IGNOTA noftris fideribus jacet Sedes, beato quæ recipit finu Sanctofque vates, quique læti Pro patria oppetiere mortem ;
Quam vafta Nereus brachia porrigens Immenfus ambit fluctibus inviis, Terrafque mortalefque gentes Horrifonis procul arcet undis.
Vernus pererrat prata Favonius, Leni fufurro per tremulum nemus Spirans, odoratofque pennis Difcutit irriguis liquores.
Surgunt per agros undique rofcidos
Flores, amici mille coloribus,
Solique gemmas explicantes Dulce nitent radiante vultu :
Aut penduli ex arboribus facris Blande reclinant aureolum caput, Aut confiti vernante ripa
Stagna colunt gelidofque fontes.
gens dolorum nefcia, vividum Nectens lacertis et capiti decus, Incedit immortale fulgens, Perpetua viridis juventa.
LASCIVE mihi recinunt puellæ, Urgeris fenio, mifelle vates.
Attolle hoc fpeculum tremente dextra. Mutatumne vides Anacreonta ?
Cani temporibus nitent. Comarum Frontem deferuit decorus ordo. Urgeris fenio, mifelle vates. NEC novi, neque noffe vel doceri An defint, volo, manferintve crines. Hoc novi bene; nulla concitatæ Pars debet minima interire vitæ. Mox tantum exiguus cinis jacebo, Oblitus citharam, jocos, amores.
Ergo continuas agam choreas Mixtus candidulis fenex puellis.' Fufi fub tacita bibamus umbra. Ornent purpureæ caput corollæ. Ludamus. Hodie libet, licetque. Multam Fata brevi dabunt quietem
TEMPUS erat quo blanda quies mortalibus ægris Incubat, et mulcet pectora feffa fopor, Frigida quum tardi vertuntur plauftra Bootæ, Et bigas medio Nox agit atra polo. Conftitit ante fores, atque oftia claufa Cupido Impulit audaci terque quaterque manu.
Quis placidos, clamo, pergit mihi rumpere fomnos? Ne metuas, aperi, fum puer, inquit Amor. Solve fores; erro per opaca filentia noctis,
Verberat et læfas nixque notufque genas. Quem non illa Dei potuiffent verba movere ? Excutio, accenfa lampade, pofte feram. Afpicio puerum pharetramque arcufque gerentem; Concuffa aligeris tela fonant humeris.
Frigore pallentem miferor totumque rigentem, Et ftatuo medium fedulus ante focum. Officiofa manus refovet digitofque finufque, Et multo madidas exprimit imbre comas. Ille tremor poftquam candentia membra reliquit, Et rediit teneræ vifque calorque manu, Experiamur, ait, chordam an mihi læferit imber, Utilis an tractum poffit, ut ante, fequi. Protinus adducto coierunt cornua nervo, Perque meum pectus pulfa fagitta venit, Exfiliit, plaufitque manus crudele renidens, Lætaque dimovit talibus ora fonis;
Gaude mecum, hofpes: falvi mihi nervus et arcus; Hoc te, ni fallor, faucia corda docent,
MITTO tibi hæc, Rodoclea, virentia ferta virenti: Texuit hæc folo docta ab Amore manus, Narciffumque rofamque legens, mollemque ane
Candida cœruleis lilia cum violis.
Indue et hæc, et mitem animum: florem effe
Pulcrior his qui fit, forfitan et brevior.
NOCTE fub obfcura, verrentibus æquora ventis, Quum brevis immenfa cymba nataret aqua, Multa gemens Danaë fubjecit brachia nato, Et teneræ lacrimis immaduere genæ. Tu tamen ut dulci, dixit, pulcherrime, fomno Obrutus, et metuens triftia nulla, jaces! Quamvis, heu quales cunas tibi concutit unda, Præbet et incertam pallida Luna facem, Et vehemens flavos everberat aura capillos, Et prope, fubfultans, irrigat ora liquor. Nate, meam fentis vocem? Nil cernis et audis, Teque premunt placidi vincula blanda dei; Nec mihi purpureis effundis blæfa labellis Murmura, nec nótos confugis ufque finus. Care, quiefce, puer, fævique quiefcite fluctus, Et mea qui pulfas corda, quiefce, dolor. Crefce, puer; matris leni atque ulcifcere luctus, Tuque tuos faltem protege, fumme Tonans.
« VorigeDoorgaan » |