in Collatione Conftantinopolitana dixit Hypatius Archi-Epifcopus Ephefiorum: Cognofcens fandum Chalcedonenfe Concilium, quia nibil ità. recreat eos, qui cum Eutyche adverfantur orthodoxis & duarum naturarum confessioni, quam confufa citer naturam adferunt foli cum Apollinario Eu- Nequaquam verò idem Apollinarius aut Arius commixta & imaginaria & Manichæa unius nature confeffio, explanativam potiùs vocem præpo fuit, ut in duabus naturis unam perfonam, & unam fubfiftentiam confitentem. Sed & beati Flaviani fidem rectam collaudans, omnia, quæ ab co dicta funt, confirmavit. Aut de jam adducta Sani Flaviani Epiftola, ejus omnia, inter quæ eft & una Dei verbi natura incarnata, dicit confirmata per Synodum Chalcedonenfem, edicitque caufam, quare voces, Due naturæ, feu, In duabus naturis, quam Una Dei Verbi natura incarnata, fint potiùs in fidei decretum infertæ : Quia nempe adversùm dolofos Eutychianiftas opus fuit voce, non æquivoca, qualis eft pofte-lio, dicerique aliud quidem esse Verbum, aliud aurior; fed explanativa, quales omninò funt duæ priores. Cuncti Patres huc ufque adducti Chriftum Dominum nequaquam dicunt fimpliciter unam naturam, fed cum addito, incarnatam. Seriò admodùm & affiduè cavent de illo additamento. Rationem dat Bafilius Seleucienfis Epifcopus ac Ifaurorum Metropolita in Conftantinopolitana fancti Flaviani Synodo dicens ad Eutycheten additamenti interpolatorem. Quod fi UNAM NATURAM dicas abfolutè poft adunationem, con. fufionem dicis & commixtionem, fi verò addideris INCARNATAM ET INHUMANATAM, cùm tem Filium, priufque fuisse Verbum, deindè Fi- juxta beatum Cyrillum intellexeris incarnationem inhumanationem, eadem nobifcum dicis. Et in latrocinio Ephefino. Dicente monacho, EX DUABUS NATURIS DICO DOMINUM JESUM CHRISTUM, POST ADUNATIONEM VERO UNAM NATURAM, & non addente INCARNATAM ET INHU MANATAM, fcio me dixiffe verba jam addu&ta. Ejufque dictum omninò probavit Synodus Chalcedonenfis. Et Sanctus Cyrillus in litteris ad Succeffum Epifcopum Dio Cæfareæ Si UNAM NATURAM dicentes Dei Verbi tacuiffemus non inferentes INCARNATAM, fed velut abiicientes difpenfationem, erat illis forfan non improbabilis fermo fimulantibus interrogare, UBI EST IN HUMANITATE PERFECTIO, aut QUOMODO SUBSTANTIA NOSTRA SUBSISTIT? Quoniam verò & perfeclio, que in humanitate eft, & effentiæ noftræ manifeftatio illata eft per id, quod dictum eft, INCARNATI, jam deferant arundineam virgam fibimet fupponentes. Et ad Niercefem Armenio rum Patriarcham dixit Theorianus. Sandlus Cyrillus non dixit UNAM IN CHRISTO NATURAM, fed UNAM NATURAM VERBI, ac deindè fubiicit, INCARNATAM; Tua verò Sandstas nefcio quo pacto incogitanter & liberè NATURAM UNAM in Chrifto dixit. Et Patriarchæ fefe purganti, Non mutavi, nam idem fignificat NATURA CHRISTI, & NATURA VERBI INCARNATI, rectè repofuit: Non idem fignificat, abfit. Quocircà unam Dei Verbi naturam incarnatam adferere eft commune & orthodoxis & hæreticis, at verò unam fimpli-NATAM, vel unam verbi perfonam adfumpfisse Eodem modo Sanctum Athanafium in Photii L. 229. Bibliotheca exponit Sanctus Efremius Patriarcha Antiochenus. Una natura incarnata nihil aliud oftendit, quam unam perfonam Dei Verbi oportere incarnatam prædicare. Quæ fententia eft fidei noftræ & Synodi Chalcedonenfis. Confeffor enim Athanafius ait unam tantùm naturam Dei Verbi incarnatam, non ad tollendam naturarum differentiam, fed ipfe volens oftendere unum esse Filium incarnatum cum Paulo Samofatenfi præcipuè pugnat, qui alium ante fæcula Filium, alterum verò pofteà fumma dementia afferuit. Et infrà. Sapiens ille vir, Julius Pontifex Romanus, à quo, utique in Epiftola illi ab Apollinariftis adficta, eandem propofitionem probari blaterabant Eutychianifta, id contra Paulum Samofatenfem prolatum effe declaravit. Una natura in Chrifto pro bypoftafi à Julio relicta eft: Naturam pro hypoftafi accepit. Adftipulatur apud eundem Photium Sanctus Eulogius Patriarcha Alexandrinus. UNA L. 23c. bic bic NATURA pro perfona dica eft, INCARNATA verò pro bumana natura, ut nihil interfit dicere UNAM VERBI NATURAM INCAR natu 1 L.3.C.11. F. 286. naturam humanam. Et pacis inter Cyrum Alexandriæ Patriarcham ac Theodofianos initæ hic fuit fextus articulus: Si quis non confitetur ex duabus naturis unum Chriftum, unum Filium, UNAM DEI VERBI NATURAM INCARNATAM, fecundùm Sanctum Cyrillum, five unam fubfiftentiam compofitam, anathema fit. Scio pacem illam ultrò citroque fuiffe hæreticam: Attamen folum ejus feptimum de unica Domini operatione articulum Ecclefia femper improbavit. Quod vox natura à Patribus, etiam Sancto Athanafio, fuerit non rarò accepta pro perfona feu hypoftafi, fuperiùs ad Synodi Ephefinæ Capitula eft abundè oftenfum. Oftenfum eft eandem acce. ptionem fuiffe Sancto Cyrillo familiarem: Eaque ille ufus videtur, quoties dixit Dominum Jefum Chriftum effe unam Dei Verbi naturam incarnatam. Quocircà probare nequeo hæc verba Sancti Joannis Damafceni in libris de orthodoxa fide. Sandlus Cyrillus Verbi naturam in natura humana collocavit, id eft, in noftra hac propofitione vocem, Natura, non pro hypoftafi, fed pro natura accepit. Addit Damafcenus. Confimilem etiam in modum Leontius Byzantinus de nazura hunc Sancti Cyrilli in litteris ad Succeffum Epifcopum locum intellexit, non de perfona. At neutrius argumenta evincunt, potiùfque eft Eulogio ac Efremio Patriarchis adhærendum. Et fatetur Damafcenus vocem Naturam à Sancto Cyrillo quandoque omninò accipi pro perfona. Rectè item Sanctus Efremius San&tum Athanafium , quem Theorianus contra Arium & Arianos, loqui afferit contra Paulum Samofatenfem. In laudata enim oratione pergit Santus Athanafius. Quidam ex difcipulis Samosatenfis, dividentes Verbum à Filio, dicunt Filium quidem effe Chriftum, Verbum tamen alium. Et infrà. Stolidè difcipuli Samofatenfis id fejungunt, quod manifeftè demonftratur unitum fuiffe cum homine ex Maria genito. Singulos hofce cum fuis fundamentis obfoletos errores non vacat difquirere atque elucidare: Liquet à Samo fatenfibus quoque difcipulis aliam Deo Verbo, aliam Dei Filio adfictam naturam ac perfonam, atque ità etiam adversùs illos Sanctus Athanafius prædicat unicam Dei Verbi naturam, unicamque hypostasin in homine adfumpto incarnatam. Notanda funt verba: Quidam ex difcipulis Samofatenfis. Ipfe etenim Samosatensis magister de Christo Domino & Deo Verbo fenfit plenè cum Sabellio ac Judæis, illum docens purum hominem, ex eis ipfis, quibus poftmodùm ufus Neftorius, argumentis, eademque blafphemia laboravit omninò etiam Arius. Eorum difcipuli, quò lucida Divinarum Scripturarum de Divini Verbi æternitate teftimonia eluderent, cœperunt Verbum à Filio, tamquam æternum à temporali, feparare. Et hinc adversùm Arianos de hac diftinctione difputans Sanctus Athanafius frequenter concludit in hunc modum: At iftiufmodi eft Samofatenfis fententia, quam vos toto animo & ope fovetis, titulo dumtaxat Samofatenfium, ob metum hominum repudiato. Diftinctionem affeve. rat esse vanam, merumque pallium erroris Samofatenfis. Quocircà Petrus Diaconus, aliique Schytarum monachorum ad Romanam Ecclefiam Legati, optimè fcribunt ad Sanctum Fulgentium, Cap. 1. ac alios Africanos Epifcopos in Sardiniam à Wandalis deportatos. Juxta Sanctorum Patrum traditionem, Dominum noftrum Jefum Chriftum in duabus naturis unitis & inconfufis, id eft, Divinitatis, & humanitatis, in una perfona five fubfiftentia confitemur: Nec illis acquiefcentes, qui UNAM DEI VERBI NATURAM INCARNATAM prædicantes, venerabilis Chalcedonenfis Concilii fidem refugiunt, nec illos admittentes, qui duas naturas dolosè pronunciantes, UNAM DEI VERBI NATURAM INCARNATAM minimè confitentur, æftimantes hoc duarum naturarum professioni contrarium: Quafi aliquid aliud, quàm duas naturas ineffabiliter unitas UNA DEI VERBI NATURA INCARNATA fignificet. Oftendunt propofitionem effe æquivocam, atque tam ab orthodoxis quàm Eutychianiftis in fenfus oppofitos ufurpari: Ob latentes horum in ipfa dolos nolunt fimpliciter admittere, ob fanctorum Athanafii & Cyrilli auctoritatem verentur damnare aut circumfcribere, ideòque de ipfa ambulare permiffa aperiunt fuum fenfum. Et hocce eorum judicium à præfenti Capitulo confirmatur. Hujus porrò propofitionis nullam in refponforio de Incarnatione & gratia Chrifti libro mentionem fecit Sanctus Fulgentius, quod ea contentio vexaris folas Orientales Ecclefias, latinis penitùs ignota. S' CAPITULUM X. S1 quis non confitetur Dominum noftrum Jefum Chriftum, qui cru cifixus eft carne, Deum effe verum, et Dominum gloriæ, et unum de fancta Trinitate, talis anathema fit. Cap. 1o. nam Rempublicam ac omnem fub cœlo Eccle- || Ecclefia aufus es dicere, quod UNUS INCREATÆ ATQUE INDIVIDUE TRINITAfiam dirè concufferant, fperantes tandem evertere Synodum Chalcedonenfem. Lis præcipua TIS PASSIONEM SUBIIT: Et per hoc confubftantialem Trinitatem folvere niteris, ac Deum fuit de propofitionibus prima & tertia conflatis in hanc unam: Unus è Trinitate eft paffus, Ejus fubiicere numero, feu inducere plures Deos. Et Petrus Epift.s exordium edicit Liberatus Diaconus Carthagi-in litteris ad Zenonem Auguftum nenfis in Breviario. Proclus Conftantinopolita- | primogenitus Diabolt filius, qui fanctæ Antiochene Ecclefiæ indigniffimè fe ingeffit, aufus eft dicere non nus Epifcopus accipiens Armeniæ Epifcoporum adoportere Chriftum etiam Dei Filium nominare fecunversùs Theodori Mopfueftenfis Epifcopi fcripta dùm Divinam Salvatoris Sanctionem, & traditiolibellos, nec non quoddam ejufdem Theodori vo nem Divinarum Scripturarum, Patrumque expofilumen, diligentiùs utraque examinans tomum Artionem, fed UNUM DE TRINITATE PASmeniis fcripfit & dictavit, in quo ad interimendas SIONEM PRO NOBIS PERTULISSE‹ in Neftorianorum verfutias, qui duas in Chrifto indujuxta Arii, & Apollinaris, cunt perfonas, pofuit UNUM DE TRINITA- fubftantia Deitatis Eunomiique blafphemiam, volens hac voce evacua. TE INCARNATUM. Hæc funt Procli verre falutarem Domini incarnationem, fecundum quam ba: Dicentes paffibilem Deum, id eft, Chriftum, CHRISTUS PASSIONEM SUBIIT. Et Acaconfitemur eum non esse passum, quod eft, fed quod cius Conftantinopolitanus Epifcopus, adhuc factus eft, id eft, propria carne, Et ità prædicanSedi Apoftolicæ obediens & orthodoxus, in littes nullo modo fallimur: Quoniam quidem UNUM teris ad eundem Fullonem. Dicere UNUM EX TRINITATE SECUNDUM CARTRINITATIS PATI oftendit ipfum Verbum pafNEM CRUCIFIXUM fatemur, & DIVINIfibile, Petrus itaque Fullo diftinxit inter hafce TATEM PASSIBILEM minimè blafphemamus. propofitiones, Chriftus eft paffus, & Deus Verbum Taxat hanc Acacii Melitinenfium in fecunda feu unus è Trinitate eft paffus, & primam abiiArmenia Metropolite, unius ex confultantibus, ciens fecundam adfumpfit, cum Ario, Apollipropofitionem, Deitas eft paffibilis, ad quam, ut impiiffimam Apollinarii blafphemiam, Theo-nari, Eutychete blafphemans paffum Deum dofius Auguftus non ità pridem veftimenta lacerarat. Et quia dolofa Neftorii hærefis graffabatur per Orientalem præfertim Diœcefim, Joanni Antiocheno Patriarchæ ac ejus Synodo tomum feu Refcriptum fuum direxit idem Proclus fubfcribendum, fuitque omninò fubfcriptus. Pro cli namque, utpote Sancto Joanni Chryfoftomo familiariffimi olim Diaconi ac difcipuli, erat apud Ecclefiam fumma auctoritas: Atque exindè Eutyches & ejus affecle cœperunt propofitioadfumere nem illam, nequiffimè intellectam, in palmare erroris fui fundamentum. Etenim Dorotheus & Carofus, impudentiffimi monachi, aufi funt blaterare ad omnem Synodum Chalcedonenfem: Salvatorem noftrum Jefum Chrifum ex Trinitate effe fatemur, credimus illum paffum Trinitatis effe, & aliam fidem non novimus. Et hanc audaciam notat Diofcorus Romanæ Ecclefiæ Diaconus, & ad Juftinum Auguftum ac omnem Ecclefiam Orientalem Legatus, in litRelat. I. teris ad Hormifdam Pontificem: Iftud Eutypolt Ep.65 chetis difcipuli in Synodo Chalcedonenfi propofuerunt . Epift.3. Attamen eos nullum illic Epifcopus de iftis ver- Dorothei & Carofi veftigia fecutus eft Petrus Verbum in ipfa Deitate. Munda erat ifta pro- Succefferunt Monachi Schytæ, cum Paterno tenùs Poft Ep.3. Poft Ep. 65. Relat. 1. Poft Ep. 67. Relat. 1. tenùs concordantibus animis, & omni veritate difcufJa, vera fides noftra omni terrarum orbi manifeftiùs innotefcat, ut deinceps nulla poffit effe dubitatio. Quapropter Sanctitas tua, cum quibus placuerit reverendiffimis Epifcopis fub fut Sacerdotii cura confti tutis, ad præfatam civitatem intra diem Calenda rum Juliarum venire dignetur. Latebat anguis peffimus in formofa hac blandientium verborum herba, ideòque nequaquam Heracleam acceffit Pontifex fecutus morem fuorum Antecefforum, fed Ennodium Ticinenfem, & Fortunatum Epifcopum Catanenfem, Venantium Presbyterum, ac Vitalem Romanæ Ecclefiæ Diaconum legavit, ajens nulla opus effe Synodo nova, fed fola obfervantia fidei Chalcedonenfis & dogmaticæ Epiftola Sancti Leonis. Multus, & irritus fuit Legatorum labor, atque ità tunc factum eft, quod ad Pontificem ex alia poftmodùm legatione fcripfit Diofcorus Romanæ Ecclefiæ Diaconus: Iftud, præfentem propositionem, Anaftafius Imperator magnoperè Catholicis imponere feftinavit. Er Victor Tonnonenfis Epifcopus ad Confulatum Joannis Gibbi: Anaftafius, Flaviano Antiocheno & Philoxeno Hierapolitano Præfulibus, Synodum congregat, contra eos, qui non confitentur UNUM DE TRINITATE CRUCIFIXUM, unà cum Leone Epifcopo Romano, & ejus tomo, & Synodo Chalcedonenfi inferre anathema perfuafit. Anaftafio defuncto fucceffit Juftinus, Princeps pientiffimus, tandemque per novos Romanæ Ecclefiæ Legatos, Germanum Capuanum Epifcopum, Blandum Presbyterum, ac Felicem & Diofcorum Diaconos, & grandes eorum labores, exftinctum eft fchifma Acacianum, fir mataque pax Ecclefiarum. Scribit verò Diofcorus ad Pontificem. Et quia in his quotidie proficit Ecclefia, infidiator antiquus fufcitavit monachos de Schytia, qui de domo Magiftri militum Vitaliani funt, omnium Chriftianorum votis adverfarii, quorum inquietudo non parvas moras generavit unitati Ecclefiarum. Eorum nomina edicit Comes Juftinianus in litteris ad Pontificem: Eorum nomina funt Achilles, Joannes, Leontius & Mauritius. Leontius jactabat fe Parentem laudati Magiflri militum, qui unà cum Juftiniano Comite in Juftini Augufti palatio erat omnia: Utique parentem ex Baptifmo, quomodò Eutyches monachus fuerat Cryfaphio Eunucho. Joannes ille eft Joannes Maxentius, de quo Diofcorus Legatus. Maxentius, qui sub Abbatis vocabulo dixit fe congregationem habere, fi interrogetur, aut cum quibus monachis vixit, aut in quo monafterio, aut fub quo Abbate monachus faclus eft, dicere non poteft. Similiter &fi de Achille dicere voluero, rem facio fupervacaneam, cui fufficit semper latere propter confcientiam fuam ab omnibus Catholicis damnatam. Hi itaque monachi, quomodò coram Romanis ad Anaftafium Auguftum, ità coram novis hifce ad Juftinum Principem legatis mox in ipfo ingreffu propofuere fua, confirmari poftulantes, Capitula, atque ità & Ecclefiarum paci moras injecerunt, & Legatis caufarunt tribulationes varias, de quibus ipfi ad Pontificem. Monachi ifti Poft Ep. de fua Provincia Epifcopos accufant, inter quos eft 65. Relat. 2. Paternus Tomitanæ civitatis Antiftes. Petitiones obtulerunt, & coacti piissimi Principis & Domini Vita liani juffione frequenter ad audientiam caufæ convent Legati itaque Apoftolici, licèt nullum de hac re à Pontifice habentes mandatum, compulfi audivere monachos, qui propofitionem fuam videntes non probári, abiere, Legatis non falutatis, Romam, fperantes iftic meliora. Addit Diofcorus Legatus in alia Relatione ad Papam. Significafti mihi à monachis datam conteftationem, ut Poft Ep non mihi hæretici jungerentur. Quos dicunt hæreti- 67. cos, ego ignoro, nifi illos fortè, qui Synodum Chal Relat. r. cedonenfem fufcipiunt, quos ego Catholicos dico. Non dumtaxat à Legatorum judicio Romam appellavere, fed & Legatos præfertim Diofcorum, apud Pontificem accufaverunt de familiaritate & collufione cum Neftorianis: Neftoriani namque propofitionem illam, utpotè fui erroris penitùs everfivam, hoftiliffimè infequebantur. Es certè monachorum fufpicio poteft habuiffe aliquid fundamenti, & hæc Diofcori purgatio, Nifi fortè illos, qui Synodum Chalcedonenfem suscipiunt, fuiffe non plenè fufficiens. Eo namque tempore ob Principis orthodoxi metum & Eutychiani & Neftoriani Chalcedonenfem Synodum pleno ore, aft corde dolofiffimo profitebantur, uti liquet ex hifce toties adversùm illos repetitis noftrorum Capitulorum verbis: Et calumniatur Synodum Chalcedonenfem, tamquam fecundùm iftum impium intellectum, &c. Etiam hi ipfi monachi de Euty | chiana lepra graviter fufpecti eandem profitebantur, dicentes ad Legatos: Nos Synodum Chalce donenfem fufcepimus, hoc fperamus, ut jubeatis eam nobis exponere, quia non fufficit fic, quomodò expofita eft, contra berefin Neftorianam, futias, & fub religionis obtentu famulantia odiis Pro eis Vitalianus Magifter, adversùm eos Ep. 70. CERE NEC VOLUMUS NEC DebeMUS. Propofitionem illam, licèt æquivocam, abfolutè Eutychianam duxit Diofcorus, ideòque ab Eutychianiftis, ac eorum fautore Anaftafio Augufto, homine Manichæo, femper defenfam. Et quam Romana adversùm eos Ecclefia conftantiffimè huc ufque damnarat, nolebat nunc ut Catholicam probari: Indigniffimè fere-, bat Chalcedonenfem Synodum, tamquam adversùs errores Neftorianos infufficientem, traduci, & cui addi deberet, Unus de Trinitate eft paffus. Dolofam ajebat effe fubtilitatem, tendentem ad hoc, ut difputaretur de laudata Synodo: Quod fi factum fuerit, dubia & infirma oftenditur, & hæreticorum omnium patet errori. Eam retractari Eutychianiftæ à Martiano, Leone, Zenone, Anaftafio Auguftis, & quidem per preces horrendiffimis in omnem Orientem facinoribus armatas, ipfique Augufti à Sede Apoftolica inftanter, at in vanum, poftularant : Longè minùs paucis monachis, & quidem adversùs Juftini Principis pientiffimi & ejus nepotis Juftiniani fenfum, volebat Diofcorus concedi. Quid Romæ egerint infolentes monachi, audiamus ab ipfo Pontifice Hormifda in litteris ad Poffefforem Africanum Epifcopum, agentem tunc Conftantinopoli. Ubi non varil tentationis aculei? Quales per hunc fere jugem annum quorumdam Schytarum, qui se monachos præ fe ferebant Specie, non veritate, fubtili teclas calliditate ver TRINITATE debere prædicari: Quod fi fufci- ordine regularium. Et in aliis ad Pontificem Le |