam boni semper indifferenter sequantur. › Et Leo ex Apostolo (Leo, epist. 88, ad Anastasium): « Nemo quod suum est quærat, sed quod alterius (I Cor. x, 24); et: Unusquisque proximo suo placeat in bono ad ædificationem (Rom. xv, 2). Non enim poterit

maretur auctoritate : quatenus, ut idem ad Hilarium scribit (epist. 3), metropolitani sui unaquæque provincia in omnibus rebus ordinationem semper exspectet, sicut scriptum est in Nicæno concilio, ut sicut apud Alexandriam, quia et urbis Romæ episcop parilis mos est, similiter et apud Antiochiam cæterasque provincias, suis privilegia serventur Ecclesiis. Unde bene placuit annis singulis per unamquamque provinciam bis in anno concilia celebrari, ut communiter omnibus simul episcopis congregatis provinciæ, discutiantur hujusmodi quæstiones. Et hæc dico, non, quod absit, præjudicans summa sedis apostolicæ, et sancti apostolatus vestri in ali

« VorigeDoorgaan »